во (предл.) - редица (имн.)

До станицата одевме на нозе, првин во редица, а потоа растурени и кој како сака; трипати седнавме да се одмориме и да јадеме, а кога се накачивме на вовчето, учителот постојано се растрчуваше од еден до друг и со прст ни покажуваше де ова, де она што леташе во спротивен правец на одењето.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Прислужникот само со Буза „поработи“ малку: го приклешти за ушето, ми го сврте како затка од шише и го спика во редицата.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Уште и се чудите од каде толку праведници во редиците за покајание.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Од локалните гении им доаѓаат киселини, многу ждригаат, а понекогаш мора да скокнат до најблиската аптека по апчиња против пролив.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Тоа беше Боб Њувел, братучедот на Рози. За миг Боб застана за да се совлада, а сините очи му заскитаа кон совршено обликуваниот терен и кон благотерасестите косини, сега посадени со столбови за звучници, во редици кои одговараа на кривините на косините, секој столб закотвен за цементен блок.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Нашето гласно смеење го привлече вниманието на патниците кои чекаа во редица.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Тој ден не застанавме во редицата за да земеме манџа од казанот.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Лежеа на кревети поставени во редици од двете страни од огромната сала.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Уште еднаш и за последен пат и сите другите се прекрстуваат спрема гробот и во редица по еден кинисуваат по стапалките на Максима Акиноски, преку Рамник и низ падините на Горник и преку срцелото одат дома кај Јанчевци.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Тоа можеме да го посочиме и во редица примери во македонската литература.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Секако дека во онаа заедничка констатација оти стилот на Чинго е близок до „говорниот јазик“, согледана во редица критички и есеистички текстови за прозата на Чинго, се кријат можности за натамошни појаснувања и аргументирања кои, можеби, ќе нѐ доведат поблиску до самата суштина на прозата на овој автор.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Пред него во редицата стоеше едно мало човече, со брзи движења, слично на бубалка, со сплескано лице и со ситни, сомничави очи.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Беше договорено, право на прашање или реплика да има само Тихомир кој секогаш на предавањата седеше во првата клупа, на крајот, од десната страна, во редицата во која беа сместени осамените срца од педесет до шеесет години.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Како и сѐ друго во Америка, така и овој центар има свој ентертејнмент дел: туристите се редат во редици не би ли виделе автентични спејс-шатлови, астронаутски одела и скафандери, хај-тек курци-палци и слични тракатанци.
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
И тие како и војските, се напаѓаат кришум, подмолно, од заседа; се напаѓаат со опкружување или во редица; се напаѓаат молкум или со гракчеж што заглушува и паничи.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Стотини коли, коли во редици од километри и километри пролетуваа покрај него.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Под вознемирената вода, во редица како јато од риби, ‘рѓосуваше сега четата од роботи што ги конструирал пред многу години за да ја разбие својата осаменост, а потоа, свесен за својата лудост, со командата еден, два, три ги натера да одмаршираат во длабините на каналот, додека од нив се издигаа меурчиња како од шишиња.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Еден по еден, стоејќи во редица, се запишувавме доброволно.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Ленка, мојата сестричка, притрча до мене, и плачејќи, ми рече: - Бате Кире, и ти ли ќе, одиш?
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Кога заѕвони шината и луѓето почнаа да застануваат во редици пред казаните таа, држејќи во обете шепи сливи што ги собра вчера, со растреперен чекор, со образи облеани во солзи, оди од жена до жена, од маж до маж и моли: - Земете, добри луѓе, каснете, каснете за душата на Ристо, син ми...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Во мојот пасош, виза до виза (секоја макотрпно добиена по понижувачко чекање во редица пред амбасадите).
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Вратен од некаде, тој во просторијата со тркалезни отвори, не чувствуваше потреба да излезе дури ни на балконот.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Не знам колку долго сум бил таму - сè што се случуваше како да ми се случуваше во некое бунило.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Настана турканица додека сите петмина не си ги обувме чевлите и потоа не ги наредивме влечките во редица.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Добитокот шлапа во редица и не греши пат.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Се вратија, му рапортираа на командантот и застанаа во редицата.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Сигурно таа ноќ сум се присетил на сите други случаи кога сум се враќал дома после нашите средби така што ми се чинеше како да се постројував во редица на крајот на парадата составена од поранешниот јас - јас како пешачам дома ноќта кога прв пат се бакнавме, јас ноќта кога ти ја откопчав блузата и ти ги ги бакнав градите, јас ноќта кога ти го кренав здолништето над бутините и паднав на колена - сите еден по друг со секој чекор поблиску до тој неповратен момент кон кој што нашите животи привидно беа насочени.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Но ние не го сторивме тоа, не на месечина, не во твојот двор под фосфорните okno.mk | Margina #32-33 [1996] 188 фенери од светулки, не под соѕвездијата кои не можевме ни да ги видиме, а камо ли да ги распознаеме, ниту пак во темниот отсјај кој го замени вистинскиот ноќен мрак, мрак веќе откраднат од нас; не кога облакодерите зад нас се креваа сѐ повисоко додека градот постепено трулеше, ниту во летната жештина додека Студената Војна беснееше; и покрај слободата на младоста и првата љубов - поради судбина, карма, среќа, што е важно што?
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
- од неонадувањето направивме чудо, и сепак не го сторивме она, не го сторивме, никогаш не го сторивме. превод: Зоја Наскова-Барт Најновата збирка на раскази од Стјуарт Даибек (Stuart Dybek) е “Крајбрежјето на Чикаго”.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)