во (предл.) - грч (имн.)

XIV Козар маало беше во грч очекувајќи ја смртната пресуда на козите.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Го гледаш Јуриј Андреевич како излегува од трамвајот и паѓа во грч, не можејќи да ги изговори четирите сакани кобни букви – се поистоветуваш.
„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)
Бестелесна состојба на безвоздушна маса која самата себе си се стега. Во грч и страв.
„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)
Се навикнавме во грч да го чекаме да наслушнуваме кога ќе се приближи, и благо да издишеме кога ќе нѐ одмине.
„Најважната игра“ од Илина Јакимовска (2013)
Дишеше сѐ побрзо и побрзо, потоа видов како ги затвора очите, како целото тело му се стега во грч, како му се подотвора устата и тивко крикнува.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Се слушнав како вриснувам.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Кожата околу устата и се растегна во грч, телото ѝ се оптегна и таа заофка со глас кој дотогаш не ѝ беше познат.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Веќе не смеев да го минувам ридот и да го газам потокот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Но не го гледал бавното движење на бубачката туку проценил: младите раце му биле калапи во грч за облици што ги сонувал тогаш и подоцна, со дни, со години, до крајот на младоста и до крајот на втората младост.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Зел една од тие тајни на пролетта и ја држел на составени дланки во румена лејка.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
5 Спиев ли? Најпрвин и првпат тогаш видов дел од јавач на коњ на манастирскиот ѕид, око, рака до лакот со дршка од недовршено копје во грч на жолти прсти и копито врз дамка на нешто што било иконописечки настан, имало историја на грев и пекол.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Влегува Луков. Неда и Христов се откинуваат во грч еден од друг.)
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Знаеш дека мора така, и го пушташ да се оддалечи, а снагата ти е во грч.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Волците се растурија, оставајќи по себе само неколку расфрлани голи коски, а еден од нив, продорно квичејќи, ја повлече по себе едната своја мртва половина, додека другиот, сигурно погоден во скокот, се стркала со сета сила надолу, меѓу стеблата, собран во грчот и мртов.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Момченцето имаше опит со мене. Смеата му помина во грч, во олцкање низ затворена уста.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Сиот мир и сето спокојство му се разнебитуваше; продолжуваше да игра без концентрација, во грч; ја жулкаше кралицата како да жулка мртво тело на кралица; го грчеше лицето како да доживеал голема погибија.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Тупаниците се стегаа во грч, а исколчените очи на симпатичната одмаздничка, како во филмот „Матрикс“, демнеа на најмалото погрешно движење или збор да ме пресечат со црвено ласерско вооружување.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Палестинското прашање првин се маргинализираше во земјата која ја претставувув, тогаш сета во грч од силните внатрешни националистички и дезинтегративни детонации, зајакнати и од почетоците на крајот на биполарната епоха...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Како самото пишување.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
За тоа време Лилица лежеше помешечки (некој, дали тоа беше Андон или Азра? – таа не можеше да знае, силно, со сета тежина беше потпрен на нејзиниот лев бут) и со едвај отворени трепавици можеше на елипсастото огледало со масивна дрвена подлога на наткасната од креветот да види дел од лицето на Андон: неговите очи, замижани, силно стегнати во грч, неговата издолжена, кучешка муцка и широко отворената уста која како да сакаше да каже нешто многу, и нешто важно, но наспроти тоа таа беше само нем отвор низ кој се истушуваше нешто низ гркланот, а доаѓаше одоздола, од душата, од нешто што таа не можеше да го види на огледалото.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Сите години бев во грч, во исчекување да се случи најлошото.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Моето второ „Јас“, што живееше минатите години во грч и знаеше дека овој ден ќе дојде, реши дека морам да бидам силна и да се држам достоинствено.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Душевниот грч му се одрази во грчот на челото а од тоа тој веќе не изгледаше млад.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Крајезерските врби како да ги благословил господ: растат со корењата згора над земјата, како прсти од раширени педи, како корали разметкани на сите страни, впуштајќи се најмногу кон езерото, пикајќи ги во него ситните главички на своите завршоци и не делејќи се од него како цицалчиња од мајка си; оние коренчиња што се од другата страна и што не достасуваат до езерото, се нуркаат во сувата песок, се извиткуваат како црви, и така во грч умираат и се сушат; покревките при згазнување пукаат, се кршат, а поцврстите се превиткуваат, се опираат, се чипчат, чиниш, некоја невидлива сила им дава моќ и им го крепи животот.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Дејан водел љубов со некоја девојка на креветот на мајка ѝ и татко ѝ, и во занесот што ги обземал, девојката го кренала коленото во грч и го удрила Дејан среде неговиот убав нос.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Тој може да стане друг, а јас ќе си останам грда.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Колениците ќе се свиткани во грч, ќе ги подгонат коњите со удар!
„Еп на Александар Македонски“ од Радојка Трајанова (2006)
Внатре вресок ечи, молба, како екот се враќа, во ѕидови удира на телото, кое во грч бранови го носат.
„Илузија за сон“ од Оливера Доцевска (2013)
Така сѐ уште во ушите на Фимка одѕвонуваат мајкините лелеци... Срцето се стегнува во грч...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Ранетиот длабоко воздивна. Во грч се стегнаа усните.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Моите родители после несреќниот случај кога го изгубивме Тома некако цело време беа во грч да не ни се случи нешто на нас двете, мене и мојата сестра.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
И ме фрла со дланката лесна в чудна игра, в чудно компонирање, изгаснувам во грч и умирање и се враќам в живот како песна.
„Слеј се со тишината“ од Ацо Шопов (1955)