зад (предл.) - свој (прид.)

Аскерот се насобра по педесет души на еден четник и нарипа живи да ги фаќа, но овие се држеа зад стените и Турците секое нарипување го плаќаа со по еден два убиени другари и пак залегнуваа и тие зад своите метеризи.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
„Каде ли се Иван, Циле и Горѓи што ги нема да се јават? — се прашаа во себе Тодор, Петре и сите живи четници, не можејќи да ги слушнат грмежите од пушките и бомбите од Ливада, каде и нив Бахтијар ги нападна, но благодарение на честата гора овие лесно се префрлија на Ленишко, кое не беше опседнато, та над самото селце го заметнаа трагот и удрија кон југ, заблудувајќи го аскерот со сражението на Лигураса.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
А таа? Зад својата самовилска горделивост, сепак е мошне кревка.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Се прашуваше и не можеше да одговори, за што сѐ повеќе стануваше непознат и за други и за себе, со нешто недовршено зад својата црна и лута кожа.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Зад својата молчаливост, и натаму трагај.
„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)
Засолнети зад својата задоволност, тие што си го запираат овде здивот да го чујат секој збор, се оддалечиле толку од своите човечки должности и затоа се можеби благодарни и среќни.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Се закриваш само зад своите дланки, зад своето оружје.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И гледам како Горачинов ми се губи зад својата насмевка.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Зад своите цвикери тој со мака ме гледаше...
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Од зад својата недотоварена двоколка со брезово воле излегол Онисифор Мечкојад.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Челуста на неговата гладна утроба била отворена со исчекување, непрекинато ја голтал киселовината што надоаѓала од катниците.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Идните воденичари се собирале зад својот челник и молчеле, тој меѓутоа зачекорил со вкочанет врат и со крвава крпа околу главата.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Не само тој: другите имале чекани и железни лостови, алат за камен и орудие или оружје за дојденци со мирис на пресни гробови во косите и во брадите.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Ластегарка, повторил некој. - Нека земе овој црн Пандил на друг да му го исправа грбот. Или тој сака кожа да дере?
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Најмладиот, шеснаесетгодишниот Лозан Перуника, момок кај кого и ќе стигнел, стоел зад својот подалечен роднина Онисифор Мечкојад кога рекол со детска исплашеност во грлото дека покојниот има во Кукулино синови и внучиња.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Во моите чести посети во неговиот работен кабинет забележував с повеќе досиеја од Балканот, наредени едно врз друго, како вистинска тврдина од хартија, која често му ја затскриваше едната половина од ликот, кога беше седнат зад својата работна маса.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Исправена во дното на отворот, личела на Марија исправена зад својот олтар. „Збогум, скуту мој, рекла младата жена.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Збогум, дечиња, што не можев да ве родам, братчиња што не стигнав да му ги подарам на синот единец, вие ќе ми правите друштво во оваа темнина која ќе ми служи место гроб и каде што простум, и без сон, ќе останам до Судниот ден.“
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)