Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Од под црницата се чу тивок глас: - Тетко, тетко, отвори! Прозорецот се отвори.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Гоце се намурти, ги крена веѓите, го поднамести појасот и се замисли...

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Застана под прозорецот во мракот под една стара црница.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Тукушто Гоце се готвеше да излезе незабележан од Битола во мракот, во одајата се втурна еден битолчанец и задишено и вџашено извика: - Целиот град е сардисан!33) Турската војска врви низ градот!

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Седевме во мракот на Синематик и го гледавме метар по метар материјалот што го снимивме во текот на целата таа година по сите места во кои бевме - Сан Франциско, Саусалито, Лос Ангелес, Филаделфија, Бостон, Хемптон и ширум Њујорк, во кој се наоѓаа сите наши пријатели.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Некои луѓе останаа во текот на целиот филм, некои станаа и си отидоа, некои заспаа во своите седишта, некои заспаа во предворјето, а некои беа како мене - не можеа да го тргнат погледот од платното ниту за момент.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Додека го гледав сето тоа заедно таа ноќ, имав впечаток дека е многу повистинито (мислам, поневистинито, што всушност е многу повистинито) отколку кога навистина се случило - Еди и Ондин, еден покрај друг на пуста и ветровита плажа, облачен ден и само звукот од камерата, додека нивните гласови се губат во ветрот и одат некаде над песокот, додека се обидуваат да запалат цигара и сето останато.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Тие стигаа прободени, никогаш живи; нивните тела составени од мали прстени бакарна прашина којашто јас во мракот на долниот кат воопшто не можев да ја видам; а биле мртви и превртени на грб кога се материјализираа, бидејќи токму во тој момент нашата мачка, и самата темна, невидлива, ќе скокнеше и ги спојуваше шепите околу вистинската душа на бубачките: душа толку статична и снажна, толку бесмртно уредена, чувствував, лежејќи како школка превртена наопачки, терајќи ги мислите, исто онолку мрачна како душата на самиот свет - и токму од тоа прекрасно и застрашувачко чувство што конечно ме обземаше, изигрувајќи господар на моите соништа, се втренчив како да сум просец крај својот маж.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

„Каде?“ - праша. „Со тебе“ - ладно. „Ајде!“ Неспретно се поттурнуваа во мракот, како да имаа трема.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Сето време се плашев од она што тоа е - нешто грдо и отровно, кобно и стравично - обичен инсект, полош и подив од оган - и попрво раката би ја ставила во пламен отколку во мракот на некоја влажна и со пајажина прекриена дупка.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Потоа, препнувајќи се во мракот, излезе во ходникот осветлен со слабата жолта сијалица, повлекувајќи ја вратата од канцеларијата зад себе.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

И за нив и за себе... Доцна вечерта, некаде по девет часот, допирајќи се со лактите и одвреме-навреме, кога завлегуваа во мракот на сокакот и фаќајќи се дискретно за рака, Јехуда Давидовиќ ја допратуваше Алегра кон дома.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

И денес го гледам татко ми, онака свиен во темната соба, претворен во силуета пред светнатиот апарат во мракот на одајата и наслонет со увото на шепотливото радио. Еден ден, беше тоа некаде кон почетокот на окупацијата кога дојдоа и ни го запечатија радиото, Рашела почна да ги забележува нашите потсмешливи погледи, по посетите на млекарот.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Со изненадениот поглед немо ја прашува што ѝ е, а таа со едната рака ја брише солзата што ѝ се лизга по мазниот образ и насмевната одмавнува со главата давајќи му на знаење дека е добро.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

И ете очите светат, зборот е писклив и зарипнат, дури не изгаснат очите негде в мрак на враќање по кални патишта.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Не верувам дека би можел некогаш да доживеам такво нешто: ме зграбија десетина раце во мракот и ме фрлаа од еден во друг агол.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Го слушам како се тркала, како се мачи да стигне до мене твоето тихо ало, твоето сонливо и тркалезно о, и веднаш потоа, како измамник, како крадец, ја спуштам слушалката, го поземам од неа уште недоразбуденото и тркалезно о, го стискам во дланките, легнувам со него во постела, го покривам и саноќ го милувам, И кога помислувам дека заспало веќе - тоа како светулка ќе ми светне во мракот и ми се крие меѓу прстите...

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Удираш со жегол по него а од него се будат и полетуваат искри во мракот...

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Виштат, топотат чужди коњици долж езерото, околу тврдините на Асамати и Пелагонија.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Со години и години еден незнаен човек квечерина сам ќе си прошеташе по нашата улица и ќе исчезнеше, потоа, некаде во мракот.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Големиот камен Големиот камен запретан во огништето крај тланикот.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Удираш со жеголот врз каменот - а од него се будат и полетуваат искри во мракот.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

— Одовде ќе и урниме вечер бравите долу маковско, рапешко и ошче во мракот ќе и претераме преку Црна.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Навистина идат, си пробрборија јузбашијата и мудурот и ги впија очите во мракот, небарем ќе ги бројат.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Тестир на аскерот да не го напушта селото оти не гори огнот.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Мисли: еден чај, еден топол чај. Тоа може. Да, еден топол чај...

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Тој не може да заспие. Лежи во мракот.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Макар што не беше некој тепач, Грдан мораше да се покаже кавалер и ја испраќаше во мракот до самата нејзина порта.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Додека друштвото се растураше губејќи се во ноќта со поздравите за утре, светлините во бифето едноподруго се изгаснаа и последното крило од театарот потона во мрак, оставајќи му на слабото улично осветлување да се поигрува како сенка по мазната фасада.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Навистина ја излажа (нејзе ја подлажа, а себеси се пофали) кога ѝ рече дека и самиот бил таков на нагови години, зашто татко му беше строг и секогаш бараше да му се кажува каде се движи, со кого се дружи и зошто задоцнува; а и режимот на животот по војната беше таков што градот рано потонуваше во мрак и немаше ноќни локали, освен одбивното бифе на железничката станица.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Го вратив погледот не внатре ами надвор, но отаде прозорците во мракот ништо не се гледаше, дури ни некое затулено светло на џебна батерија.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Во таква ситуација, ти како верверичка на плоден орев се поместуваш сѐ на покрајните гранки, готов да се изгубиш во мракот од каде што си дошол.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Постои некаде во мракот на сцената, а веројатно оттаму го влече и своето име.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

И отшета преку плоштадот, со долг чекор и раширени лакти, додека шарената кошула му се мавташе над панталоните, како да почнал да се раскомотува пред да навлезе во мракот накај паркот.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Во мракот на подвозникот нѐ дочека еден куп кадифени панди, кои го чекале својот превозник.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Една искра најдолго се мачеше во мракот, Стоеше пред кандилото, молеше пред прозорецот да се отвори, И кога ѝ откажаа нејзините невидливи крилца Сѐ уште светкајќи падна на мојата дланка И како на студена постела легна – и згасна.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Во одежда на страдалник Гледа Арсенија Лилјак прелетува над него во мракот И низ прозорецот на костурницата Удира во полиците со черепи Врз ки е врежано Герасим Ефтимија Павле Копајќи со прсти по земјата Меѓу летото и правта земска Греда Арсенија И ластовичка во залезот како прелета над реката и застана на крстот спроти него.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

" Лежам јас така во мракот со затворени очи и го замислувам братучедот Германа како во недоумение стои пред портата.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

На полноќ дувна ветер во црквата, сите светила ги изгасна, а јас во мракот видов ангел слезен од небесата, со калем во раката. „Не бој се, и колената твои нека не треперат толку; ти си тој кому ќе му се каже откровение за писмото ново за твојот род, оти Оној што ме праша вели дека ти со него одиш, ни пред него, ни зад него“, ми рече.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Не знам чиј е гласот но тоа се зборови за празнината што зинала помеѓу моето вчера и она далечно утре заминато (не знам зошто) во некој друг дел од далечината.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Зборовите негови ми светкаат во мракот.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Требало да ја совладам далечинава зашто само така можело да се надвладее чувството на празнина.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Но во еден залет треба да ја прескокнам огромната далечина.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

- Ќе бегам в планина, во колибата! - рече тој и се изгуби во мракот.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Така таа и во мракот ќе ја гледа виделината.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Аким ме заобиколи и исплашено итајќи се изгуби во мракот.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Ни тој ни селанецот не проговорија во мракот.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Се завртев и ги напрегнав очите во мракот. Заедно со сенката се жбиравев.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Седејки в хаос од мислите мачни во земјата очите беше ги впила, бидејќи сонила соништа мрачни: Потпорните греди од нивната куќа се ведат, паѓаат шумно во мракот.

„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)

На дното на темната јама, Еразмо во мракот го напипа старецот, неподвижно струполен на мразот.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Тој светнал како блесок во мрак кога си се родил. Тогаш си се збогувал со мракот.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Сепак, во мракот, жените се откраднуваат од домовите, и задишани, меѓу тревите или во пченката, им се подаваат на убавите незнаенци Облепена со потен хумус, таа му ја навлекува на насмеанот туѓинец кошулата што скришум ја ткаела во ноќите со полна Месечина.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Нешто се поместува во мракот, баш сега некој влегува во купето и се обидува да го смести багажот, газејќи ме по прстите.

„Најважната игра“ од Илина Јакимовска (2013)

Значи ова медиумиве, не е ни транзистор да пуштиш, подобро да поседиш во мракот, и да си поќутиш.

„Најважната игра“ од Илина Јакимовска (2013)

А ние одевме во мракот и не знаевме каде не води.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Нивната смеа, нивното гугање и плачење беше нешто како во мрак да пуштиш светлина.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Остана тој таму под ритчето, да му се миросаат коските, и кој знае дали ќе има некој да му запали свеќа... дали за на век ли ќе остане во мракот тој и тие покрај него?

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Ноќе копавме со казмите во тврдата скрка и потоа умрените завиткани во излитени ќебиња ги погребувавме во мракот.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

По неа, надолу, уште три или четири степеници и со последниот чекор влегувам право во мракот...

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

- И по зајдисонце, скоро во мракот прифативте...

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Како ноќе во ниедно време заедно со моите другари ги изнесуваме мртвите од бараките и коњушниците и во мракот ги закопуваме во плитките гробови...

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Небаре светлинка ќе болснеше во мракот, небаре накратко сонце ќе светнеше и пак мрак – солзите никогаш не ни пресушија.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Во мракот нѐ товарија во тие големи камиони и тргаа и ние радосни и весели си мислевме дека се враќаме дома.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Беше летна ноќ, и околу нас трепереше топла немост.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Понекогаш по некоја вест ќе нѐ израдуваше, како кога стигна телеграма дека Софи, која три години пред тоа се беше омажила за фотографот Макс Халберштат и имаше заминато да живее со него во Хамбург, родила син.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Меѓу ова постоење сега, и она пред тоа, како да се случила смрт која избришала сѐ што било претходно.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

И потоа лежевме така во мракот, молчејќи во тишината, а кога ќе го слушневме првиот шум или првиот крик, одново ги затворавме очите, и се обидувавме да заспиеме. .

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Тие нешта беа во мене повеќе од мене.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Некаде крај големата водена површина се наѕира град, таму е остатокот на светот, таму се другите, а Меланхолијата е издвоена овде, сама.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Потоа мракот почна да ја губи својата густина, се разредуваше добивајќи бледо руменило.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Една од тие воени зими беше најстудената што ја помнам; студот не ни дозволуваше да заспиеме навечер, па останувавме со мајка будни во мракот на приемната соба, тропавме со нозете по подот и триевме дланка од дланка да се згрееме, проговорувавме по некој збор, а потоа, кога ќе изминеше ноќта, кога ќе минеше утрото а ближењето на пладнето малку го ублажуваше студот, одевме секоја во својата соба и заспивавме.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Брат ми напиша дека секој човек останува “дете на својата епоха, дури и во поглед на неговите најлични својства”.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Ја замислив како патува со децата во товарниот воз, и додека се така збиени во мракот на вагонот, им раскажува за патувањето што ги чека, им ветува море, игри на песокта и пливање.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

1. Една старица лежеше во мракот на собата и со склопени очи пребаруваше по своите најрани сеќавања.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Потоа нѐ натоварија во камиони, и по неколку минути нѐ истоварија и од нив, пред влезот на градба која тонеше во мрак.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Некаде во ноќта, во мракот, во просторијата крцна вратата, слушнав чекори.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Станав, се приближив до Клара. Стоевме покрај отворениот прозорец – гледавме во мракот кон паркот.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Кога би ги видел тие нешта како низ матно стакло, можеби и би можел да се сети дека некогаш го живеел тој живот, но за него неговото минато е во потполн мрак, или пак во овој миг тој е во мракот, и светлината во која трепери неговото минато само го заслепува, место да му овозможи подобро да гледа.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Секоја ноќ, пред заспивање, една жена долго гледаше во мракот, и потоа прошепотуваше: „Свету, добра ноќ.“.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Меланхолијата на гравурата на Дирер има криља, но никој не би помислил дека таа некогаш полетала со нив, тие не се ни украс.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

„А јас не умеам да пливам,“ вели едно од децата. „Ќе научиш,“ го храбри Отла.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Стоевме покрај прозорецот и гледавме во мракот.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

„Адолфина,“ се слушна во мракот на собата.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Јас заборавав на себе: чекорев по улиците, ги минував мостовите, се загледував во реката, понекогаш го кревав погледот кон небото, седев на некоја клупа, навечер се будев и гледав во мракот; сето тоа го правев јас, но мене ме немаше, а Рајнер беше секогаш тука – помислата дека на една млада жена ѝ ги шепоти зборовите на нежност, претставата за нивните тела како се соединуваат, претпоставувањето на нивната иднина, онаа иднина за која некогаш мечтаевме Рајнер и јас – за вечна љубов, семејство и дом во Венеција.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Со ист сјај како белките на очите проблеснува и морето во заднината, а на небото е кометата со својот чудесен блесок, која наскоро ќе исчезне од небото на Меланхолијата, за одново да потоне во мрак нејзиниот свет.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Една жена во униформа ни рече дека прво ќе треба да се тушираме пред да нѐ сместат.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Клара и јас бевме дел од оние на кои им беше дозволено во групи, во придружба со болничари, да излегуваат од кругот на болницата и да прошетаат по градот, но сепак ни таа ни јас никогаш не посакавме да излеземе од Гнездо, останувавме со оние на кои им беше забрането да излегуваат надвор од психијатриската клиника.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Да се живее или не?, тоа е прашањето на гравурата, на лицето потонато во мрак на кое блескаат белките на очите.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Една жена легна на празниот кревет.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Одеднаш јарето исчезна, чиниш се стопи во мракот и темнина стана, стана слана на калдрмата...

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Татко ми, дедо ми, предедо ми, ако се викале поради недоразбирање Бугари, тоа уште не значи оти и јас треба да сум како нив во мрак за мојата народност; ако се викале тие Бугари, тоа не значи оти ние ќе треба да престанеме да им веруваме на Русите за атер на разни Стамболовци и Свирчовци, наместо заедно со нашата пролеана крв ние да си го бараме правото од каде што треба, да допуштиме да ни се бркаат во работите луѓе што и самите не знаат што бараат; ако се викале моите дедовци Бугари, уште не значи дека јас имам право да ги експлоатирам македонските интереси со издавање весници, кои наместо да ги бранат интересите на нашиот народ – ги бранат бугарските и интересите на бугарскиот кнез.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Остана така да лежи во мракот неколку мига, сè уште потресена од тага.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

По чистинката се искачуваа споро, како на грбот да влечеа тони товар нагоре по стрмнината.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Но, кога пред една недела дојде овде, мислеше дека дошол токму поради тоа свое грозење од насилство.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Освен лаењето на кучињата, се чинеше дека селото спие, потонато во мрак.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Додека стоеше овде во мракот, стегајќи го студениот метал на пушката во изѕемнетите прсти, да го прашаше некој зошто сега е тука, не ќе знаеше да одговори.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Сите во компанијата биле шокирани затоа што паѓањето на столбот ќе значело завивање на двомилионскиот град во мрак на неодредено време.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Треварите, колку првиот црн толку вториот висок, се стиснале еден до друг, обајцата во мракот како еден, со една мисла во двоглавоста. - Жолтица, рекле.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Во овој крај нема арамии. - Има царски заптии.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Некоја магија и во мрак му го осветлила лицето.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Чудовиштето пребрзо го извлекло опашот од просторите на наквечерината за да стане стопан на сѐ во мракот и со издолжена, од старост испукана или крастава ако не и лигава шија, да се наднесе над нив и да им го души тилот.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Но таа споулавеност со искубана брада еднаш веќе го предупредила со оган неголемото село на каменоделците - ноќта е мајка на неутешените и маштеа е на непретпазливите, мислел или се сеќавал на нечии зборови најмладиот од дружината и не знаел дали да ѝ се придружи на исто така заборавената старост, да седне до склопчениот Симон Наконтик и без здив, со невидливо црвенило на лицето во мракот, да му раскаже за глувата и нема Ганка.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

И видовитиот Дмитар-Пејко, маѓосан од допирот на вториот Онисифор, најпрвин клекнал, потоа, без збор, како сето тоа уште порано да било предвидено или договорено, ги кренал рацете над глава и се спружил на грб.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Потоа пресметале колку што умееле и биле задоволни - суви, ковчести, долгозаби, повеќето од половината со руси заткарпатски бради: во мракот на ѕидиштата, освен воденичките камења што ги немале, можеле да се згрчат двајца: едниот да оглувнува од тракањето на прплицата, безгласен и со сув душник под дрипавиот минтан, живо тесто од крв и брашно, другиот со воздишки да стои зад прозорчето и со секира или кременка да ја брани селанската мака.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Старецот молкнал. Според негова сметка средноќта веќе се наближувала кога, со оние што биле будни, слушнал дека роговите на ненадејно исплашениот добиток со тап звук се удираат во мракот.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

А корењата на којзнае кога закланите стебла не го пуштале од грчот на своите прсти стврднатиот хумус.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

И додека тој, само по еднаш дозволувајќи му на секој селанец да ѕирне во мракот на неговиот свет, со скриено задоволство ја слушал и ја повторувал едноличната песна на камењата, луѓето чекале под стеблак на стар орев и го заборавале тврдиот пешник во тагарџикот од пресува козја кожа.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Сепак некој се сетил да ги побара треварите, црниот Ландил Димулев и малку постариот Никола Влашки, човек што половина свои дни ќе прележел по слепи зандани ако не бил итрец во малите кражби и во големата увереност дека знае што е правдина како сега што знаел од што е болен Неделко Шијак, заради што пожолтува, од што се збрчкува како стогодишна желка.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Сепак ја видел девојката како граба од една двоколка големо парче месо и како бега со трчање веднаш за да стане мрак во мракот на простор до кој зелената небесна светлина не достасувала.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Другите не знаеле дали се смее или липа над својот нож со крвав врв.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Бол, повторена возможност на заборавениот Лозан Перуника кога ни го викнале да чекори со оние што ја пребарувале густината на леските ни му покажале стражарско место да го демне призрачето на гаќи од кои се мавта учкур како памучна сабја на смешен, потсмешлив или исмеан делија.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Се исправил држејќи се со обете раце за половината.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

На воденичкиот ѕид секогаш висела долга кременарка со изрезбан кундак и ги поучувала копуците да не му се спротивставуваат кога ќе ги заборавел поранешните спогодби.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

1 Иако Кукулино имало седумдесет и шест куќи, речиси сите полегнати до самото подножје на планинската црногорица, само четириесет и тројца домаќини, оние што биле тешкораки и тврдоглави, урнале дел северни карпи, ги раздробиле и подигнале свои воденици.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Во тишината и во мракот се удирале рогови; добитокот живеел со свој живот. Можеби се бранел од споменот на ланските муви.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Светлината се гаси и сепак потонува во мракот од кај првобитно изрони.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Светлината почнува да се намалува. Пустелијата поцрнува и потонува во мракот од каде што изрони.)

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Сцената, сосем како што изрони почнува одново да потонува во мрак.)

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Татнат ударите врз вратата во мракот - сѐ додека завесата и нив не ги придуши. Штама. Завеса.)

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Но, сепак ги корнеше малите мигови на среќа, што малце ќе ја обојат сликата, нијансирана, со молкот на изгрејсонцето, збогувајќи се со пригушливите ноќи, чиј отсјај беше валканата месечина, која ѕирка зад густите облаци во мракот...

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

Светкавици ко да беа во мракот од струежот на црвените води во моментот кога амор не зближа.

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

Згасна и последната искра во мракот...

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

Последната мисла, ко рунтаво куче, ме напушти во мракот...

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

Згасна и последната светилка во мракот ѕвездите ги проголта густа завеса од облаци мракот ко надојдено море плиска по споменот гордоста ја побарав во тажните сништа...

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

ЕЛЕНА се вика таа мала ѕвезда, што молскоти и во мракот како златна лира...

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

Немам сила, немам храброст а знаеш љубовта е нема а јас ко чедо на амор се претворив во дух... ќе изградам куќа од зборови и во неа би те затворила со клучот на моето срце би те чувала да бидеш мое гнездо во кое слетува мала птица да бидеш мој дом со отворена мускулна врата за срцето на малата птица лекокрила, многу нежна да бидеш свежо утро но тиха вечер... светилка што искри во мракот во мојата коса, една надеж, небиднина една среќа во ѕидините на срцето што се руши ко стена да бидеш последна љубов дојди, не оди си, дојди!!!

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

Ноќ тешка, ноќ дождлива слушам само капки од дожд... се ронат од облакот на зениците, врз хартија, запис што навестуваше збогување, кое боли...во мракот Се уморив од сликата што висеше, од психогенезата на харддискот од моето паметење, за човекот со влажниот осојничав поглед, во далечината...

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

Солзи во ноќта, солзи небото...и месечината молкнува во мракот... со сета своја жар ги испраќа светлосните прсти да минат, по твоето чело, ѕвездите битка водат во танцот, од палавштините што го убиваат чувството на заморен патник... низ светот, преморен од талкање по вистината...

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

Боже, помогни ми... Пред мене се јавуваат лоши слики, светулки во мракот трепкаат... сон ли е? -или јаве...

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

Две срни во мракот непријателски настроени, во пејсаж од помешани илузии...

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

Внатрешните чувства, ко разиграни пеперутки во мракот...

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

Светкавици ко да беа во мракот од струежот на црвените води во моментот кога амор нѐ зближи...

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

НОЌНА МОРА Твојот оштар поглед без зборови кажува сé Игровен стремеж на разбушавен немир во замките на архетипско средиште Креативни потенцијали, сонувам во мракот Крвта ферментира како лудо вино.

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

Светот настанал од влажен збор. (настанокот на светот според Догоните) во мигот на зачнувањето влажен е и воздухот и вагиналните ѕидови, температурата триесет и седум степени, умерено до значително облачно со услови за краткотраен дожд. никогаш не си земал часови пливање, но грбно ти оди добро. со секое проѕевање во матката по малку и голташ - протеини, јаглени хидрати, електролити и уреа. спокојно се нишкаш на тој воден кревет. како човечка рипка дремеш во мракот. потоа шок - со плач протестираш кога меурот ќе прсне и мокриот остров ќе се претвори во непрегледно копно.

„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)

Потоа сонцето зајде - во мракот за да те видам морав да те допрам.

„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)

Секој тоа го доживеал во оваа паланка со згаснати светла, и секој тоа му го прави на другиот, затоа што главната девиза е: пцуење во мрак.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Дури и оној под него сега беше отстапен по дирата надолу и сѐ, што можеше да се види од него сега, беа само фосфорните искрења на неговите очи, две џишки во мракот.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Таму беа секогаш на штрек да не бидат забележени од некој познат, но и од настраните воаери кои се појавуваа во мракот.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

И таа почна со сонце, а потона во мрак.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Тоа беа само делови од чело, нос и брада, пливнати во мракот.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Доволно е само да го чувствува зракот од денот како поигрува во неговите зеници и како се плетка во мракот на неговата душа.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Тие се нејзините очи, тргнати во мракот и оттаму блика мека светлина.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

На видело и во мрак Глигор го слуша само морето.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Бледото лице на Арсо постепено се растопуваше во мракот веќе налепен во аглите.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Возбудени, скоро уплашени, се шуткаа и бараа место да се нурнат во мракот под скалите, зафрлените ќошиња, и таму да се ослободат од кошмарот што го гонеше.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

- Гласот и гестовите на човекот беа господаречки и сугестивни и прислужникот, гледајќи го вџашено назадечки исчезнуваше во мракот на ходникот. - Мрзливко! - човекот седна до Арсо.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

„Да. И нешто повеќе. Вашите закони и вашиот поредок ја држат Македонија во мрак и сиромаштво“.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Бродот чека и ќе чека, зашто во неговото присуство се таи нешто големо и важно, она што го тера да се рие сега во мракот.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Од каков материјал треба да биде направен тунелот, низ кој врват третото и првото, за да ја издржи јачината на експлозијата што ќе се случи кога ќе се допрат доброто и злото, по ден... зашто ноќе, во мракот, нема да се препознаат, па ќе станат пријатели и оди и познај кој е кој.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

И држи висока цена, исто како и рацете, што гушкаат и милуваат само ноќе во мракот и ништо за возврат не бараат.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

И може секој да лаже, ама очите, спуштените капаци што ја голтнале шминката, а таа не сокрила ниедна од брчките и само кога долго ќе трепнеш, плус со задршка, ќе заличат волшебно Тие и сјајот во нив што некој го изгаснал, исто како ламба во мракот што со плесок на две раце се гаси.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

И речиси непријатно се изненадија кога во мракот на црковната врата, застанат на прагот и исправен дури догоре до славолакот, го здогледаа клисарот.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Многу селани од рамнината и горштаци под Беласица грабнале оружје и во мракот се приближиле кон логорот.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

На местото каде што паднале синовите на дедо Васил подоцна е подигнато и селото, тоа и ден денешен се вика Василево.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

За ова село постои легенда.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Се мислам како би било: лежам под вимето на ноќта и цицам зелен млаз. После завивам во мрак как мрак.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Знаат, бездруго, дека ќе го закопам во мракот на визбата и знаат дека над него ќе одгледувам габи, од оние неотровни, беломесести, сочни.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Неколкупати оттогаш се искрадуваше од својата јама, дење итро и претпазливо, ноќе скриена во мракот и послободна, но не најде трага ни на едно животно.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Ѕверот се отфрли од земјата, ја закачи со заби подадената црна рака на глогот и не барајќи пат се нурна во мракот.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Стрико Благоја се потпре на вратата и го впи погледот во мракот, гол и нејасен како и неговите мисли.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Три сенки бараат и наоѓаат козји патчиња во мракот.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

И лежам така, гледам во мракот што се стиска меѓу гредите, малку подугрејани од жарта во огништето.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Наслушувам, се џарам во мракот и собирам душа.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Или штути со очите некое вратниче во мракот.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Истата таа вечер, кога се угаси светлината и кога Бути потона во мрак, причека малку семејството да си легне, внимателно го отвори прозорецот за да влезе свеж воздух и виде дека прозорецот отспротива сè уште беше отворен и дека малку подоцна (во темнината целиот се тресеше од возбуда) на тој прозорец се налакти жената, можеби од љубопитност да го види оној за кој ѝ зборуваа мајката и ќерката Нини.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Тој ѝ одговори: – Не, добро ми е вака. Најпосле... боже прости... Клотилдина ѕирна низ клучалката.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Можеби на трговецот само така му се стори, но роговите на таа фигура јасно се гледаа и во мракот. – Ееј, проклета мршо!

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Во мракот одвај можеа да ги забележат своите лица.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Значи, жената излезе на прозорецот само за да го види него и сигурно затоа што беше забележала дека и тој е на својот затемнет прозорец.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Тулио Бути и не помислуваше што сè ќе претпоставуваат неговата стопанка и ќерка ѝ кога ќе забележат дека тој секоја вечер седи вака во мракот.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Утревечер мајката или мажот ѝ, знаејќи дека во сопчето отспротива стои тој и ги следи во мракот, ќе ги затворат капаците и така во неговата соба веќе нема да навлегува светлината што му вдахна живот, светлината во којашто наивно уживаше, којашто беше неговата единствена радост. Меѓутоа, не беше така.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Љубовната страст, незнајна дотогаш, диво пламна во срцето на овој човек кој со години беше надвор од животот, па и оваа жена ја оттргна од домот и ја понесе како водовртеж.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Ќе ми го изгазиш сиот тутун!

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Иако и човекот и жената избегнуваа да им се сретнат погледите и самите пред себе се преправаа дека без некоја определена намера стојат крај прозорецот, и двајцата, така налактени еден спроти друг, трепереа од некое непознато исчекување, исплашени од убавината со која зрачеше оваа средба во мракот.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

„Сакам да ви раскажам за геограпхија“, не чека да го молат третиот раскажувач; во мракот не е ни повисок ни позначаен од другите.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Знаат, бездруго, дека ќе го закопам во мракот на визбата и знаат дека над него ќе одгледувам габи, од оние неотровни, беломесести, сочни.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Стрико Благоја се потпре на вратата и го впи погледот во мракот, гол и нејасен како и неговите мисли. Тој што чекореше по нив.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Значи, и ова село, како и многуте во државата, ветуваше поет во извесна смисла на свој начин револуционерен, современ, иден, во песната се раскажуваше што се случува по плевните, во мракот, на слама.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Ѕверот се отфрли од земјата, ја закачи со заби подадената црна рака на глогот и не барајќи пат се нурна во мракот.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

“ Тој влезе по неа и ја затвори вратата: во мракот само неговата цигара светкаше.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

не ги слушав и ги заборавив уште пред да видам дека ме сметаат за варвар: во мрак, оној што во таквите продавници секогаш лежи на одредено место како задолжителен дел на општата патина, здогледав женски портрет, масло на платно со размери, слободно проценети, 45 x 60, и останав нем и уште еднаш како во онаа декемвриска ноќ облеан однатре со течно олово.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Откако го растргна последното диво јаре на поило, дури отаде планина, се како опусте наоколу. неколкупати оттогаш се искрадуваше од својата јама, дење итро и претпазливо, ноќе скриена во мракот и послободна, но не најде трага на ниедно животно. млекото ѝ секна, лутите чеда, недостасани за крв, ја кинеа со гласни писоци.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Тие, покосени сончогледи во мрак, имаат животни жили во себе и наоѓаат во нивната недоисушеност изминати есени со болка но без рани и без толку доближен здив на смртта.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Се мислам како би било: лежам под името на ноќта и цицам зелен млаз. После завивам во мрак како мрак.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

О, крилат коњу, растрепери со твојата црна грива, земи ме, сону, рашири крилја ...во мракот!

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

А јас ќе исчезнам во мракот и никој никогаш нема да ме најде.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Таму долу во мракот и влагата, може ќе ми биде поудобно.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Истоштени, паѓаа. Не живееја долго. Ги снемуваше.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Срца наши, намаќено јато, од мрак во мрак – таков ви е патот.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Ги средувам мислите многу полека за да го опишам подземниот живот на кој му бев дел, непозначаен од другите околу мене во мракот на јамата. Кои други?

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Ја празнеше и иситнетиот камен го фрлаше во други, одамна истражени јами.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Се вѕиравме во мракот и молчевме.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Заедничкото на јаничарите и језуитите им беше тоа што и едните и другите исчезнуваа толку тажно и во мрак, без зрак слава и признание, жртвувани за подемот и величината на Султанот и Папата.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

За да гледаш љубовни бои со нив во сите светлини и во мракот.. За да гледам и јас!!!!

„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)

Биди ми сѐ како што јас сум за тебе сенка која ќе те следи и во мракот.. Зошто едноставно Ти си Ти...

„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)

Еднаш те љубев со затворена уста... те гледав со затворени очи... толку силно, толку темно... но доволно за да не те загубам во мракот..

„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)

Исчезни Оди исчезни, заедно со ова зајдисонце.. да нема ни траг од тебе по моево тело.. замини со ноќта како сноп од темнина во мракот...

„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)

Да можеш.... Да можам да бидам твоја сенка во мракот да те успивам и будам, во утрината и квечерината...

„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)

Со љубов во денот чекам да те видам јас морам, морам да ја љубам ѕвездата во твоите гради За да ми светиш во мракот на мојот живот......

„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)

Одиш по својот послан килим од гордост, ме разминуваш во утрото, во денот, во мракот, во сегашноста и минатото.

„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)

Се исече на двајца за да не биде сам во мракот.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Се превртуваше по стутканиот чаршав, стануваше, ја бараше чешмата во мракот и легнуваше несигурен дека пак и веднаш не ќе стане.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Свиркаше нешто тихо и ги ширеше рамениците во мракот чувствувајќи се страшно мускулест.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Ја отвори полека вратата и застана во мракот гол до појас и љубопитен.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Или - Мануш се добрал до пленот и во алчноста, без страв од неговите мускули, вешто се искрал во мракот оставајќи го да чека, да не дочека...

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Стоеше нерешителен и без здив, намален во мракот.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Клекна крај него и намигна во мракот. „Клинец, можеш ли да ја викнеш Јана од дома?“ „Зошто да ја викнам?“ праша детето. „Кој си ти?“ „Еден поп“, рече.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Господи, господи, господи, претчувствуваше околу себе во мракот шушкави банкноти и го мразеше тој Отец Симеон, тој некаков ортак што стоеше долу сигурен и спокоен во груста сенка.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Потем, притаен како вепар во мракот, чекаше да се згусне во него малтерот на отпорот, да ја соѕида арматурата на неговиот костур во тврд непробоен оклоп.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Беа нема поворка во мракот. Со нив и лилјаците се изгубија.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Кога Махмуд Дарвиш ќе пее од затворот со голема носталгија за топлото лепче и кафето од рацете на својата мајка, тој го изразува големиот трагизам на својот егзил.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Неговата поезија трага по светлината на надежта. Таа може да ги размести кандилцата во мракот.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

На луѓето им остануваше да живеат - и живееја, по навика што беше станала инстинкт - со претпоставка дека секој произведен звук се слуша и дека освен во мрак, секое движење се надгледува.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Ленената кошула ѝ ги креваше бујните гради, а меките, влажни усни ѝ блестеа во мракот.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

24. СО АРЕН ДРУГАР И ВО ЗЛО ВРЕМЕ - тоа ти е тоа предимство на бракот: заеднички се поднесува едно исто бреме при преселувањето од светлото во мракот...

„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)

Една ноќ во пусти маки барајќи излез од непознат предел мустаќи нечии гледам густи таинствен во мракот некој беше седел се присетив тогаш почнав да опевам една падната шишарка постапката не беше умешна, точна се премислив веднаш песната ја ишаркав. 2001

„Сите притоки се слеваат во моето корито“ од Марта Маркоска (2009)

Така и преблажениот отец и учител на нашиот народ повеќе од сонце со тројни лачи сјаеше и просвети безброен народ којшто лежеше во мракот на незнанието.

„Пофалба на нашиот татко и учител словенски Кирил Филозоф“ од Климент Охридски (1754)

13. Во мракот падна уште една ноќ Во самотноста на глувото време што го обвива истечува семето на светот Ни деца ни внуци Само здивот и дланките негови оставиле траги од невени во иловицата на стиховите Отсутноста негова зборува дека дури се денат деновите во пазувите на ноќта тој постои И земјата што заоѓа во темнината подгонета од стожерот свој местото си го наоѓа пак во светлоста на вселената своја И да се развее песната негова како лисјето како песокот катот ќе си го најде во луѓето како водата како ветерот И колку страдалничко да е сеќавањето на гибелта ќе зборува за животот еден и в смртта кога во мраката ноќна огреваа сртовите низ една болка болка

„Елегии за тебе“ од Матеја Матевски (2009)

4. Ноќе да се чекори тихум муграта додека огрева отсекаде Сѐ од извор еден што потечува и утока една сал знае Во невиделото на темниот молк сѐ е кон сѐ затворено и сите страни на светот во една точка на копнежот се збрале на сонцето денот да му го понадат Шумата само чекорите на живинката ги познава и крилата вишно што се будат лазурот небесен го симињаат во пастелот на ведрата биднина Часот е тоа кога се живее и пее во мракот на успаните гори на високо Градите тишината ги полни со говор нов на утрото Гороцвеќе и божила му даруваат веќе на гласот со грстови што се истура во пристанот во чеканиот под гнездото на будната трепетлика

„Елегии за тебе“ од Матеја Матевски (2009)

- Навиката ја добив во рудниците во Суматра каде што во мрак копавме за да можеме да го забележиме светкањето на дијамантите...

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Во мракови се прибраа в село и Пелагија не ја лсна сијалицата кога влезе во одајчето, туку така промрзната и извалкана, се пикна под кувертата.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Потоа повторно тишина, во која ја пречекорувам границата на јорганот и тонам во мракот на сопствениот здив.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

ВЕРА: Ние седевме со тебе во мракот во бавчата, од небото паѓаа ѕвезди, а ние двете бевме во бели фустани, како привиденија, и одразот на белата грмушка во леата беше како привидение, и ти, ти ми кажуваше дека не можеш повеќе, дека Лења те исцедува: ете вака.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Таа моментално истрпна и се уплаши да не врви некој по улицата да ја види, но во мракот и да врвеше некој, немаше да познае дали е таа или мајка ѝ.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Време е очајот да се измоча и одземената слобода да се грабне време е во ова невреме мачно месијата мајка да ни расплаче Да можат и сонцето би го згаснале просветлени демони во мрак да можат сите би не убиле време е да им застанеме на пат Парталави души нечистотија шират со омраза нѐ распарчија до коска време е за сурова војна со овој болен и импотентен свет

„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)

Стана плен на лакомост и гордост на твојата икона, лажниот светец суетата вешто го зароби духот исто како непрогледан слепец Стадото на лукавиот сѐ повеќе расте и неговиот пат е простран и широк а животот страстен кога ќе спласне ќе тонеш во мракот духовно сирот

„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)

Слепите го пофаќаа со рака за рокчето и му велеа: - Со рокче се може, синко, но без виделина не се може. Во мрак е најтешко да живееш...

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Се исправи во креветот и со подадена рака го побара во мракот шишето. Кратка голтка, грч.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Но не умре кога се сретна со двете запалени очи во мракот. Застана.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Пред да ти се доближам во таа ноќ те ослушнував во мракот.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Зашто беше сам во таа ноќ, затворен во мрак, слеп за утрешниот ден.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Затоа ослушнував крај тој ѕид во мракот.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Сакав да побегнам од вистината а таа, кај и да погледнев, говореше во мракот како запалена цигара.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Независно од мене, моите нерви биеја со тастер: еднаш тоа она ќе го стори. ќе го подари тој сјај в мрак, еднаш кога јас ќе се сечам во болницата.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Патуваш во неврат и ќе бидеш една капка бол во мрак, крај во бескрајот.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Ѕидот се повлече пред него и се изгуби во мракот; заедно со тој ѕид и се друго што бараа неговите очи.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Така мислев. Но се повеќе во мракот го барав сјајот на твоето око. Скришум.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Еве најди ме во мракот и допри ме со прсти, уверував.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

После се плашеше, не можеше да се насмевне во мракот.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

„Сеедно“, се исклешти во мракот.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Од утре ќе ја забравам вратата, ќе ги спуштам ролетните, ќе ги исклучам телевизорот, фрижидерот, машината за перење, ќе ги изгорам фотографиите, писмата и сите останати продукти на хуманизираната носталгија, ќе се соблечам и... ...во мракот, во молкот, ги начулам ушите, пуштам да ми се провлече 'ржењето низ грлото, нечујно газам по тепихот од трева, бршлен, од мравки и изгниени коски на жртвите, ги насетувам, од другата страна на решетките, преплашените контури на полуќелавите, бледи чиновници, го одбирам најмалиот, најизгубениот, веќе му го распознавам лицето што со мазохистички грч се ѕвери во мене, со побелените прсти го стиска работ од канцелариската маса, врз која лежи расфрлена хартија, избраздена со црвен фломастер, немарно се испружувам, токму до неговата нога, загризувам силно, под платното на пантолоните, под епидермот, но не дозволувајќи му на сечивото на забот да оди подлабоку, заплачува додека со јазикот нежно минувам по ранетото место, сѐ уште воздивнувајќи од болка го зграпчува црвениот фломастер, нервозно зачкрипува по хартијата... волшебниот лет на шарената топка или повеќезначност на современиот театар ...

„Или“ од Александар Прокопиев (1987)

На душата му олекна, срцето му заигра од радост и со лесни чекори се изгуби некаде во мракот.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Стенкајќи, по некое време ќе се кренеше и ќе отшеташе боса до каселата: таму, во мракот, го прередуваше чеизот за умирачка и си зборуваше со децата.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Но тој мислеше чело-чело раце-раце гради-гради стомак-стомак бутини-бутини итн., таа раширена врз него во мракот; не шеесетидевет туку пет-четири- три-два, освен кога некоја приказна не го застанува привремено нивното одбројување.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Некогаш одамна во друго време, вели тој сега, беше тоа момче само во својата куќа на брегот, но не беше само во тоа дека било само таму: да речеме, се приближуваше голем ураган; крај на светот, можеби; капаците спуштени, сите подготовки за невремето направени, ништо повеќе не може да направи освен да чека да мине, можеби да испие едно ‘ладно пиво додека сѐ уште има ‘ладно за пиење и да си раскаже себе си во мракот пар приказни за парови: онаа, на пример, за младата сосетка подеднакво независна како што е тој, која во соседната куќа исто така го чека ураганот и нема друштво позанимливо од својот темносив чесапик ритривер.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Коњите беа црни и нивното црнило сјаеше во мракот.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Поснискион остана во мракот.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

1. Сеприсутно око (гноса) Додека ја трошев надежта - ја ронев како суво лепче по земји на пилците ја фрлав – лишена од коњи, пци и свињи9 без можност да заминам, Госпо Нуит10 под сводот твој распнат ко Животинско Царство око на Хадит надежта додека ја губев а сенката ми се ретчеше ко магла сè додека не стана Ништо чудно и иноземно блесна Волја без сврха, чиста пречиста страотно бела и остра ко молња во мрак со боја на зрел бозел со прелив морен и густ на Хеката, кралицата на Стигите и ноќите без месечина, створени за медитација во први мугри за Служба на Речта11 - тој сонлив отсјај на светот фрлен врз скерлетен скиптар ко еликсир - сега читам во темно во далечина гледам отаде предметите небаре нема ни време ни простор меѓу мене и Другото небаре сѐ е веќе запишано или навестено небаре она кое било или ќе биде секогаш Е секаде волја-заради-волја склад и волја моќ!

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Потоната длабоко во мракот - кој е всушност, битието на светлоста - саноќ се напрегаш да го задржиш во сеќавање последниот зрак и да не заборавиш на себеси.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Сестра ми во меѓувреме се оддаде на волшебно одгледување растенија гледаше во нив имаме ли иднина или не моите невени развија раскошно и сега ми се пред очи отворени како мугри ти најмногу ќе ги израдуваш мама и тато со твојата судбина, рече таа на мама ѝ се врати надежта и се насмеа за сите тато се разбуди од сон што не ни го раскажа и појде на извор јас не верував во ништо иако и денес се вознемирувам од помислата на неа барем ноќта да не ја испуштам денот изгледа не е доволен да се стигне на правото место реков и почувствував - имам работа со симболи од -ден-на-ден стравот е сѐ пострвен ако не се исплашам нема да запамтам што се случило стравот е време додека се думам во мракот - останало ли нешто од мене мрда под прстите надигнат и препороден.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Гледаш во големата валкана крпа и знаеш дека внатре е повторно мракот и нештата повторно почнуваат да се движат и мрдаат токму како што сѐ мора да се движи и мрда штом повторно ќе се најде во мракот.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

„Том?“ викна мајка му во мракот. „Да.“

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Коњот со кочијата тргна по патот, во мракот.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

И молчејќи, загледани во тавано што не се гледаше во мракот, си гог гледавме нашето место, си разговаравме со нашите најблиски и оддеднаш некое од децата не издржуваше и гласно плачеше.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Потоа долго во ноќите, гледајќи во мракот, ги гледавме лицата на нашите најблиски, ги гледавме нашите ливади, кориите, ридиштата и планините, чешмите, лозјата, реката и сонувавме, сонувавме и плачевме во сонот...

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Тоа беше нашиот дух, Науме, што светеше во мракот и секогаш пред очи ги имав тие пламенчиња и на жнеење, и на гроздобер, и на тивки седенки на кои повеќе пеевме со очи зашто под прозорците се врткаше грчкиот полицаец...

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Гледавме од горе, ама во мракот освен пламенчињата ништо друго не можевме да забележиме.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

И зошто во оваа огромна маса луѓе тој сега не сака да се дружи со други, кои исто така се осаменици туку, кои исто така бараат некого кому би да ги искажале своите маки и чемери.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Се разделија во мракот.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Сапто во мракот си бевме со нашите најмили и најблиски.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Кога мислеше на тоа, му беше страв да затвори очи зашто веднаш во мракот се појавуваа ровови, а во нив телата на момчињата...

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Ама кога видов во мракот детски лица, и јас се стаписав.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Осамен е тој во мракот, во тој прав без дно, сам е со своите желби и надежи.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

А во меѓувреме, ја расипаа црквата што се наоѓаше во манастирот и од неа направија клуб.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Орлите ја сакаат висината, широките пространства и тишината што ја дава планината.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Тргнавме, велам, во мракот во кој не можевме да го здогледаме тоа непознато што допрва нѐ чекаше.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Вгледан во светлата што де се појавуваат де се губат како пот на вжарено чело, и го варакосуваат запрашеното џаде и шумата што брзо потонува во мракот, кој знае кој пат се забива, се вгнетува, се вгледува одново и одново во патот што го помина и се повеќе се вгнездува во него, зашто на него порасна и, иако е сакат, се храни со надеж дека, дури и дооден, ќе го дооди.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Неговите исчезнувања се објаснуваат на стотици начини, трансформирани во фолклор, успивни приказни, суеверија...

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Како и да е, господинот Сенка никој (што значи и: никогаш) не успеал во потполност да го опфати со поглед; само ненадеен трепет во мракот (црно преку црно), пред да се заспие, слично на одвај чујно мавтање на лилјак - нешто необјасниво но страшно; или молневита трага од крајот на долгата црна наметка што се губи зад некој агол, и тие чудни сеништа (од уште почудни светилки?!) по старите и мемливи ѕидови, тогаш кога минува господинот Сенка.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Две дебели лимузини, со гумите од едната страна по тротоарот пред сѐ уште ненаселените згради, а од друга страна по калта на идниот тревник – завртеа на десно и мешлесто тетеравејќи се, се изгубија во мракот и го оставија на чкрипавото цимолење на бришачите, сред пустата темнина на облакодерите без станари.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Дождот навистина упорно ги поливаше шофершајбните, додека конечно успеа да го извлече автомобилот на булеварот „Јане Санданаски“.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Го удри еднаш некаде по главата со раката замавта одопаку, го пречека на другата страна, Мирче падна на земја, а Луман тогаш, во мракот, не гледајќи каде и како, му зареди удари со нозе.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Тогаш и снаата им се приближи во мракот.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Стравот повторно го зграпчи за грлото, исто толку тешко и силно како пред триесетина години кога ѕуреше во мракот, ослушнувајќи го топотот на војната.

„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)

Нечујно се повлече во мракот, што ја пригрли како зрнце светлина чиј отсјај и натаму топлеше.

„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)

Инстинктино, во мракот чувствуваше заштитеност.

„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)

Твојата бела нагост, вдлабена во мракот, отсјајува како седеф на откриена школа. – Кога би се претопиле во мигот – велам – оној живот од надвор би престанал да постои. – Тој постои – велиш безбојно.

„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)

И така, една ноќ спроти Вртолум, кога ја испија со Лоте, и со ветеринарот Скрез и последната чаша за длабок сон, и кога излегоа надвор да си одат, Бандо чу како некој со копач му удира на ѕидот од куќата; на Бандо му мина гром низ телото, му удри крвта в глава и повторно му се врати оној некогашен страв во него; срипа како ѕверка; ја грабна пушката и излета во мракот надвор; свика кон сенките што се тетеравеа крај куќата и пукна; некој офна и падна; стрчна жена му од Бандо, стрчнаа соседите и ги поткасаа бузите: го видоа Лото струполен крај ѕидот; го кренаа и побрзаа да му ја запрат крвта.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Сонуваше: некој му го поткопува ѕидот од куќата откај патот и му става експлозив да го руши; истрчува Бандо со пушката надвор, вика по тие невидливи минери во мракот, пали фенер, ја бара дупката со експлозивот; никаква дупка и никаков експлозив нема, но го слуша фитилот кој шишти, кај што гори, му оди по шиштежот, го бара, никаков фитил не може да најде; врти околу куќата и го слуша ветерот што шумоли во сувите трски; легнува повторно да спие, но токму тогаш силна експлозија екнува и ја руши куќата; скокнува Бандо од постелата, стрчнува низ одајата, излегува надвор, но гледа никаква експлозија нема, никакво рушење на куќата; гледа езерото се нишка полека, мирно, гледа месечината прпелка во него како риба, превртувајќи се на мев; селото е глуво, заспано; само од далечина одвреме-навреме се слуша некој посилен пукот од фронтот.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Оваа вечер чист македонски блуз: ем да се даде до знаење дека чукнал часот да се кренат високо знамињата на спомените, ем да се пушти троа надеж во мракот и еднаш засекогаш да се запамети дека д’мбенските блузери не се лузери.

„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)

Македонци мои вие сте бестрашни борци! И во мракот ќе се подготвувате со духот!

„Еп на Александар Македонски“ од Радојка Трајанова (2006)

Се дави светот в мрак - се гасне месечината стара: - На кое небо ѕвездите да ги барам?

„Најголемиот континент“ од Славко Јаневски (1969)

Моите состаноци, записници и одлуки не се учество. Тоа се маневри во мрак.

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

Додека сите заедно не ги отвориме очите, никој ништо нема да види и никому не ќе му се признае дека гледа. (Поаѓа кон Евто) А тие што ќе наѕираат во мракот ќе ги наречат слепци и ќе им ги истераат очите од глава.

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

Над ридот полнатa месечина загледува во рововите, бункерите и земјанките во кои расцутува младоста на овие седумнаесет, осумнаесет, деветнаесет и дваесетгодишни момчиња и моми... кои растат и созреваат во долгите ноќни маршеви под дожд и снег, во мракот на густите магли, во студените и влажни земјанки, меѓу карпите и камењето, во рововите и бункерите, во непрестајните борби во кои од студенилото и вжештената цевка на оружјето, ја изгубија нежноста и топлината на дланките... Ех, анасана!...