Каде сме ние, среќници во блискоста што ги отвора порите на невидливото ние, замолкнати од сопственото безречие ние, телесни во играта на соништата застануваме зашто ангелите одат пеш кон нас.
„Записки“
од Милчо Мисоски
(2013)
Живеејќи отсекогаш во блискост со големите француски писатели чии дела ќе им ги открива на своите студенти во Скопје, пред да стане амбасадор на својата земја во Париз, Старова ќе ја наследи и традицијата на убавото пишување: настојчивост и строгост во функција на смислата од каде што ќе се роди, како искра меѓу два силекса светлината...
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)