А во тврдиот наш патријархален принцип (подобро речено, сèмрачно јадро, бидејќи принцип подразбира некаква рационализација) не е важно која идеолошка обланда ќе ја земете, во која фолија ќе се вовлечете, со која змиска кожа ќе се преслечете. 24 okno.mk
„МАРГИНА бр. 36“
(1997)
„Треска“ наскоро ќе почне да произведува мебел од полиуретан, еден вид специјална материја која се добива по хемиски пат, а која, со специјални машини, се лее во тврда и мека маса.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Меѓу плодното и ценето дело на академикот Харалампие, почесно место зазема комплетот за Поетот - четири книги во тврд подврз, во кои неговото дело е стручно осветлено од историски, духовен и егзистенцијален аспект.
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
Сонцето со последен срак се збогуваше од неговото избричено теме, а тој, забуцан столб во тврда земја, гледаше во Мирона со стиснати и студени очи како да се присетува на нешто.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Потем, притаен како вепар во мракот, чекаше да се згусне во него малтерот на отпорот, да ја соѕида арматурата на неговиот костур во тврд непробоен оклоп.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Напнатите и испиени црти малку му попуштија и таа долови мекост во тврдиот сјај во очите на Боб, но во следниот миг лицето се повлече зад неговата засрамена маска.
„Невестата на доселеникот“
од Стојан Христов
(2010)
Вслушувајќи се во таа бучава во којашто се тушираше сончевиот ден и во песната на славејчето, како да се најде повторно понесен од матицата на планинската река што синоќа го однесе во тврд сон, а утринава го повикува и тој да потече по своето корито на денот.
„Продавница за љубопитните“
од Мето Јовановски
(2003)
Можеби зашто се „навлеков“ на нив, слушајќи го татко ми, кој беше мајстор да ги оживее писателите и нивните книги токму со надоврзани детали: ...какви корици има „Лав Толстој“ на Шкловски во издание на „Минерва“ (три книги во тврда кафеава подврска во картонска кутија со ликот на Толстој)... од кога Виктор Борисович почнал да се стриже „брич“, а од кога Мајаковски... како на очите на сестрата на Љиља Брик, Елза Триоле, Арагон им посветил цела книга... како на комунизмот му служеле Арагон, Бретон и Пикасо и како поради тоа се скарале...
„Човекот со четири часовници“
од Александар Прокопиев
(2003)
Сето тело, месото и коските на отец Мида се претвориле во слова, во букви: коските се претвориле во тврди гласови а месото негово во меки гласови.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
И оној негов предедо, со една покуса нога, се наведнал и речиси се допрел со своето лице во тврдото, полно со миризба на шумите и на дивината, топло, смрдливо влакно од колкот на мечката, а со своите две раце и со двете нозе тој прво ја исправил стапицата, а после се навалил со целата тежина на своето тело над двете маши од двете страни и ја отворил неа.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Тука, крај него, во неговата близина, имаше уште некого, тој просто го сети неговиот здив и неговата зачекореност, еден ужасен впечаток за нечие непожелно присуство, сè додека не беше во состојба да ги вкопа петиците во двете вдлабнатинки, што успеа да ги направи за тоа во тврдиот снег, и добро да погледне нагоре, кон стените, до кои не успеа да допојде во ранината.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Малата глава му се нишаше на долгото вратче стегнато до болка во тврда јака.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Кавгаџиите гледаа со закрвавени очи во агентот а тој го збираше челото во густи ситни брчки и држејќи ја раката во задниот џеб на панталоните стегнати во тврди тесни чизми ја клатеше ќелавата глава, тогаш покриена со сламен шешир.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Копа во неа Пандо гробарот и, пцуејќи се што се движи и лежи, карајќи ги мајките и сестрите и татковците на падавичарите, удира со копачот во тврдата земја.
„Постела на чемерните“
од Петре Наковски
(1985)
Загледувајќи му се во расклештеното лице, на Ване му требаше извесен напор да распрета малку по своето кратко и сиромашно минато за да дојде до тумбестата полјанка меѓу двете маала каде што кошкаа парталава топка на два гола, а во притивничката екипа секогаш најдобар беше еден штрклест левучар, кој колку што забиваше голови уште почесто го забиваше палецот од ногата во тврдиот терен, па по секоја победа си го носеше раскрвавен дома.
„Синовски татковци“
од Димитар Солев
(2006)
Колку и да се трудеше Предо да ги избегнува, како што не избегнуваше да пцува низ заби, како да бевме качени на воловска кола, а не да се возиме во тврд мерцедес, слеговме по некое време од тоа што некогаш било пат и се најдовме со гумите во тревата.
„Синовски татковци“
од Димитар Солев
(2006)
Ги прими пакетите и, колку и нетрпеливо да ги очекуваше, сепак отиде прво да прилегне, при што речиси веднаш зајде во тврд сон, но по нецели петнаесетина минути на сон му се чу како ѕвончето на влезната врата ѕвони со некоја несфатлива алармантност, па се разбуди целиот испотен, недоспан и до преплашеност изненаден дека ѕвонењето на ѕвончето на влезната врата било само сон.
„Човекот во сина облека“
од Мето Јовановски
(2011)
Потребно е сјајот на неговиот бисер, заробен во тврда лушпа на школката, која пак се наоѓа на дното на длабокиот океан на животот, да допре и да се спои со сјајот на ѕвездите кои се наоѓаат во бесконечно далечниот космос за да се почувствува животот вистински – ја заврши својата мисла старецот.
„Мудрецот“
од Радојка Трајанова
(2008)
Раздвижен круг од вода, бран кој успешно ја криеше својата тајност, претворајќи се во тврда, или гасовита форма, преоѓајќи лесно и брзо од еден во друг вид, пред да може човечкото око да ја регистрира таа промена, која, пак, во зависност од притисокот и температурата на воздухот се трансформираше во дел од секундата.
„Мудрецот“
од Радојка Трајанова
(2008)
Српот насмевнато се помрдна од ридот Штом зората во класјето зашуми со чекорот нејзин се спушти во тврдите дланки на жнеачот со нивниот ритам да пее по златните жици на нивата.
„Дождови“
од Матеја Матевски
(1956)