Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Ентропистите својата свест сакаат да ја пренесат во компјутерите.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Машината за саможртвување (1995) на Eric Hobein им овозможува на корисниците да се искапат во оган.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Таа одвишок коса, веднаш ја фрлам во оган да изгори, да не може никој да дојде до неа!

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Ако вечерва во огнот полета и некоја книга повеќе, нема да има толку голема штета како кога во огнот би била фрлена една премалку.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Утрото пред да се разбудам, дедо ми ме дупна со некакво дрвиште што го пикаше во огнот: - Стани! Доста фрчиш со носот.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Не зборуваше Тој со планината зборови кои траат само чекор-два; и ѝ велеше: во огнот е скриена светлината на создавањето и затоа ти си - Бог!

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Еден аскер падна, бог да го прости, царот има илјадници такви; токо речи колку пари да собериме и дај башлама на народот да си оде по работата, да не проникне седбата, да гладуа на зимо.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Ти сега ќе гледаш што повеќе оружје да се внесе во народот, — беше последниот збор што му го рече Петре на Толета.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

И тиа сиромаси шо тргнаа по некој со ниј, со сила Толе и собра, неоти некој сакаше да влегуа во оган.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Некои ме слушаа, други со сила и натераме, ете, заедно со тебе, влегоа во огнот, некои пострадаа, ене и по апцаните; другите, еве, ќе страдаат на своите огнишча, без да можеме да им помогнеме ни јас, ни ти.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Таму го најде Перета, зачуден, и кога се сретна со него и му ги пренесе добиените директиви, овој длабоко воздивна и промрмори преку заби: — Ах, Петре, што направија, од дрво нога, од камен глава да си направат; го фрлија народот во оган без време!

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

—Не сакам да ми помагаш, море, токо да не те лаже ѓаволот да ме издадиш, та за помагање нема што да ми помагаш ти мене, кога ни сам не можиш да се поможиш, — му одговори остро Толе и пак го нападна што беше причина баш тој — Бешот — Толе да влезе во Организацијата и да земе учество во борбата, која по трагичниот свршеток се претвори во црни резилаци и срамови, од кои еден дел и Толета го притискаа.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Тоа е фер плеј, беше мотото на нивната шизофренична другарка Шајчевска, која ставаше рака во оган за да ги одбрани ауспусите.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Секое нешто во кое се загледуваше, разбудуваше море од спомени, ја враќаше во далечното минато и копаше во нејзиното срце, кое изгоре во огнот на нејзините копнежи и напразни очекувања.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Остана така дваесетина минути, или половина час, загледан во огнот, со шишенцето в рака, па одново излезе пред колибата, насочувајќи го погледот по патеката кон Гола Глава.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Дедо Иван ја наведна главата, се загледа во огнот, а брчките на неговото избраздено лице како да се удвоија, како да се продлабочија.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

И морето кое од далеку ја исмејува лековерноста На Тројанците кои во оган или со копје в гради Ќе го дочекаат првото утро на својот пораз).

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Ако имаш вода фрлај в огнот...

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Чудно ми зборуваше. Морав дури да се насмеам... Ми рече да не се плашам и да фрлам вода во огнот...

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Во никој случај јас за тие, од мене утврдени нивни заеднички особини, не би ставил рака во оган бидејќи ми беше сосема јасно дека ни бројот на примерите е доволен, широко зафатен ниту, пак, описите беа најцелосни.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Крева, спушта, возбудува, в гради бура задушува, телото не верува, во оган гори, во оган танго телото збори...

„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)

Кажуваше Филозофот собитија чудесни уште многу, а јас го слушав со уста подзината, со очи ококорени, со душа возљубена по ука; говореше дека таа топлина и самиот веќе може да ја почувствува, иако не толку јасно како слепецот од Кападокија; говореше дека огнот е праизвор на писмото, како што сонцето е извор на денот, исток негов; говореше дека огнот е и утока на писмото, крај негов, оти секое писмо во оган се претвора; книгите горат затоа што во нив има букви, и топлина огромна; оти не можеш да запалиш нешто во што топлина веќе нема, како што е тоа со каменот или водата; затоа што е потешко да запалиш камен одошто дрво и хартија; но и каменот, велеше може да согори ако на него се забележи писмо топло, и доказ за тоа се ѕвездите опашести; говореше дека сѐ на овој свет е писмо, дека целиот свет е книга; говореше чудесни нешта а јас го слушав и толку се занесов што не забележав кога вратата се отвори и влезе отец Стефан Лествичник.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Тоа секоја буква од чудното сочинение што го донесе Филозофот лелекаше, врескаше и плачеше, како жив човек да е; и силен мирис на месо печено почна да кади низ воздухот на шумата, и мирис на коски изгорени, чадот и мирисот незнабожечки, хула ужасна, мирис на месо човеково печено дур до небо се креваше; и одеднаш, сите дванаесетмина видовме глетка ужасна, страшна: тврдите слова на едно место во огнот се збраа, па се распоредија во костур човечки, и станаа коски; а меките гласови во месо се престорија и во огнот од сите букви се сотвори човек што гори; косата му гореше, телото му гореше, коските и месото му гореа, и тој врескаше, лелекаше, и се обидуваше да излезе од пламената стихија.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Наеднаш, по едно такво свртување Старецот го фрлил во огнот стапчето со кое буричкал низ пламенот и станал.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Се разбира овие мои размисли требаше да се сфатат како метафора, како пофалба на доброто кон кое човекот со векови се стремел.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Дека таа борба за господарење на праведноста всушност се зачнала пред илјадници години; веројатно во оној момент кога некој храбар и разумен моќник го искршил остенот на присилата и го фрлил во огнот.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

После... Се наведна и ја исплука цигарата во оган; воздивна искинато: - Еј Пенчо, Пенчо.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Нам да ни се речи дека наши другари се наши непријатели, шпиони и агенти на Тито и на Американците, беше исто како да фрлиш бензин во огнот.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Бледа е сликата што сакам да ја создадам и во неа да ги видам како во оган горат планините на Грамос и како тие момчиња и моми чело му ставаат на усвитениот челик на гранатите и бомбите исфрлувани од англиските спитфаери и американските москити...

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Мајките го создале тој непишан закон.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Секој првороден син бил убиван – му го сечеле главчето на новороденчето, го давеле во вода или го гореле во оган, го фрлале на кучиња или свињи.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Во еден миг, срипал ко опарен и се опитал со крената глава и става сам да тргне кон непријателот, повторно да ги запее и разлее стиховите, за да ја покаже и докаже својата теорија, дури ако треба да гори во огнот на непријателот или да согори во сопствените зборови и стихови. Го спречиле во намерата другарите.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

На троногалче седам и сеирот си гледам и немам што да правам па во оган дрва клавам и се мавам со чеканче по колено за да видам дали ми се добри рефлексите.

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

Зелената брада на сеништето без сенка се криела под куп молци и други лапливи бубачки а прстите му биле продолжени со сури нокти. Кутриот Просинек се ванѓелосал.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Тој плукаше во огнот и раскажуваше, оние што не му веруваа не го засегаа.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Обогатени со видено умирање, гледале во огнот како во извор на животот, во црвено-жолтите кунатки со непрекинато јазење по усвитените гранки. Со мака ги држеле очите отворени.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Не му веруваа и сепак му завидуваа: никој од нив не видел бела вдовица, никој не се облажувал со шербети во долги чаши од син биљур.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Се плашеле од подмолноста на треската што им се мушкала зад грб.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

И пак луѓето не му веруваа. И самите плукаа во огнот и му подвикнуваа да не ги лаже.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ноќ ли беше или бел ден кога душите, од пеколот и умореноста печеа... гореа во огновите без виделина.

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

Ноќ ли беше или бел ден кога душите од пекол и умореност печеа, гореа во огновите без виделина.

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

Според Марино, бакнежи не разменуваат само билките - карпите и рудите исто така се оплодуваат во огнот на елементарни прегратки.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Природата и Љубовта се едно. Нивните френетични nodi создаваат пансексуален лавиринт.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Искрите кои секогаш беа присутни меѓу нејзе и Рада, наместо да се претворат во оган, сосема исчезнаа. За Рада ова како да беше олеснување.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

- Е, кога сме кај рацете, во овој миг посакувам тие да фрлат некоја гранка во огнот кој полека се гаси. - се насмевна Ивона на која капата ѝ го покриваше челото.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Ги привлекува витките, јадрооки девојки со скапи подароци: ѓердани, позлатени гривни, свила и чоја и така лесно, како пеперуги во оган паѓаат во неговата шепа.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Влезе во огнот, а неговиот дух беше премногу нужен за силни пламтења.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

На само 45 степени, плус уште толку покрај жарта што, се подразбира, сама мораш да ја одржуваш кршејќи ситни гранки дрва и да ги потурнуваш во огнот, кој веднаш ги лапа, а ти кршиш нови и спотинаш оган постојано.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

УФ, страшно, бре, а деца во оган те чекаат, да им изгаснеш жед.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Лут на бувот зашто го штрекна среде размислувањето и цврсто решен еден ден лично тој, Максим Акиноски, да го убие, скокнува од столот, оди кај масата, го зграпчува цртежот, го тутка и го фрла во огнот во оџакот, почнува нов.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Прикрпувајќи се на ѕидот оди и седнува на столот спроти оџакот; загледан во огнот, скоро на ништо не мисли, само некако оддалеку и против волја ги слушна кобењата на утките под стреите и на бувот од Камен.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Кога ошле самовилите дома, си 'и нашле децата изгорени.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

- Појди, момче, кај онаа пештера - му рекле - кај нас дома и земи 'и очите од полица, што сет како две јаболка позлаќени, однеси му 'и дома на татка ти, нека 'и изеит и веднаш очите ќе му дојдат; ама кога ќе влезиш дома кај нас, кротко да одиш за да не 'и исплашиш децата и да се изгорат в огнот.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

- Ле - лех, мори сестри - беше рекла едната на другите - бегање не пери нам, друго ништо!

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Отрчало момчето во пештерата од самовилите и даа вик во пештерата, се уплашиле децата и сите в оган беа се врлиле.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Тој болно се насмевна и се загледа во огнот пред себе.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

И полнам котли вода на јазот, редам дрва, дувам во огнот, барам сапун, црпка, копанка, и си ја слушам душата. Ја слушам и ја збирам. * * *

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И едно по едно ги фрлаат во огнот.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Овдека ќе почне, вели, во друго село ќе заврши, во оган ќе влезеш, од вода ќе излезеш. 178

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ќе се спрпелка во огнот, а огнот ќе му ги опрли влакната, козината, ќе го соголи и ќе му го земе здивот. Ќе му ја пукне жолчката.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Му дувал на мевот, му клепал, му фрлал ќумур во огнот.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И после почнаа и други кучиња да фрлаат во огнот.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ги налолниле торбињата со куршуми и ги истуриле во огнот. 61

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Дури да се разгори огнот, вели, и буричка во огнот, го сили, го осилува.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Некои дури и солзи ќе проронат пред огнот, пред да го фрлат во огнот.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Како да ја привлече со рацете опуштени покрај нозете, таа падна кон него а тој преплашен се оддалечи и зачекори во огнот.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Проклетија, гори куќа а нивниот селанец Ангеле Преслапец, сега пожарникар во градот, го нема да дојде со црвена цистерна и да помогне: во огнот бездруго е Антуш Крстин.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

1 „Ах, ова дете, мил Боже пази ми го, што ли прави ова дете на мајка, вака да ми страда, во оган да гори, треска да ја тресе, а да не можам да го запрам, да ѝ помогнам, од маката да ја ослободам....“ - со светлосна брзина ѝ минуваа мислите на мајка Ленче низ главата, мешајќи ја зеленчуковата супа на шпоретот и спремајќи нови ладни облоги за Томето, најмалото и најубавото дете од нејзините 8 деца.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Тоа ме порази бидејќи пораката на Ема, јас бев убеден во тоа, беше јасна: моите скришни погледи кон нејзините колена додека ја претуравме муницијата, биле доловени од некој агол кој барем за миг ја скривал искрата за која обично стануваме свесни откако ќе пламне во оган што нè обзема и во кој влегуваме без да размислуваме за крајната цел и за смислата на таквиот чекор.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

По извесно време, студенилото му премина во оган: гореше, се потеше, фрлаше сѐ од на себе, но ништо не помагаше; чувствуваше како повторно да се наоѓа во Сахара, во нејзината жештина што еднаш ја доживеа; во бунилото повторно му излезе Сахара пред очи и жената со која што тргна и која постојано му го отвораше прозорецот од џипот и му велеше: издржи, издржи уште малку, а низ отворените прозорци место свежина влегуваше уште поголема жештина.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Еве нас двајцата – живи в оган.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Но веднаш се тргна исплашен: Поарно што не ја фрлив и неа; можеше и мене да ме привлече да изгорам и јас во огнот. Co тие и уште многу црни мисли кадијата ја преседе таа ноќ и реши уште утре да ги испрати сужните за Истанбул, да му се симне еднаш тој товар од грбот и да се ослободи од стравот што го чувствуваше од Анѓиното присуство, убеден дека таа е вештерка, маѓепсницата.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Од попот доби благослов и наредба да оди во црквата, да ја земе кадилницата, оти и жарот веќе стаса во оганот. Со кадилницата в раце дедот поп и Кушо влегоа в црква.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Дури дедот Петко се прибра до огништето, снаата донесе борина; домаќинот фрли еден два страка во оганот и куќата светна.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Ѓезвето во оганот веќе брои.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Ја турна на кај огништето и уште малку за големо чудо ќе ја фрлеше во оганот; ја бапна во пепелта и се загна да си го милува Толето, кое веќе врескаше до зајдување.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Бонети задоен по мајка си со источните религии, рече: - Јас верувам во огнот...

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Трески го фаќаа, во огнови запаѓаше, но сѐ издржуваше, зашто знаеше: со огнот господ му ја проверува душата, како што со огнот се проверува дали е златото чисто...

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Ги виде Татко и Игора Лозински со тага во очите, загледани во огнот крај Езерото. Се поздрави со гостинот.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

На друмот се крена прав. Два камиони пламнаа во оган и гореа се крена чад.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Откај Илинска Планина небото како во оган пламна и почна да се златее.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Додека ја набиваше земјата околу коренот, кревкиот стеблак климнуваше надолу како детска глава во оган.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Но, бидејќи не му бев одговорил а помина поприлично време Пачев ја тргна раката од моето рамо и седна на креветот. – Подобро ќе беше да ја фрлиш в оган а не да ми ја донесуваш. – Секој ден идевте за да видите како ѝ напредува работата на Пеперутката.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Помислив тоа го правите зашто ви се допаѓа сликата! – го потсетив.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Каква идеја го доведе во мојата соба?

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Добрите намери, ако нè водат тие, не смееме да дозволиме да се пеплосаат во огнот на создавањето.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Да сум ја фрлел в оган! ги повторував во себе зборовите на Пачев, а потоа заклучив дека тој сепак ништо не дообјасни.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

На крајот, едниот го втурна мечот во огнот.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

И правта на поткровјето беше жесток оган, огнот на сите времиња, и сѐ што беше потребно беше само да се загледате во огновите.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Ноќниот воз, во оган и бес истрелан низ шините, се издигна и исчезна над студената земја кон север, оставајќи црн чад и пареа за да се растопи во застоениот воздух, неколку мига откако мина и замина засекогаш. 90

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Ја фрли секирата настрана, а потоа една по една почна да ги фрла цепениците во огнот.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Војниците гласно почнаа да се смеат.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Една од жените, свртена кон него со грб, фрли клетва: - И тие од оган да не куртулат и господ да даде очи мајчини да не видат...

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Се грееја, пушеа, плукаа настрана и во огнот, во крстовите што гореа, и се смееја.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

И не стигна да се исуши солзата вдовичка зашто се расчу дека во Никулица, на Пречиста остана во снеговите на Биковик Ставре на Пандовци.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

И на Ѓурѓовден, на Спасовден и на Свети Тројца на Круша загина Петре наш, на Полената - Ристе на девер ми и на Кулата и Рамна - Панде и Митре на Лазовци.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Така секој месец и ден само редење, запустување, болка...

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Во црвеник ни го изгореа селото, а на Свети Костадин и Елена почина татко, бог да го прости, кутриот.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

- А кај нас, - се одгласи жена од другиот крај - кај нас во листопад, на Митровден, на Копанче падна последниот лист од лозата на Петревци.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Две фиданки од еден корен.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Војникот рече нешто, а потоа го повика војникот што зборуваше нашински.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Ги кршеа крстовите и ги фрлаа во огнот.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Го бојам со боите на животот копнежот што толку долго го чекаше моментот да излезе од мене, да ги претвори во живот илузиите на сонот.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Бојата на мојот сон е црвена, страсти што мојава душа ја претвараат во оган.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Некој Јанко, речиси - во оган вивнува, по кадрите на некоја Вера заљубено воздивнува: - Презрели ѕвезди со дланка барам. Меѓу сите Вери ти си најкадравата Вера!

„Најголемиот континент“ од Славко Јаневски (1969)

И не само тоа: снеговите во оган пламнуваат.

„Најголемиот континент“ од Славко Јаневски (1969)

БОГДАН Добро велиш ... још ќе нат веќу беду нанесе ... (Ја кини сликата и ја фрла во оган.

„Гладна кокошка просо сонуе“ од Блаже Конески (1945)

Седат и молчат загледани во огнот и секој си ја тегне мислата, ја ткае - доткајува, во неа ги врзува своите желби и сакања...