До самиот брег купишта дробен камен, од спротивната страна, навалена на ридското подножје, се извишува новата зграда на универзитетот и пред неа убаво уреден паркинг.
„На пат со времето“
од Петре Наковски
(2010)
Нозете му се протегнаа дури до самиот влез на колибата.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
До самиот врв прескокнавме осум редови, сега, плитки ровови обраснати со висока трева, и на тој простор се гледаат повеќе `рѓосани куршуми и празни фишеци отколку дробен камен.
„На пат со времето“
од Петре Наковски
(2010)
Како да стрелаа по неа. И како јас да ѝ бев сенка што ја следи верно до самата смрт.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
И Јоше Свирачот се качувал, до сам врв од тополата се качувал, а татко играл долу, околу тополата.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Штрковите и орлите удирале едни на други до самата ноќ.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Пред педесетина или повеќе години луѓето виделе таква војна над скопската планина Водно.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)