Пенливата трага што бродот ја оставаше зад себе,едноличната бучава на моторот помешана со многујазичниот метеж на разголените туристи и брзозборните дофрлувања на неколку мештанки облечени во темни носии, не поттикнуваше на жив, мрешкав дијалог, сѐ додека пред нас не се откри Л. вовлечен во островскиот залив,речиси од истата онаа панорама која ја прижелкуваме од нашите детски спомени.
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
И Татко минуваше во животот низ вистински кодошки лавиринт, но не заврши како Климент Камилски во островскиот пекол.
„Балканвавилонци“
од Луан Старова
(2014)