во (предл.) - светлина (имн.)

Со други зборови, случајните бомбардирања мозокот ги толкува како соништа.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Во светлината на работата на Берг и Харне таа теорија е изменета поради прифатеното психолошко влијание.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Маката што те мачи пак ќе се врати и пак ќе те зароби темното кое низ грчеви сака да се породи во светлина.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Тоа значи да се опише клукањето на гуската во светлина на фактот дека тој чин претставува расчовечување, спуштање под ниво и осквернување на вистинската природа на човечките битија и животните.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Описот мора да се даде во светлина на фактот дека човечките суштества станале толку расчовечени, изветени, затупавени - што не се свесни за сопственото понижување.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Загледани, маѓепсани во светлината на неговото догорување, во тоа огромно смирено животно на животот, ја внесуваме неговата топлина преку кожата, со погледите од најдлабоките корени на нашите сеќавања и повиците за помнење на оние раскажувачи на ноќта, седнати околу огнот со засукани ракави.
„Вечната бесконечната“ од Михаил Ренџов (1996)
Ги затвори очите и во мислите го виде својот дом како се прелива во светлина. И таму синот.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Нешто некаде ја носи, ја носи, ја носи низ некое темничиште, како низ некој тунел, а некаде таму, отаде, на другиот крај од тунелот зрачи некоја светлина што се лачи во меко сина а силно виолетова, и тоа ѝ влева надеж, па сака што поскоро да се најде на другиот крај од тунелот, во светлината каде што Пандо нејзин сигурно ја чека.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
И потем во светлина раскошна, со музика семирска се спушти над мојата глава, ми ја позеде раката, го фрли мојот груб калем од железо и во раката калем од лач небесна ми стави; калемот сам почна да пишува со раката моја, и до првиот час по полноќта, кога првиот петел се гласи, писмото за господарот мој беше готово, и јас знаев која буква на кое нешто му одговара.“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Како што Змијата ѝ дозволува на темната грабливка да ги забие канџите во нејзиното виулесто тело, оплодувајќи ја со сината крв жедната почва, како што Загреј, парчосан од синовите на Уран, повторно се раѓа, уште помамлив и постраствен во светлината на мудроста, така и тие, загадочните рицери, непомирливи бунтовници против Законот што потценувачки го дели боженското од земното, минувајќи низ она што го нарекуваме стварност, се претопува во треперливата прегратка на духот, засекогаш млади, неранливи во своето жртвување...
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Дванаесет денови и ноќи сторивме пат по вода додека стигнавме во еден голем град полн со пампури и ни се чинеше дека гореше во светлина.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Сè што чувствуваше тој, сета наталожена темнина во него, со сопствените прсти во светлина ја претвораше, ја редеше врз делото што го нарече Оној-што-се-пресоздава-себеси.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Во друга рака, овој говор на крајот од нејзината книга за можноста на создавање на женска философија звучи чудно во светлината на сета феминистичка философија за којашто нејзината книга нѐ информира.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Неговата втренченост во светлината на утрото беше исто толку неподвижна колку и камените ѕидови на собата во која седеше.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
ХАОС2 т.е. комплетност ПРИЛАДОДУВАЊЕ КОН СЛОЖЕНОСТА Расел Радин Глетката што од Санта Фе, во есенските сончеви попладниња, се пружа врз планините на север, искапени во светлина што се прелева во златно жолта боја претставува ретко убава слика. 1 okno.mk 81
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Во светлината на прозорецот од спротивната страна на улицата тој гледа жена свртена со грб кон улицата.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Лицата од луѓето час се развласуваа во светлината, (небаре грутки шеќер пуштени во чиста вода), а час стануваа јасно пристемнети од тажниот поглед со кој ја испраќаа старицата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Да обрнеме внимание, сега, дека Duchamp-овиот портрет на налепницата од шишенцето за Belle Haleine, Eau de Voilette, ја прикажува пред сѐ неговата глава, и дека односот помеѓу зборовите „глава“ и „сад“ може да се согледа како во светлината на етимолошката анализа, така и во алхемиската традиција.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Кога почна да се разденува, мракот не се топеше во светлина, туку се згуснуваше во широка лента која бавно се стеснуваше во огромен флор, па во конец кој светлината го пресече како со ножици, пуштајќи нов ден во светот.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Овие аспекти на интелектот се клучните пунктови на неговата творечка активност.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Дали оваа реченица укажува на тој факт?
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Создавајќи го овој псевдоним пред повеќе од педесет години, Деснос го призна Duchamp како мајстор на еден тип на концептуална уметност, каде што зборот „концептуален“ е употребен во оригиналната дишановска смисла, т.е. како спротивност на ретиналното. 90 Во светлината на алхемиската традиција, уште попоучна е анализата на хомонимот на зборот Сол - scel (жиг).
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Да се обидеме да ја дешифрираме во светлината на тој настан: act (чин) може да биде заменет со зборот песна, на истиот начин на кој Гете во „Фауст“ збор го замени со чин; во библиската реченица „во почетокот беше збор“ (песна); во почетокот беше чин; red (црвено) е замена за хомонимот read (читање); ter or треба да се прочита како тенор; epergne може да стои наместо epargne (фр. да се сочува).
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Невестата е изедначена со темјанушката, која, пак, од своја страна, изедначена со Ергенот го симболизира андрогинството. Невестата и Ергенот пак се едно.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Потоа, поригорозните готови производи се враќаат назад во психологијата за експериментално да се испитаат и понатаму да се елаборираат во светлината на теоретски релевантните податоци, на пример, некои од новите компјутерски модели во истражувањето на перцепцијата. okno.mk | Margina #3 [1994] 99
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Смислата на победите или поразите во нивните битки со зборовите ветерници не можеше никој да ја разбере, а често и тие самите не ја разбираа, но ги крепеше надежта дека следи секогаш другиот ден, новиот збор извлечен од темнината на минатото во светлината на новиот ден...
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
За да те врати во светлината на денот... За да биде покрај тебе.
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
А, од една децентрирана срушивме перспектива, можеме да претпоставиме дека „маргиналното“ комунизмот, и она што го нарекувам „екс-центрично“ (во класата, расата, сега доаѓа на ред полот, сексуалната ориентација или потеклото) добива ново капитализмот! значење во светлината на имплицираното сфаќање дека нашата култура навистина не е хомоген монолит. Маргина 36 7
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Така би и во таа темна ноќ кога душата беше претворена во светлина за да го осветлува патот на сина си до границата која го сечеше Езерото на неколку километри од гратчето Подградец Бабата своите внуци, кои сега се оддалечуваа засекогаш од неа со малиот чун во судбинската ноќ на својот живот, ги заспиваше со прикаски и легенди поврзани со блиското Езеро, чии бранови често допираа и до бреговите на нашите соништа, ги вознемируваа.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
„Го пуштив фитилот на ламбата. Кога ја видов во светлината...“
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„Кога ја здогледав во светлината, таа беше една сосем стара жена, од најмалку педесет години.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Она што ненадејно го здогледа во светлината на ламбата беше дека жената беше стара.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Додека се доближуваше кон масата, погледот на Винстон се задржа на еден тркалезен, мазен предмет, што блескаше меко во светлината на ламбата и тој го зеде в рака.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Ќе одам да распулам! и таа скокнува во светлината на денот и ја снемува.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Холивуд - сончевата Калифорнија се капе во светлина од рефлектори.
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Така, оваа вода што забрзано ќе тече, ќе ја претвориме во светлина.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Патот сѐ уште мириса на синоќешниот дожд, додека исчезнуваш во светлината. некаде пред последниот чекор, твојата бледа сенка се смири знам дека ме гледаш.
„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)
Мислата, како и возбудата, како и телото, му минуваше во светлина.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Колку што настојуваше генерално да го согледа текот на настаните во светлината на ангажманот на Европската унија и САД, заплашена тие да не се претворат во војна како претходно во Босна, Хрватска и Косово, таа беше силно внесена и вникната во мојата судбина како човек и писател на една балканска семејна хроника во текот на XX век.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Се разбира дипломатскиот балет е необична синтагма, но никогаш не сум помислувала дотогаш колку е смешна нејзината конотација во контекстот што го означува.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Во светлината на денот кој полека згаснува, дожд наближува.
„Илузија за сон“ од Оливера Доцевска (2013)
И, во светлината што влегува од трикрилниот прозорец, го распознавам Никифор Абазовски.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Плоштадот се капе во светлина.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)