во (предл.) - врата (имн.)

Само едното приперување на двете недели му беше тешко, но затоа пак тука му беше Анѓа, врата во врата, една куќа, што се вели зборот, и таа пак си ја зеде грижата за несудениот свекор.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Србин без трепие гледаше во вратата чекајќи го војникот да се врати.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Гледаше во вратата од даскалницата.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Навистина никој не го кладе Јолета многу на умот, иако и за него беа стокмени и торба и плоча, божем за залажување, ама кога удри клепалото, се најдовме во вратата со него и како жива кокошка да репавме.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Само што влезе во вратата почна на глас да плаче, да реди, како тогаш некој да беше умрел.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Јас веќе влегував во вратата од куќата, а тие полутргнати, полузастанати, и натаму беа тука.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Тамам го помислувам тоа, еве ти го него, целиот задишан се бувнува во вратата, ги соблекува без да ги одврзе патиките, едната ја фрла на една страна, другата на друга, ја остава отворена вратата од шкафчето за чевли... Збеснувам.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Бргу ги стори сите работи, што требаше да се сторат пред започнувањето на еден работен ден, а потем влезе како фурија во вратата на просторната работилница, дигајќи виулици пилотина од своите чекори.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Беа само двајца џандари. Под нивните чекори подот во ходникот речиси потонуваше од чкртање, а тие веќе влегуваа во вратата на младиот Брат. Го одведоа, уште веднаш.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Претседателот, сиот блед и изгубен во вратата, поцеден по муцката од маста од пржените јајца, што ги поручуваше, со касајот в уста, да го акнеш со тој чекич, истапен по камењата, што ги кршеше со него во ѕидањето и сиот бел од исушен малтер, ех, зошто не го стори тоа, зошто...
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Тоа му го носеа сите оние луѓе во сини комбинезони, валкани и изморени, што влегуваа во вратата на неговата гостилница.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Ги слушаа неговите стапки. Оној сврте неколку пати околу бараката, на неколку места постоја, постоја, а после влезе во вратата.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Ги најде седнати и молкнати, една до друга на одарчето, загледани во вратата чиниш одамна ја очекуваат токму неа.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Никој не пушта глас, ама Чана се подмрднува на едната страна во вратата, им го ослободува поголемиот дел од празнината во која ќе се мерне ту пасамок магла, ту црна валма од главата на возот, ту во далечината снагата на некоја планина.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Молчиме загледани во вратата и прозорците.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Додека Неда е во кујната, во вратата се слуша клучот.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Во вратата веќе бесно се удира.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Уште пред да се чуе договорениот знак, Луков ја отвора ненадејно вратата. Во вратата е Методи.)
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Тој е насмевнат надмоќно, гледа првин во вратата зад која побегна Иван, па потоа кон собата на Неда. Вади цигара и пали.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Јас еве седум години сум терорист и уште така сигурна рака не сум видел. (Се слуша клучот во вратата.)
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Не. Не е неговата смена. (Во вратата се појавува Луков.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Кутрото теле сѐ уште не знаело дека проблемот не е во боите туку во вратата која се отвара но може и да се затвори.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)