Така што во чинот на самата песна учесници сме „сите“.
„Вечната бесконечната“
од Михаил Ренџов
(1996)
Сепак ударен во оваа глава е делот насловен Training and Performance, кој се занимава со „проблемот на идеологијата во ситуација на вежбање, обучување и изведба (training and performance), во практичниот силогизам на идеологијата на или во поединецот, или прашањето како идеологијата преку парцијализациите се претвора во чин, делување, акција на поединецот“.
„МАРГИНА бр. 6-7“
(1994)
Од секојдневните, ги анализира идеолошката симулација, Ман и Кетман однесувањето; а од граничните, - хероизмот и фанатизмот, донкихотството, борбената идеологизираност, предавството и дисидентството, преоѓајќи потоа на проблемот на губењето на телеолошката заднина и на откажувањето на идеологијата.
„МАРГИНА бр. 6-7“
(1994)
Всушност, истото го мислев што го мислеа и тие сè додека, две години по нејзиното префрлање во Одделението за анализа, и брзото унапредување и назначување во чин на наредник, не се случеше оној трагичен настан на стрелиштето во Камник.
„Полицајка в кревет“
од Веле Смилевски
(2012)
Парадоксално, безличен е токму затоа што во себе го впива секој лик кој ќе му се испречи на патот, и кој на тој начин дрско му се вмешува во неговото дело: го вшмукува секој здив на децата, кучињата скитници и пирошките со сирење во Луна паркот; во замислениот нотес го регистрира секој телесен гест кој укажува на наклоност помеѓу двајца - погледите разменети на соседната маса, подолги од оние кои вообичаено се фрлаат на соговорникот колку да се увериме дека е уште тука, благиот допир со раката по нечиј грб, кој треба да внесе малку утеха во чинот на разделбата, и да влее повеќе сигурност во шансите за следна средба; се обидува да го толкува и најбесмисленото дрдорење на водителот на утринската програма и со внимание да ги следи соопштенијата за безбедноста на патот; во себе собира сѐ, како фрижидер за длабоко, како количка на старо купувам, како црна јама...во сето тоа барајќи некаков заплет, некаква приказна, некаква смисла.
„Сонце во тегла“
од Илина Јакимовска
(2009)
Неговата сушност е содржана истовремено во чинот и во значењето на тој (нов) чин.
„Захариј и други раскази“
од Михаил Ренџов
(2004)
Го проширував чинот на компонирањето во чин на самоконструкција на звукот.
„МАРГИНА бр. 17-18“
(1995)
На тој начин креативноста престанува да се лоцира во чинот на продукцијата, а „употребата“ престанува да биде (не)препознавање на естетските намери.
„МАРГИНА бр. 37“
(1997)
Самиот чин на „употреба“ добива на вредност како сензуално-когнитивен чин на апропријација на некој текст или пракса.
„МАРГИНА бр. 37“
(1997)
Генералот ми ја зеде десната рака и ми го стави орденот во дланката, велејќи ми: - Благодарната грчка татковина посмртно го одликува вашиот син и го унапреди во чин десетар.
„Постела на чемерните“
од Петре Наковски
(1985)
- Дали жалите што не му се придруживте во Палестина по преговорите во Осло?
„Амбасади“
од Луан Старова
(2009)
Многумина не веруваа во неговото враќање како во чин на слободата, макар што тој на своја страна ги имаше Ицак Рабин, Шимон Перез и многумина други Евреи кои веруваа во соживотот, едни крај други со арапите?
„Амбасади“
од Луан Старова
(2009)
Зад ова привидно лесно начело на уметничко творење се крие, всушност, крајната цел, ригорозното барање од сите членови кои настапуваат во чинот на едно музичко искуство, бидејќи вака слободно, отворено, и така кажано, лабаво поставената форма рамномерно ја дели одговорноста (или неодговорноста) на сите нив.
„МАРГИНА бр. 10“
(1997)
Толку е неподносливо, што се чини дека единствен излез е да се промени во чин.
„МАРГИНА бр. 10“
(1997)
Ќе ја подречам ли во чинот
од секој следен ден што прави задоцнет ден?
„Ерато“
од Катица Ќулавкова
(2008)
А ти, дали веруваш? – Јас, мили мој, не сум толку учена да можам да посочам философски докази за постоењето на Севишниот. – Имаш право, никој не успеал во тоа, сите учења на човека не се доволни за тоа. – Но јас, сепак, верувам во нешто. – Во што веруваш, мила? – Верувам во чинови на храброст или на верба, кога ќе се соочиме со безнадежноста. – И тогаш?
„Ервехе“
од Луан Старова
(2006)