во (предл.) - торба (имн.)

Чанга ја стави книгата во торбата.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
- Се договоривме, - почна да расправа Гоце - јас, Коце, Тасе... целото одделение, кога ќе идат Турчињата од турското училиште да им ставиме во торбите сланина.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
- Јас одамна сум ја клал главата в торба, сум ја набил на кол.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Едни тргај ваму, други тргај таму...
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Кога се врати мислам дека со себе ја имаше донесено половина Русија. Што во торбите, што во главата.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Мириса на месо, а во вечерните часови, кога и јас бев овде, најмногу имаше клошари, кои во торбите ги собираа отпадоците фрлени од тезгите или во изметиштата кои ги имаше на сите страни.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Ацо, постариот сопатник, кој во селото оставил големо семејство, додека го ставаше преостанатото јадење од појадокот во торбите и кутиите, сепак малку подзастана и, некако повеќе за себе, рече: „Зар мислиш дека ми е арно таму каде што сум?
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Жабите во торбите заврескаа панично. Но веднаш ги испразнивме кај оној со казанот.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Поарно е тоа да си дремка онаму каде што е, зашто коските ќе треба в торба да му ги собереш ...
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Веројатно коските в торба ќе му ги собереа.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Но потоа спушти рака во торбата со фишеци и се насмевна: - Да не решиле пустинските да саботираат...
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Го отклучувам кришум ковчегот на мајка ми, ги собирам чорапите и ги пикам в торба.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Сега, од големата библиотека што ја изгради Тој останал само еден изгорен столб поцрнет и од времето и од огнот и сенка на голем коњ се ниша меѓу урнатините.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
На коњот сѐ уште стои неодврзано седлото на императорот сосе попрази и сосе узенгии, и голем свиток стои во торбата - испишан со ракопис на Хадријан - sacra populi lingua est.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
—А бре, јас а кладу главата в торба ошче кога локна нивна крв, та сега ваша бога, ваша душа.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Што остана го кладоа во торбите.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Земаше во торбата леб и по цели недели не се враќаше.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
И сега Бајракот напред, по него Јован, a по Јована Петко.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Нешто си кладе и во торбата.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Толе се одмори кај посестримката Неда до кај ужина, Бојко и другите другари кај Босеа, та станаа, и уште со видело ги нарамија пушките и сакмиите, си го кладоа во торбите печеното мевце, мазниче,што им остана; Толе си го јасна Белчета и излегоа токму нагоре по дирите на муљазимот.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— За стариот, — вели, — му месиле обете ќерки по една погача, му осукале и мазник, па јас реку да му донеса и тутунец, ракиица, стар човек е, да се поткрепи.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Сите се чудеа на оваа постапка. Излезе работава не муљазимот да го бара Толета, ами Толе него.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Вие сте и клале главите во торбите и си имате право, но работата е тамо, шо не ме погодите при готови пари. Не се ногу парите, но се растурени во јарците.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Војвода да бидиш сака првен ти да а кладиш главата в торба, та после другите да и поведиш по тебе.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Си ги претури во торбата што ја понесе да ја наполни сливи за да ги залаже децата и сакаше да си киниса, да ги суредува парите дома, но се сети дека може да предизвика сомнение што се враќа рано и празен, та дури можеше некој и да му буричне во торбата и да ја открие работата.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ајде, кажувајте вие, ете понапред и кладоте главите во торбите; шо велите вие, ќе има ли некој спасибог од тоа вие шо го направите? — се замеша сега и коџабашијата Митре, зборувајќи во името на сите селани.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Набрзина ги нафрла работите во торбата и ја остави до вреќата со солта и тенеќијата со газијата и му рече на Бабовчето да постојат тука додека да го продаде сирењето, да земе пари, да му ги плати.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Како секогаш и секаде, Толе извади триесет лири од мудуровиот ќемер и му ги даде на Тодора.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Се разбира дека целото макло не беше полно со коски, па ни со тагарџици, та Сиве накоси трева за пет товари, а најде само еден тагарџик со пари.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
И го почна своето важно слово.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Токо пушчи му го ним в'кот, шо сториа ќе најдат.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ако е кабил, нешчо да дада, а за кусурот да ме причекате.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Во торбите, покрај двете, погачи една две кокошки, еден мазник, потерата најде и две оки тутун, ока шеќер, ока ракија, та дури и ока локум.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
„Што има во торбата?
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
„Џони има антиквитетна пушка во торбата“.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Мојот верен коњ исплашен избега. Се сокрив во торбата.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Вешто но со напор ја откачи од јадицата, уште еднаш ја изгледа по должината пред да ја смести во торбата („оваа за мезе”, му намигна на докторот, „со по една чашка”), па прикачи нова мушичка на цурајката и ја остави ненадејната струја да ја одвлече јадицата.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Боге ја погледна зачудено, не Кате туку марамата, па ѝ ја грабна од рацете како само уште неа да ја барал; но, додека ја пикаше во торбата, настегајќи ја со колено пред да ѝ пукне патентот, почна да се смее - прво придушено, потоа сѐ погласно.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Поминува пол час и повеќе. Мајка му се враќа. Во торбата носи леб.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Гласот сѐ потих ми е, уморен од себеразорување, себеповторување, од туѓите порази кои во торба ги носам.
„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)
Побарав од Земанек да отрча до кај мене дома, да ми го земе саксофонот и да ми ги спакува неопходните работи во торбата.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Необичната риба од оној ден кога се најде во торбата на дедо Гога никогаш веќе не се ни обиде да скокне над водата.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Кога, сеќава, нешто мрда во торбата, го удира по грбот. - Што ѓавол е сега ова?
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Си го стави дедото грнето во торбата и заборавајќи сосем на рибата брзо, брзо замина дома.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
- Врати се во торбата, зар можеш да ме налутиш па лошо ќе поминеш!
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
- Фати ме и врати ме во торбата! - рече рибата и плесна со опашката.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Глушец ли е, жаба ли е, птица ли е? Ѕирна во торбата и што ќе види - риба!
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
ПАНДЕ: (зема една низалка со пиперки и ја става во торбата, а потоа ја става на рамото и го зема куферот).
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
На стави го таму во торбата од Анѓелета нека се најде. Кој носи не проси!...
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
ДЕПА: А! прав како јаже в торба!
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Потоа, кога отидов да платам, и од торбата го истресов она што го бев собрала, Клара ми рече: “Ти сакаш да станеш мајка.”
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
По некој предмет ми остануваше в рака, и го ставав во торбата.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Таму, меѓу басмари, аџии, скитници, додека од преголем котел некој анџија ќе сипува во чанаци преварен грав со козји дробенки или бел пилав од кочански ориз, ни оние неколцина Турци што ќе се нашле на своја софра и со свое оружје, од анџар до кременка, не ќе им биле туѓи и страшни; плиснати со оган и загреани од скомињава ракија со која се пее и се плаче, тие ќе се разграштеле, ќе се погледнале со сочувство и машко охрабрување и ќе пресметале што уште им останало во торбите и дисагите и колку имаат на колите сено за добитокот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Подоцна, многу подоцна, се чуло во Кукулино од некои кираџии дека се вратил оддалеку маж ѝ на Фиданка Кукникова и исекол поголема гранка од дуњата во дворот, ја исчистил од кора и ѝ ја измерил тежината со десната рака, бил висок, со светла коса и имал во торбите и дисагите што ги донел на маска секакво богатство; веднаш, со првата ноќ на неговиот втор живот во Лесново, ги спобркал сенките што се грчеле со машки воздишки околу неговата куќа сѐ додека не натерал тројца никаквеци да се напикаат во манастирот па тој таму без збор ја дигал и ја спуштал ластегарката поттикнуван од цел куп жени што дошле да ги собираат своите парталковци и да ги лекуваат дома од модрици и навреденост со толчен печен кромид во зејтин, потоа, по три или четири месеци, кога можело да се види дека прочуената убавица затруднела, попот знаел дека ќе остане без нова кошула, без нови чорапи и без куќа иако Доце Срменков му рекол дека ќе му купи нови опинци и, повторно облекувајќи ја везената кошула, отишол во некое штипско село по осамена вдовица со момченце од три години и со покуќнина што можела да се натовари на два магарешки коша, така било, селото се наполнило со доенчиња до првата протока на ракиските казани во сувите дни кога младите татковци се насмевнувале со модри усни кон Фиданкиниот маж од чија ластегарка сѐ уште накуцувал ситноглавиот Гавруш Пребонд но тој и порано со есенските 'рѓи чекорел под тешката облека со една здрвена нога од настинка и веќе се пеело, законите на Лесново или биле измислени заради дојденците или се заборавиле, и се кршел каменот по пештерите, впрочем и можело - на небото потрепетувале многу повеќе ѕвезди отколку што ги паметеле луѓето во тоа кратовско село.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Имам долу во торбата тревки. Ќе ги сварам во вино.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Пандил Димулев е ранет, викнал некој со глас на придушено липање. - Умира. Повикајте го Никола Влашки.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Таа ноќ била последна страница на историјата во Лесново, секако за дружината но не и за пештерците и за нивните жени.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Брзале, мислиш ги чека ан во кој уште од есенски ноќи крцкоти оган и во кој ќе сретнат луѓе што ширум го оделе светот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Откако го знам, сѐ вака се беси. Што велиш ти, Никола?“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Ќе се искапам. Во торбата имам чиста кошула и нови чорапи.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Не те оставам, се протегнал со морници на тилот и го исправил грбот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Тој има во торбата билје, треви.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Имал среќа“ се велеше и за некој кој за влакно ја одбегнал смртта, не затоа што бил добар човек кој вредело да поживее, не затоа што на време закочил, или затоа што не се колебал да повика пожарна, туку затоа што бил следен од тој невидлив дух кој му го покажувал патот, оној истиот кој ни става чадор во торбата кога почнува да врне, кој го отвора зеленото светло кога брзаме, кој прави на улица да се судриме со луѓето кои сакаме да ги видиме а да одбегнеме други, кој со нашата рака ги влече правилните животни потези, со еден збор, кој ни помага сѐ да биде како што треба.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Имаше шест сомуни од добриот леб, малку препечени и добро затворени во корките, како ореи, нив ги смести од едната страна на сандакот, во кој секогаш кога беа тука, ја чуваа храната, а по ова таму ги сместуваше и другите ситници што му ги имаше ставено во торбата Мара.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Покрај багажот, во торбите имаше сѐ и сешто.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Големијот нишчо не работел, а си седел дома, пречекуал пријатели: си имал арни коњи, загари и соколи за на лоф и си поминувал господарски.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
При с¯ што не беше видело, пак си 'и собрало во торбата што си носело лебо и си тоарило дрва, та си ошло дома.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Му текнало на еднега за како да му речит на попот за да ја подаит раката и да го изваит: - На ти ја мојава рака, попе, и вати се за неа да те изваам од калта, оти е страмота да се валкаш во калта - му рекол чоекот.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Тоа нешто к'сметот му го наврте.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Поодил што поодил му текнало нешто што требало да го нарачат на жената: - Туф бре, види како заборавив нешто да је нарачам на жената ми - си рекол сам со себе - ја чекај ќе се вратам, нема чаре, за на аџил'к и утре се оди, дните в торба не влегоа, кога ќе сторам ниет, тогај ќе одам.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Зад нагризениот ѕид на соседната куќа густ цут од вишни, неизброиви меки пердуви закачени за воздухот како да се двоумат изненадени снегулки да ја покријат земјата или да се вратат во торбата на Јануари.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Гитарата беше ставена во торба направена од зелена патка, а ако го сфатите ова значење, веднаш ќе ви текне дека Сем Галовеј беше Последниот од трубадурите.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Што точно зацутело од нив, не е сосема јасно – можете да бидете прилично сигурни дека тоа не е некој меч: можеби било гудалото, или шпагетите замотани околу виљушката, или нечија женска марама.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Тука непосредно мислам на Дишановата Boite-en-valise (Кутија во торба, 1936-41), минијатурниот преглед на уметниковото дело, па според тоа и на неговиот начин на мислење, внимателно спакуван во куфер.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Татко му не го зеде клучот и не го нави, ами го симна од ѕидот и го стави в торба како обичен предмет и замина в град да го продаде.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Жнеевме и ноќе по месечина, а наутро што имавме во торба, тоа ќе касневме, а најчесто леб, малку пипер и кромид.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Тој ја извади порцијата со мед, но тогаш во грмушките паднаа дваесетина зрна, па тој ја врати порцијата назад во торбата и почнавме да бегаме.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Седнавме покрај една капина и мислевме дека сме се скриле.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Од активностите на локален план, главна задача на Ластета Думбаровски му беше посетата на манифестации ширум земјата: пред да тргне на пат ќе си завиткаше сендвичи во торбата, ќе земеше шише со вода, некое феферонче, оти го сакаше лутото до немајкаде; ќе прибереше нешто и од облека, задолжително две рала чорапи и гаќи оти брзо се потпаруваше и го јадеше нешто меѓу прстите на нозете и во ципите, како и средства за лична хигиена: бричалка, четка за заби, влажни марамчиња, чепкалки за уши и тоалетна хартија.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Тој ја пикна раката во торбата и навистина извади едно маче, кое сега веќе енергично запрета со ноџињата и успеа да му се закачи со ноктињата за ракавот.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
– Нека е на помош света Богородица – благослови калуѓерот и си го затвори тефтерот, па божем некако загрижен за овие добри рисјани што дадоа олку жито за Богородица, запраша: – Е, што мислите да правите ако ве нападнат пак Агарјаните? – и си го кладе тефтерот во торбата со имињата на водачите на бунтот. – Што мислиме, ние рековме, оче.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Денот го завршија пред ќумбенцето во просторијата кај Петра, поткаснаа од она што уште го вртеа во торбите, се напија и топол чај, а после Чана ја црпна мајка си и отидоа од другата страна на ѕидот да го дочекат сонот.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
— Се дуе како „орел в торба и продолжува да се фали како е арен човек, како ќе попушти на селаните, ако се вади сноп.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Војводата Јован Ѓуров и сега „погледна во торбата", и, бидејќи немаше друга Јованова глава, реши да ја спасува таа што беше на рамената.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Колобан од балконот се шири „како орел во торба" оти му игра Бојана.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Митра вели: „Може да не чинат за литургиа, токо пак надробете и со дедот поп за навора или клај му и во торбата, лека си касне, стар човек е“.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Така тој ги викаше: книгата, петрафилот, крстот и китката од босилок што беа секогаш во торбата, и ајде — долу сред село за в црква.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
—' Ич, јас ни абер, кога вака: еден ден Ристе ми ти носи нешчо во торбата.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Милан го осудуваше Јована за предавство, овој Милана за кукавичлак што избега во Бугарија и го остави него на цедило, и на крајот на краиштата и Милан виде дека Јован си имал право донекаде што се предал, бидејќи друга глава немало во торбата.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Односите со поп Спиро од неговото Полчиште не беа баш толку добри, бидејќи тој секогаш кога служеше во манастирот бараше од дедот Сталета да му плати цела бела меџудија, а врз тоа парите од молитви, крштења, пеанини и друта свештени работи не ги оставаше попот на манастирскиот диск, ами си ги прибираше во својот џеб, та дури и литургиите што ги носеа селаните за нафора си ги клаваше во торбата и им ги носеше дома, на попадијата и дечињата.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Често седејќи крај него додека се смиреше, му ги читаше неиспратените писма што ги пишувал на фронтот и што му беа во торбата каде што ги држеше плачките.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Една ноќ, кога имаше испиено за храброст цело пагурче ракија, ги собра крадешкум коските на Митруша во торбата за пазар и така со нив се качи на автобусот што водеше на другиот крај од градот.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Затоа и ја посоветував дека е многу попрактично крвавите глави да ги носи в торба, или барем под скутниот.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
На тој начин и скалилата не ќе бидат волку окрвавени, додадов.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Татко ми раскажуваше дека мене во торба ме носеле кога ја минувале границата. Но не објаснуваше дали се шегува.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Другарот Кузе направи идолопоклонички чекор накај Василопулос и со очи на исплашено куче објасни.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Василопулос ја фрли цигарата на подот, ја изгази со тешката чизма, и испуштајќи го чадот низ нос, рече со зарипнат глас: - Значи, почнаа и кражбите... - и, одејќи кон Крстовица ја праша – Што имаш во торбата?
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Гаврани, врани, врапци ги колваа зрната.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Чепка во торбата, во чиниче измеша во вода од расипаното брашно и му го подаде на Кузе, велејќи му со глас на бајачка: - Изеди го ова и фрли го појасот.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
- Жити мајка, - одново замоли Крстовица – имај срце...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Се протики, перодршки, шишенца со мастило, пикам сè в торба и бегам.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Селото вриеше од возбуда, од жал, од јад; се собираа сите на широкиот пат крај езерото да ги испратат војниците; децата се држеа за своите татковци и плачеа; тие вадеа од она што им беше ставено во торбите за јадење и им подаваа; птиците крештеа над езерото, се фрлаа во ветерот, кобеа навреме и внесуваа паника, страв.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Кога ќе напикаше неколку в торба, се враќаше во колибата и ги приготвуваше за јадење: ги печеше или ги вареше.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Сега сме браќа и сакаш да си ја ставам главата во торба за тебе. Што ме гледаш?
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Луѓето отидоа во вселената, јас пред вас, со главата во торба, морам да докажувам дека земјата се врти околу сонцето.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Фимка чепна во торбата и извади рало чорапи и нараквици.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Во торбата, што постојано висеше зад врата, секогаш имаше здиплено фанели, чорапи, нараквици и по нешто за јадење.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
И пак смеа. - А што уште имаш во торбата?
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Фатија луѓето да собираат во торби и во вреќи највредно што им остана, ставија катанец на порти.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Со една игла се плетат таквите фустани како на Циљка. - дофрли една друга, којa почепка во торбата и од неа извади долга, жичана игла. - Ете, со ваква...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Без збор се одвоивме од групата, исто така несвесно како што им се бевме придружиле и одшетавме преку песокта, само за кратко застанувајќи на местото каде што претходно лежевме во љубовна прегратка, за да си го собереме остатокот од работите во торбата за плажа, да си ги прибереме чевлите, да си го најдам паричникот и да го запретам во песокта мизерниот, наизглед издишан кондом што ти се преправаше дека не го забележуваш. Margina #32-33 [1996] | okno.mk 181
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Ти бев благодарен за тоа.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Зад нас, полицијата штракаше фотографии, блицовите грмеа како молњи, самите светкавици беа сѐ уште далечни но полека се приближуваа, грмотевиците гласно тропотеа терајќи езерски ветер пред себе така што облаци од песок зуеја врз металните страни на амбулантната кола. жмиркајќи одевме кон осветлените прозорци на Златниот Брег додека сенките на љубопитници привлечени од ротационите светла итаа кон брегот.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Се случило еден ден да има само сув леб од просо во торбата.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Во рамките на борбата за своите права (чл. 61 од Берлинскиот договор предвидувал спроведување реформи во Ерменија слично на чл. 23 кој се однесувал на Македонија), во август 1896 година ерменските револуционери, приврзаници на Комитетот “Дашнак“, снабдени со 16 кг динамит поставен во торби, влегле во Отоманската банка во Цариград, ја заклучиле вратата и ја окупирале.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
- Врати се во торбата, зар можеш да ме налутиш па лошо ќе поминеш!
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Необичната риба од оној ден кога се најде во торбата на дедо Гога никогаш веќе не се ни обиде да скокне над водата.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Кога, сеќава, нешто мрда во торбата, го удира по грбот.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
- Фати ме и врати ме во торбата! - рече рибата и плесна со опашката.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Ѕирна во торбата и што ќе види - риба!
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Си го стави дедото грнето во торбата и заборавајќи сосем на рибата брзо, брзо замина дома.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)