Менувањето на кулисите на пост-замјотресното Скопје беше вртоглаво. Градот од разгледниците исчезнуваше без милост.
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
И затоа не размислувам, на тоа што ме кочи, стравот од мене бега, летам во воздух, јастреб без милост, без непребол.
„Портокалова“
од Оливера Доцевска
(2013)
И еден човек, човек без душа, човек без срце, без милост... само со глава, очи неверни, злобни и една младост распукната, младост замрена, и отисоци од црвени траги...
„Поетски блесок“
од Олга Наумовска
(2013)
Полицаецот: Убаво би изгледале! Ве предупредувам: дури и на издишување, не сметајте на сомилост од пандурите: пандурот е без милост.
„МАРГИНА бр. 26-28“
(1996)
А мракот на смртта ја голтна без милост и таа фиданка бог што ја даде.
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
Слоновските бранови, незапоменети од времето на еден Нојо, налетуваа без милост.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)