до (предл.) - гуша (имн.)

Гимназистите си дојдоа од Прилеп во градски алишта: палта запетлани до гуша со жолти петлици, пантолони со широки ногавици и нови углеисани фесови со нови пискулчиња.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Десетарот ја фати за рака, наведна глава напред, вчекори во наметот и до гуша пропадна во снегот.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Затоа се симнав да ти ја кажам скрбта со која сме налегнати, тагата со која сме исполнети до гуша, чемерот врз нашата душа.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Извади во едно паниче сирење, па седна крај разгореното огниште, и не чекајќи ни малку да остинат, ги подбра компирите и не ги остави додека не се наполни до гуша.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Јас сум веќе заглавен, ми вели, до гуша сум заглибен. Зар го заборави писмото за брак?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Одиме и паѓаме во завеаните дупки, до гуша пропаѓаме во снегот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ама, не се чека повеќе, што се вели, дојде вода до гуша.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
9. НА ДРВЈЕТО ЛИСЈАТА ИМ СЕ ДУША - на луѓето дреата никогаш душа им не е, и в злато да се наконтат од пети до гуша в пазви не ќе им долета птичка која пее...
„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)
Тука, на плоштадот Свети Марко во Венеција доселениците од Македонија неодложно се потсетуваат дека од памтивек се навикнати на печалби и селидби, навикнати се водата постојано да им е до гуша во живеачката, навикнати се и кога пеат да ја колнат туѓината.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
РОЛНИТЕ НА ДЕТСТВОТО НА ДОСЕЛЕНИЦИТЕ ОД МАКЕДОНИЈА НА ПЛОШТАДОТ СВЕТИ МАРКО ВО ВЕНЕЦИЈА
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Малограѓани! Сељаци! Децата ви се до гуша во хероин а вие се курчите со вашиот безвезен, апсолутно непримерен морал и со вашето фолирантско „згрозување“ над „девијациите“.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Е, што е де... сум прднала, ете што! Не знам, може и да ми се пуштило, жив човек си, а и мевот кренат до гуша ми е. Може да ми се украло, некако, јас не чув, ама Јон чул за да ме изеде срамот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Јас му ја држам дланката до гушата, му ги начекувам капките што му се враќаат од устата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Целата куќа да ја наполниш со вода, велам, до гуша да ми фати водата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
сите почнавме први, вели Силе Плевнеш и едната рака си ја потклава под главата, си прави визглавје, сака да спие, и така ќе се умира, вели, барем наспијан да умрам, далечен е патот до небото, треба одморена да ја пуштиш душата, а јас ништо не сакам, вели Стеван Докуз, само да се најадам, до гуша да се наѕидам и пак почнува да цимолка и да си ги голта солзите, искрен е Стеван Докуз и во плачењето и во јадењето, никогаш не му било доста јадењето, ламја е Стеван Докуз, машина, чапја, коза пропрсната, е што да правам кога мислата само на тоа ме тера, вели, ќе се сетам на шумата наша и пред секое заспивање си мислам колку би било добро и шумата да се јаде, да можеш ко коза да ѝ влезеш, од Зајгазица, или од Чучка, или од уште подолу, од Задмартинец и да фатиш да си кубиш, да си брстиш, со ред, стрижи, кастри, наполни го мевот, напиј се вода и легни си под некоја најширока бука што ќе те павка и ќе те брани од мувите и од сонцето, а кога ќе огладнеш пак стани, и пак брсти, стрижи, мели ко гасеница, 120
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Некои војници викаат: овде е подлабоко, овде фаќа до гуша. Дојдете ваму, викаат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)