– „Море не велете ми аџија, бре селани им рекол Силјан, оти не би касмет да одам на аџилак, чунки дуовникот што ме зеде да ме носи се удави в море; оставете, браќа, не е за кажување и за верување тоа што сум патил во овие две-три години, ама ак ми беше тоа што сум патил оти од таткова и мајкина клетва не сум верувал.
„Силјан штркот“
од Марко Цепенков
(1900)
Повеќе е од за верување оти ќе се најдат и такви. И тие ќе бидат крајните сепаратисти.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Родителите имаа притаена и смирена побожност што никогаш не ја пренагласуваа низ верски дејства, повеќе во нив беше насобрана некаква нужност за верување во единствената семоќна сила, по толкуте неприродни умирања во семејството, ненадејни и неизвесни преселби, постојано страдање, нови напори за прилагодување во туѓата средина...
„Атеистички музеј“
од Луан Старова
(1997)
Ама, таму што немало да видиш, а пак не ти е за верување.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Може не е за верување: поп-Паун го затворил в котле и го закопал под црковниот праг. А прагот тежок.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Дали беше за верување и денеска не знам.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)