во (предл.) - вечност (имн.)

Пред пространството кое ќе го здогледаше пред себе, само требаше да ја пружи мислата широко, колку што му досегаа очите и умот, да вдише длабоко заради подобра аеродинамика и да прескокне во вечноста.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Неговата насмевка во боите, во борите, во вечноста.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
На Бојана му се чинеше дека чекањето се одолжува во вечност.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Така се стекнува впечаток дека тој се обидува да загосподари со моментот на оргазмот и неговото контролирање, па со помош на иновативната техника да го претвори тој дел од екстазата во вечност.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
(Мишима, „Златниот павилјон“) За далекуисточните народи (Зен), вечноста е посакувана- за ИЕ народи, вечноста е проклетство, пекол - стравот од бесконечното пеколно измачување ја породи претставата за времето како циклична појава, првите се стремат во вечноста, вторите се стремат надвор од вечноста - а во суштина, се движат по истата патека, кружна, само во спротивни насоки. = еден сосем пристоен модел на времето = секако се бројаниците.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Во тој миг Зигмунд застана, ја поткрена раката за да одмавне со неа пред своето лице како да брка мушички, како секогаш кога мислеше дека она што му е кажано не заслужува одговор од него.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Но во вечноста сѐ што завршило во космичкото време одново ќе ја стекне својата смисла, која не ни е дадена да ја разбереме и доживееме дури сме во времето.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Таму каде што, низ безбројните пресеци, секој гест и секој збор, секој насмев и секоја солза, секој занес и секој очај, го имаат своето оправдание и смисла, смисла која нам сега ни е недофатна.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Таму, каде што никогаш нема да пропадне она што еднаш веќе пропаднало, а сѐ пропаднало веќе еднаш, таму каде што сѐ е зачувано и заштитено во вечноста.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Со тоа, македонските книжевни познавачи ги одбележаа четири века од Држиќевото заминување во вечноста.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Стојам како изгубен просјак во замокот ти дојде да бидеш последна слика во мене а потем во вечноста по темни сокаци со свеќа ќе барам. светлина, во гробје, гробишта на оние што пред мене ја отворија вратата...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Ко суштество кое се бори со последни сили во кошмар со акварелен спектар на човечкиот ум, кој заминува во вечност...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Плачам,и таа плаче... избегав на една висока карпа, сакав да летнам во вечноста...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
- Не, овде се бега само со летање, - му одговори Рада со широк насмев на лицето додавајќи: Одовде може само да се полета во вечноста.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Времето за Рада од мигот кога Јана ја напушти собата се претвори во вечност.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Тој заминуваше во вечноста. Отскокнувања, предизвикани од силата на електрошоковите, беа непотребни.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Миговите што остануваа сакаше да ги претвори во вечност.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Не. Не ти ги земам душите да ги понесам во вечноста.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Материјално престанале да постојат. Но, затоа, оставиле космичка трага во вечноста на душите.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Тогаш јас ќе бидам твое добро кога доброто ќе го немаш, а ти ќе ми заспиваш на градите и ќе ја оживуваш фантазијата. за да оставиме траги во вечноста...
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Ох, тој миг да можеше да се продолжи во вечност!
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Традицијата секогаш тежнее кон потполна, апсолутна смисла, којашто важи од еден до следниот момент, па во вечност, кон смисла дефинитивно отелотворена во една мисла, во еден настан, кон смисла окарактеризирана со потполното насочување кон себе, без какво било залудно растурање.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Најчесто во името на среќата на сите, се задоволува личниот егоизам, особено амбицијата низ илузијата да се остане во историјата, да се обезбеди место во вечноста без оглед на жртвите крај боговите...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Како да не се сподели оваа медитеранска мисла на Албер Ками на брегот на Езерото...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Да се суди за себеси во историјата од позиција на владетел значи и соочување со фаталноста.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Меѓу ова сино небо, кое ја одречува сета историја на земјата, со сите граници и храмови, со сите камени урнатини, и лицата на луѓето, загледани во вечноста на залезот на сонцето, нема никаде простор каде што би запрело нешто митско, историско, идеолошко.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Го правеше тоа со притаена лакомост, со такт на искусна волчица која на гладта ѝ одговора со удолжување на времето до првиот залак, со блажен садо-мазохизам проткаен во игра, во ритуал на бавно приближување до жртвата за која, секој миг на исчекување да стане плен, преминува во вечност.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
6.5 Сега сум камен со свое време Во вечноста за самување.
„Век за самување“ од Веле Смилевски (2012)
Игор Лозински патуваше во вечноста на татковите книги. Стигна и до источните ракописи.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Којзнае дали ќе ме разберете и којзнае како ќе ме разберете ако ви кажам дека секое отворање на цртанката е танц на распалавени погледи и свечен отпоздрав на сончевата светлина, како што впрочем и секое влегување во океанот е нов чекор во вечноста чиишто сенки старите рибари се мачат да ги уловат во мрежите.
„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)
Само еднаш без страв го земав клучот, отклучив и влегов преку прагот во непознатиот свет и ја откчлучив тајната, невидливото беше видливо, болката се претвори во радост, меланхолијата се претвори во надеж, таму се раѓа животот, универзумот уште еднаш ме прегрна, краток миг кој се претвора во вечност.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
За дел од секундата времето во универзумот застана, кога погледите од длабочините на душите на двајца смртници во кулоарите на хаосот и хармонијата се претвори во вечност.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Зборот „некогаш“ е надеж дека пак ќе ја сретнеме загубената љубов, со истиот жар што сите го носиме, пламенот на љубовта кој секогаш во нас гори во симбиозата на вечната опачина на болката.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Осамениот сликар на животот, убиец на моите чувства, поет кој љубовта сака да ја претвори во вечност или волшебник кој го бара еликсирот на среќата?
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Тој поглед во кој е измешана есенцијата на љубовта и страста вечно ќе пламни во тие горди очи кои горат во крвавиот залез на недопрениот хоризонт кој ги поврзува небото и морето.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
И сѐ што се случува на тоа патешествие низ животот секој со сопствениот к’смет и табиет е непознато, симболи, пораки и вистини на непроговорени јазици, само времето ќе ја открие нивната цел, ќе одживееме и ќе отпловиме некаде во вечноста, во утробата на универзумот.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Најголема трагедија е да видите многу од светот но сѐ уште да не успеете да допрете до сопствената душа.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Ви благодарам за прекривките, за вашата благородна мисла, која не престанува да ме следи во овие тешки времиња во потрага по спокој за пишување. Ваш Луан Старова
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Роже Кајоа, сакаше да н разувери во вечноста на книгата, велејќи ни дека книгата, уште од клинестото писмо на кое беа пишувани закониците на Хумараби, има три илјади годишна историја, која сигурно ќе продолжи и во новите милениуми. Така ни говореше Роже Кајоа...
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Се работи за една епизода од вашето детство кога вие ја прашувате вашата мајка што е душата.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Ништо помалку од тоа, секоја секунда во вечност претворете ја, позитивно мислите енергијата, насочувајте ги.
„Илузија за сон“ од Оливера Доцевска (2013)
I По заминувањето на Татко во вечноста, уште многу, многу години, за неговото поранешно присуство најживо сведочеа книгите од неговата библиотека.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)