во (предл.) - шепот (имн.)

Кога згасна и нејзиниот живот, во шепотот на тишината на Татковите книги, според непишаниот морален тестамент, мене ми преостануваше да го зачувам и да го дотолкувам распоредот на овие книги, да ги продолжам имагинарните битки кои секогаш започнуваа и завршуваа во оваа библиотека.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Дали сум сега среќен човек, дали во ноќите носталгични и дождливи ме заспиваат сопствените сонови или црни демони гребат по моите перници!
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Во шепотот на утрото ќе го пронајдам мојот сон.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
И Татко и Камилски, секој на свој начин, и според свои мотиви, беа обземени од мистериите на османското време, задржани и скриени, присутни во мирисот и здивот на вековите заборавени во џамиите и вакафите (битолските кадиски записи), во шепотот на водата на шадрваните, во ехото на исчезнатото време во ановите, во звуците на чаршијата.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Минувајќи низ Камениот мост од западниот кон источниот дел на градот, во потрага по турските заемки задржани уште во живот, Татко и Камилски се движеа со бавен ритам, за разлика од луѓето со забрзани чекори од обете страни на мостот.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Во исто време во шепот му изрази сочувство за загубата.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Андон замолчи за миг, премислувајќи нешто, потоа причека да замине келнерот кој во меѓувреме им го донесе виното, и во шепот, како за себе, продолжи: „Да, јас тоа го знаев, но ме изненади неговата смелост тој, нејзиниот маж, нашиот Стево, да ми го каже тоа.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Во аплауз додека минуваш Во шепот пред тебе што се распостила. (“Многу заседи го демнеа твојот пад”) Заседи од аплауз како празни истрели.
„Забранета книга“ од Веле Смилевски (2011)
- Ти ме измачуваш, Ана! - скоро во шепот вели тој. - Исусе мој!
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
„Томаица, што ти треба?“ ја праша во шепот.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
- Ќерката ме напушти - рече со шепот но и во шепотот можеше да се насети болката на гласот.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Козите имаат раса. Прашај за раса! – го предупреди шефот во шепот. – Националноста не важи, туку расата, од која раса се козите? – Санска – одговори татко ми.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
- По инстинкт и атавизам? - повторуваше Татко во шепот.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)