до (предл.) - нив (зам.)

А до нив не можеше веднаш да се дојде.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Штом ќе види насобрани луѓе, се допира до нив, се вѕирка кон небото, божем бара ѕвезди, а уште ги напрега за да чуе нешто.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Но, господи, бидејќи сите тие се многу постари од тебе зар не е залудно да се пишува писмо до тебе наместо до нив?
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
До нив допреле и информациите дека одредени партизани од единиците на ЕЛАС сакале да ги напуштат нивните единици и да им се придружат на македонските партизани.
„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)
Беше мрак, а слабата светлина од колибата не допираше до нив, па Бојан не им ги виде лицата.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Дождот е благодет. Нека наврне, нека... - зборуваше старецот и изгледаше како веќе да не зборува за луѓето, туку за себе, а и како да беше начисто дека тоа што го зборува не допира до нив.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Онисифоровата молитва стасувала до нив како нејасно мрморење на некој жуберникав поток недалеку од нив.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
До нив клекнал Трипун Караѓоз и ги подал рацете да се погрее. Пламенот му го позлатувал носот, очите му солзеле од чад.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
За да знаат дека од приморјето, од некоја гладна земја Арапија, ќе допливаат до нив накострешени стаорци со болештина во мочката и во лигите, ќе ги заземат во густи глутници куќите и трлата, ќе изгнасат и човечец и коза, сиротинска доилка.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Се чешале и нерешително станувале.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Јован Стојче-Столетников и Симон Наконтик го разгорувале огнот. Се намалувале, можело да се биде и помал виновник.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Земјата со нејака трева се длапчела под нив, подвижните пирамиди на огновите околу кои лежеле ги извивале своите знаменца и ги грееле, и секое нивно влакненце се враќало на своето место.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И како што гние арското ѓубре од свои внатрешни и болештини и топлини распаѓајќи се и станувајќи храна за пченичното зрно, да вивне тоа зелено, така и од дневниот спокој вивнувала увереноста дека ноќите се кратки за да се искожурчи од вековите измисленото чудовиште и да стаса до нив.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Војната на птиците е претскажување за крстените и некрстените.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Сега, или попосле, неговата мисла мораше и од оваа посока да втаса до нив.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Седнавме до нив на масата затоа што веќе немаше друга слободна и заподенавме „хм-хм“ муабет, ама овие си се најдоа по кавадаречки и лафот веднаш стана божем 100 години се познаваат.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Пукнаа за нив два гласа: едниот, што подоцна се потврди за точен, го ширеа христјаните, но никој жив не можеше да каже како допрел до нив, дека се тоа мирни роботливи селани, кои, пред опасноста да бидат потурчени, дури од Мелничко стигнале ваму, а другиот што не можеше да се провери, а го ширеа Турците, дека е тоа ајдутско племе, кое, на пат за ваму, попленило и запалило неброени чифлизи.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Непосредно пред жетвата, ден, два, пред првиот срп, главите на домаќинствата им заповедаа на мажите што во домаќинствата по ранг стоеја веднаш до нив, тоа беа обично помладите браќа, или најстарите синови, да ожнеат неколку снопови ’рж за правење јажици.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Отрчувам до нив и ги разделувам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
До нив, како да се веќе под иловица, достасува ехо, двојно, на два јазика, но со иста смисла, нешто како ако ти е жал за мене , земи копач откопај ме.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Тие имаа само црни стада, а убави бели жени облечени во убави алишта, сѐ рачно изработени, косите собрани во пунџи, до нив малите деца и ги водеа коњите покриени со тие нивни познати јамболии.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
По едни дрвени мердевини, потпрени на гредата, се качуваа до нив тие што сакаа да ги купат, да ги штипат, да им ги видат мускулите и забите, или да ги поплукаат како душмани на Падишахот, та ибн Пајко, со сведен поглед од срам, виде многу калци и налани во бели чорапи како се пентарат по тие мердевини, ѕвечкајќи им ги синџирите на фатените.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
При крајот на овојата „беседа", се ослободи и погледна во публиката од еден ред во друг и стигна со очите до третиот каде што стоеја Бојана, Достите и до нив малата Нешка.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Келнерот доплива од мракот и застана до нив. „Чекајте“, им рече суво.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Сепак, дождот се проби до нив, и им ги намокри светлите фустани и го искваси момчето.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Децата не добиваа љубов, љубовта не допираше до нив.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Петте гуски, не распознавав веќе која е мајката, а кои децата, луто загракаа и почнаа кавгаџиски да ги издолжуваат шиите штом натрапникот се наближи до нив.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Мартин седна до нив намуртен и без збор.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Зачекори кутрото дете преплашено и дојде до нив.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Потоа повторно молк со години, и наеднаш нова вест: слушнале од некого оти божем ја видел од далеку во некој голем град, но дали била токму неговата исчезната жена или некоја слична на неа мустра, сведокот за жал не можел да потврди.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
А по некое време, дека наслушнале понешто, нешто втасало и до нив, но колку е вистинито тоа божем и самите не се сигурни!
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Како и обично, Томе седеше до нив и ги шпионираше.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
- Проклети да се вештерките! – проколнуваше таа низ редба – Проклет да е патот што не доведе до нив и ни ја впрска несреќава!
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Седат и до нив стравот... Седат и до нив исчекувањето... Седат и до нив желбата...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
До нив допираше нејасна врева од многу гласови, песна и тврди удари по камениста земја.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Младите луѓе од целиот свет мутираа, како што предвиде Маршал МекЛуан, преку високо комуникабилните меми: документарни филмови, рокенрол музика, MTV, пиратско емитување, сето тоа доаѓа до нив преку Американско-Јапонските телевизиски екрани.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Новата раса е насочена кон самонасочување и индивидуален избор, генетска одвратност за партизанските политики, наследена згрозеност од централизираните влади.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
- Ним сигурно разговорот не им беше завршен зашто додека јас се токмев да седнам што поблиску до нив за да ги слушам што зборуваат, дедо ми ми рече: - Земи го пагурчето со ракија и оди, однеси му го на Даскалот. Се дупна од работа тој...
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
До нив стои вооружен вод војници.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
До нив клекнало куче и само цимулка, што се вели, испушта некои тажни гласови.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Овде-онде се издигнаа некои личности, кои што благодарејќи на лихварството и на спахилакот, единствени доходни занимања, станале големи богаташи, а близу до нив, цела маса население со најголеми маки и труд одвај може да најде ’ржан леб за да го смири гладот 4.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Еве ти ја од некаде Билјана. Таа се доближи до нив.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)