Во некој град отвориле муабет во некое каве неколцина чорбаџии помеѓу себе за кадијата во тој град дали зема рушвет.
„Македонски народни приказни“
од Иван Котев
(2007)
Уште во семејството на мојата мајка, од памтивека, започна кадиската традиција. Речиси сите учеа за кадии.
„Тврдина од пепел“
од Луан Старова
(2002)
Нејзините надежи и делумно ќе се исполнат, кога Татко, сплеткан во витлите на Големата војна, најверојатно жртва на хасмата*во родниот Подградец, работејќи во еден период како преведувач по француски јазик и инспектор на училиштата на албански јазик (според записи на легендарниот поетот од Подградец Ласгуш Порадеци), под управа на француската администрација, по наговор на командантот на француската окупациона зона Едуард Огист Иполит Мортје ќе се најде, по тајни патишта, во цветот на младоста, во Истанбул за да учи за кадија, крај својот вујко Али Фетхи-беј, во времето на најжестоките борби за создавање на нова Турција, по целосниот распад на Османската империја.
„Амбасади“
од Луан Старова
(2009)
Ем слушајте вамо и вие мазлич - алари - му рекол на мезличот - еве ели јашана сторив и он јаша кадија кај сум, нели ферман сум видел, иља ваков ферман до рака не ми дошло.
„Македонски народни приказни“
од Иван Котев
(2007)
Раскажал по родои и пријатели оти ќе одел на аџил'к.
„Македонски народни приказни“
од Иван Котев
(2007)
И, куц-куц, тоа куцо човече почна и за ќајата Неби-ага да претставува камен за сопнување, не само филијка од лебот на папуџијата Јосиф: кај папуџијата Јосиф доаѓаше по свои папучи и лично кадијата Гази-баба, а Гази-баба не одбра Турчин за таа работа, туку баш рисјанин, зашто тој што беше седумпати едноподруго избиран за кадија на Скопје, со мудроста отиде далеку и виде дека душата на овдешниот човек полесно се предава со милост, отколку со сила.
„Вежби за Ибн Пајко“
од Оливера Николова
(2007)