врз (предл.) - мој (прид.)

- Балканската стварност е тврдоглава, - ми вели другиот и го крена чеканот врз мојата глава.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Јас, Антонио На внук ми Анте Јас, Антонио, поет и отец, христијанин и Македонец од Александрија, ги изучував градбата и поредокот но бестелесното и сите болести ги одгатнував според болестите на словата и на зборовите.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
И кога дојдов до сознание дека зборот стои повисоко од честа и откако погледнаа во моите свитоци рекоа дека тоа не се божји зборови и божја мисла, та на Собирот во Константинопол, 553, ме осудија и фрлија анатема и врз мене и врз моите свитоци.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Тој беше наведнат врз мојот стомак; со палецот го беше затворил отворот на шишето толку колку од него да капе по некоја капка; сипуваше виното во мојот папок и потем пиеше.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Како да ми се одмаздуваше за грдите помисли што ги имав за неа!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Паметам, тогаш бев помислил дека таа намерно ги фрли пилињата врз моите убаво исчистени кондури.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Само пред неколку месеци, едно слично такво пајче избега преку чаршафот врз мојот хотелски кревет, на Хвар.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Ме затвораа во кафези, ме јадеа ѕверови, бегав од вештерки и кога се разбудив ја сетив топлата нежна рака на татко ми врз моето лице и неговиот загрижен глас што ме викаше по име.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Не знаев - врз моите зелени соништа со зелени луѓе и зелени сенки паѓаше зелена магла: беше погуста од сите магли на една треска.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Многупати врз мојава куќа се струполувала несреќа. Должен сум да помогнам, да се молам.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Можеби говорот на престарениот Симон Наконтик траел подолго отколку што Јаков Иконописец петпати ќе можел да се смири на јамката, и на слушателот му здодеало да завлегува во тајната на семоќната судбина па се свртел решен да го чисти патот од камења или, можеби, се разжалил над самиот себе и се расплакал или кажал и самиот нешто големо, умно, нешто што никогаш не било запишано во црковните книги.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Луѓето, не и ѓаволите. Допри му го малку челото. Можеби попчево не е без рокчиња.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ептен бев во небрано, јас и матев нешто околу јазикот, мене тоа ми беше професија, ама оваа директна атака врз мене, врз мојата концепција за животот, би рекол, не можев веднаш да ја сварам.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Чекорев, како да не ги забележувам, како да не се со стапалки врз мојата сенка, до песочниот брег на реката и седев на камен под неколку густо никнати врби.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Смолата од нивните очи ќе капе врз мојата кожа заедно со солзите на восочните свеќи.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Способноста - брзо да се помирувам со двојна негација при гатање на судбината - не остави длабока трага од истрезнетиот реализам врз мојата суштествена состојба.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Врз моето тело зеленее трева и високи тополи шумат.
„Вардар“ од Анте Поповски (1958)
Вие не сакавте ни збор да чуете од мене И сите туѓи раце оставени врз моето тело. Им ги поверивте на своите остри коси. И ги продадовте за една обична дневница.
„Вардар“ од Анте Поповски (1958)
Очигледно имам посегнато кон чашата со ракија а нејзината дланка ми ја ускратила намерата. –Не се сеќавам каде се сретнавме и како втасавме овде, ако сфаќаш за што ти зборувам? - велам.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Не, нешто сепак не е в ред – реков и тогаш дури открив дека нејзината топла месеста дланка лежи врз мојата.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
„Ќе се истргнам и од овој мрак, ќе го истресам правот што овој пат и на овој пат легна врз мојов шинел, ќе се истурам на широк мегдан, ќе исчекнам и не итаница, ами полецка ќе стигнам онаму кај што ме чекаат другарите.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Се разбудив со долгата ти коса замотана околу вратот а сѐ уште мирисаше на босилек и на тебе мирисаше, залепена кожа врз мојата под чаршавите од кожурот на утрото-во собата со црвени барокни завеси;
„Омајнина“ од Афродита Николова (2010)
Иако сето тоа ми беше покомплицирано си турав од топлата вода врз моето тело, шетав со сапунот по нежната кожа и си замислував дека тоа неговите раце ме милуваат насекаде.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Светлината беше слаба, но можев да го видам црвенилото што ја облеа.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Се бакнавме. Ја погалив по вратот и осетив нешто необично, некоја чудна брановидна длабнатинка како кожата да ѝ станала пластифицирана, а потоа таа ја стави раката врз моите гради.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
„Причекај“, збивташе таа. „Ов... Ова.“ Се исправив. „Што?“
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
- Ова е, значи, тој толку прочуен летачки килим, - реков откако удобно се сместив крај Игбал на килимот врз мојата работна маса.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)