Девојката си зборуваше сама со себе, со замижани очи кон круните на дрвјата што не го оставаа сонцето да блеска на чистинката, а напати ќе замолчеше и ќе погледнеше во скриптите, клатејќи си ја главата како да се прекорува што не погодила или згрешила.
„Синовски татковци“
од Димитар Солев
(2006)