ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

Австралијанскиот уметник Стеларк (Stelarc) своето тело го закачува за месарски ченгели.

Денис Опенхајм (Oppenheim) е каменуван во Страв од камениот круг (1971), а во Положба за читање за изгореници од втор степен (1971) се здобива со сериозни изгореници од сончање.

Сите оние сублимни квалитети на една идеална интелектуалност коишто Ласиќевиот незнаен поединец како припадник на хрватскиот народ ги пројоцирал во сликата на библискиот пророк се порекнатиот дел од него самиот, во страв занемарениот момент на неговата конституциска женскост, како храброст на негација.

Постелата му мириса на излачениот страв.

И пак: Додека луѓето во страв и ужас се криеја, по келарите од куќите и најдлабоките засолништа, од милијардите ледни погледи на сивокрилните Сили што го затемнија небото, оние малкумина меѓу нив што не најдоа засолништа и се затекоа тука, гледаа во чудото што се случуваше пред нивните широко отворени очи, зашто силна светлина бликна од Светијата над светиите и пред неа се отвори тешкиот превез од прашина што надоаѓаше од пустината, а потоа се раствори и сенката на крилестите Сили што светлината ги претвораше во пламен и пепел штом ќе ги допреше, додека нивните трипати свиени шофари паѓаа во снопот, се палеа од неговата огнена сила и се спепелуваа како и крилјата на сивокрилите летачи што ќе ѝ се најдеа на патот на чистата светлина, додека спржените ангели со ледни очи крескаа во ужас и паѓаа одгоре и допламнуваа, превртувајќи се низ воздухот како огромни пеколни факли, а светлината што бликаше од скутовите на Храмот отвораше пат, угоре, кон чистото небо, та тогаш оние од Израилот што го видоа тоа чудо на светлиот пат што ја спои утробата на Храмот со разгрнатата порта на Небото, посведочија уште едно чудо во кое, полека лебдејќи, по патот на светлината почна да се искачува арката на Заветот со Законот во неа и фати да се оддалечува и се упати кон портите Небесни и кога овие ја примија се затвори капијата на Сводот, превез од темни облаци го препокри затвореното небо, а зракот од срцето на Храмот полека почна да слабее сѐ додека наполно не згасна, та во Светињата над светитите ја немаше веќе самата Светиња во која престојуваше Зборот Божји, а за земјата немаше веќе Законот Негов, само студениот ветер на темните Сили...  Доктор Корец ги отвора очите.

Едното значење беше дека не се верни оние зборови што ги изговори тој во стравот, а дека е верно оти нив ги сврзува најчиста љубов.

Поради него голтавме на криво, ги мазнувавме сите „ручеци“ , го збрзнувавме купувањето, кривулевме како болви низ квартовите на Париз, од плоштадот Мобер до Етоал, во паника да не бидеме продадени, во стравот од крајниот рок, од инкасаторот, прогонетоста од даноците...

Самиот, во страв, си ја чкрапна машинката себе си во глава.

Те сакам онака едноставно, наивно, додека мислиш дека сѐ уште чекаш, да не забележиш дека те обожавам, во страв дека во таа љубовна река твојата љубов ќе пресуши, како што те сакав досега. Оддалеку.

Зошто кога размислувам водух нема?... Во страв си.

Знам само дека, растреперен и во страв за одбрана, силно ја спуштив секирата врз главата на животното.

Но, откако порасна направи дела од кои душмански племиња в страва се стресоа...

Како што полека се смируваше, звуците што ѝ допираа до ушите не престануваа и сега нејзината тага се престори во страв кој почна да ѝ ја лади крвта во вените.

Полегнал со предниот дел на ставата врз издолжениот врат на животното во страв да не падне под копита и под одмазда на голоракиот војувач.

Ние, освен тоа, можеме и да не ви дадеме камења. Повелете, еве ви го капарот и збогум, со здравје. Оставете ги нашите жени.

Напаѓачот не ја пуштил сабјата но и не замавнал веќе.

Никогаш никој во животот не бил толку сотиран да умира во страв од нешто што не видел и што не сонил.

4 Пред поаѓање не знаеле дека патем ќе ги следи нечујно и со замрзнат здив непознато чудовиште.

- Нека те носи ѓаволот. И отишол оставајќи го селскиот старешина, ако Доце Срменков бил тоа, да ѝ се заканува на дружината, потоа да стои пред прагот на Фиданкината куќа и да се врти околу себе во страв да не биде изненаден од друг натрапник.

И буткајќи ја смрзнатата тупаница во големата уста, го задуши плачењето, во страв овој човек овде и мртов да не му се насмее за неисполнетата клетва.

И така, во стравот, се тргнувам од сонот.

Отпрвин ја виде негде далеку, потоа го згрчи лицето во страв.

- Еј, брате, слаботија си ти. И буткајќи ја смрзнатата тупаница во големата уста, го задуши плачењето, во страв овој човек овде и мртов да не му се насмее за неисполнетата клетва.

Ги свитка слушалките, ги стави во чантата и продолжи: „Досегашново негово противставување на болеста може да се спореди со онаа билка што израснува меѓу шини и која постојано живее во страв од возовите што татнат над неа и од ветрот плашејќи се да не ја прекршат или откорнат.

Им велеше: Има една латинска поговорка која вели: ”In metu, ocali Laxaht et cor premit” (Во страв очите се шират, а срцето собира).

Си го брецаа умот луѓето не знаејќи што да заправат; да останат или да се отселат; ако се отселат, каде ќе одат, каде ќе закуќуваат куќа, од што ќе живеат; ако останат: ќе ги врват деновите во неизвесност, во страв...

Раздвојувањето на стварноста на два дела е значаен настан кој далеку ја надминува симулацијата. 108 Margina #17-18 [1995] | okno.mk —Што е со почетоците на филмот кога луѓето во страв ги напуштаа кината?

(ЗАВЕСА) слика втора

БОЖАНА: (Останува некое време беспомошна во страв за Костадина.

Чекавме така два-три дена, во страв да не ја погоди бомба куќата.

И секој ден го минуваа во страв и осчекување. Сонот им се одзеде.

„Наместо последната третина од животот да ја минуваме во страв, слабост и беспомошност, мислам дека последната третина треба да биде триумфална свеченост со журки и веселби.

Од спомнатите заскитувања навистина се срами, бидејќи присутноста на ќерка ѝ Ивана во сите нејзини размисли прераснуваше во растревоженост, дури и во страв.

А оттаму, од боиштата само потајно се надеваат дека ќе стигне добра вест, но таа е обвиткана во трепет, во страв, во бледа надеж, во долги ноќни молитви...

„Белки“, му вели дедо ти, а ниту се смее, ниту се радува, само се загледува во стравот на нашите лица и се чуди.

Еден лав пред глушец бесен в страв се тресе.

Верници течат од сите страни, народот во страв почнува да верува, во морал, нови вести стануваат барани.

И тој да се држи во постојана неизвесност и несигурност, во страв и паника".

- Не плаши се, Бреза, животот во страв е половина живот – би ти рекол нашиот Игбал.

- А мајка ми би го додала оној нејзин омилен цитат од Иво Андриќ: „Од толку нешта се плашевме во животот, а не требаше, требаше да го живееме”.