Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

И во писмата до мене додека беше во Маказар и еве во ракописов.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

И почнаа да се виткаат листовите на огнот, да се мешаат љубовните зборови упатени до мене, со оние упатени до неа, испишани со истиот ракопис, како што ни се мешале микробите од устата, патогени и непатогени, и вагиналната флора...

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Легнав во една ливада крај реката, коњот до мене.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Така легнат, со пушката до мене (секогаш носев пушка, Турците мене не ме гибаа) и зедов да нишанам, онака, од бес, неодредено.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Се допира до мене, ме фаќа, открива и со џебна светилка ми блеснува в лице.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Кметот, по малку, пак се допре до мене и ги смекна гласот: „Добро, фино ...

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

И почнуваме: Васе до мене делка некаква прскалка што шмука и исфрла вода.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

— Е, море имаш право, Толе, и главата да ми а скршиш со бардакот, токо да ли е само до мене кривицата.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Да слушнам, Толе. Ако е до мене работа, јас сосем куќа сум готов.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Војводите! — со иронија го произнесе Толе звучното име — војводи!

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

- Не ти е срам бе, татко моеш да им бидеш - го подјебавав и му намигав на другарчето до мене.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Седни до мене и, долго и широко, раскажи ми прво за твоите впечатоци, потоа за впечатоците на сите други, што ме гледаа и слушаа.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Дојде, седна до мене и потем долго гледавме во реката.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Имаше нешто меѓу нас, во тоа сум убеден; имаше сигурно нешто, макар само и флуид, макар и само почеток на љубов, оти зошто таа стоеше токму до мене, додека разговарав со другарот?

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Луција плачеше, Фисот стоеше до мене и ме принудуваше да го изедам есејот; јас јадев, од инает, затоа што бев решен да не дадам повод за никаква агресија.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

И му светна окото бело како молња, до мене упатена.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Очите ѝ беа поубави од кога и да е; косата ѝ паѓаше до половината; беше седната на кејот до мене, сосема нестварна; ми беше на самиот дофат од раката.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Така настанува матежината. А во таквата матежина единствените добитници се криволовците“.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Или, гласовине, што не избираа ни час, ни време, дури ни патека само за да допрат до мене биле и нешто друго освен нашепнувања?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

„Повеќе ме загрижува претурањето од еден сад во друг на она што еднаш веќе било налеано, бидејќи претурањето збунува, или во најмала рака укажува на замешаност на повеќе интереси.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

И без твоето двоумење знам дека има и премногу фира помеѓу известијата што втасуваат до мене“, му реков на Борче.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Првиот, што можам и денес да го распознаам и за кој по нешто и знам (иако го пресретнав уште таму, на вратата од почетното распознавање на животните знаци), беше оној: дека сум најдена под високиот брест на тромеѓето помеѓу Моинци, Зрново и Подлог.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Сега е мирна како и сите други сенки.

„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)

Човекот клекна до мене и се насмевна. - Па ти го имаш Карамба-Барамба.

„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)

Кај и да ја шутнеа, топката, ќе се дотркалаше до мене. Просто ме бркаше.

„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)

Улицата ја набљудував само со едно око и настаните ги таложев на крајот на својата свест та и да не сакав новостите лесно допираа до мене.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Аким се доближи до мене. Врелата пара на млекото ме удри в лице и јас отстапив еден чекор очекувајќи нешто непријатно од ова неразбрано и силно момче: прст в око, нокти в грло.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Таа толку брзо го изговори тоа, дури и Баждар се збуни и шмркајќи зад брадата се доближи до мене и се потпре со едната нога на ѕидот.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Се намести до мене и ми ја прочита песната за убиениот крал напишана на руски, од кое јас запомнав само неколку зборови без да ја разберам содржината над која тој пролеа врел поток.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Трепери пламенчето на свеќата и стоејќи вгледан во рамницата, ми се чини дека допираат до мене бучавата на авионите, тресокот на бомбите и гранатите, свирежот на куршумите, мирисот на напалмот, врисокот на стотиците очајници кои биени од небо и земја, газени и толчени под тенковските гасеници со последната издишка трчаа по оваа последно мало крајче од езерската земја со надеж да се фатат за последната сламка за спас на животот...

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Ѝ се радував и плачев што ќе биде поблиску до мене и што ќе можам навечер пред да заспијам да си ја погледнам.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Жената која седеше до мене забележа дека ги слушам туѓите разговори, и дека се обидувам да не ги слушам.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

„Така се бранат од ова што е овде и сега.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Мајка седна до мене. Ја зеде свеќата од свеќникот што стоеше на средината од масата, и почна да ја префрлува меѓу прстите, како некој кој нема што да каже, или има толку многу за кажување што не знае од каде да почне.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Го оставив светнатиот нож, позедов друг од кутијата, па минував по неговото сечило со крпчето.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Почнавме разговор, се прашавме од каде доаѓаме.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Седнав на една поодалечена клупа од нив, а кога, по некое време, Лина и другите две жени си заминаа во бараката, Ева ми пријде и праша дали може да седне до мене.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Зад отворениот прозорец низ кој тешко можеше да се спровре глава на дете, небото лежеше како дамка извалкан снег.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Онисифор Проказник клекна до мене. „Тој е зад ридон, така ли е?“ По белегот на лицето му се лизгаше жолтеникава шурка сонце.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Кобнички гракна гавран, потоа веќе знаев дека со кусо и болно повторување чкрта бунарски чарк, квичи осакатен пес и се заценува дете, и сето тоа достасуваше до мене и пак се оддалечуваше, се гаснеше или тонеше во некоја тишина чии ластари се испреплеткуваа околу мене.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Клун на птица можеше со еден удар да ми го ископа срцето, штрковите можеа да ме приковаат за земја.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„Ене го проклетникот. Тој сам ќе си ја стави главата на тепсија пред Калпаковата тајфа.“ „Тој не е сам. Погледни, оној со него е...“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Но јас веќе знаев кој е со него и дека тој што е со него е изврзан со гнил ремен, ишаран од стапиште со модрици и безумен како и секогаш зашто до мене достаса најпрвин неговиот глас - „Не давај ме, внуку, на никаквециве, ќе ме обесат“ - потоа јасно го видов како се ниша килав пред својот внук и судија и како плаче кикотливо, ја видов таа безначајна празнина во лита и скудна облека на која никнала долгнавеста тиква со влакна, но тоа е сега прикаска што мојава улава старост ја раскажува со чувство на посничка осаменост пред друга, калуѓерска и божја, бездруго свето дрво што размислува над туѓи мисли и се моли над туѓ грев, на оние што веќе ги нема, што се прав како што ќе сум и јас утре прав, јас, Лозан Перуника, дамка од дамките на минатото и вчерашна жива смрт од дружина на мртви луѓе, и тие вчера со гнев и јад во секоја капка на крвта вчера, кога и јас, и сирак и главен терач на туѓа двоколка со сив ѕевгар, сонував и живеев зелено, зелен во една земја што помеѓу топењето на снегот и сушите на болните лета не знае што е зелена пролет, зелен април или зелен мај, и знае или можела да знае што е зелен страв пред чудовиште оплодено од еден друг господ во градината во која се преселиле од рајот женското петле Адам и неговото ребро со женска коса, женски колкови и женско умеење во гревот да посади боцки од кои душата станува жива рана.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Превод: До мене со големи трепки црни спие и сонува, заруменета во образите - најмалата.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Лежев во средина на собата, од лево до мене Јуле, десно Ана, која беше подвижна, односно ѝ беше дозволено да потстане и да изоди два чекора до прозорецот и назад.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Го мразев и бегав од него. Но тој упорно сакаше да е до мене.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Ние лежиме со повенати раце на ќебињата. До мене лежи Црногорецот Гојко и ништо не му мрда. Само устата му мрда.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И седнувам на пологот до мене. Јон мој, дури тогаш ме виде.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Го барам во постелата, до мене, пак го нема.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И го остава, јагнето до мене. Ми го клава на гради и оди.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Или и тој умира со луѓето со секој човек? „Чекај, не ова,“ вели. „До мене загина едно леринче.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Децата спијат, наредени до мене, ко стомниња.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Првин на него се сетив, оти тој беше до мене.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

На крајот чита и поздрав до мене, и поздрав до Ангелета... Да не плачам ама не можам...

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Идат и до мене, ми ја откриваат ногата и ми прават преврска.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

На соседната маса до мене седат тројца:а) возен кондуктер без две петлици на блузата, б) Човек под француско капче млад и мускулест, без определено занимање, во ломбак со црни раце од моторно масло, од нафта, од нешто што е белег на занаетот.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Уште неколку бедници до мене, врескаа преплашено.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

И само едно се плашев кога беше до мене, Ти го галев лицето толку нежно, зошто се плашев да не ја нарушам твојата совршеност.

„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)

Можеш ли уште еднаш барем да ги поместиш карпите меѓу нас, уште еднаш да бидеш блиску до мене...

„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)

Врати се Врати се, ако срцето вели така, кога патот до мене ќе стане предолг, кога копнежот ќе ги разбие сите препреки, на твојата стрпливост.

„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)

Таа лежеше до него и со врв нокот чукаше по предните заби. „Беше мекуш“, млако одговараше. „Се враќаше доцна од конференции и легнуваше до мене како здробено пиле.“

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Цвета, пак, штом ќе станеше од постела доаѓаше право кај мене, ќе легнеше до мене и ќе истераше уште еден сон.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Легнав и гледав веднаш до мене како да врне дожд од куршуми од митралезот.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Нема фајде од тоа. Да е само до мене и така-и така.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Што рекле тие на третата вечер, тоа ќе биде. Што беше до мене, јас направив.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Ја ставам картата на сувата трева до мене и со показалецот врвам по неа.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Го дадоа на кратко на вечерните вести, ми вели, како со моќни гестови нешто образлага, а тој тука, до мене, гледа во екранот молчејќи, како да е најнормално и јас да дознаам за неговите проблеми и планови кога дознаваат другите.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Гаро, којшто сега беше пуштен, ја подаде главата од сенката на шталата, заврти со опашката, но не дојде до мене.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Стрелката на часовникот до мене скока по секундите, го слушам отчукувањето, а потоа ми се губи.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

До мене е папката со сведоштвата, документација за цела една повест.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Ај, не станувам дури да се развидели - и домаќинката, до мене заспана уште малку да си поспие... си вели Петре - со здив притаен а очи оџарени ја скорива возбудата на она далечно време, кога Ѕвезда, домаќинката негова во големи пости пред Рождество Христово му кажала дека е несама...

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

Рацете спружени ни се гранки растреперени, од ветришта потфатени... ама ние на полпат ќе се прегрнеме - ќе се исплачеме - Дење ми ходиш блиску до мене, ноќе ми легнуваш на десната рака, на десната рака, на правата страна...

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

Воѓе, бели воѓе кај црна црните? Од вас до мене од мене натака кого барате?

„Вардар“ од Анте Поповски (1958)

Си имате песна Симка ќе знае дека си ти.

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

Штом ќе чуете да пукнам, до мене да сте! Се разбравме ли?

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

— Шо? Да се соблечиш. Само тоа ваа вечер нема да биде! Сакам така променета, нагиздена да ми легниш до мене.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Туку ај по ѓаволите со јаловите сонувачи На кои ене и на билбордите им течат лиги Макар за едно само едно асолно сонче Е нема де нема секој каква што прилега сонувачка мантра Ниту му прилега на секој сон Да се вее како знаме на јарболот Пред палатата на вечните сонови Што се однесува до мене Си знам дека од пишаното не се бега Па стига ми е и сонувалникот

„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)

Сакам да кажам.., Ама зошто, бре брате, ти не дојде до мене, туку буп! кандиса!

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

АРСО: И тоа те боли, коџабаши!

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Твојот глас ме буди во силен вресок.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Те чекав на крајот од сонот, беше толку блиску до мене, го допирав твоето лице, на глас го изговарав твоето име, ти го чувствуваше мојот копнеж да те претворам во совршенство.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

-„Колку може да биде скапа надежта на двајца млади луѓе?“

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Нашите души се едно, твоите насмевки се блиску до мене.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Ја подигнав чинијата за да ѝ дозволам на свекрвата да ја нахрани мачката, но мачката стана и тргна накај другиот дел од долапчето, близу до мене.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

А и месо не мораш да јадеш ако не сакаш, кој те тераше? - и ми го сврти левиот образ.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

БОРИС: (Останува полуседнат, полулегнат врг софата.) Дојди. Нема да те чепкам. Само биди блиску до мене.

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

На дедо не му кажував што ми порачуваше даскалот, а дедо, кој почна веќе да се опоравува од пониженоста, еден ден ми рече: - Чендо на дедо, дојди, седни до мене.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Се смрачуваше и до мене допираше звукот на ѕвонците на кравите што ги враќаа од пасење и гласот на баба ми - Белке, сивке ајде, ајде…

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

Го слушнав шепотењето на госпоѓата која седедше до мене и патуваше за Венеција - И вие изгледа не можете да спиете како и јас.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

А една личност се качи до мене и ми ги зема очилата за да ме спречи во читањето; и лампата покрај која читав беше разбиена, меѓутоа некој веднаш донесе нова сијалица , а јас погледнав во момчето кое ми ги зема очилата и нешто во мојот израз на лицето го натера да ми ги врати. Така продолжив два и пол часа.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Колку ли пати во ова макабрично патување, во трагикомичниот балет на сенките на водичите, во близината препознавав луѓе од мајчина и таткова рода како ми се приближуваат, но не го чинат последниот чекор до мене, а и јас останувам нерешителен на тоа.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Провокаторите беа станати. Чекаа само знак да дотрчаат до мене.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Дури до мене стигна миризбата на течноста.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Излегоа од орманот и уште клевкајќи дотрчаа ваму, до мене со поведение како божем да велат: Виде како ја истеравме?

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

Јас сум на крајот, а Никифор до мене.