за (предл.) - навек (прил.)

Збогум за навек, народни предавници! — плукна пред Бориса и се оддели од нив, цврсто решен да не го остави народот во најтешките страдања.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Предвечер стана една мала тревога во штабот.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Но еден поглед, и еден збор и насмев. Ми го откраднаа срцето за навек!“
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Не, не ти се лутам јас тебе: со безбоен плашт очите ти ги покрив, да не ме гледаш, па те испратив од мене за навек, одвојувајќи те со сенка, посенка од разделбата...
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Иако беше за рушење на ваквите предрасуди, не ја оправдуваше ни онаа љубов во која безглаво се влегува и чија странична штета за навек остава траги.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Таа која беше стручна за гатање и вражање, гласно извика: „Распуштеница во куќа, зло за навек“.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Ти благодарам, за навек сум ти должник.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Но, сепак, среќен сум што си избрала погрешна личност, зашто ако тоа не беше така, сега не ќе наздравував со жената која ја сакав и ќе ја сакам сѐ додека за навек не затворам очи.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Треќе, те фатат ли да возиш цврцнат, си наебал за навек.
„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)
Прва му кама забија, кога го овчар пратиа и го од златно видело еднаш за навек тргнаа.
„Робии“ од Венко Марковски (1942)
До колку вака изѕемнети, оклапушени, полежеа на суровиот мраз уште само полчас, превезот можеше да се претвори во модра коруба што ќе ги скамени за навек.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Помислив да наберам и да сплетам венец. Се наведнав ниско, но не за да наберам цвеќе, туку да се поклонам пред сенките и правот на тие, кои тука распарчени останаа за навек...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
И нека е проколнат и за навек омрзнат и казнет оној што се одродил од народот, секој подлец што предавнички му пришол и му служел на непријателот и го оцрнил името на борбата и слободата што еден ден ќе грејне над целата наша земја ...
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)