до (предл.) - кога (прил.)

— Арно сега, токо колку ќе ми платите, до кога, да си знајме и вие и јас? — праша Стале иако беше согласен на секакви услови. — Колку? Колку е мунасип.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
А чорбаџи Сиве, за тие работи, секогаш им се најдуваше. Не одбиваше никого, но исто така не забораваше да се погоди каква работа ќе му сврши должникот што ќе се услужи со неговите пари и до кога ќе треба да го причека.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Удри Господе по плукачите твои сите пилатовци, содомци и јуди до кога ќе гледаш на дрскоста нивна до кога ќе убиваат човечки души
„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)
Тендери фрчат, во мозок нѐ дупчат опортунисти во кабинет чучат полни кафани од утро до пладне студенти учат за курово здравје Има ли спас од поскапо парно редици долги во социјално и ако завршиш катастрофално скапо е дури и во погребално Избави нѐ Оче од банкари алчни себични луѓе и денови мачни избави нѐ веднаш од шалтерска стока до кога каматата Оче ќе скока?
„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)
Во една куќа таткото е од една народност, едниот син од друга, другиот од трета народност и еден Господ знае до кога ќе продолжи да биде така!
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Не знаеме ли ние оти сето време до кога ќе се продолжува борбата со четите, турскиот аскер ќе граби, ќе силува и ќе му прави секакви други пакости на населението?
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
А до кога едни Македонци се кажуваат патријаршисти, други егзархисти: едни Бугари, други Срби, трети Грци и го бараат покровителството кај различни балкански држави, давајќи им со тоа право да се бркаат во македонските работи, до тогај не може да се мисли за општо востание: до тогај ќе биде само парцијално: со бугарски, српски или грчки, но никако не со чисто македонски карактер.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Сојот негов опак...! Да видам до кога ќе тера инает...“ И удираше со копачката, го корнеше.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
- Љубене, можи е гревота да ти речам, ама до кога мислиш вака сами да бидете.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
На една страница татко му на Еда, Пандо Бранов, ги имаше запишано некои од позначајните празници во годината како Нова година, Водици, Јованден, Трифун-пијаница, Преображение, Четириесет маченици, Ѓурѓовден, Вртолум, Кузман и Дамја, Илинден, св. Петка, Голема и Мала Богородица, Митровден, Арангел, кога се паѓаат моровините, од кога до кога траат божиќните, велигденските, петровденските и богородичните пости...
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Дали таа ќе се одважи и на еден Станиславски или Брехт да му каже: „До кога мислиш вака да се глупираш?“
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
- Што ќе правиме? До кога вака ќе останеме скриени во грмушките? – шепна Снеже.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Мене татко ми и мајка ми ќе ме убијат што не сум вратена дома – додаде Мила.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
А кога ќе дојде, го прашуваме, до кога треба да чекаме?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Тие не знаат за колку време им е јадењето, велам, до кога може да им држи.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И којзнае до кога траеше играњето, пеењето.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Постојано и за што било те фаќа и вели: „А зошто ти така; до кога ти така; како си смеел; што мислиш ти; каде си бил до сега; зошто си се тепал, и што ли уште не.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)