за (предл.) - луѓе (имн.)

Зборот „проматари“ не ми се допаѓа, но се правам дека не го слушам зашто масите го имаат тој грд обичај за високото општество и посебно за луѓето што се на власт да се изразуваат погрдно.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Но, добро, а за коњите, за говедата, за луѓето да измијат образ?
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
И затоа секој што застанал и зјапи во витрините на кабарињата, на бистроата, во бутките со порно литература, во кафеаните каде што се нуди само голотија, во кината каде што се екранизират порно филмови и на чии влезови, за пропаганден ефект, задолжително стои забелешка дека „гледањето на филмот е строго забрането за луѓе под 18 години“, е некој дошлак во Париз, некој турист и гостин од некоја странска замја, кој можеби дошол тука, на „Пигал“, за да каже, кога ќе се врати во својот крај, дека бил на „Пигал“, зашто се смета дека тој е еден од симболите на француската метропола.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Визионерите на Париз и реализаторите на оваа визионерство одат кон тоа од новиот Париз да создаваат градови не само за живеење туку наедно и градови за работа и, така, со ова да се пресече лентата на неверојатно големото движење за луѓе.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Така велел талмудот, сетики за луѓето кои пред да бидат смачкани не цутеле како цреши.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Уште во цутот црешите дека не се како маслинките, па да даваат најмногу дури кога се смачкани.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Дождот е благодет. Нека наврне, нека... - зборуваше старецот и изгледаше како веќе да не зборува за луѓето, туку за себе, а и како да беше начисто дека тоа што го зборува не допира до нив.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Го повишува крвниот притисок и поради тоа не се препорачува за луѓе со висок притисок.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
„Сега ние во Америка за анималс се грижиме како за луѓе“, велеше објаснувајќи зошто го храни смокот.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Земајќи ги предвид насобраните сознанија за животот и за луѓето дали и денес би постапил така како што постапив тие денови? Не сум сигурен...
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Како што можеше да се заклучи од разговорите, за луѓето од овој крај тоа негово минато претставуваше нешто како легенда.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Не, не станува збор за истрошеност на жарчињата на храброста.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
МИТРЕ: Еми тоа се знае, гајлињата за луѓето ги оставил господ, не ги оставил за ајваните.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
МАРА: Еее... и убавини, ами и гајлиња, господ оставил за луѓето.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Измислувавме прекари за луѓето - општинскиот писар го крстивме Скандалија: некој од нас чул, за нашето ноќно викање рекол дека е скандал, мајка му на Бата Жаба, Бата - Жабурче, татка му - Бастум.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Коментарот е фалба за природата, но за луѓето, за Преспани ни збор.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Стапот, Господине, чувајте го за луѓето. Та, нели сме ние подобри од нив?
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Играат за кого? Па, за луѓето. Играат, а со кого? Па, со луѓето.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
ИВАН: Тоа дека нема смисла на тој начин и со таков јазик да се говори за луѓето...
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Таа ноќ Змејко чу многу работи за луѓето. Тој ги разбираше сите тие работи за луѓето, но тие некако многу тешко можеа да станат негови.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
- Слушај, госпоѓице! Изгледа, имаш многу површна и погрешна проценка за луѓето.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Во старите пописни книги на населението и имотот, во тевтерите на воените и даночните обврзници, па во хрисовулите на византиските императори, Потковицата се споменува како феуд или црковен посед, а во ферманите на турските султани, испраќани во врска со собирањето на даноците, со ајдутите, со побуните и казнените експедиции, како султански имот, Хас чифлиг, под името Загориче, кој, најверојатно, зашто се најдува точно на границата помеѓу Битолско и Прилепско Поле во различни времиња потпаѓал под управа де на едниот де на другиот град, но за луѓето кои живееле тука, за нивната раса, религија и бит ништо не се споменувала.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Човек слично или исто може да си мисли и за луѓето кои собрани на куп и кои иако завиткани во кожуви се измрзнати и молчат несреќни и јадосани - дека се безумни очајници кои, ете, во коложег дошле да копаат `рвеник на пуста рида без вода, или да откопуваат нему нешто незнајно - да не е тоа, неговото, Максим Акиноското, ѕвонливо и постојано повторувано во веавицата Алелуја, алелуја, алелујааа!
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
А дека сегашниве жители на Потквицата не се потомци на становниците на некогашната древна населба Градиште, освен нив самите, зборува уште и нивната психофизичка конституција; високи се, русокоси, недоверливи.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
И кој како ќе помине, го прашуваме за луѓето наши.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Власта, онаа вистинска, го заборавила селото, ако продолжи вака ѓаволот ќе дојава на кобила од чии ноздри ќе капе болештина, чума или такво нешто, потоа ќе се лепи за добитокот и за луѓето, мислеше некој од нив.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
4. Ако доброто почна да бега и од него зашто тогаш не му рекоа обвинет си дека си луд, смртна опасност си за луѓето, дојди на испитување, болницата се наоѓа таму и таму, бројот на телефонот е во телефонскиот именик, туку дојдоа како ураган, обајцата - горила со ниски, безгрижни чела и зелени подочни кеси, обајцата колку тројца како што беше тој, набрекнати, сити рамнодушни за сѐ, дури и за себе, ни толку умни за да бидат некогаш луди.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Мирисот за земјата од која никна го довлече од туѓина со куп безвредни признаници на своите должници, се врати сиромав како што отиде, стар, болен и преплашен од животот, до крај нејасен за луѓето со кои се сретнуваше.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
По којзнае кој пат ме обзеде размислата за луѓето и историјата.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Овде посилно од секаде замираше жолтото есенско лисје, паѓаше врз рамената на белите статуи, кои идеа од различни епохи на француската историја.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
За луѓето преку триесет години беше речиси нормално да се плашат од своите сопствени деца.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Но ете, откако го фрли тој сомнеж на него, зборуваше нешто нејасно за тајни канали преку границата на нашиот јужен сосед, за шверцување мигранти од Тунис, Мароко, Алжир, Нигерија, Авганистан и Пакистан, за луѓе од Кратово ангажирани околу некаков илегален логор за азиланти, за соработници на Ниротакис од Србија и Унгарија, за земји од Европа.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Ако господ ги создаде рибите за луѓето, белки не ги создаде само за еден човек?
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Нејсе, не мораше да покажува разни вештини за луѓето да се тргаат од неговиот мегдан: чаршијата и така брзо разбра за неговата промена и претпазливо го разлабави менгемето.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
4. ТРЕВАТА ЈА ПАСАТ, КОРЕЊАТА СИ СТОЈАТ - затоа и веруваме сѐ во идната пролет: белки врз некој корен ќе израсте билка, која за стоката трње, за луѓето цвеќе ќе е в поле...
„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)
За тебе во зелен мундир За пролетните пољани цветни За полжавот што по дожд се буди За милозвучните кларинети За мрзеливиот и оној што се труди За славните химни и сонети За оној што љубов ќе понуди За старите ковани монети За оној што неправедно суди За луѓето – марионети За констелациите чудни За сладоледи во корнети... 2008
„Сите притоки се слеваат во моето корито“ од Марта Маркоска (2009)
„.. За мрзеливиот и оној што се труди, За славните химни и сонети, За оној што љубов ќе понуди, За старите ковани монети, За оној што неправедно суди, За луѓето марионети, За констелациите чудни, За сладоледи во корнети...”
„Сите притоки се слеваат во моето корито“ од Марта Маркоска (2009)
– Разорав баеги ледини од чифлигот, та ќе ми требаат уште два чифта волови, а за луѓе, нека се живи каурките, родиле доста синови за нашите чифлизи. – Навистина ефендилер, немате ли некој каурин фазла да ми дадете за работа?
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Екологистичкото инсистирање врз избегнувањето на страдањето може да е вистинито кога станува збор за животните, за коишто можеме да речеме дека се придвижени со инстинктот за самоодржување; но, кога станува збор за луѓето, важи спротивното - како суштества на јазикот тие битно се означени со силата на самоуништувањето, т.е. со нагонот на смртта.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Не сум сигурен што ја доведе овде неговата љубопитност; дали да ја потврди или да ја одрече ускратената надеж за луѓето, што ја спомна мајка ми, а за која токму тој беше најобвинуваниот?
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Зар не знаев дека седи на такво место од кое може за луѓето многу да се узнае и од каде работите најлесно можат да се насетат па дури и лично да се видат.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Мислев режија добра, представа за луѓе се прикажува, во животот кој пред очи се одвива, за да лажна слика се докажува.
„Илузија за сон“ од Оливера Доцевска (2013)
Кога се расплака мајка, дедо рече: Па и затворите се за луѓе.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ништо чудно, што се вели, никогаш ништо не се знае за луѓето.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ајде дома, вели дедо, и затворите се за луѓе, повторува.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сакајќи таа осаменост да ја покријам, влегов во филм да правам добри дела за луѓето.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)