зад (предл.) - негов (прид.)

Зад неговите плеќи закракаа автомати.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Винстон беше свесен за некаков тежок апарат што се дотуркува зад неговата глава.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
И за сето време, за да не се посомнева некој случајно во стварноста на која се однесуваа опширните Голдштајнови празни фрази, зад неговата глава на телекранот маршираа бескрајни колони на Евразиската армија - колона по колона цврсти мажи со безизразни азијатски лица, кои испливуваа на површината од екранот и исчезнуваа, за да бидат заменети од други, сосем слични.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Зад неговите цврсто стиснати очни капаци шума од прсти изгледаше како да мрда во еден вид танц, нишајќи се, исчезнувајќи еден зад друг и повторно појавувајќи се.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Но стариот Карче не му обрнуваше многу внимание на тоа што прикажуваа луѓето, бидејќи и оние кои најмногу говорат зад неговиот грб, кога ќе го сретнеа, не знаеја како да му услужат и како да му ја искажат својата почит.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Се свртев кон мојот адвокат кој гледаше во судијката чекајќи го нејзиниот прв збор и, преку неколкуте ретки влакна на тилот зад неговата речиси гола глава, ни се пресретнаа погледите со Ема.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Зракот остануваше зад неговото теме стуткан и раскршен во острите жлебови на згмечената перница.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
3. И пак доколку беше таа, Рубина Фаин уште еднаш излезе пред моите очи, излезе од ништо речиси од некаква линија на мрак и полумрак, слична на нејасен кораб што расне од точка и се доближува низ темни гами додека зад него, зад неговата сѐ појасна силуета, останува повидокот без привлечност и без моќ да предизвика генуфлексилност за осаменикот на крајбрежјето.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Се загнезди ли таа зад неговото чело до крај, во исто време и на прекусиот и на предолгиот живот?
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
И тој речиси чу како веднаш зад неговата нога, веднаш до неговата натколеница, просвире остриот заб на она виорно понесно самјачиште.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Штотуку го отвори учебникот, сѐ уште педантно завиткан со украсната хартија, со која мајка му имаше обичај да ги завиткува неговите книги, почувствува туѓо присуство зад неговата глава.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)