А ножот што го гледаше во таа треска беше забуцан во спокојството на лененото небо; во светкавиот млаз на челикот лежеше сенка на мртва птица и се грчеше се под неа жедно за виножитната крв на небото.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
А што ти требало толкав пат да акаш место да си седиш овде во мир и во спокојство".
„Жената на белогардеецот“
од Србо Ивановски
(2001)
Јасно беше, во спокојството и тишината на планината нападно се вовира џипот на шумарот.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Чиниш се чека новодојдените да си ја апнат понадата во спокојство па потоа да почнат да разговараат.
„Црна билка“
од Ташко Георгиевски
(2006)