до (предл.) - мој (прид.)

Ќе го оставам светлото запалено и можеби една врнежлива ноќ ќе навратиш до мојот топол дом.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Најслатките подароци на животот сами си ги купуваме и пакуваме, сѐ друго е данајски дар.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Никој не можеше да допре до мојата душа и срце. Бев стегната како студен камен.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Понекогаш со часови ја виснував главата над нив, а ниту една буква не успеваше да допре до мојата свест.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Беше очигледно дека се запрепасти од тоа што го слушна од Ема: „Со нејзина помош вие се обидовте да допрете до мојата приватност.”
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Постојав еден миг простум. Десно до мојата спуштена рака, видов едно старо долгнавесто масиче изонадено со чкртаници и длабено со ножиња.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Зар не беше тоа предупредување за многуте тајни во врска со човекот кому му бев целосно посветена, вклучително и за оваа најубиствената, што сега се откри, а кое јас никогаш докрај не го доведов до мојата свест.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Кога зачекорив по скалилата нагоре, го видов мачето до мојата нога, но не тргна и тоа нагоре.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Морав да признаам дека не сум знаела со кого сум живеела или, не дека сосема сум била лишена од предупредувањето на мојата интуиција, од предупредувањата на моите соништа, а и од конкретни факти, но дека сето тоа не сум го пуштила сосема да продре до мојата свест за да може да бидам онолку потресена колку што било неопходно, и да го преземам она, што било потребно.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
13. Ме носеле борци од едно село, до моето. Коле и Алексо се викаа.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ако ветувате, тогаш вака. Во сиот обид и напрегање да наслушнам на што точно ме потсетува звукот кој постојано доаѓаше во мојата канцеларија преку цевките на парното греење, кои протегајќи се низ целата зграда, се спуштаа по ѕидот, близу до моето работно биро, си направив многу интересни и необично инвентивни претпоставки.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
До мојот кревет лежеше нешто сосем завиткано во преврски.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Те заколнувам, само до мојата момичка да не допре оваа црна приказна!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Сета љубов, која ја имаше во длабината на својата душа и која цел живот им ја подари на своите чеда, кои беа заминати на разни патишта и постови во животот, а јас на најдалечните, ја вложуваше во своите цвеќиња на Балканот. Сакав да го надминам значењето на моите зборови, упатени до мојата мајка, на другиот брег на Медитеранот, да го напишам најубавото писмо што еден син го напишал на една мајка.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Ќе излезам и ќе ги престружам басамаците на старата куќа што се качуваат скоро од уличната врата до мојата соба.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Кога стигнавме пред куќи, соседот навали уво до моето уво и тивко ми шепна: - Ами сега шом се зак’лнаме дека нема да зборваме по наши, ка ќе се разбериме со жените?
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Оваа Лидија што е голема до моево колено и што има очи како џамлии.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Една Лидија што е голема до моево колено и што има очи како џамлии. (Само не брзајте, ќе ја запознаете и ќе ви се здодее од неа.)
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Тој, откако си налеа од самоварот чај, продолжи: - Е, мои мили Балканци, во мигот не можев да утврдам во кремљското здание како дојде до моето испраќање во Гулаг.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Овде ја чувам. До мојата десна рака. Ја купив од еден селанец. Ја носеше забодено во појасот.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)