Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Грета и Дики трчаат држејќи се за рака. Бети трча по нив.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Зошто така мислам тоа е долга приказна. (Случајно погледнува на страна и ја здогледува Бети) Ох, не! Бегај, Дики!

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Сестричките толку го сакаа, што нигде не го пуштаа да оди сам. Каде и да одеа, сѐ за рака го водеа...

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

- Напролет пак ќе го видиме! - ѝ рече тој и ја зеде за раката.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Даме го фати Гоцета за рака, влегоа во одајата, клучот скрцна и тие се заклучија... - Тоа е поштата! - тивко шепна Даме.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

- Чудна книга! - се насмеа Гоце. - Уште почудно и благородно мастило! - го дополни Даме.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Надзорникот ме дрпна за рака. Јас се збркав... место „да живее“, само од устата ми излета „долу“... Верувајте, не сакав! Ама, ете...

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

„Не чини, си велам, да е човек и пречестит и прескромен”, и со таа мисла станувам да ја спасам ситуацијата која од пресраменост влегла во ќорсокак, кога гледам - имам што да видам: тие се држат за раце, гувеат и немаат сила да си погледнат ни в очи, а камо ли да се поканат да танцуваат.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Лицето му добило решителност, ако рацете, му се тресат од умор.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Ај сега сестро, да си ми жива и здрава и да славиме многу пуримски славја”, ја кревам чашата со лимонада.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

„Знаеш што ми рече најстариот син ова попладне?“ - го фати рабинот својот пријател за раката: „Бевме во синагогата да ги скриеме реликвиите, а тој е веќе доволно возрасен за да ги споделува проблемите со нас.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Мајката и ќерката се држат за рака и одат право накај спротивниот ѕид, како нешто да ги тера да си го довршат до крајната точка своето движење однадвор.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Навраќајте во него за да се присетите и за мене, зошто јас постојано се соживував со вас и стрпливо поднесував сѐ што се случуваше; страдав кога со вас нешто тешко ќе се случеше, а кришум се радував и се лутев поради вашите немирлаци; сетете се и за вас, мили деца, за вашите први денови, кога како преплашени зајчиња се припивавте кон клупите и плачливо се држевте за рацете на вашите мајки.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

- Ќе го земам јас, - рече и го фати за рака.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

„А ти - за инает! Престани!“ силно ме стегна за рака. „Олеле, боли!“ извикав.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Само да не е некој фукара работник, селанец, та опашките сечи, поткинувај колку што можеш повеќе — го утеши детето Толета и го стисна за рака.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

И мудурот и јузбашијата му ја стегнаа цврсто раката на Трајка и пак Сефедин го испрати и го втера во авурот кај затворените селани, клоцнувајќи го на вратата, за да им даде да разберат дека гневот уште не му е ублажен и дека ќе треба да го ублажуваат со петстотини лири.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Место пљачкање, тепање, псуење, овој јузбашија го построи и се збогува со сите селани што излегоа, та дури и Толе го стисна за рака и му ја подржа малку повеќе од другите селани.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Шо да дојде, откаде да дојде, да се држиме рака за рака, шо се вели. Ние за вас, ама и вие за нас...

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Ете, вакви луѓе требе царот да има, та да не се буни рајата, — му рече Толе и убаво го изгледа.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Се душеше, ме држеше за рака...

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Мајката се сети. Бргу го слука прстенот од едниот прст и, фаќајќи ја стројничката за рака благо ѝ рече: - Земи го, сестро...

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

А држењето за раце, рече тој, е многу полошо од која и да било друга причина за развод.“

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Лето. Сонцето застанато над црквата, Мајка му везе кошулка со распејани цветчиња, Тоа мавта со голите рачиња,се смешка, Гледа во сонот: две светулки го водат за раце и на бело ждребе го качуваат.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Облите колкови твои се како веришки, дело од рацете на вешт уметник, папокот ти е како чаша тркалезна, никогаш без арома; утробата твоја – купа пченица, опкружена со кринови; двете твои гради – како две јаренца, близначиња на срна; вратот твој – како столб од слонова коска; очите твои – Есевонски езерца кај Ватравимските порти; носот твој – Ливанска кула, свртена кон Дамаск; главата твоја на тебе – како Кармил; а косата на главата твоја како пурпур; цар се вплел во плетенките; еве ја пред мене, со подадени раце, плаче и вели: положи ме како печат на срцето свое, како печат на мишката своја, зашто љубовта е силна како смрт; љубомората – лута како пекол; стрелите нејзини се стрели огнени; огнен жар на нејзиниот пламен: еве ја пред мене, и јас ја земам за рака, и таа ме води во вселената своја, во лозјето, во градините, меѓу кринови, меѓу двата нејзини колка, две веришки, две кули камени, во својата утроба, во купа пченица...

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Двапати се прошетав по корзото (беше преполно; млади парови се држеа за рака и се бакнуваа); сето тоа ме вжешти, ме доведе до една ситуација на бескрајна тага и копнеж; но јас веќе на Луција не гледав како на онаа Луција што ја знаев и каква што ја замислував, туку гледав како на курвата Луција, што подразбираше и извесна доза на желба за изживување врз неа; сакав да ја повредам, веќе не душевно, туку и телесно; сакав да ја доведам до солзи, да ѝ направам модринки, да ја понижам.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Сакав на Луција да ѝ кажам дека воопшто не ми е грижа ни за нејзиниот народен дух, ниту за партијата што го брани, и дека сѐ што сакам е да ја фатам за рака, да ја прегрнам и да ја одведам некаде каде нема ни народен, ни добар, ни зол дух, ни партии; на некој остров каде ќе можам до мила волја да ја бакнувам во папокот, да пијам вино од таа слатка чаша на нејзиниот стомак, да ја опсипувам со милувања и бакнежи; но не смеев да кажам ништо затоа што Луција гледаше сосема разочарано во мене, ме мразеше, ме презираше поради мојата недекларираност, поради отсуството на здрав корен во мене.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

А што се однесува до тагата и вознемиреноста, толку е очигледно, дотерани се како и вчера, во црно, не си ја промениле облеката.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Збунетоста и глупоста одат фатени за раце.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Внучката радосно дотрчува и по неколку минути, држејќи се за раце, излегуваат од зградата на хотелот, и се упатуваат, под истрошеното сонце, кон колибата, полуурнатата куќарка со празни прозорци и врати на другиот крај на плажата.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Навистина, си изгледам буденброковски во сивото, сомотско куќно палто на татко ми, готов да го отпочнам разоткривањето на возбудливите моменти од семејната хроника, поткрепени со пожолтените фотографии, преполнети полици на библиотеката, заладеното вино во посребрените чаши: Убиството на прадедото Хаџи-Васков, прикажано во вечерашнава верзија со посебен нагласок на величествениот предсмртен гест кон атентаторот, - „Нека ти е простум, синко, ни самиот не знаеш што правиш“, ја тера Ева III, да ме стисне за рацете, а штом минувам на единствената љубовна приказна за Ѓорѓи, непокорниот син на Прокопија и српската учителка, мојата ноќна посетителка, сѐ уште цврсто држејќи ме за рацете, клекнува пред фотелјата и оддолу, ги впива секој збор во ширум отворените очи.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Сите, притоа, избезумено се погледнувавме, се фаќавме за рака, како тоа да може да ја намали опасноста, а понекогаш како луди претрчувавме по улицата, само донекаде и пак се враќавме назад.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Татко ми и тетка Рајна скоро ја внесоа за раце, внатре во собата.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

107. Замешувањето на Бугарите и Србите во Македонија беше предизвикано од некои околности: Македонците одеа рака за рака со Бугарите во црковното прашање: оттаму проширувањето на власта на Егзархијата во Македонија.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Таа дружба треба да пушти длабоки корени помеѓу двата братски народа за да им даде можност рака за рака да одат по тешкиот пат на културниот прогрес.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Само за миг, а потоа убавата насмеана невеста го прегрна и го бакна човекот на скалите од катедралата и за рака со зетот, исто така насмеан и убав, потрчаа покрај него кон паркираните автомобили.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Го влечам а тој се грчи божем со секира ќе замавнам на него.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Пред мојава куќа секогаш има некого. Ноќе секакви суртуци клечат пред прагов. (Арсо Арнаутче секако ја зграпчил за рака.) Пушти ме.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Што можел да ѝ каже - дека патувањето е умирање и дека не смее да оди по дружината, по него?

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Арсо Арнаутче веќе ја држел за рака, бил стапица што не го пушта подарокот на ноќта. Воздишки. И шепотење. - Излези, нема никого.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Не задевај го, го фатил за рака Герасим од Побожјане. - На оној што умее да раскажува и кога измислува му веруваат.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Сакаше да избега, џенем да фати, ама го зграпчив за рака и го повлеков. Потоа се покори и шмрк-шмрк... шмрк-шмрк, по мене.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Меѓутоа, ја зграпчил со силен замав за рака и ѝ се внесол в лице.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Измислува, рекол изѕемнато Цене Папчев; непреспаната ноќ оставила под неговите очи дамки на своја темна крв. - Подмолно сака да нѐ трогне со лаги бутмишов.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

БАБА АНЧА: (ја зима Антица за рака). Ајде ние додека дојдат да позачистиме и поднаредиме.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

САВЕТКА: (влегува избезумена). Антице!... Ќерко... станувај! (ја фаќа за рака и ја трга).

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Да им се пријде така блиску, секому поодделно, да се сфатат, а после да им се помогнува, да им се покажува што е тоа, а после да ги гледаш како растат и постојано да ги држиш за раката.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Засолнати во ќошето, далеку од очите на останатите гости, Ѓорѓе и Рада веќе се држеа за раце. Од внатре не ја забележуваа Јана.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Цело време додека траеше интервенцијата Виктор ја држеше Ивона за раце и сочувствуваше со нејзината болка.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Томо речиси секојдневно седеше крај креветот, држејќи ја за рака.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Први во оваа цветна оаза влегоа Томо и Рада, а по нив Виктор и Ивона, држејќи се за раце.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Влегоа во првото кафуле. Најчудно беше што од мигот кога се запознаа сѐ уште се држеа за раце.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Како вистински џентлмен тој само ја држеше за рака. Само држење за рака и ништо повеќе.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Држејќи го за раце продолжи: - Во овој момент судбата нѝ ја исполнува најголемата заедничка животна желба.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Ја нишаше топлиот јужен ветер. Но, веќе на второто скалило некој ја држеше за рака.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Фатени за рака, како во Њујорк изгубени, налетале на некој од нивниот крај, и добиле сместување.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Потоа, двајцата влезени во гробот над главата на стрика Анѓела ставаат барде со вода, на градите поскура завиткана во крпа и земјена ваганка со овоштија, па прикрепувајќи се еден со друг и подземани за рака од другите мажи излегуваат од гробот.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Не знаеше што да чини кога човекот го фати детето за рака и појде кон вратата, со бавни чекори.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Вели: „За криви колца не треба прав пат“ , велеше Лазор Ночески и ние, седевме ден-два ебали го, може и повеќе да седевме во Варна и после нѐ собраа меѓу пушки со штикови и нѐ водат на воз, а Стеван Докуз уште пред вагонот почна да кука, спомнува жена, деца, куќа, јас го тргам за ракав, да молчи оти со кукањето може да помислат дека вистина нешто криеме и за која странска сила го криеме, и Стеван Докуз ќе се штрекне на тоа, ама пак ќе заборави и пак ќе закука и јас ќе го држам за рака, ќе го шибам в слабина, ќе го штипам и тој пак ќе замолчи и нѐ товараат во еден вагон за добиток ли, за пошта ли, за жито ли, нѐ пикнаа во вагонот, нѐ настегаа в шише и ајде за Софија

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

А таа стои, малку погоре, ја држи Горица за рака и чека.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ќе се зададат од некаде, ги гледам се држат за раце и ме гледаат како да не ме познаваат.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Вечерта, во мрачкото, ме фати за рака и ме одведе на меана.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Мрсулче мое златно, вели, и и го осекнува носето, ја поведува за рака.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Уља излегува од дома и Горица ја води за рака.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Бојана ги извади штиклите и го фати Александар за рака. - Трчај!

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Сонуваше нејасен сон во кој ја виде Марија во раскината венчаница испрскана со крв и се разбуди со страшна увереност дека повторно го напуштила, оставајќи го сам во тој голем свет, овојпат засекогаш.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Таа го водеше за рака низ големиот и мистериозен лавиринт на таа затворена општествена заедница, во која никој не би се осмелил да се јавува по телефон на полноќ и да ја бара жена си.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Како часовник ѝ чукаше целото тело. - Смири се, рече Ѓувезија Дубровска, стравот е само несвесно чувство. - Што ти направи грнчарот, праша Сија Хаџибанова.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Ѓувезија Дубровска ја фати за рака и се обиде да ја исправи.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Чувствувајќи како дождот сѐ повеќе го натопува, се пренесе во времето кога ја погребуваа баба му Депа кога исто вака туриваше силен дожд, а тој одеше во погребната поворка фатен за раката од мајка му, дождот му плускаше по главата, по телото, му се лизгаше по кожата и му слегуваше низ нозете во опинците; погледнуваше повремено во баба му во ковчегот што го носеа луѓето на раце: и нејзиното лице дождот го миеше, се лизгаше по него како по восок и ги натопуваше цвеќињата и овошките во сандакот; лееше на попот и му ја гаснеше кадилницата со која штркаше по ковчегот и пееше за покој душа, лееше на луѓето што одеа со наведнати глави.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Тој ја стискаше цврсто за рака како што давеник стиска спасител и никако не се делеше од неа, а ако таа го оставеше за малку, тој веднаш ја бараше, ѝ викаше да ѝ го чуе гласот.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Ќе го водам својот народ за рака додека е сигурен дека го знае патот.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

„Томе, Томе, ќути ле, аман“ ѝ шепкаше Тинето и ја тегнеше под масата за раката надолу за да престане.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Сестра ѝ само ја фати за рака и тие продолжија накај офицерски.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Тој рече: Јас сум всушност хомосексуалец. И ме фати за рака.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Капијата на резиденцијата беше отворена.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

На прагот стоеше градинарот Раиз со двете ќеркички за рака, петгодишната Јета и четиригодишната Дита. Од белите мермерни скали слезе сопругата Гзиме.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Двајца крупни стражари се обидоа да го фатат за раце.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Напред одеа попот Ставре и робот Бошко, а до нив самарџијата Димо и стариот Пајко, сите стискајќи се толку за раце, небаре некој се беше устремил да ги раздели.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

- Фатени за раце трчаат низ оросена ливада, низ мека трева некосена.

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

Во меѓувреме дојде и докторката Милја, нѐ грабна за раце и викна: „Брзо дојдете да се поздравите“. Тргнавме по неа.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Влегуваше во стоковната куќа во центарот на градот, и за малку ќе се судреше со Марија и со еден млад човек, со кого таа се држеше за рака. Застанаа.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Викав и со викање се разбудив. Видов како другарите од интернатот ме држат за раце за да не излезам надвор.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Докторот Татули вели дека многу луѓе имаат ваква појава, на некои им се случува и дење, будни а да чекорат занесено, замислено, прават движења и работи кои не им доаѓа од свеста, туку така механички: гледаат, и не виѓаат, слушаат, а не сфаќаат, отсутни се - сѐ дур некој не им свика или не ги сниша за рака и не ги оттргне од таа занесеност...

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Фрлав на рулетот пари, играв, а тој постојано ме тргаше за раката, за чантата: Доста, ајде веќе еднаш да си одиме, викаше, викаше.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Ги држи двете дечиња за рачињата, се срамува да ги погледне, очите само право за да не се чакнат со тие четири искрички тука покрај него.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Излегуваат и се водат за рака како младенци од седумнаесет години! И Доста се ослободи.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Срцата им прваа на двајцата кога се фатија за раце и се подржаа една две минути.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Џитка дванаес метара, има позиционо, шес брзини напред, две рикверц, конекција за АјПод, церада за да не те дува, греачи за руки...

„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)

Ја држев за рака крај креветот, небаре ја контролирав топлината која ѝ струеше низ телото.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

„Малку химни има, оче, за рацете, многу малку.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Го држевме сите за раце. Го гушкавме како наш спасител, од нешто што и самите не можевме да одредиме што е.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

- Тлајче игла до мене! - рече Италијанецот Федерико, го грабна Трајчета за рака и го воведе во орото.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Влегле сватовите дома да ручаат, а Силјаница си го зела детето за рака и се качила на амбар да плаче и да жали дека не ѝ бил тука Силјан.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Но таа вечер, кога го грабна оној мој билмез за рака и го поведе кон кејот, бев бесна и преполна со очај.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Нели, многу смешно - се трудеше Катерина да се разведри, или само да ми прикаже дека не држи многу до тие сеќавања; и наеднаш, откако се потпре со едната рака на мојата подлактица неочекувано потскокна, се протегна колку што можеше за да дофати некој лист од гранката, но тоа не ѝ појде од рака, и откако се спушти на земјата ми се приближи, ме опфати со двете раце и ме привлече кон себе.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Уште се гледаше едно горчливо езеро и спроти него Квечерина полека како се симнува од ридот и топли фатени за раце како се водат надолу.

„Камена“ од Анте Поповски (1972)

Слепецот, во неговиот приговор, се разбира беше тој а водичот таа, и тоа само затоа зашто го беше повлекла за раката да му покаже еден модел во излогот на големата продавачка куќа!.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Фатете се за раце! Така! Вртете се во круг!

„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)

„Ќе му биде ли подобро, докторе?“, мајката го фати за рака со молебен израз.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

На болничарката, седумнаесетгодишно девојче, ѝ го врзав ѓемот за рака и тргна таа да го однесе во лазаретот.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Тогаш Пеце ја фати Трајанка за рака: - Ама ќе се делиме ли?

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

На Пецета му дојде да спрсне да бега, но брадјосаниот го џапна за рака и го седна на гуњата до себеси сѐ држејќи го со едната рака поклопен.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Николче, едно време, истрча напред и ја фати Трајанка за рака: - Слушај, ама како ќе му речеш?

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Мене ме прашуваш кој ѝ го сторил тоа? Зошто? И од која причина!

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

А и за она другоно, што нема да ни го покаже, не нè остава самите да претпоставуваме, туку ќе ни одреди што да мислиме.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Дека некој нѐ води за рака и ни го покажува она што треба да го видиме?

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Кога стивна пукотот, Трајан ја отфрли земјата, се пофати за главата, за раката, за ногата: жив сум, жив сум. си рече.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Слушам како умира времето... Покрај лисјето што паѓа и мразот што се фаќа за рацете до каде сум стигнал Тоа умира сѐ што се раѓа па вечно сум со него помал макар за еден чекор

„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)

Кога виде дека ја нема, ја тргна Ане за раката, таа што не беше мрсулава, ѝ ја викна да дојде кај нив во дворот.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Меѓу два оброка, гибаница од луѓе (тесто + пот) фатени за раце (папочен синџир на бесконечноста) во масовен оргазам тонат кон вртлогот на вселената.

„Три напред три назад“ од Јовица Ивановски (2004)

Го препозна, го погледа, го поведе за рака и го – бакна!

„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)

О измамен степски Волку- Па таа за рака те држеше, а не знаеше, не ме држеше за рака а сѐ помалку дишеше.

„Омајнина“ од Афродита Николова (2010)

Го зема за рака Андреја и му ја става раката од една страна на колачот.

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

Андреја го зема за рака Симон и му го префрла колачот нему.

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

Фатени за раце, држејќи се за шинел, за пушка, за ремен, ја прегазуваат реката.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Се свртија со грб. Останаа така толку, колку за да наберат воздух, се свртија и, држејќи се за раце, маченички влегуваа сѐ подлабоко во наметот.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Мече го изгледа зачудено и застана. – Каде ќе одиме? – Не прашај, туку брзај – нетрпеливо го потргна за рака Беличот. – Ќе ти кажам нешто.

„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)

„Ќе ти се јавам“, рече таа. „Важи“, реков и ѝ ја упатив својата најширока насмевка. „И јас тебе ќе ти се јавам“.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

При втората средба се запознавме подобро.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

„Беше убаво“, рече таа. „Да“, реков и ја фатив за рака. Имаше ракавици.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Таа трепереше од страв и ме стегаше за раката.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Брат ми Трпче многу ме лутеше поради тоа што како чичка ми се лепеше секаде каде што ќе тргнев да одам, ама овој пат дури и за рака го фатив.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

Братучедите ги префаќаа за раце, за мишки, за рамена, ги влечеа, ќе почнеа и да ги туркаат.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Така и се разделуваат со Чана, таа оди кај својата Митра со Дончо за рака оти не може да го крева, а Пелагија останува со нејзината Пеличка да се сместат на сламарникот што е наместен врз големиот ковчег во кој го донесоа телото на дедото Костадин.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Прави тркало со палецот и показалецот. што е тоа фатена за раката на тетка Пелагија или на бабата Перса да оди од црква во црква, да слуша како се пеат молитвите и наизус да учи, е, ама нема видено змија како голта жаба, нема видено жаба врз жаба склецкани, нема видено змија една врз друга како два стапа исто како маж врж жена како што има видено тој во траповите од домати!

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Денот помина вообичаено, со кафе, појадок и ручек, и со долги разговори на Пела со Мурџо во кои таа му кажуваше како стигнале до училиштето, за големиот број на дечиња како неа сите фатени за рацете од мајките и за големата училница со три реда клупи и во секоја клупа по две дечиња, Учителката убава убава убава, ти велам, и гласот мек, топол, како на баба Перса и на мама Пелагија, а мене ми личи на Богородица од црквата преку големата река!

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Дедо се накренал да го удри, а татко го фатил за рака деда.