во (предл.) - дланка (имн.)

Забележува како пак ги превртев гениталиите во дланката. Левата.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Тогаш пак ги превртев гениталиите во дланката овде на смртната постела додека свеската, сѐ уште со раката на мојата нога над коленото, чека да може да ја шмугне својата топла дланка нагоре каде што јас ја чекам со гениталиите в рака.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Не можам да си ги релаксирам Гениталиите во дланката поради таа трошка.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Јас вистински си ги држам гениталиите во дланката, но како да сум ги заборавил, кој знае од кога не сум ги префатил и превртел во дланката.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
И имам нешто повеќе во дланката, нешто што веќе не е бестежинско како влачена волна туку сега тоа е како топка памук која добива тежина.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Како што свеска ми ја лизга својата топла, сѐ потопла дланка нагоре по мојата нога така јас си ги превртувам гениталиите во дланката како кога размесуваш жолчка во мелено месо за ќофтиња.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Тоа по детали го имав разработено како случка која би се случила, си реков чудејќи се зошто никако не ја тргам раката од гениталиите иако во дланката ги чуствувам како некоја сува крпа.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Мајка ми, незабележливо, со своите остри погледи ни ги замрзнуваше насмевките на лицата и ние брзо-брзо излегувавме гушејќи го кикотот во дланките, оставајќи ја девојката занесена во својот ритуал, и мајка ми која правејќи се дека ништо не гледа, грижно ги бележеше тие знаци на првата девојчинска растрепереност.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Сите се растргнаа настрана. Само Мира го пикаше лицето во дланките и плачеше.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
- Се чини не те бидува за друго освен да пишуваш, - заклучи кадровикот, сричајќи додека пишуваше, па му подаде едно пусулче колку да го стуткаш во дланка.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Капка во дланка - тоа е бисер во око.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Потоа ги сврте сите слики со лицето кон ѕидот зашто не можеше да си ги гледа, како што не се осмелуваше ни да се погледне во дланка вода, а не пак во попатно огледало.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Берачките на хоризонтот стојат во дланките со многу знаци судни а под нив мртва сенката е моја.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Овде никогаш одново ќе биде јули: Дрвја со црвени плодови, Старичка што со недели чека да се воздигне За да си поразговара со својата сосетка на небесата, Ѕвезди во дланките на заспаните дечиња, Жени со набрекнати дојки легнати под сенка, Крикови на птици среде летната замаглина над ожнеаните полиња, Илјадници пеперутки скаменети во сенката на облакот, Српови расфрлени кај јазот, Црна сол врз изгорените костури на тревките И една девојка што полни ведро во бунарот За да му подаде студена вода на оној Утре што ќе следи на ова исто место Загледан во дрвјата со црвени плодови Овде некогаш одново ќе биде јули...
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Богами помислив: тоа планината тргнала да истече заедно со водите.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Значи, кога помислив дека косата и уште незнам што друго од моите сопствености сторија обид да ѝ се придружат на молњата, главата си ја пикнав во дланките а потоа главечкум отрчав до Пребег за да се напијам вода и да си го повратам во живот сувото грло, но таму ме пречека оној матнеж и лудување на водата, што веќе ги спомнав.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Посакав да речам: Ете, олку од мене, свршеток на приказната, и ја кренав главата, погледнав кон Даскалов, сакав да го утврдам впечатокот.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Зборуваш, зборуваш, а друг ни беше зборот.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Најпосле ја дигна главата и кивна в дланки, удри со поткованите петици по дрвениот под.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Тој ќе се искиваше во дланките тресејќи ја главата како да клука, ќе ги избришеше темните танки усни и одново ќе мрднеше со ретките веѓи.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Ми се стори дека животот со далечни звуци е премал дури да се стисне и во дланка.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Се намалував, гаснев - навистина ли ќе се обеси Сандре Самарија на греда? - и сѐ околу мене губеше вистинска големина, можеби и земјата што се плашеше од утрешниот ден.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ја сокри во дланка бурмата,за венчавка, пратена од болниот глас на тажачките, во пазувите на темниот покој...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Мускулите, со кои немаше што да работи, престануваат да му просребруваат, во нив гаснеше онаа маѓија на потребата од напнување, додека стоеше таков, со ноктите вкопани во дланките, со дланките прежилени од своите сопствени нокти и едвај здржувајќи се да не тресне нешто со тупаниците така, за да го здроби со еден замав, едвај задржувајќи се себеси да не истрча низ вратата и да земе да го гази оној снег, да го пробива тој изнаврнат снег, да го изоди сиот сѐ додека здивот не земе да му бие во него како тапан.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Продолжуваше да стои на прозорецот, со ноктите вкопани во дланките, со прежилени тупаници, еден црвенокос човек, како врзан во тие ѕидови, сосема сам со себе си без потреба да се помрдне, а тоа во него беше како вик како врескање во таа сонлива белина.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Се губеше тој во темно-модрите кругови и од каде што наеднаш му надојдуваше ваква сила: ги витка железата на прозорецот и слегува, слегува по дебело јаже и јажето шумоли во дланките, меѓу нозете и градите.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
А ти само климаш со главата, ја слушаш како последно да ти е, и ја разбираш, дека сето си го прошла, па и потешко од нејзиното а веќе го гледаш ко филмче во гравче, оловце, кафе....или во дланката.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
За асексуална дружба од недела дена, за муабет и гледање во дланка! И не ја враќа назад.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Уља ја фаќа за уста Горица, и Горица липа во дланката нејзина.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Поделкај чини, поделкај, па плукни си во дланките за да не му се лизга рачката од секирата. И секирата само свирка и светка и летаат деланки од крај неа. 14
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ја седна козаја заврзувам соскутината, ќе црцнам млеко во дланките и ќе ги напивам децата. Ѕвездана и Капинка.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Но во дланката осети пот и влага, како да држеше студена кал и тиња.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
- Ништо, рече Ѓувезија, ми пресече малку коса.  Можеби затоа ми е страв, рече Сија Хаџибанова.  Но мене ми пресече, рече Ѓувезија Дубровска.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Таа ви се искрила како светлина во водата, попусто ќе бидат сите обиди ако посакате не повеќе, туку барем еден миг да ја имате во дланка заедно со водата.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Потоа го закопа лицето во дланките.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
- ЕМ СИ МИ ЅВЕЗДА ем со Ѕвезда на чело... За мене, мила, од небото падната - во дланки пречекана... ***
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
- Ги прифати подадените раце, да ги стопли во дланките.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
И месечината не се симна по стожерите гумната зрно не видоа место плод по дрвјата растеше Во дланките како леб го стискаа селаните и прворотките место чедо раѓаа камен црн гол камен.
„Вардар“ од Анте Поповски (1958)
Ги запреа коњите разгледувајќи го одблизу манастирот, восхитени од неговата убавина, кој извишен на карпата над езерото и опкружен со зеленило, се чинеше како да лебди над водата во дланки господови; езерото под него поигрува, одблеснува на сонцето и полека ја заплуснува карпата; лево од манастирот под падината на планината, клокотат огромни извори и исфрлаат изобилство вода која плавно, широко се разлева правејќи езерце што го обградува пошуменото островце пред да го пресече патот под мостот и да влезе во езерото со бучеж; на дното од мирната вода во езерото се прелеваат разнобојни алги фаќајќи ја светлината од сонцето што низ бистрата вода продира до нив; на островцето столетните дрвја ги раскририле гранките спуштени до самата вода во која фрлаат зелени отсјаји; по водата пливаат патки и лебеди, кои вознемирени од тропотот на коњите, се оддалечуваат повнатре во езерото оставајќи долги, меки бразди зад себе; на ледината крај изворите пладнуваат купчиња овци како бели, отворени цветови.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Ја благословувам ноќта Го благословувам денот. (Метеори Ми смрзнуваат во дланкиве Додека го толкувам ѕвездениот гердан) Благословувам во пролет Благословувам во лето Благословувам во есен Благословувам во зима.
„Забранета книга“ од Веле Смилевски (2011)
На креветот, лево, од него, Марија липаше со потонато лице в дланки.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Дожд во дланките, земја во исклештените челусти. Не, ни тоа не.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Ја помилува по косите. собирам бакрени светулки в дланка, се сети.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
И ја виде како паѓа на креветот и како го забуцува лицето в дланки.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Одам по долината завлечен по облакот од дамнешниот чад над сниските покриви зад меѓите, зад грмојте, зад високите крошни на дабовите зад крушите што се сушат зад сливите што капат зад јаболката во кои пее есента та мириса сета долина на топли пазуви и тихи мусандри во оние стари градски куќи што се вишат во куќите изгубени во правта на калдрмата во куќите чии чардаци чии пармаци уште се свртени кон долинава во која бавно се враќам како во стара книга што постојано се превртува во дланките на осамата.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
Генералот ми ја зеде десната рака и ми го стави орденот во дланката, велејќи ми: - Благодарната грчка татковина посмртно го одликува вашиот син и го унапреди во чин десетар.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Се приближувам до скулптурата и во дланката спуштам паричка.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Постојат знаења кои не се знаења Земјата кружи околу Сонцето (а не обратно!) Спорот одамна е решен но оската сѐ уште е замислена Денот на љубовта е празник на календарот но празникот е работен ден за просјаците (во дланките им спијат неостварени соништа и сеќавања на допири со украдени сладоледи) * Запис со непознато потекло
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Девојчињата ги пречекуваа во дланки, заштитени со ракавици, и ги споредуваа - кристални ѕвездички со различни конструкции.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Симон долго време гледа во дланките.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Ех!... - воздивнува ранетиот, крие лице во дланките и залиптува.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
И се пристори дека животот и личи на грст песок: некој го зеде в дланка и го мери, го превртува, го префрлува и го отсејyвa низ прсти...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Развеаното шамивче го собра в дланка и со одмерен и сигурен чекор појде на кај тапанџиите.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Србин чувствувајќи се како врапче во дланката на непроѕирната ноќ, потамина, сеќавајќи се на одмерувањата што со поглед ги правеше уште додека беше ден, фрли камче кон Шишмана.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Пела неколку пати се завртува, сака да му мавне, ама рачињата ѝ се стиснати во дланките на мајка ѝ на баба Перса.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Последни на Деспина ѝ честитаа зетот Михали и Милка, тетките Сава и Танаска редејќи подароци врз нејзините рамена, помалите сестри Митана, Василка и Елеонора ја прегрнуваа и ја бакнуваа, а кога пред неа застана мајката Роса, Деспина се наведна и ѝ бакна десна рака при што малечките очиња на Пела забележаа како нешто се префрли од дланката на баба Роса во дланката на дада Деспина, ама и објаснувањето дојде од устата на баба Роса која со растреперен глас надвладеа над вревата Ва лирта, мајкина, у р′кта ми а стави мојта мајка а у нејнта нејнта мајка на ваков ден за срејќа зравје и ск′па љубов! и сега она се посегна и ја избакна ќерка си во двата образа измешувајќи си ги истовремено и солзите.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Возот си тропка, полицаецот ја зел муцката в дланки и спие дали спие.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)