Богдан немаше одговор на ова прашање, но тоа природно му се наметнуваше, не толку кога ќе беа в кревет, исполнети со себе и доволни сами на себе, изделени од сиот друг свет, колку во миговите кога ќе го гледаше нејзиното голо тело низ објективот, работејќи на фотосесиите кои госпоѓа Мариела особено ги љубеше (во спалната, во кујната, во купатилото, на дрвените вртени скали меѓу едниот и другиот кат, на пространата тераса обрастена во густеж од бршлени) кои траеја долго, исполнети со сласт на себеоткривања и дооткривања еден со друг, со лес на дишење, со движења кои беа нечујни, со поместувања низ амбиентот кои беа спонтани и хармонични, во атмосфера која беше пријатна за двајцата, што, всушност, значеше предигра за она што потоа следуваше: да се спојат нивните растреперени тела во долга и страсна љубовна игра до исцрпување.
„Полицајка в кревет“
од Веле Смилевски
(2012)
Така, како сега, полека и нежно ја миеше кога на жнеење, во густежот, далеку од очите на жетварите - аргати, ја пови.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
Во густежот на стариот даб, скриена меѓу лисјата, со тенок, долг и зарипнат глас, заграчи ноќната птица.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
Тука некаде, околу коренот на дрвото, во густежот, се таи еден откриен кладенец, речиси вир.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)