во (предл.) - тишина (имн.)

На некој начин задоволен, старецот одредено време не чувствуваше „потреба“, особено во текот на денот.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
И тогаш живееше како во маѓепсан круг, во тишина, мошне пусто.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Длабоко, некаде во длапките се криеше изострен ум, а тој можеби сакаше да остане во тишина, како би можел подобро да создава.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Татко ми беше моќен во тишината, се учеше на неа кога читаше, а исчита книги за неколку животи. – Добар ден, добри луѓе! – изусти прва мајка ми. – Дал ти Бог добро, мајко! – одговори шефот.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
И последниот повик по Сеген на козичката се претопи во тишината. Козичката се збогува и со надежта.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Секое гребење во тишината не само што јасно го наслушувавме туку и појасно го толкувавме отколку изразот на течението на реката.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Така, притисоците што ги чувствуваа врз себе, но и општата напнатост којашто ја споделуваа со останатите, Шабтај и Јаков и другите битолски занаетчии и жители на двете еврејски маала ги поднесуваа молкум, на начин што подразбираше подготвеност за нови тешкотии.  Рена и Шабтај ја привршуваа вечерата во тишина, кога по тесните искривени дрвените скали се слушнаа брзите крцкаво најавени чекори на Јаков.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Демек, оттогаш кинисала скапијата и дека врз таквите призори од минатото се издигаат новите светски кризи и неизвесната иднина.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Ех, уште многу нешта се зборуваат во Фиренца за Микеланѓело, а тој ладнокрвно си се пикнал самиот во себе и во тишината на Санта Кроче се мачи да им ја остави на идните поколенија тајната за оживување на мермерот.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Ене го долу, меѓу два брега, во тишината меѓу два збора, топло семе на својот јазик, потпрен на својата сенка чека ништо и - никого
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Според мотото на збиркава („Ене го долу, меѓу два брега, / во тишината меѓу два збора, / топло семе на својот јазик, / потпрен на својата сенка / чека ништо и - никого.“),
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
сите песни како истовремено да истекуваат и да се влеваат од и во тишината меѓу два збора.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
На оваа месечина уште него кога би го видел како му ја бакнува раката на Исус на брегот на морето, преповторувајќи ја во тишина својата молитва: Господи, Исусе, сета смрт кога би окончала со мене и со моето име...
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
кога се враќав од кјото во токио баш под гордата бела чалма на фуџи одгатнав зошто возот шинкансен нозоми се лепи на магнет и не прави тик-така тики-така како што прават нашите возови удирајќи по шините, тоа мора да е затоа што на дечињата им треба тишина за кога ќе ги виткаат книжните жерави да ја слушнат поубаво песната на славеите од крошните на вечно расцутените цреши и за да можат во тишината во себе да си посакаат да пораснат што повеќе да пораснат ако не бива баш колку фуџи тогаш барем колку долгоногите жерави (ова со долгоногоста, разбирливо, особено им беше важно на девојчињата) тогаш сосе дечињата кои виткаа книжни жерави одгатнав и дека тишината е скришно место на раат да си позбориш сам со себе - ја да се помолиш за троа среќа и праведност, да се помолиш и за мир во овие времиња на секакви предизвици, ја да се заколниш на верност, чистота и побожност, ја да посакаш убавина и љубов, убавина и љубов, љубов, ја да истуриш некоја клетва за ѓоа новиот економски поредок што носи само нови поскапувања на хартијата од која се прават жерави, а може и некоја задоцнета клетва за наставничката по хемија која се насладуваше кога ни ги теглеше ушите и чијшто поглед жежеше како солна киселина. кога се враќав од кјото во токио цело време возот шинкансен нозоми ни го надлетуваа книжни жерави - ем не вардеа од многу замор, ем ни даруваа долговечност, долговечност тадури и бесмртност оригами, оригами на сите страни некои жерави пролетале, некои се струполиле а тебе ако ти чини, прави се дека не знаеш колку заблуди на овој свет и век се стокмени од хартија.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Ло Тек заврескаа, но некој ги исклучи засилувачите, а Моли го јаваше Подот во тишина, со бело и безизразно лице, сѐ додека не се смири и не прејде во благо цивкање на измачен метал и гребење на ‘рѓа врз ‘рѓа. 102 Margina #19-20 [1995] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Селин нѐ испрати до вратата, во тишина.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Татковиот благ глас се слеваше во тишината која не престануваше да одекнува од ширум отворените книги, последните вистински докажани Таткови пријатели.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Минаа неколку мигови во тишина.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Се гледаа во тишината. Имаа многу нешта да си кажат, но во ритамот што требаше да се наложи сам по себе.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Татко лесно ги читаше Мајкините мисли во тишината.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Тој, во животот, имаше поголема доверба во тишината, во премолчувањето, отколку во предвремените и изнасилени зборови.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Ние одевме како низ огромен котел што зовриваше во тишина; околу нас се случуваа чудесни промени како од алхемичарска реторта.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Во поинакви околности појавата на џипот и не беше, барем за Бојана, особено добредојдена, зашто како туѓо тело се забиваше во зеленилото, во тишината и чистотата на планината.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Од кај потокот уште се носеше тоа морничаво давење, жржење, и како ноќ остро се забиваше во тишината чукањето на волчешките заби.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
- Аууууу! - како нож се засече во тишината стравотното волчешко завивање.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Бојан се исправи во леглото, вслушувајќи се во тишината што владееше околу колибата.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Во библиотеката го чекаше стоплениот стол, отворената книга и незаинтересираните тилови на другите читатели, наведнати над својот дел од масите додека во тишината на читалната се слушаше само повременото превртување на страниците.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Така, додека одѕивливата гимнастичка сала грмеше од свирка и повици, од врева и смеа, Грдан остануваше сам во тишината на заедничката соба, исправен пред навикот сè повеќе да останува сам и да биде сам, не гледајќи друг излез за себе.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Ване веднаш одговори и се вслуша во тишината што ѕунеше по жицата исто така напната, додека до него не допре гласниот и гневен шепот на Звонко: - Кажи дека не сум тука.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
„Господине, бидете благодарни за музиката, многумина од нас умираат во тишина”, му вели една девојка на принцот и тоа е како некаков тестаментарен, автореференцијален хумор на самиот Гринавеј.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Дали наѕре во тишината на она Што обично го нарекуваме друг живот?
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Тоа нешто изгледа некако вака: замислете си човек што е роден глув и слеп, што го минал животот на овој свет во тишина и темнина, кој никогаш не видел светлина, не го видел синото небо, или не видел расцутена градина, или не слушнал како пее птицата.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Нормално, многу малку се зборуваше додека семејството Адам појадуваше на масата, јадеа во тишина што никогаш не беше непријатна.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
И како што уличката тонеше во тишина, така во мене растеше несфатливото сознание дека, и покрај моето присуство на самиот настан, овде никогаш ништо не се случило.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Се научи да ја презираш едноличната предвидливост на лакираната стварност, а сега доаѓа потешкото – во тишината, страствен, а неумолив, да досегаш до коренот на својата вистина. ***
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Во тишина и молк и со најмала брзина што може да ја развие нашето SAXO го врвиме патот од ’Рби до Кулата - Пероо.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
И потоа лежевме така во мракот, молчејќи во тишината, а кога ќе го слушневме првиот шум или првиот крик, одново ги затворавме очите, и се обидувавме да заспиеме. .
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Клара и јас бевме дел од оние на кои им беше дозволено во групи, во придружба со болничари, да излегуваат од кругот на болницата и да прошетаат по градот, но сепак ни таа ни јас никогаш не посакавме да излеземе од Гнездо, останувавме со оние на кои им беше забрането да излегуваат надвор од психијатриската клиника.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ливајн работеше во тишина како и другите, додека сонцето го печеше по вратот, испарувањата на мочуриштето и од труповите му ги полнеа белите дробови, пуштајќи сѐ да се случува, сега потполно без воља ниту способност да размислува за тоа; но сфаќајќи некако дека на ситуацијата не & беше потребна размисла или 18 Margina #1 [1994] | okno.mk рационализација.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Му доаѓаше во тишина, без збор, ако спиеше ќе го протресеше за да го разбуди и ќе го употребеше како што би употребила кое било средство за мастурбација.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Тој никогаш немаше сила да ја одбие.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
На великиот поет, Ацо Шопов, во времето кога ја напишал песната „Во тишината“ сигурно не му било ниту до плачка ниту до лелек, па затоа испраќа пораки до читателите она што притиска, пече и боли да се закопа во тишината.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
И видовитиот Дмитар-Пејко, маѓосан од допирот на вториот Онисифор, најпрвин клекнал, потоа, без збор, како сето тоа уште порано да било предвидено или договорено, ги кренал рацете над глава и се спружил на грб.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Во тишината и во мракот се удирале рогови; добитокот живеел со свој живот. Можеби се бранел од споменот на ланските муви.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И сето тоа треба да постои во бледата светлина како излез од темнината; немиот звук во тишината, малата радост во тагата ...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Браварот беше молчелив дента, кога се појави Арапинот, кој го напиша делото “Талме-Амал-Ал-Хисон”, се сети дека треба да направи пауза и до вечерта повеќе не читаше.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Но сепак, тоа не го спаси од двете посети во тишината на бесоната ноќ - прво, на безобразниот претставник на слободниот град од Ханза, Едуард Банкс, а потоа, на раководителот на канцеларијата на малорускиот гувернер Дмитриј Николаевич Бантиш-Каменски.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Сѐ, што можеше да чуе како одговор, остануваше да биде само смрчкавото дишење во тишината.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Набргу во тишината беа чујни дури и нивните крадешки чекори, а одвреме навреме можеше дури и да се види како по таа белина напред прострелкуваат понекаде и нивните издолжени прилики, кои се искриваа уште првиот следен миг, оставајќи во погледот само една колеблива игра на причинувањето.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Седнати на клупата под сенките на зелениката, заштитени од сонцето уживаа во тишината.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Ивона во тишината која настана за миг ги затвори очите. Помисли каде ли се сега моите мајки.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Токму тоа. И во неа е смислата и оправданоста на сите стравови, сомневања, страдања. Среќа и крај во тишината на скротената совест.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
И тмурна е оваа вечер во тишината на заливот.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Од нив небото на Потковицата никогаш не е испразнето, нивните страгорења и нивниот цвркот, во пролет и во лето, како водопад се истура во тишината, а таа во себе ги прибира и другите притоки на гласови, оние на жегалците и жабите, за на зима, таа, тишината, под високо настожен снег сосема, сосема и сѐ да поплати.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Само ги слушаш, до доцна во ноќта, како тулуликаат волците во гората и како жеравите, прелетувајќи ја Потковицата, одат некаде на југ, кликтаат јадосано и осамено.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Попот се тетеравеше кон вратата, се спровираше меѓу деца и глуви баби, најмногу такви до кои стасуваат сите селски настани, и пребрзо, во исчекување на нешто ново, испаруваат од сеќавањето; во тишината само тие, како што рековме глуви, не го слушаа попот кога рече дека утре и тој ќе купи револвер, чешки колтови се продаваат под рака, па нека го чекаат пак подло и недостојно во заседа.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Не изговара клетва, впрочем другите знаат дека за тоа не се дојдени, само ги ослободува очите од тежината на клепките и почнува да раскажува, бавно и тивко, сеедно - во тишината од другите ќе достаса секој негов збор.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Било некако време за икиндија, молитва во предвечерните часови, и се спуштале над нив, сами и изгубени на плитка вододерина, мраќава и есенски дожд, и веќе се стемнило, а Турчинот, во тишината со сосема ретки истрели, го заборавил својот алах: стиска нож и лази кон слепиот проклетник, ќе го коле, ќе ја одмаздува верата и честа на Империјата.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Неговото повлекување во тишината на куќарката или во црковниот двор придонесе девојките и жените да не го забележуваат кога понекогаш сепак ќе минеше по зачмаените селски сокаци.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Не знаеше кога почнал да разговара самиот со себеси и не знаеше дали навистина рекол гласно дека ќе појде во мансатирот Свети Никита, дека таму, во тишина и под трепетливи зелени покриви, ќе размислува за својот дотогашен живот.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Седнува на клупата под борот, тоне во мир, во тишина, во спокој и повремено фаќа со слухот разни шумови и гласови што му идат од градината, од патот, од селото, од ледината и шумичките: им го одредува потеклото и далечината и ги селектира задржувајќи ги поинтересните.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Само во тишината е искажана вистината.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Во осамата и тишината на нивните книги имаа чувство дека допираа до суштинското на животот.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Беа во години кога се разбираа низ тишина и премолк, кога непотребните зборови остануваа длабоко закопани во тишината.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Играа тројцата пријатели покер со смирена гордост, во тишина, небаре се наоѓаа на последното бојно поле на кое можеше да се брани и спаси честа.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Камилски повторно се најде со своите книги и тишината во новиот тек на мисијата: да ги посочи, според договорот со Татко, клучните турцизми задржани во балканските јазици од областа на духовниот живот, заемките од религиозната терминологија и зборовите со апстрактна содржина.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
LI Влегувањето на Татко и Камилски во нивните библиотеки означуваше враќање во тишината којашто најдобро ја разбираа и ги разбираше.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Јас ја слушам твојата, ти мојата болка во тишината на животот...
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Ќе умрат ли во тишината нештата кои биле.. Ќе го снема ли гласот, ликот...
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Се претворив во тишина и слушам...
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
А тој што ќе стане? Тогаш смеењето престануваше, во тишина мирисот на зрелите дуњи растеше од темето на стариот крцкав орман.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Веднаш се стрча накај бакалот, купи три франџули и со трчање стигна дома, кадешто сите во тишина намрштено ја чекаа.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Продолжија бавно во тишина да одат, додека вечерта бавно и меко се спушташе.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Серијата почна сјајно. Војната музика од улицата надоаѓаше во налети и трескаше во тишината на операционата сала.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Со знамиња. Со тробојката на чело. И со химната Еј, Словени која се извиваше во тишината. А не бевме сите Словени.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
За светите книги со кои ја минавме границата. За молитвата која ја шепотевме во тишината на ноќта.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Кога се најдов со него на вишинката на кај манастирот Свети Наум и му го покажував родниот Подградец, во кој не бев стапнал 37 години по моето заминување и за ноќта кога ја минавме невидливата граница под Езерото, Махмуд Дарвиш внесено, и со поглед претопен во синевината на Езерото, ја слушаше мојата вистинска сказна за змејот и границата.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Одеа во тишина низ една споредна улица (Џулија никогаш не прозборуваше кога беа надвор од главните улици), кога се слушна заглушен татнеж, земјата се поткрена, воздухот потемне, а Винстон се најде фрлен настрана, изгребан и преплашен.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тогаш во тишината што траеше сосем кратко, пред да грмне одушевеноста, се чу и гласот на еден Турчин, богато облечен, кој трчаше крај редот работници: „Ибн Тајко... ибн Тајко...
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Во тишина го слушаат Словото Евангелиско...
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Селото втонато во тишина. Ниту куче да се пролае.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Така уживав во природата и во тишината, се чувствував исполнета и, донекаде, среќна.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Заминував, по којзнае кој пат, во Франција, земјата која со децении остана закопана во тишината на нивниот егзил...
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Одвај се созедов. Гласно реков, како Бог да ми беше сведок, соговор­ник, во тишината на смртта: „Леле, леле, црна јас, да останевме, тука ќе ни беше гробот!”
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Се воздржувавме, поучени од Татко, да не поставуваме пресилни прашања, кога тајната се крие во тишината.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Ќе си дојде вистината сама по себе, од некоја пукнатина во тишината!
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Овој збор се премолчуваше со години, со децении, но секогаш беше тука, во тишината, меѓу нив, и тој посилно од кој било друг, ги поврзуваше низ трајното разбирање.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Во ова средиште на куќата, во библиотеката, во тишината се одредуваше неизвесниот пат на семејството во светот.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
И додека замислено гледаше во пламенот на последните факели на рибарите, и се внесуваше во тишината во која градот конечно заспиваше, задоволен од уловот на јагулите, Игор Лозински тивко продолжи: - Сега, спасените јагули среќно патуваат низ реката.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Ноќта сенката си ја бара додека крикот на птицата се топи во тишината на летото.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
И само шушлакот шуми во тишината на зимата шушти легајќи по сувите лисја како да иде од некое друго време што повторно ќе попаѓа по тревата пресушена по виделото што се повлекува зад прозорците во топлината на пролетта.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
Пет часот. Некаде во куќата часовникот одекна со тивок, музикален глас: Пет часот, пет часот, времето се топи, пет часот... а потоа и натаму предеше во тишината.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Минк одеше прва. Заедно трепереа во тишината на мансардата, господинот и госпоѓата Морис.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Таму, во тишината на зелените ливади и огромните лозја, сите станавме генерали и го знаевме решението на секоја загубена битка.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Оди бе прошетај се! Тоа е подобро!... Не се мешај во ништо!...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Пак ќе пропаднеш во твоите будалштини!...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Понекогаш останувавме така еден миг за да ја набљудуваме во тишина...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Или овие чавки во крошните, кои со гракање го опогануваат паркот, зар не те нервираат кога те гаѓаат со гомненца додека во тишина ги обновуваш репликите од новата ролја?
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
И пак сѐ потона во тишина.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Но само дотогаш додека сите тие нешта ќе беа обвиткани во тишината на неговите сонувања.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Го купил значи имањето за да има каде да седи во тишина и да ги гледа ѕвездите.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Сè беше претворено во тишина.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Партиите течат прилично изедначено. Играме во тишина, и никогаш, за сето време, јас не те гледам во собата за време на играта.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Камбаната одеднаш молкна како прекината со куршум; во тишината се огласуваа само петлите, добитокот и шумот на езерото.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Еве, сега те барам на гробиштата кај Лавот на два-три еленски скока од твојата куќа во тишината на улицата Фуад Минџиќ.
„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)
Тука нашинците севезден мерат колку може да трае ноќта во туѓина: ем мерат, ем се бараат самите себе во темнината и во тишината.
„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)
Бидејќи сега нема што да се работи, тој работи било што да се побара од него: насловна страна за часопис, изложба, филмска секвенца, итн., ад инфинитум.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Не е работата во имињата. okno.mk | Margina #11-12 [1994] 193
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Воздух Се премислуваме дали да поставиме прашање не сакајќи да го чуеме одговорот. Поминуваме во тишина.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Прибегнуваат кон самотијата затоа што се плашат од опкружувањето и реакциите на другите, а тие што знаат да ја контролираат самотијата можеби создаваат нешто креативно во тишината.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Сѐ уште спиев кога шепотот на утрото ми го украде сонот, тогаш кога бев само дете, но секое наредно утро сѐ до крајот ќе го барам тоа што одамна ми беше одземено.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
И суптилно сите носиме маски за да го прикриеме нашето вистинско лице, им се покоруваме на стравовите и внатрешни демони кои ни ги крадат соновите.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Прегрни ме,почувствувајме, сакај ме, во тишината пронајдиме.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Заборавиме, меѓу сенките оставиме, засекогаш изгубиме, во пеколот пак ќе се видиме.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Можеш ли да го познаеш моево лице меѓу илјадници други, можеш ли во темнината да го видиш сјајот во моите очи, а во тишината да го чуеш гласот на мојава душа.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Од каде па сега дека смрдиш? - мајката се заврте да ја погледне Ема и прашално се размавта со лажицата.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
- Ами што правам јас? - тетка ми Марија како попарена срипа од столот и го издува гласно носот.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Почекав уште некое време дури не го избројав третото пуштање вода од казанчето, со што пресметав дека тетка ми завршила со должностите, па кога вратата се отвори и се затвори по шести пат, почекав неколку минути и во тишината некако се шмугнав во тоалетот, имајќи ја мислата ако можам да се олеснам и да престанам да го чувствувам товарот на мојот заоблен стомак.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Продолжија да чекорат во тишина.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Можеби тие имаа заедничка душа во тишината.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Ви ја испраќам фотокопираната страница со неколкуте редови на кои веднаш помислив откако прочитав за тоа како тишината ги обединувала вашите родители: Еден маж и една жена во поодминати години седат еден крај друг во тишина, квечерум пред нивната куќа: и кај едниот и кај другиот, секој збор кој излегува од нив, секој чин што го создава нивниот збор е покриен со тишина; тие, обајцата самите станале фрагмент на тишината.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
На овие мисли ме поттикнаа вашите писма.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Вие убаво и убедливо откривате што не сум сакал да кажам со употребата на зборот дејства, преведен на француски јазик со зборот actes, за да ја изразам нивната набожност, односно, нивното ритуално милосрдие, нивниот пат во тишина кон Севишниот.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Ние во барабанските повоени времиња на сталинизмот, најмногу верувавме во тишината на нашите Кози.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Овој јазик на душата којшто вие го читате во синевината на неговиот поглед и во тишината е несомнено најдоброто духовно восритување што можел да ви го даде; и вие не би го опишале толку чудесно доколку немавте за тоа и сорствено искуство.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Во нашата куќа во Скопје крај реката Вардар, во тивките квечерини започнуваше да изгрева чудесна тишина, која можеше да се слуша, да се препознава, да се гледа.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Почитувана госпоѓо Лејбовиц, Ви пишував за мојот мајчин јазик, ви пишував за татковиот мајчин јазик, за нив вие можевте да прочитате и во Татковите книги, но јас никогаш не ви пишував за моите јазици, за јазиците на кои мислам, сонувам, пишувам.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Тишината беше сенката на јазикот, кого што го бранеше, го надополнуваше.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Најчесто низ тишина, во тишината на единствениот јазик во светот.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Во првата половина на истиот век во Европа се случија и двете светски војни.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
МАТЕЈ: Не велам не е. Велам има место. (Пауза. Се гледаат во тишина.)
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
(Пауза. Евто гледа пред себе. Зографите почнуваат со работа. Фрлаат малтер врз Богородица. Евто се врти. Гледа во нив. Зографите работат во тишина.) КРАЈ
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
МАТЕЈ: Ништо. Не сакам ништо општо. БОРИС: А слободата, татковината? (Пауза.) МАТЕЈ: Да. БОРИС: Што да? МАТЕЈ: Разбирам. (Пауза. Се гледаат во тишина.)
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
МАТЕЈ: Нежно и со попуст. (Пауза. Се гледаат во тишина).
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Во тишината глува, на Циљка ѝ се пристори дека го слуша биењето не само на своето срце, ами и на срцата на сите кои се во земјанката.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Се чини дека топлината ги маќепса сите и во тишината што настана, сал некои, молчејќи, го слушаат виежот на молкот.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
И во тишината - надвладува молкот, стежнатите воздишки, прскањето на искрите во огништето, а во нивните глави - цутат мисли и се ројат мали радости, што секој ги има и љубоморно длабоко ги чува.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Тивко е и во тишината се слуша одвај чујниот и потулен глас на стариот поп: “Блажени се гонетите заради правда, зашто нивно е царството небеско.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Во новонастанатата ситуација, основна музичка категорија станува времето, односно траењето и тоа во моментот кога Кејџ, на трагата на Сати и Веберн, во тишината, порано разбирана како целосен музички негативум, открива нова, недвосмислено позитивна димензија на звучност; неговото често наведувано доживување во глувата соба на Харвардскиот универзитет(каде, и покрај апсолутната технолошка тишина, се слушаат два звука, еден висок и еден длабок: работата на нервниот систем и циркулацијата на крвта) го содржи клучот за разбирање на неговиот новововеден концепт во музиката.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Наеднаш светот запре. Бевме сами во ноќта во тишината на нештата.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
И кога гласот речиси се изгуби во тишината, неочекувано, како втор глас небаре по­викан од судбината, кој го оживуваше првиот, започна да го следи, наследи татковиот глас .
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Додека се враќав дома во немирот на враќањето од враќањето, длабоко во тишината на мојата душа биеја заробените звуци на скадарските катедрали во Атеистичкиот музеј, на придушените молитви на несреќните верници во земјата на тројното верување.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Наоколу лежеше тишина; во тишината се слушаше како шумно удираат притките по застојаната вода, од време на време прелетуваше со гладен крик понекоја птица риболовка или штрк.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
„Зошто си толку сигурен дека е тажно?“
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
„Како мислиш, зошто сум толку сигурен“ прашав, збунет од твоето прашање и изненаден дека можеме да се караме за сенешто и покрај тоа што ти не ни знаеше за што точно зборував.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Не сакав така да седам во тишина; сакав возбудено да разговараме цела ноќ како што правевме порано, сакав да најдам некој начин што не ќе звучи патетично да ти кажам колку убаво си поминував со тебе, колку ми значеше нашето познанство и како одеднаш сфатив дека бев толку сконцентриран на тоа да станеме љубовници што заборавив колку блиски бевме како пријатели.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Сакав да го знаеш сето ова. Сакав повторно да ти се допаѓам.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
„Тажно е,“ започнав да ти кажувам, сакајќи да речам дека ми беше жал што стигнавме до оваа состојба кога заедно седиме во тишина, но пред да можам да продолжам, ти приговори.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)