Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Сè што сакам е само да ме погледнеш в очи!

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Зошто си така нервозен?

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Погледни го чичко Еди право во очи!

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Но, за брзо време старите проблеми пак се вратија и работниците почувствуваа дека нивните надежи се изјаловени.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Платите редовно се исплатуваа, а работното време се почитуваше – со исклучок на одредени периоди, кога вработените, поради зголемен обем на работа во очи на грејната сезона, доброволно и без присила остануваат на работа, сè со цел во предвидените рокови да ги комплетираат работните задачи.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Експресно после овој настан, кој во очите на корумпираното раководство беше сфатен како опасен преседан и провокација, почнаа и „очекуваните“ притисоци и проверени методи на заплашување: тие, еден по еден, беа викани во канцелариите на погонските директори кадешто, нај- безобразно и недолично, беа уценувани и заплашувани да прес- танат со синдикалните активности и со „подбуцнувањето“ на останатите вработени.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Костадиновска, која е добро информирана за своите работнички права, одлучно истакнува дека и во иднина, без двоумење, би тужела доколку ѝ биде повредено некое законски гарантирано право од работен однос.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

2. За оваа ретко истражувана, а суштинска, проблематика на при(х)ватизацијата, која овозможи она што беше „сечие и ничие“ (општествениот капитал) да стане приватна сопственост само на неколкумина моќници, и за тоа како тоа се одрази во очите на работничката класа – види ја и студијата на д-р Илија Ацески: Општеството и човекот во транзицијата (Македонскиот случај); Екопрес, Скопје, 1995.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Работничките права во целост се почитувани, а како што истакнува Лозановски, фирмата беше „една голема фа- милија во којашто односите меѓу вработените и директорите се на другарско ниво“.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Имено, новиот „инвеститор“, кој веднаш си најде свои полтронски соработници меѓу поранешните раководни структури, само ги испразни фабричките магацини од робата којашто вредеше милиони евра, а не даде ниту денар за осовременување на производството или, пак, негово зголемување.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Примерот на Костадиновска јасно покажува како може да биде пружан континуиран и систематски отпор на своеволието на одредени работодавци – во однос на исплаќањето на платите, придонесите и испратнините, под услов работниците да покажат волја, храброст и упорност во остварувањето на, со закон, загарантираните работнички права.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Љубов во очите... многу љубов... радост... срцата играат на двајцата...

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Можеби ова се чудесии, ама вистинити! Таа стоеше во очите!

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Никој не знаеше што значи тоа, од што беше повремено присутна та ситна влага, дали од прикриен таен плач на душата, или од отпорот кон ветрот, кога силно и дуваше во очи, па како своја одбрана, очите си создава свое сопствено ладење.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Некои од козарите видоа солзи и во очите на своите кози или само така им се чинеше.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Но, што и да се случеше, козите сепак останаа трн во окото на партијата, особено кај нејзините кадри.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Тогаш со криковите на нашите детства како да сакавме да ги надгласиме чавките сокриени во крошните на големите тополи, потем во очите на тврдината издлабени од времето, во големите камени столбови.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Запираше пред вратите на скривалиштата. Низ пропустите на металните врати гледаше во очите на темнината, во очите на илјадници кози.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Ликот на нејзината душа ѝ се одразуваше во очите, во кои ние децата јасно го читавме нејзиното расположение.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Таа вечер, во една зафрлена улица, на периферијата на Солун, во ниска и тесна куќичка гореше мала газиена ламбичка.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

- Само? - рече Гоце и го погледна во очите.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Ја носи во очите сиот живот таа слика и во сеќавањето го носи она насетување и стресеност на животинче, кое иако првпат го видело она нешто и, иако без ука, знае дека е тоа птицата на страста и сладоста.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Ќе дојде последниот ден, нѐ прави бели во очите.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

„Што бре?“, рече очакарен во очите, како првпат да слуша во што е работата.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Очите му беа топли и блескави, дури и кога беше многу болен и кога престана да јаде за да умре, само за да не им биде повеќе товар на своите деца за кои тој сметаше дека доволно се измачени.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Само се сеќавам на болката што беше присутна во очите на Ласа.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

За да каже дека: кога ги силуваа руските жени, тие паганите ги гледаа во очи и не испуштаа глас, а кога им ги стрелаа синовите ги гризеа усните, а главите им беа кренати високо... и пак се тресеше земјата кога тие газеа!

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Кој од нас тројца можеше да го прифати фактот дека таа убавица ќе биде саката!?

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Дедо ми, Митре, како што сите го викаа, беше не многу говорлив, ама во очите му се гледаше се што сакаше да каже.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Дури и бемките во очите на тројцата им се речиси исти.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Пред тоа молчевме. Веројатно болката беше премногу присутна.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

„Здравата” држава сака „здрава” уметност за „здрави” луѓе.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

На сè друго гледа како трн во око.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Скоро сосема избегнувајќи ги многу репродуцираните фотографии што Бојс го направија славен, Арена се обидува да постигне донкихотски гест за уметникот, истовремено славејќи ги неговите дела од претходната декада, и спречувајќи било какви предвремени заклучоци околу нив.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Она што се чини денес најмногу паѓа во очи, кога ги гледаме овие фотографии, се Бојсовите постојани навраќања кон Христијанската иконографија што е евидентно на пр. во брзинскиот квалитет на „Перформанс-предметите”, коишто тој ги користеше во неговите перформанси.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

И јас сиот се претворив во очи, за да видам што повеќе од она што се прикажуваше за Цинвалд.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Сè што себеси се држи за пристојно, сигурно, солидно, сите што во очите на публиката сакаат да остават впечаток на сериозност и сигурност во контраст спрема хаотичното лудило што нè опкружува, сето тоа или по некоја чудна саморазбирливост отсекогаш и се наоѓа во тоа општествено средиште или пак истуркувајќи ги другите од него непрекинато одново го зазема тоа недискутабилно место.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Сеприсутна граница: додека насекаде му се кезам на животот во очи(залуден, незалуден, без разлика), во моите соништа постојано ме гони смртта, мојата или на некој близок.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Но тој, натрапникот, во очите на велеграѓаните останува непоправлив примитивец, недоучен провинцијалец кој на темни костуми со кравата навлекува бели чорапи претворајќи се себеси во припадник на племето white socks, како што го прекрстува метрополскиот сленг.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Општеството мора повторно да го пронајде патот кон самото себе и да ѝ погледне в очи на сопствената вистина за да може во минатото да го остави она што таму и припаѓа и да гради иднина што ќе биде ослободена од заборав и лаги.”

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Го погледнува во очите. Суви се. Само снагата му трепери.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Во очите страв. И ѕвезди.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

И тука се сите, сите, сите: децата, Цви, неговите, нејзините родители дојдени на посета кај сватовите и таа облечена во фустан со ведар дезен и прекрасна берлинска шапка по последна мода што не допушта во очите да ѝ бие сјајното галициско пролетно сонце...

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Овој град некогаш полн со здравје, сега неухранет, вошлосан, отворен кон болестите на душата и телото, на работ од епидемијата на тифус, на уплав, на треперење пред неизвесните времиња, под ударот на болести и несреќи што најнапред, како по правило, прво ги погодуваат сиромашните, брзо фаќаат корен и се шират меѓу најмногубројните.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Блефира ли, или вистина има пријатели на високи позиции.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

И пак: Во Жешов раскошно расцутеа дрвјата, а ветрецот расејува снег од латици низ просторот, поигрувајќи си со нив, а потоа оставајќи ги да паѓаат по крововите, по жирадоата, елегантните женски шапки на минувачите, по јармулките и црните рабински капи со широка периферија, на рамениците од старците што на пријатната пролетна сончевина забораваат на својата возраст и живо дискутираат на својата пролетна променада, во очите на госпоѓиците, и во нејзината душа која е смирена и иполнета кога е во тој питом предел за кој не може да престане да го мечтае и сонува...

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Тој редовно ќе нѐ прашаше дали сакаме клакер или лимонада, а откако Рашела ќе ме погледнеше право в очи и ќе одговореше одречно од името на двајцата, тој ќе ја ставеше својата крупна рака на нејзината глава, ќе ја погалеше по густата сјајна коса, нежно ќе ја лизнеше раката по образот на ќерка си и ќе останеше така, со блага насмевка на лицето, загледан со своите, во тажниот одраз на нејзините длабоки, интелигентни очи.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

„Бездруго, еминенцијо”, рече Беренц погледнувајќи со интересирање во ведриот, но авторитетен духовник, кој по оваа реплика уште повеќе порасна во очите на есесовецот испратен во оваа европска провинција.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Нѐ погледна со еден чуден, длабок поглед, со кој прелета преку сѐ што ја опкружуваше, како да сакаше сѐ да впие во очите; мајка ми, нас, кујната, дрвениот плафон, печката, прозорецот, вратата низ која пред малку излезе татко ми, онаа истата преку која самата таа, заруменета од средбите со него, полна со радост, го внесуваше садот со пресното млеко што во топлите квечерини го носеше Јон.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Го прашува Гита Корец со нем поглед во деновите без транспорт?

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Тогаш бедниот Франц, уволнет народен учител, станува во очите свои трагичен херој, борец за народна слобода, на пет илјади повелник.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Но срцето му бие тешко и му тера оган в образи и в очи.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Има право Боце кога вели дека седмиот ангел труби, самиот тоа го чувствуваше, но зошто нејќеше да ѝ погледа на вистината в очи - од некаква жалост, не за себе.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Нешто го тераше да му го каже тоа и в очи, но пак се задржуваше.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Кочо сети оти сѐ повеќе се стемнува и како темницата да му влегува в очи.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Да, чевлите ми беа комотни, тоа го гледав и самиот, но тоа ми беше нешто сосем приемливо, не ми пречеше, па ми е непријатно дека на другите луѓе им паѓа в очи.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

- Ти не ми даде да се омажам ни за Никола, - рече таа и го погледна в очи.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Очајот се вовлекол во огледалото (топло ли му е таму?) и си ја мести фризурата гледајќи во очите мои застаклени.

„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)

„Заљубен сум во тебе од малечко, во очите твои назаситни што тераат на арчење.

„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)

Очи во очи со муграта.

„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)

Не смееме заедно никаде да бидеме: им паѓаме в очи на оние што демнат...

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Гледаше како живинче исплашено и крвјосано во очите.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Чудно, хм, размислувам, гледајќи занесено во очите на учителот. Хм, исто како и ние сега.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Излегува подуен во очите.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Се џарам занесено во очите на учителот, а Васе ме дупи со коленото и се врти кон прозорецот. Се вртам и јас.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Исправете ги главите и погледнете в очи.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Олеснително воздивнав и се загледав во очите на тато. Ме прочита како отворена книга.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

„Ова е за палење светло - фарови. Ова - трепкач. Тука е гас, куплунг, сопирачка. Ножна, се разбира. А рачната сопирачка е тука. Сево ова го научив вчера попладне. “ Лицето му беше збруштено.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

„Ајде, и гледај ме право в очи.“

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Дежурната ученичка веќе го пријави како отсутен и наставничката по историја го запиша во дневникот.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

- Нема бегање - си помислив - нема гледање низ прозорец како во канцеларијата на директорот.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

- Еј, малечок, качи се да вечераме!

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Тато е строг и добар. Во очите му светна добрината, а врз строго стегнатите усни се појави насмевка.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

- Кога би се редел прв - размислував - кога би се редел прв...

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Наставничката предаваше, ја гледав внимателно, право в очи, веројатно мислеше дека сум многу заинтересиран, ама нејзините зборови летаа покрај мене и низ отворениот прозорец одминуваа надвор - во спокојното септемвриско претпладне.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Прва, па втора, па трета, па четврта...“ правеше движења божем менува брзини.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Ама јас се редам претпоследен - изговорив колку што можам погласно, а во очите сетив жештина и влага.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Ако имаше три чисти да се прчиш пред другарите, дека Анче од VIб тебе те замолила да ѝ се запишеш во лексиконот - и тоа си го сторил мошне успешно - сега имај три чисти да ја гледаш мама в очи и сè по ред да ѝ раскажеш.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Часот ми беше здодевен и долг.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

„Леле, нешто лошо станало!“ извика Влатко.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Пред гаражата СТОЈАДИН со смачкана лева предница и скршено предно стакло.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Зборуваше испрекинато, напрчено. Во очите му светкаа зелени искри.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Зад сека грмушка се крие идеалот за збогатување набрзина, зад сека грмушка на оние кои се стискаат да не се измочат в гаќи силници им ги превртуваат џеповите и кога нема да најдат ни петпаре од бес ги плескаат по газовите, ги влечат за уши, им бркаат во очите.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Посолени како риба на суво, а на суво животот не е баш масовна појава.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

На Вера Кузмановска И одново на птиците помислувам, на полската чучулига, помислувам, која уште при прв допир со болен човек распознава исцелимо од неисцелимо.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Откако ќе погледне во болен човек таа никогаш веќе нема да го симне погледот од оној кој брзо ќе заздраве и никогаш веќе нема да погледне во очите на оној на кого му нема спас.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Толе и Митра излегоа на Бабуна и го запреа пајтонот на преслопта, та го изгледаа прилепското поле со солзи во очите.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Смрт или слобода, Толе. Тоа се бара од нас, — и почна да го удира по големите плеќи.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Ќе му го реча в очи и ќе си замина, — си донесе Толе решение и го зеде Трајка со него, та еден убав пролетен априлски ден, по канал, пак преку Врпско, прејде во Гудјаково, а оттаму преку Никулица отиде во Вепрчани.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Дури им претеа дека ќе чинат абер на аскерот во Витолиште и Битола, како и што го направија на многу места.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Но затоа пак во очите на рајата Толе порасна.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Да тргаме уште ноќеска дали не е ризично? — почна со предлогот Сугарев.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Толе Паша собират селаните да бркат нас од уќуматот и кашлата, а ти мене маслосуваш и тураш вода под рогузина. Му се наднесе над лицето, го фати за раменици и му се заѕури во очите.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Честите судрувања со потерите, откаде тој излегуваше секогаш победник го направија силен и симпатичен во очите на мариовските селани, додека четата од Организацијата имаше сосема друг став.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Ќе ја продолжиме борбата, да паднеме побргу да ги платиме гревовите или ќе се криеме во глувчева дупка?

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Викна Бојко така силно, та дури ехото повтори во долот во Врткова Ливада и се разнесе по целата гора до Кучкин Камен нагоре.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Скоро сите организациони луѓе или беа тргнати со нив, или се криеја од нив за да не паднат в очи утре кога ќе нападне аскер.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Многу старци и старици се пренесоа во далечното минато и почнаа да тврдат дека овој ќе биде Крали Марко, кој преспал петстотини години во некоја пештера по Мариово, каде, кога влегол ја закачил сабјата во стената, која сега сама паднала, го разбудила и му рекла дека дојде времето кога треба да му одмазди на Турците за нивните зулуми.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Може гледа господ? Ете, ти досега немаш расипано човек, лели?

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Еден пајдос кога Толе се накашла трипати, му се запули едно детиште во очите и му намигна со левото око, но Толе не му обрна внимание, бидејќи истото беше толку младо и толку слабо, та на Толета му беше просто неверојатно и да помисли дека тоа дете ќе може да издржи такви напори и ќотеци.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Па се обрна кон селаните и четниците што останаа крај војводите. — И гледате?

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Му се овргали право в очи, и како на дедот Јована преѓеска што му удри една клоца во слабината, сега и на Бојка му удри една уште посилна меѓу нозе, та, макар да беше силен, млад и јак не помалку од Брниклијата, Бојко се фати за удреното место и се свитка на тревата крај дедот Јована.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Уште ако ја дадеме неговата јако развиена телесна градба ќе ни биде јасно зошто толку голема беше неговата фигура во очите на тие што имаа работа со него.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Е, твој бил такциратот, — рече Ѓуро со леснина на душата, ама и срам во очите пред верниот другар.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Мислиш ти не знаеме ние оти ќе кревате ѓурунтија овие дни?

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Убав, млад, рус како неа, јак и снажен како 'рслан, неженет, како си мислеше таа и како ѝ се кажа Толе; работник — минер. А уште кога се слушна во логорот дека го турнал Ѓузепа во тунелот и му ја зел мартинката на Аќифа, Толе порасна во очите на сите работници и работнички, а најмногу во очите на Проќа.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— О, ох! Брза да ве однесе, што го зедовте народот на врат, да би аир во очите не виделе.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Налутен како рис прв дотрча кај војводите и уште од педесет метра почна да вика и псуе: — Ами вака ли, море коркари, ќе го падеме Турчинот, слепци да водите што го зедоте на душа народот, аир да не сторите во очите да рече господ златен!

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Бараше од раководството од секое село да им праќа луѓе за караули — стража — каде што денува и кога почна да ги собира сите црквени пари под изговор дека со нив ќе купува пушки, кај селаните изгуби секаква симпатија и доверба.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Толе на лице се убеди дека и „дедот" Петре си има посестримка, иако не ја води како него со четата, та се ослобди од таа страна.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Пари, браќа, пари. Само пари да му пикнеме во очите, инаку не зеа ветришчата. Ќе и дадиме главите на чавките.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Седни, намести се поарно, навали се вака како мене — го советува детето и му се пули во очите, — Та го проплеска, рече, а?

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Тоа беше војводата Петре Адев од село Ореовец, Прилепско, бивш учител и организатор, потомок на Ацета Симоновски убиен од турските зулумџии, и брат на Мирчета и Гога Ацеви.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Се прегрна со сите, се избакна со солзи во очите и ги остави, а тој тргна со прилепчани на север.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Солзи му навреа во очите и почна да го бакнува.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Слепило, слепило во очите да ви застане, другари, слепило!

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Од збор на збор се скачкаа уште тука Борис и Пере.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Офна силно и се спружи на неговите колена на грб; со рацете му го стисна вратот и му се заѕвери во очите, небарем ете сега ќе и го грабне некој и таа за секогаш ќе се лиши од она без кое не може да живее.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Е, море, ѓавол да и знае, ама обата дадоа вера и клетва дека нема да ни напакостат, та дури и да не бранат ако дојде некоа поголема сила.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

По плоштадите, крстосниците и ановите во Куско се уште се моткаат патувачки светители престорени во продавачи на чај од кока се уште се моткаат и поети кои си мислат дека баш тие се крадците на огнот и на празникот Инти Рајми со огнот в очи постојано се губат во шумата од незасадени строфи.

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

Агресивните светли бои претставуваат „шепа во окото на природата“.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Што ви паѓа најмногу во очи, Ахиле, кај мојот оклоп.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Утрото ми кова шајки во очите. Птиците абортираат.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Над нив кодошки им несат јајца во очите.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Во таа дневна соба, претрупана со беден мебел и со едно куцо тркалезно масиче, паѓаше в очи несфатливото количество кутии од какао.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

troglodyte mode, hek mode, стадиум на ларва - програмирање во темна соба, со очила за сонце и со инвертиран екран (црни букви на бел екран) поради болки во очите по повеќечасовно (или повеќедневно) гледање во екран. Се препорачува и гласна музика во позадина

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Балканските држави ја губеле самостојноста во очи и за време на големите географски откритија и економскиот и културниот подем на западна Европа.

„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)

Како трн во око во тој момент ми падна државниот грб со првокласен афион кој патем беше комунистички рецидив.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Метакот беше трн во око и на младите црвени буржујчиња кои глумеа бунтовност, а живееја во станови од 120 квадрати.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

- Тоа што свињите идат во вашата нива е поради неодговорноста на вашиот комшија кој забораил да ги нарани, а вие требе да седнете и очи во очи да разговарате за проблемот - сериозно му одговори Матновидецот кој перманентно беше облечен во зимска јакна затоа што во телевизијата немаше ни греење.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Мајка ја зеде лупата со огромна благодарност што можеше да ѝ се прочита во очите.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

И не беше само отоманското, во животот на Татко, што можеше да биде трн во окото на противниците тој да биде избран за судија.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Беше очи в очи со сведоштвата за исчезнатото отоманско време, пророчки задржано на хартијата.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

- Сине, мил на мајка, што се случило? Ти се гледа во очите!

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Самир Мустафа го погледна в очи и му рече: - Се разбира, те предложив тебе.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Таа можеше да го протолкува секој трепет на неговото лице, секое бранување на внатрешната тишина, на светлината во очите.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Тој ме погледна благо, право в очи, и ми рече: - Сине, и јас размислував долго, цела ноќ.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Кога зборуваше, Татко секогаш ја гледаше Мајка право в очи и, тоа што не ќе успееше да го искаже, го дополнуваше со тишината, со погледот, со верното кажување на очите.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Татко замолче. Во очите му се враќаше стариот сјај, како во оние мигови кога ќе го откриеше новиот клуч за некој од сиџилите.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Мина злото, ја си казвах, син ми жив остана, го прегрнах, го целувах во чело, во очи.

„Крвава кошула“ од Рајко Жинзифов (1870)

Недалеко там в пољана срешташе ја Божин; пулеха сја оба в очи, оба червенеха.

„Крвава кошула“ од Рајко Жинзифов (1870)

Патетичноста на терористичкиот акт повеќе сугерира на еден личен морален пад (најчесто жртвите се невини), ја компромитира каузата во очите на јавноста, создава сѐ повеќе непријатели и денунцијанти, прави имиџ на лицемерност и неинтелигентност (глупост) итн.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Ја гледа в очи и се стопува со неа.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Пред перформансот повеќе зачудено отколку разочарано се најдовме очи во очи со два крекача чие вонземјанско неразбирање толку нѐ трогна што бевме среќни што првобитната идеја не беше можно да се реализира. Margina #26-28 [1995] | okno.mk 23

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Како да го давеше некој и цедеше негде однатре солзи што му напинаа во очите.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Дајреџијата свиваше раменици, не смеејќи да ја погледне жена си в очи, како да беше тој виновен што порано не го отепале кралот.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Девојки што од срам не можеа да погледаат човека в очи, корнеа камења од калдрмата, решително им се закануваа на суровите и мрачни полицајци, кои дојдоа со штиковите на пушките, пред куќата на протиница.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

А во очите ѝ се чита прекор: Што си се растопил?

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Тогаш Веле не можеше да ја крене главата и да ги погледне во очите.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Солзи му бликнаа во очите...

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Протиница гледаше право в очи, не оставаше ни малу сомневање дека за каква било работа да се нафати таа, ќе ја оствари.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Радост. Старицата се усмева. Но во очите ѝ тежи тага. Длабока. Голема. Неискажлива.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Завесата се дигна. Претставата започна... На сцената е Дездемона. Сѐ се претвори во очи и уши.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Тој го гледаше радосниот сјај во очите на Вита, која брза со кошницата на пазар, да купи леб и други потребни работи за децата.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Потпирајќи се на една голема ластегарка и со завој на главата, под кој му стрчеа перчиња руси коси, тој застана пред војводата Питу Гули и, гледајќи го право в очи, го замоли да го прими во четата.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Бев збунет и не смеев да ја погледнам во очите.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Неуморно, мирно, како по должност, гаснеше секаков восхит во очите и на лицата на нашите гости.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Усмевката не ја сокрива. Не може...

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Таа ја подигна главата и ме погледа со таков израз во очите кој ме вкамени. Но веќе имав започнато.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

- А зошто да не? - гласно рече, а во очите му вивна пламенче на решителност, на цврстина.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Мека белина му се нафрли во очите.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Белина го заплиснува во очите.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Кучето тихо цимолеше, со поглед вперен во очите на момчето, поглед што значеше бескрајна приврзаност, безмерно пријателство.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Кучката блажено гледаше во очите на девојчето и повремено помрднуваше со опашката.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

- Ѝ ѕвони српот, лути потта во очите, боцка осилот во грбот, а срцето е полно, преполно и секој клас ти е драг како жолтица... - зборуваше доктор Коста загледан во белите забратки и белите кошули на жетварите.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

- Ако, вечерва пивни од дедовата! - рече Бојан, задоволен од сјајот, од радоста што во очите на дедо Иван ја предизвика малото шишенце.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Како да го гледа во очи и на нејзе својствен начин му се потсмева.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

- Не сакам, ќе настинам! - рече чувствувајќи дека со тоа ја намалува својата вредност во очите на ова планинско момченце.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Тргнаа кон Заветна, кон ѕвонежот на невидливото стадо. Во очите на момчето се појавија две солзи.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Седеше така долго време, глув дури и на завивањето на волците околу колибата, а потоа наеднаш, како да изби, како да се скина некој обрач што го стегаше, се плесна на одарот и заплака на сет глас, со порој незадржливи солзи во очите...

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Тоа што не се гледате в очи и што ѝ зборуваш на увце - те подослободува во зборовите па ѝ го покажуваш и она што би ти го смрзнало нејзиниот поглед.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Инаку: сивило дење, да не знаеш дали е сонце надвор или е стуштено од облаци пред дожд: а ноќе, мрак да не можеш да си ги погодиш гурелките во окото додека си наумил да ги исчепкаш мрсулите во носот.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Сега стариот молчеше како да му е изваден тој проклет јазик, па дури и не го подигаше погледот не да не се погледне в очи со жената колку да не дојде пак во судир со режимот.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

По навик што сѐ повеќе губеше смисла или по инерција што сѐ повеќе губеше сила, уште ја ставаше искапаната врска околу вратот како износен и широк огламник, при сѐ што од вратот му беа останале само брчки од кожата и безгласниот грклан; а косата на главата му опадна пред да побели - па во очите на ненаситните колеги сѐ повеќе прилегаше на белоглав орел со одрана шија, кој уште со ноктите се држи на карпата чекајќи да се срони заедно со неа.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Како низ лут чад што штипе во очите, пред поткосените коленици му се прелеваа една во друга некои сцени препознатливи, а далечни: замрсено клопче од отуѓени луѓе со забавени движења што плетка нешто во безгласна кавга каде да се легне мртовецот - дали да остане на троседот или да се испружи на масичето со висната глава и подвиткани колена додека да дојде нарачаниот ковчег; помалиот син, Гоце, кого не можат да го одвојат од постариот и кој не само што му ја стиска туку и му ја тресе раката, постојано повторувајќи „бате, бате” во пуста надеж дека некако ќе го разбуди; жена му, не помирена ами умртвена од смирувачките средства, веќе забрадена во црна шамија, одеднаш остарена, преполовена и смалена, стопена како грутка снеговна на дланка, со прачки од раце во празниот скут; свеќата што гори над дамкосаното чело на Нако, што станува восочно до проѕирност; миризбата од козметиката на снаата, нешто меѓу темјан и колофониум; мувла од пештерска црква, а сè во мансарда од новоградба; испиени лица на светци од икони а само смртни грешници со подуени модрини под очите.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

На вистината треба да ѝ се погледа в очи.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Начул за татко му дека го изела мрачка и се посрал од страв во своите испеглани гаќи, па сега нема три чисти ни да му се огласи по телефон и да му каже едно просто „здраво”, а не пак да се сретне со него и да го погледне в очи - да не помислат овластените дека и тој е замешан во нивниот заговор.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Сега солзите не само што ѝ блескаа во очите, туку и ѝ се ронеа по лицето, а таа си ги апеше усните до крв и не можеше да си ја запре мислата: „Посвојче кај посвојче, каква судбина!“

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Но фанатичниот сјај во очите на епизодистот, кој очигледно не се помирува со својата досегашна споредна улога, ако ништо друго ветува барем борба неизвесна но интересна.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Не растевте од нејзиното срце во очите од мермер не ја вселивте залудноста на своето пролетно ‘ртење Бевте немоќни. Оставивте сама да умира.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Не знам дали потоа спие со неа или излегуваат На прошетка Тоа се толку тајновити нешта, За нив никој ништо не раскажува Само знам дека во едно од идните утра мечката ме разбудува Од зимскиот сон и грубо бара да играме нова партија шах Фигурите се убаво подредени а Кралицата, Кралицата со некој Нов нескриен пламен во очите нестрпливо чека Да го повлечам првиот потег И да ја упатам кон нов пораз. на Прочка 2001

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Дамнешен пламен притулен во окото. Никогаш не догорува тој сончев траг во нас.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Таа е затурена одамна, или е замината, како и мртвиот пријател, во окото на птицата што упорно колве по нашите спомени. Или надежта проврнала како студениот дожд.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Од жилите на ореовината оживувал Пустиник Во очите на Пустиникот светиот пат и самотата на сите патишта пусти што водат кон ниедно море кон ниеден град.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Налик се на летечки сокровишта со менливоста на облакот во окото, со еден свет затворен во бисерни мониста, што брзаат да го занесат пред портите на сонот.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Одеднаш застана, читајќи ја во очите на Милан апсурдноста на своето барање.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Кога платното од чад се расчисти од неговото лице, Френк без двоумење забележа сомнеж и збунетост во очите на татко му.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Напнатите и испиени црти малку му попуштија и таа долови мекост во тврдиот сјај во очите на Боб, но во следниот миг лицето се повлече зад неговата засрамена маска.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Бидејки Даниел речиси никогаш не се посомнева дека некој ја одгатнал неговата тајна, никогаш не му падна на ум да погледне во очите на татко му за да открие каков и да било знак.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Милан застана и погледна во очите на мачорот како да сакаше во нивната длабочина да ја прочита тајната.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Дури и во очите на двете омажени сестри на Даниел, во кои на почетокот откри студени критички погледи и процени за нејзината вредност, сега почна да гледа топлина и симпатија.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Солзите сами му течеа како кога ќе ставиш јаки капки во очите.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Таа идеја почна да никнува во мигот кога тој влезе во гостилницата и кога го виде погледот во очите на Боб, кој продолжи како дух да го прогонува, додека таа му ја држеше раката.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Повесна и потресна е сликата од престојот на Христов на Балканот како дописник кога е толку блиску до неговото родно село Кономлади, на патот од Солун до Албанија со такси автомобил, кога гори од желба да се врати во селото и да го посети својот ”мошне сакан” татко; но носен од сознанието дека би можел да му наштети на својот родител од страна на грчката окупаторска власт, тој заминува со надрочени солзи во очите по патот преку границата.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

„Сега на денот, на тој судбоносен ден Даниел ја прегрнал својата невеста и ја бакнал во очите.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Можеби во очите на Господ да се биде ѕидар е исто толку важно колку и да се биде поет.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Нејзините сини очи погледнаа во очите на Даниел, кои беа темни и мрачни под веѓите што личеа на качулка.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Таа мислеше дека тој не слушна ни збор од она што кажа таа, но во следниот миг живата светлина му се врати во очите и ужасната маска му се крена од лицето и тој рече, ”Какво име сакаш ти, такво ќе му дадеме.”

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

На вратата, додека си заминуваше, се сврте и повторно го погледна Даниел во очи.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Ќе се вратите пеејќи за сончев ветер Што пустоши низ оваа древна мапа На која веќе се распознаваат Изгаснатите огништа околу кои седите, Велам ќе се вратите зашто јас тоа го читам од плодовите и од летните магли, јас тоа го слушам од лебот и од солта, јас тоа го гледам во очите на жетварките, јас тоа го прераскажувам гледајќи ве како му пеете на полноќното сонце.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Одненадеж потемне небото од чад што штипеше во очите, во грлото и што го вознемири дибитокот како спроти потоп та скокајќи, рикајќи се разбега низ полето.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Долетала од негде една голема зелена мува и бр-р-рр, вр-р-р, се вртка околу маченцето, му лази по устата, сака да му се пикне во очите.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Првото што еден во друг си го видоа во очите беше дека двајцата во Бога бараат спасение што, еве, со помошта на златен свети Наум и го најдоа.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Останаа тука со зачуденост во очите како да не знаат дали воопшто треба да чекаат.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Со нив, тој го гледа соговорникот право в очи, но така што соговорникот никако не може да се ослободи ни од впечатокот дека овој ништо не разбира од тоа што го слуша, ни од уште полошиот впечаток дека неговиот поглед открива барем непријатна умисла.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Загледана во него, таа го омекна погледот трудејќи се да го направи нежен и, во секој случај, гледајќи го право в очи му рече: "Кажи како можам да го оставам тука!

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

А солзите во очите сами од себе ѝ навираат, ѝ ги поткреваат рамената, срамот нејзин на бело видело сака да излезе.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Тоа го правеше некако систематски: откако ќе се присвлечкаше кон господинот Гроздановски, му се загледуваше в очи како да проверува дали тој ја одобрува неговата постапка и потоа пак се свлечкуваше уште пет до десет сантиметри кон него.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Без да сакаат, тие се најдоа в очи загледани еден во друг по што, додека така се гледаа, срцата им зачукаа во склад со чукањето на срцето на светецот и при што тој виде каква жена е таа, а таа виде каков маж е овој намерник, пред нејзините очи токму сега кога срцето ѝ чукаше во склад со срцето на светецот.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Така и ја памети Севда баба си Ѕвезда: со двете раце ја држи патерицата, потпрена со стомакот врз неа и со главата поткрената за да те гледа в очи додека разговара со тебе.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

" Господмнот Гроздановски беше изненаден од тоа што го чу, речиси штрекнат, но не одговори, туку го погледна кучето коешто, расположено во неговиот скут и со опашката живо раступкана по неговата болна нога на којашто ова фрашкање ѝ годеше и гледајќи го гледаше право в очи, зачестено накривнувајќи ја главата налево.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Поради сето тоа му беше толку многу мило што почувствува како во очите му навираат солзи.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Само барем малку да му се оддалечам, здив да можам да земам и да можам да се завртам, да го видам, да си ја оладам душата во очите негови, да му потонам некаде, в срце да му се посадам, таму корен да му фатам и како в градина да му никнам.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Откако господинот Гологанов кој, како и најчесто, беше дојден сам, седна во фотелјата наспроти својот постар колега, кучето клекна на задните нозе пред него упорно и трајно гледајќи го право в очи.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Торонто, февруари 1989 ЧОВЕКОТ ВО СИНА ОБЛЕКА Секому веднаш му паѓаше в очи по својата отворено сина боја на облеката.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Она неизговорено: те сакам, мило мое сонце, со сонце во очите и невино срце.

„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)

Солзи в очи.

„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)

Не знам каде тоа во очите мои виде пресуда.

„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)

И зошто во очите пронижува, де мрак де светлина извира како извор низ планиниска челуст.

„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)

На розата чиј мирис го сакав и на ѕвездите во очи непаднати.

„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)

Бевме повикани откако Стефан Лествичник, кој во очите на логотетот, по она лажно видение допрва требаше да се искачува по скалилата на славата и почеста, му беше раскажал на управникот дека отец Кирил фрла хула бесчесна врз зборовите и се свртува кон гласовите како кон идоли.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Ме одби поради него, и сега го нема во мене, а го има секаде: во класјето крај патот, во билките и животните, во рибите во водата и птиците во воздухот, во очите на луѓето, во сите створови.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

„Не си деклариран, разбираш? Толку ли ти е тешко да се декларираш? Па еве и Земанек...“, рече без да заврши, без да ме погледне во очи, онака свртена со грб и јас гледав како полека ја ведне главата и дека плаче; ребрата ѝ се ширеа и спуштаа како кај кораб неосвоен од туѓ морнар.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Отец Стефан истапи чекор понапред, погледна во Филозофот со нескриен жар во очите, оти жеден беше за слава и пофалба, па прослови: „Ноќта откако логотетот ми издаде заповед и замина на спиење, јас влегов во храмот; калем зедов и книга, и црвило, и до полноќ се обидував да смислам писмо ново, букви подобни за владетелот наш.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

И потем се појави Земанек однекаде одзади, од задните редови, и за да ја спаси ситуацијата, почне да пее некаква народна, шегаџиска песна; сите прифатија и набргу и Луција, со солзи во очите, пееше.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

„Луција, ќе те чекам овде“, рече. Останавме сами; се гледавме во очи.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Го седна засекогаш десно од себе, на местото од отец Стефан Писмородецот и јас знаев дека бедата и гревот на нас дванаесетмина околу вратот ни се, како камен тежок околу вратот на доброволен давеник; знаев дека тој, Филозофот, во очите на логотетот стана Сједјашчаго одеснују Оца, како Богочовекот, Богољубецот крај својот Татко, Седржителот.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Тој ја вртеше песнарката, ја отвори и почна да чита на глас; ме понижуваше така што читаше бавно стих по стих, и потем се смешкаше; ме прашуваше со потсмев во очите што сум сакал да кажам со ова, што сум сакал да кажам со она; па како може ѕвездите да шепотат, па како може вратот на некоја девојка да личи на кула Давидова; па како е можно устата да биде како калинка а градите две срни меѓу кринови; па зарем не е глупаво човек да каже дека нечија коса е како стадо кози, и слично и слично.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Но секоја нишка што ќе ја одбереш, води кон средето, кон смртта на оној кој чита, што значи беспотребно е да се плашиш дека не одиш по вистинскиот пат во клопчето на словото, оти блаженството на смртта при читањето настапува кога ќе ја затвориш корицата од книгата што ја читаш, оти тука, во таа точка, во средето, очи во очи со пајакот вжарен, со источникот на словото завршуваш и ти, и слободен си, како никогаш, како да си мртов, како да си заспал во Бога.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

И самата потоа се прашував: „Господе боже, на чие ли име помислив кога пред малку го спомнав она Иван?“

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Затоа и тие промени се највидливи во моментот кога ќе се најдеме очи в очи со смртта.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Кој да мисли тогаш каде е блиску а каде далеку.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Она: "Јас сум дојден овде со едиствена намера да учам".

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Да и ја соопштиш в лице таа твоја одлука!

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

-Добро си забележал, мајка ти беше многу изморена - додаде малку подоцна откако ја погледна во очите што јас за жал не и ги бев затворил.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Но не бев сигурен кој од нас двајцата во очите на другион изгледаше понесреќен и предвреме поарчен.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

И тоа, замислете си, во очите на мојот син Иван го здогледував Ведрана.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Посебно ми падна в очи онаа негова реченица што ги избриша сите мои сомненија.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Оттаму и насмевката што ја имал во очите.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

И за да ме ослободи од сомненијата најде за потребно да додаде: „Не, чичко Боге, ни не помислувајте дека веднаш ќе се затрчам да го барам татко ми.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Постојат и такви моменти, (но тоа се случува на ова место каде што сега се наоѓам), наеднаш да почувствувам дека ми иде да се засмеам до засркнување, бидејќи неочекувано ќе си помислам, "најверојатно тешко му одело проодувањето на мојот Човек Ведран".

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Во секој случај веројатно и не помислуваш дека со овие објаснувања се обидувам да ги одредам причините што ме спречуваа утрово да побрзам за да те погледнам в очи.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Кога ќе и пријдеме.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Зарем не можеш да сфатиш дека токму поради ова твое решение немаш храброст да ја погледнеш в очи?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Иако, веднаш да речам, никогаш порано ја немав замислувано на прошетка низ цветна градина.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

И уште нешто ми падна в очи: цвеќето ја смалуваше раздалеченоста помеѓу нас и Таша.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Всушност стануваше збор само за привремено одлагање на таа средба но не и за нејзино спречување.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Веројатно бил засенет од разговорот што го водел со смртта.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Луѓето кога ќе и погледнат на смртта в очи иштавот им нарастува, стануваат пробирливи.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

А потоа, наеднаш, без да инсистирам на некакво вмимание или пак ветување што треба лично да го изрече, тој уште еднаш потврди дека не случајно спомнал оти знае што ме мачи.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Како да ми беше наѕирнал во мислите!

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Мојот одговор, се надевам, ќе му ја врати во очите на Весна, славата на тоа каменче.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Ја крева главата и во очите на своите другари го наоѓа истото, вечното другарство.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Во очите ѝ читам разочарување.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Весна ме гледа во очите и очекува.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Онаа нема вода во очите и се изнамирила... а онаа пак има, за в гроб ги чува.

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

КАТА: Не идеш од дома?! (Гледа по собата и и паѓаат в очи куферите.) Ама навистина, ти право идеш кај нас!

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

-Ах, како е занимливо! - извикнувате емотивно, но не затоа што тоа е стварно занимливо, туку затоа што морате да прикриете дека смртно сте се исплашиле. -Беше голем измамник...

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

На тоа вие веќе ништо нема да кажете, само ќе го погледнете Сухов со вџашеност во очите. 68 Margina #4-5 [1994] | okno.mk

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Но, дури и да работел во ноќната смена, неговата основна работа беше... па така директно наеднаш не можеш ни да се сетиш како да ја наречеш таа професија; со еден збор, беше тоа толку жесток процес што тешко се формулира, и кој е полесно да се раскаже.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Ако во мислите се вратите во педесетите години и ако замислите дека стапнувате врз територијата на Донскиот манастир низ портата на кулата што е свртена кон прехранбената продавница, она што прво ќе ви падне во очи е една маркантна личност која нервозно се шетка од железниот турски топ до стражарата на манастирскиот чувар и обратно. Тоа и е фамозниот Сухов. okno.mk | Margina #4-5 [1994] 67

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

- А јас вака, без сенка, не ќе можам да живеам - рече Карамба-Барамба со солзи во очите.

„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)

Карамба-Барамба ме погледна со солзи во очите.

„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)

Пак молчев - како ли се цртаат добри сенки? - ... Како слон без сурла.

„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)

Карамба-Барамба не ќе може да живее без сенка.

„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)

- А ти би можел ли? потсмешливо ме праша Пенчо и веднејќи се кон мене ми ѕирна в очи.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Без заштита на својот патрон, Пенчо беше незабележлив во улицата. Одеше скиселен и скиснат, ги заобиколуваше луѓето и не смееше да ѝ погледне на Ана в очи.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Плачеш ли? Знаев дека во очите на беспризорните ќе пораснам и со победнички поглед го побарав Пенча.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Потоа ми се доближи и ме погледна в очи.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Жената застана и не без сомневање ме погледна в очи.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Протрчаа покрај мене со диви изрази и непозната пакост во очите.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Бојата на лицето полека му се враќаше а солзите како да го изгаснаа огнот во очите. Тие пак се смрзнаа и станаа рибини.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Потем се истава, а Саздо се обидува да му прочита во очите што всушност се случува.

„Го сакате ли Дебиси“ од Лазо Наумовски (1973)

Не е чесно на оние што се... што имаат природен недоста- ток да им го речеш тоа в очи.

„Го сакате ли Дебиси“ од Лазо Наумовски (1973)

Сане ги оџагорува очите, устата му е отворена, се обидува да се насмее, но и да заплаче; чувствува дека би било несмасно да се смее па на изразот му дава печат на тага.

„Го сакате ли Дебиси“ од Лазо Наумовски (1973)

Не им е насочена конкретно на жените хетеросексуалки и не е наменета за стрејт- општествениот свет каде што би можела да им нанесе многу нездрави последици на сите жени, каде што би можела да ги унижи во очите на стрејт- мажите и да ги поттикне вториве и да ги успокои во нивната мизогинија.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Во онаа мера во која на политиката на машката геј-култура може да ѝ треба одбрана и спасување, таа задача е поостварлива ако се има предвид дека голем дел од машката геј-култура се одвива во, главно, племенски контекст: неа ја примаат и ја остваруваат припадниците на конкретна општествена група, а предодредена е за внатрегрупова потрошувачка.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

А бидејќи патетичното страдање со кое се гордее од самиот почеток е осудено да мине во очите на повластениот и невнесен гледач како „изнасилено“, како претерано или театрално, мелодрамата нема што да ја плаши впечатокот дека емоциите што ги поставува не се сосема автентични, дека не се чувствуваат толку колку што се изведуваат.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

(Сигурно, возможно е да се обопшти овој феномен на луѓе што не се геј- мажи, бидејќи сите во еден или во друг миг почувствувале дека голем број од гламурозните по кои желувале се над нив, недостапни, па дури и дека чувствувале одбивност; но барем хетеросексуалците не чувствуваат дека предметите на нивната љубов им се категорично недостижни, бидејќи спаѓаат во погрешниот пол, што е токму она што го доживуваат геј- мажите).

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

И како тоа внатрешниот живот на машката хомосексуалност што има израз во општопознатата страсна приврзаност на геј-мажите кон бродвејскиот мјузикл сега изгледа толку чудно, па и чудовишно, во очите на современите геј-мажи, без разлика дали се преживеани од претстоунволската ера или релативно скорешни производи на постоунволската ера или и едното и другото?

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Контекстот и приемот имаат битно влијание.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Исто така, тоа е она што ги прави општествено незгодни за жените – односно, за нормативно женствените жени (лезбејките не ги чувствуваат истите стеги) – иако таквата незгодност можеби се намалува во САД, особено откако во 1972 година Конгресот го донесе поглавје IX од Законот за изменување и дополнување на Законот за образованието и откако, оттаму, се зголеми застапеноста на ученичките и на студентките во средношколскиот и во факултетскиот спорт.288 Кога се работи за мажи, бидејќи за натпреварувачките тимски спортови се смета дека претставуваат дејство, играчите во спортскиот натпревар не изгледаат како да ѝ приредуваат претстава на некаква публика, која природно се собира околу нив, привлечена од природно занимливата глетка со мажи заденати в бој.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Културен факт е дека во западното општество еден генерациски судир меѓу жени не може да не изгледа, барем во очите на општествено овластениот (односно машкиот) гледач, некако неодредено неугледно – подложен на претераност, хистеричност и гротескност – и, секако, не сосема сериозен.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Сепак, во очите на Милер, тоа геј-присуство е само знак за внатрешното гејство на мјузиклот како форма: тоа може да биде дополнителна причина за гејството на мјузиклот, но не и целосно објаснување за него.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Па каква e точно врската помеѓу женствената гламурозност и женствената абјектност во очите на машката геј-култура?

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Ова, се разбира, не ги искажува моите лични ставови кон прашањево.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Дали е тоа епистемологијата на плакарот и нејзините многукратни двојни врски, продорниот режим на хетеронормативноста и на хомофобијата, врховното значење на родот, неспорната заводливост на мажественоста, незгасливата желба за убавина или невозможноста хомосексуалноста наивно и невино да се искуси како нешто сосема природно, светот во кој суштествуваат геј-мажите постојано ги потсетува на нивната неизземеност од животинските стварности на сексуалното раслојување, на културното значење и на општествената моќ.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Таа одбива да ги отфрли како несериозни патетичните видови на страдањето – како преувеличени, фантастични, страсни или наивни, да се послужам со речникот на Зонтаг – кои не можат да дораснат до степенот на трагедија.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Италијанските вдовици од Фајер Ајленд ја немаат можноста, способноста, да бираат дали да се искачат до достоинствена јавна улога што истовремено ќе им ја признава и почитува тагата; не можат да утврдат дали на нивните загуби ќе им се дозволи во очите на светот да се издигнат до статус на трагедија.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Истото важи за голем број машки геј-културни практики.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

За разлика од трагедијата, мелодрамата не мора да си ги правда екстравагантностите.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Дури и кога сме возрасни, не можеме да ѝ се оттргнеме на свеста дека, во очите на повеќето мажи, не се вбројуваме меѓу можните кандидати ниту за секс, ниту за љубов.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Не го поддржувам тој културен став ниту општественото значење на родот кое тој го искажува; само известувам за него.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Машкото натпреварување обично е поучна глетка и треба да се очекува дека ќе предизвика уважителен поглед кај гледачите, додека глетката на женски натпревар, на жени заденати в бoj... е тоа, барем во очите на гледачите мажи, некако несреќно се преиначува во приказ на нешто недолично, абјектно и неугледно, на нешто што е непријатно блиску до женско борење в кал.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Тоа е она што ги прави општествено соодветни за мажите, како и потврдни и консолидирачки за машкиот родов идентитет, според поимањето во Бергеровата анализа.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Со тоа ги повикуваме оние што би сакале да се удостојат на наша сметка да нѐ обвинат дека уживаме во кич. ‌Ако мелодрамата си ја навлекува етикетата „кич“, тоа е затоа што доброволно тргува со сентименталноста.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Еразмо се кршеше некаде помеѓу желбата за земска храна, за удобност, за сладостраст и среброљубие – содржина на разјарениот бик кој требаше да се гони, да се вглави и здодевните разговори со сопственото живо битие што одвај преживува, полно со животен сјај во очите, со мрачнина и студенило во душата, со поглед насочен кон височините во потрага по вистинската желба за битисување.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Со страв во очите желно го очекуваше одговорот, чувствуваше дека старецот ќе го даде вистинскиот одговор.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Неподвижно од немоќта на Еразмо да оди по невидливиот пат на духовното, лежеше на едно место, приковано од Еразмовиот сомнеж во себе, без нималку верба; одвај дишеше, живуркаше полно со желба за живот во очите.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

По ламаринените покриви се прелеваа светлите фатаморгани на сонцето, како треперливи бакарни светулки чиј отсјај создаваше илјадници сонца во очите на набљудувачот.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Не мора многу напор да се вложува: човекот сам треба да знае како да им пријде – рече старецот, гледајќи го Еразмо право во очите.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Дали смееш да му погледнеш в очи на плачот и да го запреш кога тој навира во тебе?

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Ќе светиш со очите. Јас сакам да го видам твојот сјај. Ѕвезди во очите ќе ти подарам.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Има некоја итра, драга светлина во очите.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Тој ми ја запре раката, некаде кај градниот кош и рече, гледајќи ме во очи: - Ти не сакаш да разбереш, ти само чувствуваш.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Се држевме за малите прсти додека се опивавме од виното од кристалните чаши, последниот за заеднички подарок на нејзините разведени родители, додека ги разурнуваме, анализиравме и повторно, со итра победничка насмевка, ги градевме нашите вродени и здобиени емотивни комплекси додека гледавме како ѕвездата на новиот филм ја шмукува мекоста на остригата, додека ги одморавме телата, а во очите, низ единствениот прозорец на студиото, неосетно ни заспиваше жолтата градска есен.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Нималку збунета, ја тресе правта како да се работи за инсект залепен на одеждата на принцезата и со неизменет демонски блесок во очите, повторува: - Зарем јас - измислена!

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Светло сината мека капа, скоро потоната во долгата грива, чии немирни прамени, како кадрави јазици темен оган, ја зајакнуваа нескротливата енергија во очите, беше украсена со три зрна бисер, одземени од школките на најтоплото море.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Тогаш, блескотот во очите на ќерките и нивната ѕвонлива смеа го враќа внукот во топлите вечери кога низ целата куќа и дворот провејуваше мирисот на печени телешки џигерчиња, а пред ширум отворените прозорци се белееа, чиниш лебдеат во сивилото на зајдисонцето, испраните чаршафи, алишта и пелени.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Те гледаат и упорно чекаат во очите, во треперењето на мускулот и рацете, да видат бледило, пот на челото, треперење на брадата.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

- Дипломат? – одраз на зачуденост во неговиот глас, а во очите сомнеж. - Така пишува.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Се гледаме в очи и траеме во молкот и во тој миг ми се пристори дека црните букви ме жежат и ми ја горат дланката...

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Стариот исечоците од весниците ми ги стави на дланката и, гледајќи ме в очи, праша: - Тежат?

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Барате нешто? – прашува човекот и не ме гледа в очи.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Вратените од преку океанот – на сликите дотерани и насмевнати, ведри им се лицата и облеката градска, изгледаат задоволни и сити, а домашните – најчесто во селска носија, натажени, во очите им е вгнездена длабока грижа, погледот молежлив и тажен и оставаат впечаток дека некого и нешто чекаат...

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Молежливиот израз во очите на непознатиот ме натера да застанам.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

И додека таму на спуза се печеше кафето, се загледав во очите на Лефтерис и го прашав: - Каде се, бре Лефтерис, камењата од ѕидовите и темелите на нашите куќи? Молк.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Врвеа папсаните партизани и партизанки, носејќи ги на рамо, на ќебиња и носилки ранетите и заедно со нив врвеа старци и старички, мажи и жени во стасани години, дечиња кои со улав во очите цврсто се држеа за фустаните на своите мајки.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Страв голем ги згрчи грлата, ги скрши рацете и колената ги свитка, лицата ги искриви, се вгнезди во очите, проникна под кожата, влезе во коските, го помати умот.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Се собраа и други селани и чудно ни е што никој не не гледа в очи, туку гледаат в земја, некаде далеку, како да сакаат да ни речат дека треба што побрзо да збришеме од тука.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Прифаќаат разговор и не гледаат настрана, туку право в очи, в лице.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

- Ники... (за тие кои не знаат - старото име е Негочани) - Нема картонче за доказ дека таму ја преминавте границата... – сомнително ме гледа в очи и со пенкалото нервозно удира на пасошката корица.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Прашањето потона во очите, се закова на усните и пак настана молк.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Тој што седи пред тебе без престан упорно те гледа в очи, со погледот те пронижува, со тупаницата полека, како да брои удари, удира на маса, со чизмата тропа на подот и тој поглед, тоа удирање, тоа тропање те обессилува, те облева пот, ти се суши устата, гркланот ти се стега, воздух ти снемува, пред очи се ти се смрачува, срцето ти чука забрзано, телото се згрчува...

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

6 Во окото на камерата се сместени крајбрежните трски, мирнотијата на водата, мноштвото јата од разновидни птици, островот Свети Ахиљ и ѕидовите на големата, некогаш прекрасна катедрала во која се молел царот Самуил и неговите воини, високите езерски камени бели брегови во кои сѐ уште се сочувани пештерските црквички и келиите на калуѓерите- испосници и иконата на Света Богорица насликана на карпа сто метри над езерската вода.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Тоа е белег на трудот и потта на овие молчаливи луѓе кои одвај изустуваат по некој збор и не не гледаат в очи, туку в земја или настрана.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Скоро избегнувавме да се погледнеме право в очи со татко ми, зашто знаевме каква болка ќе откриевме таму, колку неисплакани солзи.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Од врата кога ќе влезев во училницата каде што вежбавме не можев да не ја забележам искрената широка насмевка на лицето на Вера, со која ги освојуваше сите деца, скоро без исклучок, како и со топлиот спокоен глас, со срдечноста, со присноста, со топлината во очите.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Кога татко ми се врати, ми се чинеше дека ќе му биде незгодно да ме гледа в очи и поради тоа и јас избегнував да го погледнам.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Понекогаш се обидував да ја разгатнам омразата на мојата мајка, јас, која бев можеби нешто како дупка во која може да се фрли сопственото црнило, и помислував дека таа во мене го мразеше мојот татко, својот стар сопруг, постар и од нејзиниот татко, можеби со омразата кон мене го гаснеше својот копнеж да има маж на своја возраст уште пред тој копнеж да се распламти, можеби ме мразеше не самата таа туку онаа нејзина дамнешна болка, родена од присилата предвреме да ги прекине своите девојчински мечтаења, и да му се повинува молчејќум на стариот сопруг, да живее во сиромаштија и во таа беда да раѓа и израснува деца.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Ти ќе се вратиш, Рајнер, му велев, реката беше само едно големо чистилиште, ме слушаш ли, Рајнер, тоа е само отпловување, и јас ќе те чекам на крајот од реката, Рајнер, ќе те чекам онаму каде што таа се влева во друго постоење, знам дека си тука, Рајнер, еве ја мојата рака, погледни ја мојата рака, Рајнер, сѐ ќе биде добро, верувај ми, кога ќе заврши твоето пловење, кога ќе излезеш од реката, ќе треба само да ја промениш облеката, ќе треба да облечеш нова облека, и се ќе биде добро, верувај ми, Рајнер, верувај ми, како што јас си верувам на себе, еве ја мојата рака, Рајнер, фати се за мојата рака, и јас ќе те извлечам, а потоа ќе тргнеме кон поинакво постоење.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Не само што сум слушнала дека се грижливи околу малечките, туку во очите на срните, кравите, антилопите, и не само во очите туку и во нивните движења, има нешто мајчинско.“

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Мојот поглед ја галеше хартијата; гледав во полните усни, во внимателно зачешланата коса, во замислената линија меѓу веѓите, во очите кои плачеа навнатре, и помислував дека можеби во тој ист миг Рајнер седи во својата соба, и како што јас гледав во тој лист хартија, така тој гледа во црвениот џеб што му го дадов за спомен.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

„Среќата е краткотраен феномен, таа е исполнување на некоја долго напластувана желба или потреба,“ рече брат ми.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Во таа насмевка имаше нешто старечко – не ни се насмевнуваше како што се смее четиригодишно дете, туку како што старче ослободено од страв се потсмева со смртта.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

„А ете, јас сум слушнала дека најголем дел од копитарите, ако не го излижат малечкото веднаш откако ќе го родат, ако не го обележат со својата плунка, со тој знак кој ним самите им вели: ‘Ова е мое, ова сум јас,’ тогаш го отфрлаат новороденото.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Во тие мигови кои ги минуваше со синот во очите на таа жена имаше чудесна живост, и во старечките усни кои говореа, и во движењата на онаа рака која не почиваше на раката на синот, туку нежно и весело мафташе во воздухот, следејќи ја интонацијата на зборовите.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Понекогаш, седејќи во аголот од собата, потпрена со грбот на ѕидот, заспивав загледана во ликот на Рајнер положен на моите колена.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Јас знаев дека борбата на Добрата Душичка против бесмислата со помош на најбесмисленото нешто – разговорот со празното - значеше да ѝ се даде смисла на бесмислата; светот отсекогаш бил полн со луѓе кои се гледаат очи в очи и водат празни разговори.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

И можеби како и гревот и среќата, така и омразата постои само во очите на оној кој ја забележува, и на оној кој врз себе ја чувствува – инаку тоа се само постапки, обични постапки и ништо друго, обични постапки, а сепак фрлаат отров во животот на оние кои ја трпат омразата.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Зрак на радост помина по неговото лице и ја тргна тагата оттаму.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Таа го крена погледот и се гледавме очи в очи.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Ти ќе се вратиш, му велев, сѐ е минато, и твојата вечна потрага и вечно себегубење, и твојата суровост кон мене и мојата желба да ти вратам со суровост, сета болка, сѐ помина, и тоа што поставувајќи му го на животот прашањето: Кој сум јас?, добиваше одговор од смртта: Ти си ништо!, и тоа што ти гледаше очи в очи со смртта, тоа што сакаше да паднеш во неа.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

„Можеби среќата, како и гревот, е во очите на оние кои ја гледаат,“ рече Сара.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Го наведнав погледот кон преврзаните прсти.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Ја премолчувавме таа мисла едни пред други, таа помисла ни се читаше само во очите кога ќе се загледавме во него, а тој само се насмевнуваше кога ќе ги забележеше нашите извитоперени погледи заковани за неговото лице.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Гледаше во својот син, и како да гледаше во лице подеднакво живо какво што беше нејзиното.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Рајнер за првпат ме погледна в очи подолго од миг.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Јас клекнав крај неа, ѝ ги фатив рацете, а таа го потпре своето лице на мојот врат, ја слушав како плаче, како испрекинато дише, и знаев дека со солзите заради нејзината физичка немоќ се мешаа и солзите заради една друга болка.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Кога ја среќавав Клара, чувствував дека животот може да има смисла.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

И пак се поткрена, додека усните ѝ трепереа, лицето ѝ се грчеше, во очите ѝ навираа солзи; се поткреваше од креветот и се уриваше на него, а потоа веќе не успеваше да се поткрене, ги гризеше усните и плачеше, и удираше со рацете згрчени во тупаници по своите немоќни нозе.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Молчеа со љубопитство во очите, со подотворени усти, во напнато исчекување.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Може и не беа сами зашто со нив останаа мракот во очите и молкот во ушите.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Всушност, самата градба на храмот беше една чудесна хармонија која, штом ќе ја видиш, ти влегува во окото и однатре те осветлува. Да не зборуваме за живописот нарисуван од даровити раце.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Почнувам да не си го препознавам пламенчето во очите, ниту да си ги разберам мислите изрежани на челната коска, амајлиите што ме заштитуваа и бранеа од нечестивите и од нечестивото.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Веројатно, не си верував во очите. Очите, велат, биле неверни.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Се вѕираше во огледалото Сликарот, си ги анализираше брчките на челото, тие заробени мисли во епидермата: си го бараше пламенчето во очите кое му ги осветлуваше предметите и ги привлекуваше во меката мрежа на зениците.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Човекот кој ме гледаше, имаше умисла врз челото, тага во очите.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Паричката спокојно, без да ја погледне, Кијмет ја клаваше во џебот на ветвата дреа, слична на долама, висната до под глезните, сетне со умилна благодарност во очите ќе се лизнеше покрај Безистенот, покрај фурната на Боро Калешката, па прудолу покрај берберницата на Ставре и Цветково меанче, низ Еврејското маало за да исчезне во сенките на дворот на црквата Св.Богородица.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Во аглите на сликата, од едната и од другата страна над портретот, беа исцртани два детски лика, со прозрачни ангелски лица, со небесна благост во очите и милност во умјасот.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

По лицето ќе ме полееше светлина, а врелата плетенка во очите ќе се расплетеше и ќе исчезнеше во собата.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Ќе ја отвореше со страв вратата, кај надлежниот чиновник, ќе се поклонеше, ќе го погледнеше во очите и со страв ќе ја затвореше вратата.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Портретот на Непознатиот гледаше во очите на Сликарот со неизустена благодарност и искри солзи во аглите на очите, неми, но речовити.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Непознатиот сетака го гледаше скрбно и умилно со две солзи во очите и со немушта благодарност.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Од поаѓањето до враќањето поминале три години, три месеци и три дни“, велеше Моне Хенџо со чудно спокојство во гласот, со занес во очите, со чуден сјај на лицето.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Првин ја дотера главата со набрчканото чело, потоа подвиснатите образи, па брадичето, ушите со звуците во нив, свитканите веѓи, шарата врз успуканите усни и на нив зборот што не го беше иустил, горчливиот вкус на непцата, сјајот во очите загледани во небото со занес и некако гордо,достоинствено, а потоа и погледот онаков каков што му прилега на човек упатен кон Вечноста.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Како да им брцнам во очите, а болката да не им ја сетам, да не боледувам?

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Се затресе потковицата од селани, се заниша редот лопати и вили, мрените им се превртеа во зениците, им згасна кандилото во очите, им се преврте празниот желудник, им се забурбати, се наведнаа, зедоа по една кисела слива, си ги закиселија непцата и скиселени исчезнаа. Отидоа ко што дојдоа: глуви, занемени.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Притоа по лицето му помина отсјај од разгорен оган, во очите му забележав црвена точка како отвор на цевка од револвер.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Тоа беше бела кучка од убав сој, со чудна милност во очите.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Се пресели таа убост од платното во очите на Сликарот и го смири.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Со своето организирање Македонците станаа главниот фактор во решавањето на македонското прашање како во своите очи, така и во очите на Европа.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Но сојузните со Бугарите словенски полчишта во очите на непријателите, т.е. на Византијците, беа пак бугарски. Значи, Византијците фатија да ги прекрстуваат Словените уште од времето на Аспаруховата орда.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Таа во европското јавно мислење и во самата Србија создаде илузија дека има Срби во Македонија и таа илузија во очите на европејците минува како факт.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Но тоа име во очите и устата на Грците имаше уште специјално значење: најомразени за нив варвари, луѓе необразовани, груби, коишто граничат со ѕверовите.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Марко и неговите поданици во очите на Турците не можеа да бидат Срби, зашто не им се спротивија и не покажаа таква воинственост против нив, каква што покажаа кнез Лазар и неговите поданици. 152 И така, до идењето на Турците кај нас ние трипати бевме прекрстени: 1.Словени, 2.Бугари, 3.Срби. Но со тоа не се сврши сѐ.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Ако деконструкцијата во очите на другите станува филозофија или метода, тоа не е моја вина, туку вина на читателите.

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

Беше небричен и поцрвенет во очите.

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

Фалејќи нѐ и благонаклоно повторувајќи го името наше, ти им го пикна во окото на нашите непријатели како спица, која сега ги боцка и ги јаде, па пред себе гледаат само крв, а во срцата свои носат само гнев кон нас...

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Ете така, ако ти е гол газот, покриј си го лицето, па нема да се срамиш, оти така нема никого да мораш да гледаш в очи.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

„Пишуваш?“ Старецот одмавна со раката.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

„Полека, синко, има време, законите не се учат преку ноќ“, го прекоруваше Гамалиел, избегнувајќи да го погледне в очи кога тој, речиси борејќи се за здив, го опсипуваше со прашања.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

„Грешиш“, му рече додека се обидуваше да го погледне в очи.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Виде дека има трема оти воопшто не ја погледна в очи, туку си ги кршеше прстите и со некоја полукашлица си го прочистуваше грлото.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Македонецот сега ја исправи брадата и со некаква смиреност во очите и на усните ја извади волнената капа од главата и погледна кон масата.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Не гледајте во небесата со гневни солзи во очите, не молете се вашите душмани со ровја и чума да ја сетат силата Божја!

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

А нему му се чинеше дека целата грутка мраз што веќе му се беше стопила од срцето, сега му се собрала во очите.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Но ракијата без мезе грееше бргу, па тој продолжи уште позапалено: „Зошто во очите на Западот Македонецот што мавта со знамето со сонцето од Вергина е националист, а неговиот сограѓанин-Албанец не е националист кога мавта со знамето со двоглавиот орел?

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Имено, во денот кога ги сумиравме резултатите од творечката актива во изминатата година и кога поради тоа што годината ја прогласивме за успешна - славевме, ми пријде еден актер на драма, очевидно вознемирен. (За таквите луѓе Жан Пол Сартр во романот „Тегобност“ има напишано: „Имаше некоја особена злоба која паѓаше в очи и која не можеше да ја сокрие колку и да се трудеше“.) Гледаше во чашата со вино што ја држеше во раката додека ми се обраќаше: - Како уметнички директор можеше многу да направиш за мене, ама не направи.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Кога онака грубо, по свое, директно во лице ќе ми ја плеснеше оценката за усилбата да запеам, солзи ми навираа во очите, што би рекол Конески, „во градите жал лута ме стискаше, ми идеше да плачам ко дете“.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Ако, пак, им ги организира чувствата како штипскиот ветер нервите на оние на кои им фрла прав во очите, тогаш аплаузот е спуштен на коленици.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Фестивалот ги обединува новите пиеси и создава можност за средба очи в очи помеѓу авторите, актерите и публиката.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

При слабата светлост не можеле да видат дали чудесниот цвет во окото на животното свенал, само знаеле дека едниот рог се замрзнал со врвот в земја и дека нозете останале неподвижни.