во (предл.) - темница (имн.)

Ама станала во темница, одела ноќе до кујната водичка да се напие, се сопнала од некоја врчва и паднала.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Со одличното сетило за вид, тие пчи гледа и во темница, потпомогнати од седмото сетило, интуиција.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Најубавите деца во темница се прават.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Внатре во огледалото не се наоѓам за да се видам туку да доживеам што се случува овде во темницата.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Тој дури се приближува неусетно во темницата да чуе подобро.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
- Овде ми е подобро одошто дома, - рече Пискулиев и се сврти на другата страна, така што кушетката чкртна во темницата.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Тој легна, но долго остана буден во темницата.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Тој се бувта в гради и гледа наоколу, но таму сите се стопиле во темницата.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Така допираше во темницата од ќошот гласот на Пискулиев, тих и благ како обично, без некаква видлива промена.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Таа ја прими Марковата рака во темницата.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Сметката излезе точна. Уште ноќта бимбашијата полека ја прејде реката и во темницата го опколи од трите страни селцето Гудјаково во кое Толе се одмараше.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Грмнаа пците в село, a по малку се слушнаа две три пушки од разни краишта на селото.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ќе го брани тој долот дури да падне мракот, а во темницата ќе се извлечкаме.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ги симнаа на брзина дисагите, ги преброија жолтите, ги тргаа белите со кантарчето, и Јован ги поведе коњите, нарачувајќи му на Толета и Митра, „ако не се врата, делот мој, троа потроа да и го дадите на старата, да и прерани децата“. И се изгуби во темницата.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Тодор Кикирезовски — така се викаше терачот на магарињата — им одговори на сите и се позачуди, гледајќи ги наметнатите сакми, а го позна Трајка и го виде со пушка на рамото, но не му стана чудно, бидејќи Трајко секогаш носеше пушка, а во темницата не можеше да ја познае што пушка е.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
За тоа тој го напушти своето семејство, а не да седи некаде во темница и во бездејство.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
7. Во селото Орле кое се наоѓа токму зад онаа висока чука што се вика „Гарван" Толе нарача, како во Чаништа, десет брави и десет фурни леб; за него со другарите пак пет шест кокошки и две тепсии алва и реши да ја проведе оваа ноќ во една одаја со Мише Ќосото, а утре да го однесе јадењето на Маргара и да се збогува со своите не многу сакани гости.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
„Како да не! Ке ода да и го арча златен барут и сачми на Турците, кога можа со него да си отепам десетина лесици", — си префрли преку Становица, оставајќи го својот десетар Ушка да вика во темницата: „Кај вати, Петкоооо!“
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Околу полноќ беше на Будимеш, откаде преку ден во Прилеп се гледа и движењето на луѓето, но ноќта ги криеше и белите ѕидишта, та Ѓорче само си претстави во умот дека тука, долу, негде во темницата, спие неговиот Прилеп, та ни една светилка нема да светне. A тој чекаше баш од него — од Прилеп да светне сонцето на слободата.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Сиве начека прилика и побегна во темницата и на десетина метра почна силно да вика.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Се раздаде барутот и се расподели народот по планот.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Ах, Прилеп, Прилеп! Оросписки град. Пред дваесет и пет години ти собра потписи да се вратат Русите од Велес, сега со прст не мрдна да помогнеш.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Кога пукна зората, на 14 октомври 1904 година, кај Цоцовци дотрча селанец и на Толета му рече: — Бацко Толе, аскер здола Црна!
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Толе го изгледа дедот Волчета малку попреку, но во темницата овој не го забележи.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Уште подобро, сокриј се над Најт Таун, бидејќи Дупката е инвертирана, а нејзиното дно го допира небото, небото кое Најт Таун никогаш не го гледа, потејќи се под својот кров од акрилични раствори, горе каде Лоу Текс трчкаат во темницата како стаорци со црно-берзијанските цигари што им се клатат на нивните сенишни усни.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
„Морнаричка роба“, рече, а нејзината насмевка сјаеше во темницата.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Во меѓувреме навистина е супер овде горе, длабоко во темницата, каде пушам Кинески со филтер и слушам капење на вода што се кондензира на куполата.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Место да застанам, јас потрчав; тој по мене, трча и вика, му се придружија и други, од различни страни изникнаа во темницата, ме опкружија и почнаа да ми се приближуваат.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Кога излегов на една чистинка, покрај железничката пруга, тамам помислив дека сум се извлекол: - „Стој” свика некој во темницата.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
По тие групи имаше собирања во паркот каде што некој ќе се најдеше на договорената клупа да задрнка на гитара, кошкање парталава топка по длабокиот песок на дивата плажа, ненадејни прошетки со позајмен велосипед по насипот покрај реката од градот до предградието, непланирани потсвирнувања на другари во темница кога под прозорецот не очекуваш ништо друго освен мирис на босилек.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
И тајната за тоа лежеше во дното на неговата душа и тој се движеше како во некој самрак, што некогаш се закануваше да се згусне во темница, нешто што никогаш не се случи.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Сега ноќите стануваа сѐ пократки и се стемнуваше пред осум часот, но тие продолжуваа да седат во темница.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Ми се стори дека во темница останав јас, мрава црна, на црн мрамор, во најцрната ноќ, оти свеќата на отец Стефан Лествичникот светеше со светлина студена, како светилото ноќно на небото: светеше само толку колку да се каже оти не сме слепи, како окото негово помрачено од бело перде.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Го оставивме клисарот да се моли и појдовме по таткото и синот но наскоро тие се изгубија во темницата.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
„Зошто се таиш вака во темница?“ го запраша буричкајќи по џебовите да го најде клучот.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Им се изгубил во темницата уште пред да донесат јаже и да го стиснат во обрач на сенки.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Чекај, каде е?
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Онисифор Проказник ја познал во темницата ситната птичја глава на Јаковата вдовица: да ја каже ли вистината и да го признае ли тогашното свое бессилие да го забрани бесењето?
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Маж ми, Онисифоре ... И тој ли загина како другите?
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Мајката му вели на мало дете што сака да спие со запалено светло : „Но ти без проблем спиеш дома во темница“.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Требаше да ме видите како легнат на каучот во темницата на “мојата” гарсониера, упорно се обидував да најдам внатрешни сили што ќе ме исправат и ќе ме натераат да излезам од безволноста и очајот.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Калето под западната страна е засечен со голем нож земјата е жолта и врз неа ништо не расте ама под тој засек во пеесетипрвата бегалците кои нагрвалија од Војводина најдоа една голема куќа што ги заплашуваше со својата грмадност ама имаше ѕидови од тули една или две бетонски плочи што не одеа од крај накрај и тие што успеаја да се напикаат во неа беа спастрени од ветровите што дуваа од кај француските гробишта оти удираа во калето поминуваа врз куќата долу во засекот поминуваа преку реката и им ги мрсеа косите на луѓето во уличките околу плоштадот оти тие во своите влакнести гради донесоа други ветрови и јас кога прв пат дојдов да го барам братучедот кој садеше дрвца по падините на водно со страв влегов во отскриените делови на куќата низ отворот од источната страна се обидов да влезам и ги видов диреците бетонските диреци се губеа во темницата и којзнае дали таму потпираа нешто и освен што слушнав многу гласови не успеав никого да видам само претчувстував како срцето сака да ми избега па избегав јас назад по патчето што го следеше насипот од песок од врби од магарешки трн крпи гуми стари опинци и вјасајќи така во песокот завидов тројца за кои не знам дали беа запретани во неа или таа поминуваше преку нив преку старецот со долга коса и брада виткана во тркалца реку буштравата туфка за која во истиот миг сфатив дека е дете кое му лежеше преку нозете и преку младичот за кој не знам дали му седеше на раката на старецот дали само главата му беше ставена врз неа како врз перница или пак навистина само горниот дел му се подаваше од песокот и незаинтересирано фрлаше камчиња во водата и којзнае зошто јас потрчав по насипот не обѕрнувајќи се и кај театарот ја скокнав реката по дрвеното мовче нурнав во уличињата околу офицерскиот и после не знам што стана се задржав негде низ град или се вратив во предградието на насипот okno.mk 59
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
На Арсо му се чини дека е затворен во теснината на сопственото тело, недвижно испружено во темницата.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Тајните места во темницата му се познати.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Убаво ѝ објасни началникот што ѝ е најумно во вакви услови: „...ја испративме во ’Градска’, си кажа дека непознато лице ја нападнало во темница и таму убаво си ја средија жената“.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
На вратата на трлото кое зедно со сите добиточни згради се најдува на западната страна на Имотот, то ест кое заедно со сите добиточни згради го сочинува западниот ѕид на Имотот и кое како што се тие поредени една до друга се најдува прво до Западната порта, со запалена вивка в раце ги пречекува Лазор Перуноски, Вели Шест се објагнија и ниту една засега немаме изјаловена и низ овците (дени стојат и ги дојат јагнината, други лежат свиткани набере обрачи и имајќи ги свиткани и вратовите муцките ги имаат положени на предните плешки, а очите, темномодри, им светат во темницата) и преку средината ги одведува на другиот крај на трлото.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Гледа старицата по нив - тие пропаѓаат во темница.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Во темницата кротко го викаше коњот - ту арамија, ту чедо - измислувајќи разни имиња во својата нежност.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Се изгубија сенките, сѐ пропадна во темница, во оној есенски сон, опоен како мирис на босилек и длабок како мајчина тага.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Лазам со ножот в раце, засекувам во темницата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И во темницата само него го здогледувам: стои пред српските војници (на едни им клисна, други го начекаа) и постојано прашува: - Зошто, каде, како?
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И одиме со развардување, со подзакривање во темницата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Штиковите им светкаат во темницата. - Заколете ја, бре, вели војводата. Заколете ја, кога не се разбира. - Заколете ме, велам, побргу да си појдам кај децата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И во темницата само неговите зборови ми светат. Ме топлат, ме ладат... 104
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И во темницата скржаво ќе ги подотвори нозете, небаре вратниче од кафез со диво пиле.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Доста е, вели, смилувај се, многу е темница. Целата сум модрици по нозеве, вели, се истепав во темницана.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Како во некој плот се удирам во темницата. И не гледам ништо.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
баму ја, седиме така во темницата и се плачеме, сакаме да го подзапреме времето, да се оддалечиме од смртта што нѐ чека, јас веќе си ја гледам мршата како ја раскопуваат дождови, како скапувам и се смалувам, се гледам пред себе си, така, како своја слика да држам в раце, само Силе Плевнеш грчи во ќошот, бичи некои глуждови трупци, ама времето кој го запрел досега, го запирале царови, кралови, тепачи, арамии, врачари и јаки луѓе и никој не останал со него и како што седам така, оп - се обзорува, некоја бесшумна светлинка ни влегува на прсти во собата и со светлината влегуваат и војници, оф мори мајко, ајде вика старшијата, Силе Плевнеш уште грчи и старшијата го клоцнува в слабина и овој рипнува, си ги брише слинките околу устата, сакате поп да ве исповеда, јас не сакам, вели Силе Плевнеш, и без поп господ ќе дознае за нас, знае тој дека на правина нѐ земате на душа и после нѐ поредуваат во дворот пред затворот, а Стеван Докуз пак приплакува, ги покрива очите, што ќе му правиш: тој ти е другар во несреќата, „пријателот ти е роднина кого самиот си го одбираш“ велеше Лазор Ночески, а војниците чекаат со пушки пред нас и ете го дојде тој, офицерот, се тетерави 121
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Тоа го потсети Александар на црната мачка која една августовска ноќ мирно го гледаше со своите зелени очи кои светкаа во темницата, таа беше качена на кантата за ѓубре зад зградата каде што тој живееше со своите родители и од таа позиција зрачеше со некој вид на достоинство на средновековен владетел.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Седевме во темница, па Дипен потстана со мисла да ја запали ламбата, но повторно седна без да го стори тоа, откако Г. рече дека е дојден да се посоветува со нас, или, поточно, да побара мислење од мојот пријател во врска со некоја службена работа што предизвикувала големи неволи.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
„Ако е нешто што бара размислување“, забележа Дипен откажувајќи се од палењето на фитиљот, „подобро да го разгледаме во темница.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
А над нив блеска големо око, позлатен жолток од џиновско јајце; удира дожд: веќе нема луѓе и нема живот, сонцето се гасне, утре ќе е парче прегорен јаглен во темница без волчи завивања и без љубовни воздишки во која заглибила лагата на верувањето.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Тоа е миг кога окото човечко е под опсада само на едно делче на светот пред кое другите нешта престануваат да живеат - светлоста се повлекува во темница, звукот се затвора во школка на тишина, мислата останува скаменета, нема небо, нема земја; сѐ е магла во која, дури и без тебе телесен, живее единствено предметот на твојата еуфорија со која само среќните старци и се предаават на смртта.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Часовите течат.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Небаре гледа и во темница, гардистите ме фатија за раце и ме изведоа од кулата.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Го изоструваше и сетилото за гледање, за снаоѓање во темница, одејќи со раширени зеници низ мрачната соба и алкајќи со рацете пред себе за да не се удри во некој предмет и одејќи со меки чекори како мачка.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Се одвои од прозорецот и се затвори во темницата на ќошот.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
А таа, сита од тешкиот здив на тој до кого лежеше, се поткреваше на лакти и зјапаше во темницата.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Држејќи се со обете раце за половината, човекот полека се свитка и клекна на коленици, се обиде со уште еден напор по тој напор да продре со влажните очи во темницата.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Понекогаш ќе се заклучеа во соба со сестрите и ќе си читаа тивко, ќе се кикотеа, воздивнуваа...откога ќе останеше сама, Томаица ќе си пуштеше музика на грамофонот и долго си лежеше во креветот, во темница, гледајќи низ прозорецот во ѕвезденото небо, препуштајќи ја нејзината романтична душа на нежните крилја на мечтите за голема Љубов.... ***
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Кога се вратив дома, што ќе видам? Детето немало душа, викало – мамо, мамо и уплашено во темницата, го најдов како кученце да лае – ав, ав, и очите му беа искокнати и до сабајлето, синко, си умре.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
На патот во автобусот си размислував колку лесно го мавнав животот, во темница, полузаспана и како на јаве гледав: на мојот иден живот вратата му се отвора црна, соба темна без прозорци, од никаде нема зрак од сонце и си помислив, тука ќе ги одгледувам моите цветови.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Некој имаше фенер, па така ги читаа и пребројуваа борците.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Оттука заминав за Струмица во единицата.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Беше многу тажно кога ќе прочитаа дека некого нема, се баравме во темницата, чекавме да се вратат од боиштето.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Го слушнав во темницата очекуваниот глас од комесарот Здравко: Милка, знаеш што треба да правиш!, а јас му одговорив: Знам.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
И нас ќе нè ослепи; ќе свикнеме да живееме во темница, ќе заличиме на буфови...
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Мил ќе ја отвореше вратата од одајата и ќе му викнеше: - Татко, запали го светлото, ќе ги извадиш очите во темницата...
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Откако премалеа од плачење, почнаа да мрморат во темницата: – Дали сите ќе нѐ исколат? – праша едно.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Се направи во темницата валкарница; пискотници и пцости го заглушуваа воздухот, а војниците од другите краишта на тврдината почнаа да се прибираат кон портата и да ги празнат и своите пушки и пиштоли, стрелајќи во неа т.е. во тие што излегуваат од неа.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
И од тоа пукање паднаа и пропиштеа неколкумина, но толпата однапред ги прегази во темницата и нурна напред, каде што веќе поп Јаков со Трајка Сирмев, сина му на овега Јована, зета му Стојана, ќерка му Анѓа, снаата му Сирма, Ристета Најдов од Градешница, Волче Паленза од Полчишта и други поглавни и похрабри борци веќе вртеа лево-десно со јатаганите да направат премин.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Мандолината на Геле заѕунува, ама не заврзува мелодија, како да испушта здив, жените развражаа зад Дине, предосети дека отворат усти за молебни зборови, само тој се завртува и со раширените раце ги забира дечињата и двете жени, со сиот товар врз нив, со бовчите и демите и се загубуваат во темницата.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
За секој случај таа акција беше дел од нашето осамостојување пред да тргнеме во темницата на годините што доаѓаа.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Чана не ѝ обрнува внимание, ги пречекува другите и ги реди лево и десно од нив: лево бабата Петра со внучињата, десно Добра со Ленче и мажот, а Влаинката Роса не ги погодила басамаците, во темницата фатила полево и се нашла во некои долни простории.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Срамота е да ги оставиме надвор по вакво невреме! му го слушнаа гласот токму кога се префрли во темницата на влезот.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Малечката термоцентрала во селото работеше само неколку часа, околу единаесет ноќе гаснеа сите светилки, не само оние по домовите, туку пред сѐ оние по улиците и селото се завиваше во темница.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Ох, Пелагијо! ја избакнува, ја навлажнува со солзи и качувајќи се горе, сега веќе не срамејќи се ни од Добра, ни од мајка си, ни од другите , се свртува уште еднаш и проговорува Ја враќам неговата семка во Македонија и ич не ми е гајле дали летнал со веленцето или се пикнал во некоја дупка! се притиска по мевот лесно и внимателно и потоа влегува во тисканицата, во темницата на вагонот.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Во една таква шамата не ги ни чуја шлапкањата надвор по вировите, ама кога во влезот се растропаа котлиња кога некој не ги погоди басамаците и бапна во темницата, многу глави се свртеа кон влезот во просторијата на кој немаа ставено препрека.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Од тоа ја обзеде една замелушеност што ѝ ја помати сликата на сето она што се случуваше додека цврсто не заспа: колку и како не се знае, ама Чана ја раздели топлата чорба од петелот со по малку мевце во неа речиси на сите, ја туруваше во саани, во чинии, во месингани чапчиња, во мисури, никој не ја одби нејзината понуда, дури ни Геле Колишев, деверот на Богородица, ни таа, а нејзините синови ја пиеја како да е чај во големи звучни голтки, колку што се сеќава излезе и надвор во темницата, долу во подрумите и ги стоплила момите на Роса со што таа вратила како благодарност голем грст шеќер во коцки за внучињата на Петра, покрај нив, долу открила и други видеуца од свеќи, и ним им дала иако ѝ велеле дека тие се тука од одамна и дека сѐ имаат, дека не се гладни, дека не се мокри, само понадата на Чана никој немал срце да ја одбие.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Се пресоблеков во темницата на бараката, а тие надвор, на ветрот.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
И кога дедот Стале го скрши и ова кандило за да го свети Илија пак да седи во темница седум дена, тој побрза и ноќта ја „доведе“ лисицата пред манастирската порта и тука, „потфатена“ од сите четири нозе, ја налегнаа пците и со кожата ги плати кокошките, а дедот Стале му нареди на Стојка да кладе веднаш чаша во кандилото и да му го запали рано пред вечер, оти свршил работа, го накажал арамијата што ги украде кокошките.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Но на Салила не му беше му било „пишано" тука да загине, та бајонетот во темницата беше го прободил лесно крај десните ребра и така жив беа го закопале.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Во мислите ја најде Доста, и го зеде сандачето, го обеси на маската во дворот на дедот Карабуклија, ја поведе во темницата ја качи и неа. My се виде лесна како орлово перо.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
2. Забрането веслање на суво Забрането суво во суводолица Забранет страв во пукотница Забранет пејзаж во поезија Забрането копање компири Забранет сомнеж во надежта Забранет вител во глуждот Забранет глужд во кабелот Забрането подгазување на газдарицата Забранет пикасо во кукуречани Забрането кукурикање во песочани Забранет одговор во дворот Забрането сонување на јавето Забрането јаве во несоница Забранета жед во жена Забранет страв во темница Забрането двоумење на делница Забранет црв во небесен корен Забрането гракање според “Неверморе!”
„Забранета книга“ од Веле Смилевски (2011)
Сите тројца седеа в кино; додека богословот се распливнуваше во темницата, тој неколку пати, можеби случајно, го сети допирот на нејзиниот лакот.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Ги склопи очите и се повлече во темница во која сакаше да пронајде што станало пред тоа. ...
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Во темницата ми се стори ситна и нејака, твоите солзи уште повеќе ги печеа врвовите на моите прсти.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Потона во темница без дно за да бара и за да пронајде.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Некогаш одамна, вели тој, имало еден пар сопрен во слика на простор-време, или како да беа стопирани во сликата, како што ти и јас би биле пак да летаме преку земјата, од исток на запад со брзина од 600 милји на час додека САД пролетуваат под нас од запад кон исток со брзина од 1000 милји, носејќи ги со себе Земјината атмосфера и нашиот DC-10 со нето брзина од минус 400, додека нашата планета збивта околу Сонцето со брзина од 66 илјади милји на час а нашата галактичка локална група заеднички трча кон Големиот атрактор отприлика milion und so Weiter, но за нас ефектот е како да седиме во темница со пластични чаши со шабли од Мендосин на 32 илјади стапки над Мисисипи, да речеме - што е точка којашто за нас во тој момент, како и било која друга точка, би можела да се смета за Stillpunkt во средиштетето на нашиот космос и сите други, од која релативно се сметаат нивните вртоглави движења и контра-движења. Маргина 34 79
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Нас орлите што ги лулавме летајќи кон сонцето не врзаа во темница.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
Пред да излезам ѝ реков дека сум растревожен, дека ѝ сочувствувам, но дека вината не е во нас; а потоа мислам додадов нешто како понорницата не е виновна кога наеднаш ќе се најде во темница па ќе мора да се провлекува под земјата.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Виновен е оној кој ѝ го одредил патот.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Кога следното утро се разбудил, знаел дека веќе никогаш не ќе лета во темница: неговото чувствително ноќно сетило исчезнало.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Ах! се сеќавам сепак на патот...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Еве еден тапак кој фаќа кривини во темницата...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Ја земам улицата Сент-Оноре... улицата Сент-Рош која е на лево... улица Гомбуст... после само право.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Во совршенството на осаменоста сите сме способни да изградиме градови во длабочините на водите, ангели на харфи кои се појавуваат во темницата, свет на хармонија и задоволство, далеку од глупоста и хаосот на секојдневието, од колективната хистерија и движењето низ толпата која ме загушува, каде што освен просторот и времето нема никаква емоционална поврзаност.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Но ако премногу се навикнеме на конформистичката зона на самотијата деновите на осаменоста неподносливо бавно ќе одминуваат.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Дино си ја полнеше втората чинија кога краткиот нос на свекрва ми повторно почна да мрда горе-долу.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Дино скокна од креветот и во темницата почна нешто да вика.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
(Манастирот. Арамијата чука по ѕидовите. Бара нешто. Пауза. Шум. Арамијата се крие во темницата. Вади пиштол. Се отвора вратата. Влегува Михајло. Пауза.)
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Покрај неа, во темницата, во која таа е небаре ништо и како да не постои, поминуваат непознати, натоварени, папсани, молчеливи, неми.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Во собата владееше тишина, а тие четворицата си подаваа некаква цигара еден на друг и скоро и да не разговараа, но затоа тивка музика допираше од касетофонот кој што во темницата не можев ни да го видам точно каде е сместен.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Или: од аголот на собата гледам во длабочината на станот, во темница.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Дон Хуан ми даде парче сува кајсија, или можеби беше сува смоква - во темницата не можев да видам ниту да го почувствувам вкусот на овошјето - и ми кажа да го џвакам добро и полека, без брзање.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Потоа стојам во темницата и убаво слушам како мојата соба дише.  Сам си во него.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Тоа е аголот на Улицата Перу, кадешто Хулио Цезар Дабове ни рече дека најголемиот злочин што човек може да го направи е да донесе на свет дете и да го осуди на овој страшен живот.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Тоа е една врата со куќен број зад која, во темница, неподвижен минав десет дена и десет ноќи, што во помнењето се како миг.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Тоа е коњаник од тежок метал што од високо фрла кружни низови од сенки. Тоа е истиот коњаник на дожд.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Се поколебаа малку, но во темницата во којашто се најдоа не можеа да смислат ништо друго освен да си легнат да спијат.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Кога Пандо влегол во темницата горе на катот, на цепнатините околу ќепенокот, гледа – му мижурка светлина!
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Го правеше тоа внимателно во темницата, како да беше важно дали жртвата ќе си ја удри главата од земја.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
И уд неа адно гулем кумат во во Дончото! премалено го пушти гласот во темницата.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Надвор беше темница кога си заминаа, ама ветрот и во темницата ги виткаше гранките од дрвјата и ја креваше пепелта од патот.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Оти не знаат дека кај Танаско и Пена се оди од левата страна по самиот стрм брег што не пружа голема сигурност, тие влегуваат во разејнатата уста и долго не можат да се снајдат во темницата, тропајќи на случајно надрабаните врати или на оние што ги откриваше некоја слаба светлинка.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Ме оставија пак така сама во темницата од густото зеленило.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Тераат некоја жална музика, небаре штурци во темницата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Светни-угасни ми прави гласот во темницата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Не оди, но во темница свети.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
За да го исплашат населението и да создадат паника, тие започнале со уништување на гасоводите, оставајќи го градот во темница, и да го попречат гасењето на пожарите што ќе настанат и што ќе се шират поради отсуството на помош; потоа тие фрлиле бомби пред поштите, пред англиската кафеана, во градината „Алхамбра“; ја дигнале во воздух отоманската банка преку копање канал до нејзините темели; претходниот ден го запалиле паробродот “Гвадалкивир“; следниот ден се обиделе да го дигнат во воздух телефонското биро...“
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Целиот град потонал во темница.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Прекинувањето на осветлението и фрлањето на градот во темница требало да биде знак за почеток на акцијата.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)