за (предл.) - заминување (имн.)

Тој беше вистински среќен што најпосле сретна човек на Балканот, на кој можеше да му ги довери од дно душа дури и своите големи соништа за заминувањето по патот на јагулите.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Ете деновиве го пуштија на слобода и Готлиб, Хинко Готлиб, неговиот цимер-колега од затворската ќелија, еврејски новинар од Загреб и тој, подготвувајќи се за заминување, му рече дека се враќа дома.  „А како е кај тебе дома?“
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Тука бев можеби и посигурен”.  „Господ нека ни е на помош”, му рече во часот на разделбата.  „Мислам дека ќе одам на друго место”, му дошепна Готлиб гушнувајќи го за потивко да му дошепне: „Сега не е време да се биде дома”. 
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Меѓутоа, тој сѐ повеќе ја губеше енергијата која ја добиваше од големите илузии за заминувањето.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Беше очигледно дека Татко ги употреби, предвреме, посилните аргументи за заминувањето, без да сака, зашто разговорот зеде таков тек.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Таков беше мојот анти-херој на Картагина, во времето кога самопрогласениот херој на вечната Картагина Хабиб Бургиба беше запрен во својот митски од кон вечноста. Останав загледан кон морето, кон брановите, во нивното вечно пристигнување и размислував за заминувањето.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Чана знае дека Пелагија се печи на оган, туку го бара нејзиниот поглед со знак за заминување, а тоа и се случува, станува од столицата, му се приближува на Димостена, му ја зема раката како за поздрав и туку брзо и силно ги вкопува своите усни на неа пропелтечувајќи неколку зборови Прости ми Димостене за сѐ што претрпе, за страдањата заради мене, прости ми барем ти ако не може тоа да го направи Света Богородица и дедо Господ, ама на твоите страдања немав храброст да ти натоварам уште и неизбришлив срам!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)