Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Додека, пак, стварната [каузална] легитимација (legitimatio ad causam) претставува материјално-правна врска помеѓу предметот на парницата и лицата кои во тужбата се означени како парнични странки, т.е. вистински правен однос на странките спрема предметот на спорот во точно одредена парница или „способност да се биде странка in concreto“ и, за разлика од процесната легитимација, таа не е процесна претпоставка туку е прашање на меритумот на спорот ([не]основаноста на тужбеното барање) и за неа судот не води грижа по службена должност, туку само по укажување на странките кои треба и да ја докажат.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Судскиот спор, во којшто имаше и вештачење од стручно лице- економист (М. Начарова), траеше една година – за да во месец октомври 2003 судијката (В.Мојсова) донесе пресуда во корист на Кирова, која нејзе ѝ е доставена следниот месец.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Со колективен договор за работникот можат да се определат начинот и условите за намалување или простување од плаќање на обештетувањето (чл. 158, ЗРО). 3. Со измената и дополнувањето на ЗЈП (1996), од април 2006, се укина правото на работниците во јавните претпријатија да форми- раат Совети на вработените, како и да одредуваат свои претста- вници во УО на претпријатието (чл. 18 и чл. 26, ЗИД ЗЈП/06).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Но, бидејќи немаше досудени времени мерки за времетраењето на спорот, таа – потпаѓајќи под финансискиот притисок на секојдневието и, мимо решението кое го беше добила од Фондот за ПИОМ, про- должи да оди на работа со полно работно време од осум часа дневно, како би можела да добива и хранарина – која сума, барем за неа, не беше воопшто за занемарување.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Оваа одредба е на работ на неуставноста, бидејќи се коси со чл. 58, ст.1 од УРМ дека „сопственоста и трудот се основа за управување и учество во одлучувањето“ и за неа ДСП Ленка планира да поднесе претставка до Уставниот суд на РМ! 42 4. Погрешно утврдена фактичка состојба постои кога судот некој решителен факт погрешно го утврдил, односно кога не го утврдил.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Со други зборови, тоа е однос на странките во парницата спрема нејзиниот предмет на расправање.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Оваа одлука веднаш е оспорена, и важно е да се нагласи дека за неа во моментов се води спор против Република Македонија пред Европскиот суд за човекови права, при Советот на Европа во Стразбур!5 Откако штрајкот беше и судски забранет, работниците мораше да се вратат на работа.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Тој раскажува за неа, по некоја година, да не си ја скршеше ногата, уште ќе живееше.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Не ми е грижа за неа.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Понижен од страна на сонародниците, изневерен од страна на жената која го остава, а за тоа тој и да не е свесен, поразен од братот којшто најавува дека ќе му ја земе и куќата, Симон станува трагичен јунак за кого не може докрај да се утврди дали е невина жртва (pharmakos од античките трагедии, трагичен лик којшто трпи казна без вистинска вина, односно ја трпи поради наследената вина како Едип) или самиот за неа е заслужен.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Се распрашував за неа. Мислам дека се викаше Вариола Вера.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Никој неа не можеше да ја разубеди во тоа. Еве и сега се случува истото!

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Кога сфативме дека таа овој пат нема да се врати (татко ми и сестра ми малку пред мене) почнавме да разговараме за тоа што нѐ мачи. За неа.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Се распраша за неа и дозна дека е жена на офицер, покрстена Еврејка од Војводина, дека маж ѝ последнава година служи во погранична единица, дека ја посетува на неколку денови во месецот, додека останатото време таа останува сама во куќата. Шабтај се врати скршен.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Новата градба од камен ги има пропорциите на Арката, и тој треба да биде цврст и конечен дом за неа и за Севишниот.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Како фотографијата со скромниот, настојчив поглед на тетка Рашела. „Добро - го прашав неодамна татко ми - ќе ми кажеш ли нешто за неа?

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Важни се за неа, се чини, баш овие неколку мига, ако би ги испуштила, ќе дојде лошото што треба да го предвари.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Некако неусетно во него се зароди една мисла дека сепак тој не без кривица, не на права бога, беше забран и биен, дека власта не е толку глупа да гледа во него само проста овчичка што мирно си пасе, ами може да му поднаѕре и во душата, да сети оти во него се крие нешто подозрително и дури опасно за неа.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Му се чинеше дека од тоа произлегува голема опасност за неа, од која можеби не ќе знае да се зачува.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Мими ја опфаќа на заминување таа слика и не мисли ништо за неа, само е потсвесно сигурна дека никогаш нема да биде онолку лошо стара.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Сега Соколе гледа дека не сака телото, ами душата е таа што сака, и ако душата не нашла љубов во животот, ќе запилкува за неа како орле за вода над пустине карпи, дури не ја најде својата гроба.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Уште една е останата само на вратата од општината. А за неа најмногу од сите е заинтересиран полјакот.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Се бесевме и на локомотивата што ја возеше чичко Лозан и го молевме да ни раскажува за неа.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

А кој може да биде одговорен за неа?

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Исклучиво не можеше да знае што чувствувам за неа.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Секако, наставникот по музичко сосем случајно ме определи до Соња.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Отидоа кај другарите на чешмичето, и во знак на успешно свршена работа, ручаа заедно.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Море Митра, шо барала нашла, јас неа ни муабет не а права, токо, така, ти a напомни за да те обида да не си врзан за неа та да ни побегниш некој ден пак кај неа — одговори Трајко и станаа, очигледно сите задоволни од разговорот.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Му расправи на Адема, дека Толе секое идење ѝ удира по сто оки ќотек, а кај оди, што работи, ништо нејзе не ѝ кажува ниту пак ѝ остава нешто за децата, та веќе налет за неа.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Но за сценскиот уметник врвно возбудување е премиерата! Особено за неа.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Ќе ни биде повесело, а и за неа подобро летување од ова овде не можеш да замислиш.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Ќе и напишам. Ќе ѝ напишам дека ја чувам златната обетка за неа. Елена... Елена...“

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

- Ако ти, дедо Димо, не си се мрднал од оваа планина, велиш ли дека и јас треба да останам закован за неа?

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

- Ја познавам јас неа. Уште како кутренце. Мојот збор за неа е закон.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Воздржувајќи ги солзите, Горда посака да се зафати со нешто и да ѝ помогне на жената околу кујната, но жената сметаше дека тоа е понижувачки за неа (за неа или за Горда?), па Горда остана да седи крснозе, да пуши цигара по цигара и да гледа изгубено во детето, што играјќи си на подот заспа меѓу играчките.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

„Што правиш тоа?“, ме праша, очигледно изненадена од таа игра, од таа неочекувана и за неа непозната нежност после гризењето по целото тело; „Го барам папокот на вселената“, реков; и кога продолжив со таа игра со папокот, таа се смири; престана да ме удира, рацете ѝ тргнаа кон моето лице, ме повлече кон своето лице, кон устата, и веќе следниот миг, според начинот на којшто ме прими и се отвори јас знаев (тоа движење ми беше сосема непознато, како на маж кој не преспал со жена): тоа не беше онаа Луција што доскокна од вратилото во мојата прегратка.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Јас уништив, нападнав, критикував, жртвував еден прекрасен народен обред за да ја добијам, да ја привлечам Луција со спротивно мислење; јас бев готов да ја продадам државата за неа; јас, во суштина, лажев; на сила бев предавник на народното, само за да ѝ го свртам вниманието на Луција.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Слободата е незаменлива убавина и занес, но само додека се бориш за неа, додека трчаш за да ја престигнеш.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

А бидејќи не се заинтересира кого во играта го промовирав за татко сфатив дека за неа играва не претставува ништо посебно.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Не напала во неа нешто „необично или лудо“, како што се изрази Даскалов.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Во тие денови малкумина би сториле нешто за да и го потемнат лицето.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Движечката сила е жива, не мирува, наклонета е на придвижување кон неоткриеното, неосознаеното за неа, кон нови активности.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Ја погребаа сестра и на Ана. – Која Ана? – Зарем не сум ти кажувала за неа? Се запознавме во театарското бифе.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Градена е 1875 година и за неа дедо раскажуваше: - Тогаш, во турско, кога нашето село беше чифлик, почнаа да ни доаѓаат де попови од Бугарија, де попови од Грција.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Би ве молел да ми дозволите да напишам нешто за неа и да ја фотографирам.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Како можев на татко ми било што да му речам за неа, кога ќе го видев неговото деформирано, будалесто лице, беспомошноста и очајот во неговите очи.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Како и да е, Ели е сѐ уште мала и што и натаму да се случува не ќе биде толку трагично за неа.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Веднаш се постави чинија и за неа. Таа, иако одбиваше, и навистина се чувствуваше дека не ѝ е пријатно, седна да руча со нас.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Зигмунд предложи да појдеме до Палацо Дукале, или во црквата Сан Лазаро или во музејот Кверини-Стампалија.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Сакав да му кажам да не се самообвинува, но знаев дека само ретко кога во животот зборовите можат да донесат успокојување или утеха.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Уште пред многу години можев да сторам нешто за неа.”

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

– Токму јас прогонет да бидам од секоја вистина! Единствено будалетинка сум! Единствено поет!

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Смислата на нејзиното постоење беше да постои за татко ѝ , дури и самото пловење со гондолата за неа имаше значење само ако можеше нему да му го раскаже.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

…Кога месечевиот срп зелен меѓу пурпурното руменило завидливо се прикрадува – непријател на денот, со секој свој чекор потајно ги коси ружите, Ги коси сѐ дури не паднат, бледи, во сенката на ноќта: така паднав и јас самиот некогаш, од лудилото мое по вистината, од безумните мои копнежи по големиот ден, уморен од денот, болен од светлината, - паднав долу, во самрак, во сенка, од вистина Еднаш согорен и жеден за неа - се сеќаваш ли уште, се сеќаваш, пламено срце, како некогаш жедно беше?

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Кога Сане ќе стане од ковчегот и ќе зачекори низ воздухот, кон своето успение, авторот ќе се запраша: „Му ги одврза ли Господ нозете на Санета од земјата, му ја пресече ли ортомата со која беше зајамчен за неа...“

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Кај нас во Македонија и во Бугарија на таква владина распоредба можат да ѝ придадат неправилно значење, ете зошто ќе треба да се кажат овде неколку зборови и за неа.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Во последно време ние истапивме со барање политичка слобода, без да се допрашаме дали сме ние дозреани за неа и дали сега тоа ни е најнужното?

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Македонија ја признаваат за бугарска во етнографски однос, но мислат дека е излишно да си ги трошат силите за да научат нешто за таа земја, затоа ништо не знаат за неа ни од историјата ни од географијата и етнографијата нејзина, освен дека има таму чети и востание, на коешто треба да му се помогне само со лотарии и не со самите себе.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Од дотука реченото се гледа: прво, оти ако по нашите сегашни етнографски сфаќања на Балканскиот Полуостров, особено на централниот и југоисточниот негов дел, т.е. во денешна Србија, Бугарија, Тракија и Македонија имало и има само две словенски етнографски единици – српски и бугарски народ, тогаш тоа уште не значи дека нема, немало и не може да има друга словенска единица, а напротив, дека нејзиното постоење е во пределите на возможното и на реалноста; второ, дека во Македонија нема две јужнословенски народности – српска и бугарска, а напротив дека во неа има само една народност со свои особини, коишто или претставуваат нешто оригинално што се нема ни кај Србите ни кај Бугарите, како што е, да речеме, со многу особини на македонските наречја, или нешто што се има и кај Бугарите и кај Србите или коешто се има само кај Македонците по краиштата на нивната татковина и кај Србите, или пак по нив и кај Бугарите, и дека од тие особини на Македонците, како дел од словенската група народи, најмногубројни, најраспространети, заеднички за сите Македонци, значи и најважни се тие особини со кои Македонците се одличуваат од другите словенски народи: по нив Македонците фактички составуваат одделна и самобитна словенска народност, иако за неа денеска не се зборува во науката и во секојдневниот разговор; трето, дека причината за тоа игнорирање и затемнување на постоењето на македонската народност се крие во постоењето на името „Бугари” во Македонија во етнографско значење и во експлоатирањето со него од страна на Бугарите.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Поинаку кажано, потцртана е фундаментална разлика помеѓу Жената како означител што е кодифициран во една долга историја на бинарни спротиставености и означителот “феминист” како оној кој го гради признавањето на конструираната природа на Жената и е предодреден да трага по адекватни претстави за неа, и политички и симболички.

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

Овој пат бакнежот за неа беше како пупка која на усните ѝ расцвета во ружа – во ливчињата на тој бакнеж таа ја сети свежината на капките роса и богатството на кадифеноцрвената боја.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Ете, убаво би било кога претставите ќе си ги посветуваат на себе, всушност, ќе ги создаваат за згрижување на своите духовни и естетски потреби, а притоа, публиката да мисли дека се наменети за неа и само за неа.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Мраморните лакови на ноздрите ѝ потреперувале како на младо животно во сетилно претскажуваше на слатки можности што ги шепнува развигорот на будењето.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Слободната рака предизвикувачки ја потпрела на колк. Но Доце Срменков сепак претставувал загатка и за другите и за неа.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

ЛУКОВ: А ние сосем не ја забележуваме. Сме го заборавиле усетот за неа.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Вистина, мајка ти не ти е тука, ама ако, за тебе е, не е за неа.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Се гризеше дека било многу лесно да се биде сам меѓу сите луѓе, или барем со еден од нив крај себе, среде оној нивни свет, но оваа самота сега беше нешто сосема друго и тој за неа ниеднаш немал сили.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Уште долго го носеше оној мраз во своите жили, имаше еден таков впечаток за себе, додека се валкаше преклонет по удолницата, не ни забележувајќи ја длабоката крвава ораница во снегот, како божем таа да беше нешто далечно од него, како тој воопшто да не беше причината за неа, чувствувајќи се мал за тоа да биде некаква причина, и сега веќе не очекувајќи ништо од тој ден пред него, кој можеше во себе да крие нешто за секој друг, а за него тоа беше само еден празен ден.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Се сеќаваш, неколку пати ви зборував за неа. Еднаш дури бев и нејзин гостин во Белград.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Тој е отскоро дојден, некаков интересен Французин од Ломбардија. (Да (за него слушал повеќе работи), помошник-директор на банката, има жена убавица (за неа знаат сите мангупи во градот).

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

- Не е баш така. Цевката води во банчината зграда или се одвојува за неа.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Но тој, Јован Дамчески, веќе беше изгубен за неа, и за сојот Дамчески и за сиот христијански свет; падна во сплетките на Мусли бег и се потурчи.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Оние излезените во полето по работа, се сретнуваа на кладенците, на поилата за добитокот, каде што намерно одеа да киснат `рженица за јажици, на бунарите во бавчите, во колибите по бостаните и итро избегнувајќи да се определат за едната или за другата страна си докажуваа едни на други дека кога-тогаш меѓу скараните ќе дојде до отворено крвопролевање, а оние, што беа останати во селото, редовниците, старите и болните, за неа дознаа од децата.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Драги мој! Верувам дека е рајот нешто пријатно, но сметам дека благонаклоноста на народот не е нешто помалку сакано и дека не се мами тој кој се жртвува за неа.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Почнала лисицата некакви зборои да зборуа откај змијата, ѓоа за неа праото ќе ѝ го дава.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

И за неа да загинеш, пак од неа ќе засмрдиш.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Што знаев јас за резили, ја следев како што можев, се сеќавам дека ја слушав придушено. Votre âme est un paysage choisi... но си ги гледав дланките низ клавишите и се чинеше дека добро свиреа, дека чесно ја следеа Нора.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Вака е полошо, кога ќе дознам нешто ново за неа, а баш сум почнала да танцувам со Луис Марија, сум почнала да го бакнувам, или сум само близу Луис Марија.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Нека одлучи за неа севишниот. И, така, чекањето ми стана омилено хоби. ***

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Потоа често размислував за неа, ќерката на директорот.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Дозволете внимателно да ја издвоиме нашата теза од некои можни недоразбирања за неа.

„МАРГИНА бр. 3“ (1994)

Додека таа одеше на работа, тој ја хранеше, ја шеташе и се грижеше за неа со уште поголемо внимание.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Камилски брзо се оттргна од мислата за тврдината и поранешните дискусии со Татко за неа и се врати кон преостанатите зборови како: диван, диванхане, претсобје, ходник, но и голема приемна просторија со убав изглед, обично на горниот кат од куќата (од персиски divanhane), пармак, пармаци, дрвена ограда, на чардакот или на басамаците, направена од тенки летви (од турски parmak, paramaklik); басамак, басамаци (од турски basamak); мердивен, подвижна скала (од персиски merdiven); сандак, порано овој збор бил употребуван за означување вид сандак во кој се чувале алишта и особено невестинското руво, обично се изработувале и украсувале во разни шари, а денес со овој збор се означуваат сандаци направени за разна намена, особено како војнички сандак (турски sandik) и перваз (персиски pervaz), означуваат дрвена конструкција на прозорците и вратите; dolap (од персиски dolap); серген (од турски sergen); мусандра (од турски musandira).

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Триве последни заемки најчесто се употребувале за означување вид денешни плакари, вѕидани долапи, рафтови слично, а дел од нив се и во денешна употреба.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Одеше полеа осветлена до поткожа и тој виде многу ситни брчки околу нејзините очи и усни, ја виде крај човек по се сличен на неа и се сети на сите други што ги знаел, се сети и на втората Марија и претпостави дека не би имал топлина во својата крв ни за неа.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

За неа, освен слична симптоматичност, се нагласуваше дури и бенефиција во однос на креативизмот и академските достигнувања.

„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)

И, што да види: автомобилот стои скоро попречно на калдрмата со отворена врата од страната на шоферот, а позади него настрана падната чеза и коњот кој виси малку подигнат над улицата закачен за неа.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Сакајќи да ѝ остане во сеќавање овој посебен ден во нивниот живот, тој почнува да пее песна за неа, на што таа се надоврзува и завршуваат во дует: „Ох, љубовта е толку слатка напролет, кога две срца пеат во мај....мила, мила, мила, ќе ме сакаш ли некогаш?

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Ги играат главните улоги во операта „Царица“ компонирана од Трентини лично за неа.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Томаица се насмевна, му возврати дека истото важи и за неа. Се позадравија и разделија со силни погледи во очите.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Оваа шанса за работа за неа беше повеќе како забава, бидејќи многу го сакаше модниот занает и светот на кој тој занает припаѓаше: боите, новите форми на моделите, текстурите на штофовите, деталите на чевлите, накитот, украсите во косата, движењата на манекените, атмосфера на припремата, изненадувањата кои се случуваа на секоја ревија, динамиката на работата која во себе носи големи тензии но со тоа и нови плодови на креацијата.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Немаше никаква информација за Томаица. Не го сретнуваше ни брат ѝ Тодор, а и да го сретнеше, се плашеше да праша за неа, што се случува со неа, како е, дали сепак ќе мора да се мажи за конзулот.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Често беше подготвена да ја прифати официјалната митологија, просто затоа што разликата меѓу вистината и фалсификатот за неа немаше никакво значење.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Тие и кога зборуваат за верата, не зборуваат само за неа.“

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Што ќе решиш за неа? Ќе се турчи ли и таа?“

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

На ум му падна и една друга света книга, некој псалтир, што ја беше видел кај струшкиот поп и од која овој му го прочита, со смеење, делот каде што пишуваше дека некој грешен јеромонах Данаил ја беше купил оваа книга од граматикот Тодор од охридското село Равне, и си ги дал за неа обетките од попадијата за позлатување и згора уште два перпера.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

А и саат кулата што одамна сакаш да ја градиш, да не дојде најпосле време и за неа? Добро ли сум чул?“

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Ако таа Атиџе, досега за нас непозната, воопшто ти е достојна, а мора да е, покрај сите овие твои трогателни мечти за неа, тогаш и таа ќе го мисли истото, и ќе ѝ биде сеедно дали е муслиманка или рисјанка”.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Не можев да решам, но сепак, си реков, ќе ја оставам, зашто и така ќе му кажам на Методија да се грижи и за неа и да види во шталата, сигурно Симон има оставено залихи зоб за коњот и вода да му тура за пиење.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Се грижеше за неа како за млада невеста.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Тој интерес на Марија за книгите, лекарот го сметаше за многу корисен за неа.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Дали Хелвиг им пиша на неговите за неа?

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Или заради сето жално за неа и за детето.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Не беше оптоварена со тоа што тој не е разведен. Тие работи за неа беа само формални.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Скоро секојдневно му носеше најубава облека, играчки. Разни готови јадења за неа и за Карл.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Таа парцела во гробиштата во Бристол Илко ја закупи со госпоѓата Ана што ја запозна во бањата во Бристол каде што се лечеше од реума и која го зеде да живее кај неа и која го засака толку што не сакаше и по смртта да се раздели од него, та закупи парцела за гроб и за неа и за него - еден крај друг.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

За среќа, со газот е свртен кон Родна, ама газот му е скоро залепен за неа.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Со ред сите пи врвеше во главата, а штом ќе дојдеше до Нешка Рожденкина, некако умот му се завртуваше и не можеше ни зло ни добро за неа да мисли.