кон (предл.) - мене (зам.)

Оваа до него е Кристина. Кристина беше а и сѐ уште е негова курва.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Таа кон мене се однесуваше како Конан Варваринот и беше убедена дека е нова Лиз Тејлор. Каква заблуда, Тики.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Ситуацијата е толку очајна што очите на Европа и светот беа свртени кон мене.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Боже, со каква брзина јури кон мене а сепак уште не почнала ни да се зголемува.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
- Поттурни го кон мене, - вели пискуљот, - на две да го расцепам на белки кога ќе биде двајца ќе може да основа и Црвен крст.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
И го гледам како таму во понизна положба лежи, се врти кон мене барајќи сожалување, а мене и ми е жал за него, ама и се плашам од овие луѓето што на цел глас викаат во мојата чест и слава.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
И знам дека штом таа сина точка биде доволно згусната, ќе тргне кон мене ширејќи се во некој облик во некој нов настан што ќе го доживеам, што ќе ми донесе нова страотност и веќе ми студи од страв.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Јас тука лежам во некоја кал, а главата моја истркалана на едно буниште, свртена кон мене.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Во далечината гледам една бела, пријатно бела точка којашто наидува кон мене.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
А Сатирот, телохранителот на мојот претседател на Републиката, панично јури кон мене, оддалеку ми вика, ми се жали, ја бара мојата интелигенција.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Јас, како што настапувам, го прифаќам ритмот на музиката и самиот се движам бранувајќи се, скоро не газејќи по подот, речиси лебдам кон Претседателот на Републиката а и тој кон мене.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Чинам дека кога сината точка што веќе ширејќи се наидува кон мене, кога ќе увиди каков уништувачки страв доживувам, ќе ми се смилува, ќе застане недообличена во она што ми го носи и , или ќе го смени правецот, или во себе ќе пројави некаква белина од чија пријатност ќе се затоплам.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Жабе и натаму џвакаше јатки од млади ореви, гласовито зборуваше дека во светот се вади жива вода на сто метри длабочина, понекогаш и жешка, рацете, вели, да си ги изгориш, а Паско Бачо, како човек кој не чувствува потреба да бара прецизна причина за да каже нешто кое не мора да е во вистинскиот контекст, па уште и со некое спокојство, се сврти кон мене: „И така, Симон“, вели, “во 1956 година, дури се копаше вака каналот за наводнување Камадаречко, беше среда, 21 септември, дванаесет и десет или дванаесет и петнаесет часот, не ме фаќај за зборот...“
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Еве што тој ми раскажа: - Еден ден, така шетајќи низ овдешниве улици, едно куче се стрча кон мене.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
МАНОИЛ (Сам) Спомни го долгот кон народот и кон мене, ми рече и се изгуби.
„Духот на слободата“ од Војдан Чернодрински (1909)
СЛОБОДАТА: Сети се за твојот долг кон народот и кон мене! (Се изгубува. Влегува чорбаџи Димо.)
„Духот на слободата“ од Војдан Чернодрински (1909)
Толку многу луѓе ползат кон мене.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Луѓето погледнаа зачудено и молчеливо кон мене и кон неа.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Се свртува кон мене и со чудна сигурност ми писнува над главата: - Ти ли го направи тоа? А? Каде се чорапите, кажи?
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Притрчаа неколкцина, ја грабнаа за мишки и ја понесоа кон мене.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Сите погледнаа кон мене. - Има Јоле. Не му го зедоа...
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
„Кој ќе ви мачка лепчиња, бабини, кога ќе се враќате гладни од училиште? А, речи, кој? “ - се сврте кон мене баба.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Тргна кон мене, преку таа нестабилна трамболина од отпадоци, како и било кој турист цупкајќи* преку синтетскиот тепих во некаков безличен хотел.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Секоја вечер неговиот грб е свртен кон мене како некој ѕид.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Секако ќе го наречев, ако знаев дека тоа ќе го разлути, толку многу што ќе се сврти кон мене за да ми рече да замолчам.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Право кон мене, како да сака јас да го заштитам.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Кога јас веќе бев на тротоарот и практично можев да ја кренам главата, тие двајцата веќе беа свртени со грб еден кон друг, и со тоа и кон мене, разделувајќи се.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Утредента Митре уште не беше дојден, а Крмакот беше зафатен со дерење, со грб свртен кон мене.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Потем Ина му шепна нешто на аѓутантот, тој нишна со главата, пријде кон мене, и ми рече: „Госпоѓицата со задоволство ќе ви одговори на прашањето ако сега си одите, и ако по последната претстава, вечер, ја побарате во нејзината приколка.“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Но, тоа само изгледаше така, затоа што Јан одеднаш ја пружи раката кон мене и почна да ми ги гали косата и лицето.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Тој стоеше над неа, гледаше во мене и се смешкаше, и јас видов дека во раката држи калем од небесна лач, калем каков што дотогаш не бев видел; се смешкаше благо, благоутробно, понизно, молежливо, благодарно, со чиста љубов и милост кон мене, и јас гледав во тие негови очи кои сега зрачеа со жар тивка, жар што долго и бавно ги грее душите на ближните, жар непакосна, нужна за живот, како сонцето што дава топлина, како мудроста блага, а не како пламенот на суетата, слама пламната, оти сонцето дава живот затоа што не пали и гори, туку загрева и стоплува.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Токму така: во тој миг, додека траеше доскокот, таа неочекувано ме прегрна околу вратот и одеднаш, дури, ни се допреа образите; веќе следниот миг таа ја сврте главата кон мене и погледите ни се судрија; се гледавме, нејзиното лице беше на една педа од моето; ѝ ги гледав носниците како ѝ се шират забрзано, како кај уморно коњче: и го чувствував здивот; таа гледаше во мене како да е понижена, како повторно да сака да каже: „Доби шанса, нели?“, како да е поразена, како од бес и самата да прави една безвредна блискост (тоа гушнување со рацете околу мојот врат), како да сака да каже дека блискоста ја дава таа, а не јас; дишеше забрзано, со јазикот ја квасеше долната, сува усна и одеднаш ми рече: „Слегов, можеш да ме пуштиш“.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Тој престана со движењата; стана и се сврте кон мене. Нема никој, рече, ти сонуваш.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Најпрвин, таа се обидела да ме брани; тој уште пожестоко ја нападнал, и тоа на партискиот состанок пред сите таму; таа плачела, а тие, другарите од партијата ја прашале дали можеби плаче затоа што чувствува некаква блискост кон мене. Таа рекла дека не чувствува.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Филозофот се сврте кон мене, ме погледна, и јас знаев дека мене ќе ме одбере за сопатник свој во подвигот што се готвеше.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
На таа моја забелешка таа се сврте кон мене и ме погледна, ми се чини, со извесна стравопочит.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
А потоа, неочекувано се сврте кон мене.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Дури сега, (значи со прилично задоцнување), почнувам да се сомневам дека иследникот нешто ми рекол или ми наредил.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Мислам дека се обидува да открие што сакам да му речам.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
И наеднаш, иако не можев да го видам, го слушнав неговиот глас: - Понекогаш потрагата по она што нам ни се причинува вистина, фрла грда сенка и врз најдобрите намери - слушнав како му реплицира на иследникот човекот затскриен зад светлината што беше вперена во моите очи.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
-Да не си го сони крајот што нема да те одмине?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Се сврти сиот кон мене и се обиде да ми ја стави раката на рамото.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Се чинеше повеќе изненаден одошто збунет.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Повеќепати имам водено такви разговари - повторив.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Кога наеднаш машината здиве и тргна кон мене, но веќе не се движеше лазејќи, се знае колку бавно се движат валјаците, туку се престори животно; троглава аждаја со осум нозе; и јурна тоа чудовиште да ме брка за да ме престори обична страница за нашиот гратски весник.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Објаснувањава веројатно беа упатени кон иследникот бидејќи овој се насмеа и рече: "Разбирам разбирам.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Но факт е дека не го бев слушнал бидејќи иследникот не гледаше кон мене.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Тогаш и јас, без да сакам, загазувам во глупостите: правам гримаси, на тие шутраци им го исплазувам јазикот, а тие не се лутат туку како спобудалени ми плескаат, плескаат.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Наеднаш застана и се сврти кон мене: - Ајде, објаснете ми ако можете каде се наоѓа таа сега?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
И наеднаш како да се сепна. Погледна кон мене.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Како да пребарува нешто во темнината. Којзнае кое доба е?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Се клешти и ми се заканува: „Сакаше за празникот да ја имаш првата страница? Еве, ќе станеш цел лист, само да те престигнам!“
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Точно, тој не се сврти кон мене туку неговиот показалец...
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Се свртува кон мене.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Лично одговарам за него - цимоли растревожениот Ристе и дури не се ни свртува кон мене додека се обидувам да ја подигнам барем малку онаа страна на колата што ја има пригмечено бутната коска на Огнена.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Што ти е мори жено? – се сврти Ристе кон мене.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Само заклучив дека она што не го дочув не треба да се сфати како наредба туку само како покана.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Како да сакавте нешто да ми речете кога побаравте да ги земам свеќите од ранецот? - прашуваше свртен кон мене додека ги клаваше свеќите во саксијата.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Всушност и свртувањето кон мене може да биде само во служба на неговите обвинувања.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Иследникот ја вади левата рака од џебот, но не се свртува кон мене.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Кога? Каде се случи тоа? - прашуваше тој речиси задишан.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„А ти не слушај што ломотат жените кога немаат друга работа!“, ми се закани мавтајќи со показалецот.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Можеби само помислив дека ми се обраќа по оној ист терк како и при сите испитувања досега.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Како да издвојам само еден показалец од она завидно множество што покажува кон мене?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Помислив: Ова е моментот!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
По подолгата пауза тој се сврти кон мене.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Изгледа прашањето исчезна во бездната помеѓу нас што неочекувано се отвори.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
(Се разбира дека овие зборови што ги употребувам во моментов се мои. Не и на Ивана.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„Време е да ги откријам знаците на лагата кај момчево“, можеби си мисли токму сега и навистина очекувам да се сврти за да ја реализира својата намера.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ова го зборуваше со некој друг тон, можеби укажувачки или изнасилено доверлив; згора на тоа не беше свртен кон мене туку кон изворот на светлината што беше вперена во моите очи, и дури тогаш сфатив дека иследникот и јас не бевме сами во просторијата на катот; дека тој не спори со некои од моите изјави туку се обидува мојот случај да му го образложи на непознатиот гостин.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Како да се беше вратил негде од далеку.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Очигледно очекуваше одговорот на она негово прашање: што сум знаел јас за татко ми?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Навистина сакам да знам што прави.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Не сум сигурен дали Даскалов ме слушна но Боге од Бањи без да се свртува кон мене, ми довикна: - Точно: Господ е со нас, ама до тебе седеше Огнена.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Овој сон ми наиде откако ја бев издал онаа избрзана наредба: патот да се пушти во употреба на Први мај !
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Всушност проблемот е во тоа дека некој треба неа да ја извлече додека јас поткревам.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Всушност наеднаш ме опседна помислата што досега не ми идела на ум: иследникот си замислил дека е професор и се труди да ме натера вистински да се чувствувам како ученик принуден да пишува писмена задача и тоа по предмет за кој се нема подготвувано бидејќи му е сосема туѓ а можеби и не му е по волја.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
-Но и покрај грешно избраниот пат и произволно донесените заклучоци, потрагата на младиот човек по вистината треба да се сфати како разбирлив чин.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А притоа уште слушам како се тркалаат околу мене отпадоци од некој притулен шепот, и навистина не сум сигурна дали се тоа шеги што треба да ме засмеат; или ме исмеваат?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А ти како и јас, забораваш на Господа кога си покрај жена - ми префрла или сака да ме исмее, иако се чини без некоја зла намера.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Додека го зборуваше ова тој се сврти кон мене, но бидејќи оддолжив со одговорот, Иван сосема неочекувано праша: „Дали можеше во ваше време да се случи раководството да му забрани на некој борец или граѓанин да ја продолжи веќе создадената врска со една жена?“
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Така ги сфатив или протолкував покретите со кои се чинеше дека се придвижува кон мене иако не беше сторил ниту еден чекор).
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Веројатно е упатен дека и знаците на лагата најчесто бараат скришни места на лицето.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
На почетокот на првата средба, тие започнаа со силна расправија, секој презентирајќи различни ставови и контра­ставови; само повремено фрлаа кратки ­погледи кон мене.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Ен и Џон Џон и Ен, пар кој се разделува, побараа тераписка помош за да ги решат своите големи конфликти околу обврските и односот со децата, и околу распределбата на имотот.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Тогаш видов дека од далеку кон мене трча камила.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Им мавнав со рака и тие потрчаа кон мене со ластегарка в раце (држи се кроко, весело ќе е).
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
На сенката ѝ се стори дека е слободна.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
- Овардз, - ми рече детето.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Крокодилот ги отвори очите и полека се сврте кон мене.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Се заврте кон мене и ми рече: - Убаво црташ...
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Тој се разбуди и ја сврте главата кон мене.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Најпосле главатарот го нави часовникот за да заѕвони и за да го избрка стравот и викна: - Ќе го пратиме белово дете да го најде лавот и да му ја земе сенката.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Можеше само да лее крокодилски солзи и да се храни со воздух, ветар и сончеви зраци.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Потоа се заврте кон мене: - А ти не распрашувај се за она што не е твоја работа.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Кога влегов тој се сврте кон мене и подаде рака кон шишето.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Гледаше љубопитно кон мене како нешто необично да видел на мојата глава.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
На овој старец, еве овој што оди кон мене, бегласно ја отвора устата и гледа со зелени очи, сиот зелен, по боја сличен на тесните клуи од гимназијата...
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Двете светнати копчиња под влакнестите густи веѓи раснеа кон мене.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Се заврте кон мене и иследнички праша кој ги украл парите.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Пенчо се понаведна кон мене; забавувајќи ги чекорите се насмевна од краевите на немирните очи. Црвено ме гледаше, црно говореше.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Ги избриша лепливите прсти од косата и доверливо се наведна кон мене.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Тој свирна низ забите и се заврте кон мене со широко исклештено лице.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Како исплашено срнче да беше: едно од Еврејчињата се откачи од Паља и во долги чекори потрча кон мене со извик на набабрените усни: - Немој... Зошто?
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Ги видов недалеку од дрвеното мовче на Вардар, чекореа кон мене.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Не дочекав да се заврти кон мене.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Еднаш, додека градот ја сонуваше својата модра приквечерина, Кузман плукна преку мојата глава и наведнат кон мене ја избриша устата со дланка.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Ти си, ти си... Знаеш ли што си ти? се наведна кон мене.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Кон мене лазеа нивните искинати шепоти и сплетки во чија горчина се насладуваа, му се враќаа на животот со врела крв, бабреа од внатрешна сила.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
- А ти би можел ли? потсмешливо ме праша Пенчо и веднејќи се кон мене ми ѕирна в очи.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Аким нешто промрмори и тргна кон мене, ме притесни до првиот ѕид.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Го извикав. Баждар молкна и се заврте кон мене.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
И неочекувано брзо Аким се наведна и замавна кон мене со полниот лонец.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Повторно седнува свртена кон мене. – Зошто не се облечеш – гласот ми звучи придушено, слабо.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Се приближува кон мене, стивнувајќи го гласот: - судбината ги отиснува на дланката своите траги како лузни... * * *
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Нешто живо разговара со девојката свртена со грб кон мене.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Оддалеку ги наслушнува, кревките зборови на својот најоригинален додворувач, Лев Фјодорович Баратински: „Само мечтаењето да биде милостиво кон мене“.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Би била среќна некој да покаже таква „посесивност“ кон мене.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
- Еј, ти – одекна глас. Се свртив. – Чекај - рече на грчки еден мажите и тргна кон мене. – Вие сте странци?
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
- Ти учиш, - се сврте кон мене тетка ми, со израз на лицето како нешто добро да ѝ паднало на памет.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
И учителката, со својот внимателен однос кон мене, често ме потсеќаше на тоа страшно, и јас не можев да внимавам на тоа што го предаваше.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Потоа се сврте кон мене и рече: “Како во тие зборови да е сѐ што останало од него.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Се обиде нешто да каже, но гласчето сосема му се исуши, а погледот бавно гаснеше, вртејќи се кон куклата со крвава трага преку ликот. Раката му падна на креветот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ќе бидам многу задоволен ако добијам некакви новости за тоа што мислиш ти за мајка ни и за сестра ни и дали тие се добри; речи им да го прифатат ова што се случува со мене како нешто поради што не треба да бидат премногу тажни, зашто јас сум релативно несреќен, но ете, можеби и покрај тоа, имам пред себе уште многу скоро обични години.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Време е да си одиме,“ рече Паулина.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Гласот на крвта од братот твој вика од земјата кон Мене?“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Јас ти велев дека ќе останеш сама.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Потоа се сврте кон мене.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Јас таа ноќ ќе си останам во собата.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Со завршувањето на најраното детство завршија и моите болувања.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Изговарајќи ги последните зборови, се сврте кон мене, ми намигна, и продолжи: “Знаете, брат ви неодамна објави книга за соништата, за некакви едипови комплекси, за таткоубиства и мајкопосакувања, за свесно и несвесно.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Ќе дојде ли Зигмунд?“ „Ќе дојде,“ реков.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ја подаваше својата рака кон мене, јас ѝ ја пружив мојата рака. „Мамо,“ ми рече.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Вам ова што го нарекувате затвор, ова овде ви е ослободување од затворот што сте го чувствувале надвор одовде.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Брат ми се стресе и се сврте кон мене.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ти ќе се вратиш, му велев, сѐ е минато, и твојата вечна потрага и вечно себегубење, и твојата суровост кон мене и мојата желба да ти вратам со суровост, сета болка, сѐ помина, и тоа што поставувајќи му го на животот прашањето: Кој сум јас?, добиваше одговор од смртта: Ти си ништо!, и тоа што ти гледаше очи в очи со смртта, тоа што сакаше да паднеш во неа.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Се сврте кон мене. „Доктор Гете ми рече дека оттогаш поминале тринаесет години,“ и со неверување одмавна со главата.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Таа остана во истата, неподвижна положба, само ги сврте зениците кон мене.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Можеби заради мојата болежливост брат ми беше понежен кон мене отколку кон другите сестри, и пред заспивање секогаш ме бакнуваше в чело, некако скришум, бидејќи мама се потсмеваше на секој негов гест на блискост со мене, па тој нежноста кон мене ја покажуваше само тогаш кога таа беше надвор од домот – кога одеше да риба подови во домовите на богатите или пак да им помага на дедо и на татко во продавницата за ткаенини.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
А каде се сите оние мигови, денови и години, и сѐ што беше во нив? Како да не постоел…“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Додека се симнував по скалите слушав како малечката тропа со своите дланкички по вратата.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Јас се вратив во ходникот, и отрчав во собата во која беше мојот кревет.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Беше и Ное, оној кој пред Потопот го беше собрал во кофчегот своето семејство, „и сите ѕверови според родот нивни, и добитокот според неговиот род, и сите гадови, што се влечеа по земјата, според нивниот род, и сѐ што лета, според родот негов, птиците сите и сѐ што има криља“; само за нас четирите немаше место на списокот на нашиот брат.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Толку многу сакам некогаш повторно да дојдеш во Гнездо.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Ќе дојдат и вашите браќа,“ додаде, вртејќи се кон Клара и кон мене. „Нека дојдат,“ рече Клара.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Слушнав како чекори кон мене, почувствував како седнува до мене на креветот, како минува со раката по мојата глава за да ме утеши, а јас плачев безутешно во таа ноќ полна со убавина.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
А ете, не може да поднесе неколку голтки алкохол.”
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Потоа се сврте кон мене.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Брат ми се сврте кон мене, држејќи ја сликата в раце.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„А ете, Адолфина остана сама.“ Потоа се сврте кон мене.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
А можеби, заради мојата приврзаност кон брат ми, ме мразеше мене затоа што беше немоќна да ја мрази онаа заради која нејзиниот златен Зиги се одвојуваше од нас; тој започнуваше друг живот, градеше нов свет во кој ние можевме да бидеме само попатни минувачи, во нашиот свет тој сега избираше да биде само гостин, а мојата мајка, ако ја замразеше Марта Бернајс, не можеше ништо да ѝ стори, отровот кон љубената на брат ми никогаш не би стигнал до неа и би останувал во мајка, и затоа ме избираше мене.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Девојченцето и натаму ме чекаше во ходникот; пак тргна кон мене, јас сега тргнав кон другата врата, ја отворив и излегов.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Тој потстана, го зеде клопчето, повторно седна и, продолжувајќи да плете, продолжи и да зборува: „А вам и на вашата пријателка,“ рече, покажувајќи кон мене, „вам ви е лесно, вие си глумите полулудило, полунормалност.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Кога слушнав како некој за прв и последен пат во мојот живот ми вели “мамо”, времињата се преклопија – некогаш нејзината мајка во неа ја гледала својата мајка а за мене мислела дека сум ќерка ѝ Амалија, сега мојата мајка мислеше дека сум ѝ мајка.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Потоа се сврте кон мене.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Во едно писмо од 21 април 1889, Винсент ван Гог, сосема свесен за својата состојба, му пишува на својот брат Тео: “Денес ги сметав сите твои добрини кон мене поголеми од кога и да било, не можам да го искажам она што чувствувам, но те уверувам дека таа добрина беше од вистински ков и ако ти не ги гледаш нејзините резултати, мил брате, не тагувај поради тоа, твојата добрина ќе ти остане…
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ти ќе се вратиш, Рајнер, му велев, реката беше само едно големо чистилиште, ме слушаш ли, Рајнер, тоа е само отпловување, и јас ќе те чекам на крајот од реката, Рајнер, ќе те чекам онаму каде што таа се влева во друго постоење, знам дека си тука, Рајнер, еве ја мојата рака, погледни ја мојата рака, Рајнер, сѐ ќе биде добро, верувај ми, кога ќе заврши твоето пловење, кога ќе излезеш од реката, ќе треба само да ја промениш облеката, ќе треба да облечеш нова облека, и се ќе биде добро, верувај ми, Рајнер, верувај ми, како што јас си верувам на себе, еве ја мојата рака, Рајнер, фати се за мојата рака, и јас ќе те извлечам, а потоа ќе тргнеме кон поинакво постоење.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Ти треба ли нешто?,“ ме праша. Одмавнав со главата.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Навистина ли поминале толку години?“ „Навистина,“ реков.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Не бев плачела со години, од моите очи ниту една солза не беше излегла од оној ден кога од мојата утроба го извадија моето дете, и сега плачев, неутешно.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Понекогаш се обидував да ја разгатнам омразата на мојата мајка, јас, која бев можеби нешто како дупка во која може да се фрли сопственото црнило, и помислував дека таа во мене го мразеше мојот татко, својот стар сопруг, постар и од нејзиниот татко, можеби со омразата кон мене го гаснеше својот копнеж да има маж на своја возраст уште пред тој копнеж да се распламти, можеби ме мразеше не самата таа туку онаа нејзина дамнешна болка, родена од присилата предвреме да ги прекине своите девојчински мечтаења, и да му се повинува молчејќум на стариот сопруг, да живее во сиромаштија и во таа беда да раѓа и израснува деца.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Песоглавниот ја подаде кон мене муцката и звучно ме мирисна, трепкајќи со набабрените очи. Потоа замижа.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Јас бев искрен, затоа ве молам и вие да бидете искрени кон мене, со што полесно ќе влезете и поубедливо ќе го доживеете светот во кој сакав да ве воведам.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Сликата е дадена со онаа морничава атмосфера карактеристична за народната или за гоголевската традиција од Вечерите: „Тргнува кон мене деверот со карта вино, со јаболко начичкано со пари, со капа на глава, а главата без лица.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
На син облак качен стои простум стрико Бојан Димански, ни рајски ни адски, и насмеано гледа кон земјата и кон мене и во писмото во моите раце, кое сетака чадеше и кадеше и ги гореше прстите мои.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Тргнува кон мене деверот со карта вино, со јаболко начичкано со пари, со капа на глава, а главата без лице.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Тргнаа кон мене. Едниот наближи и ми ја откина десната рака.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Се сврте кон мене и со срдит глас рече: Зар не гледаш, зар не виде оти јас сум ангел, а не старица која чека душа да испушти, да се земјоса...
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Но штом се заврте кон мене и ме прострела со очите, штом ме одмери од глава до петици, малку подзастана, потоа се стресе и возбудено рече: - За вас имам друг петел.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
И ако ме намразите поради зборовите или поради делата мои, јас нема да починам и повторно ќе ви зборувам и повторно ќе работам и единствено во срцата ваши, а не надвор од нив, ќе ја барам повторно љубовта кон мене, ќе ја барам со секој здив на моето битие, оти не постои друга награда на овој свет за оној што вистински љуби освен возвратената љубов.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Забелешките упатени кон мене како кон дел од публиката од страна на непосредните чинители на театарскиот израз, се многубројни, но јас, колку за илустрација, ќе издвојам неколку: - Актерката пред почетокот на претставата: „Секогаш знам кога си во салата.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Треварот Никола Влашки покажа со маслена коска кон мене и праша зошто не земам залак за душа на покојниот Дмитар-Пејко.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Не се ни насмевна. Отстапи, потоа застана на прагот завртена кон мене со грб.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И праша замислено, тешко: „Најмалиот и најумниот син овој ли е?“ Секако покажуваше кон мене.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Сѐ повеќе остававме душите да ни ги разјадува лишајот на оттуѓување од сѐ што е човечко во нас и околу нас: туѓиот грев, или нешто што е повеќе споулавеност и очај отколку грев, ни влечеше кон загатки.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Еј, Спиро“, се сврте кон мене со тил. „Ти си носел со кираџии железо од овој крај. Далеку ли сме од селото на свети Гаврил Лесновски?“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Молчев и ги слушав далечините што говореа со гласовите на луѓето.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Излегов на чардакот и во теравење го видов Арсо Арнаутче под кривото дрво.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Не се движев, молчев. Мислев дека зачудено ќе се вртат кон мене дури и ако воздивнам.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Некако ја држев тешката стомна. Со мака голтајќи ја лепливоста на надојдената возбуда, сакав нешто да кажам и го кажав најглупавото: Сандре Самарија ќе се обеси, реков, ако не ме разјаде оган однатре.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ги крена очите кон мене. „Ѓаволот му е ортак на Никола Влашки“, ми довикна.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Некој ѝ се чудеше на прикаската: удрила зла чума на царските синови и ги ничкосала, најмалиот останал жив за да се бори.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Го прашав дали сме далеку од Лесново и веќе не верував дека е на овој свет.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
АНТИЦА: Ти благодарам на Љубовта која ја искажуваш кон мене.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Да беше со мене барем уште еден човек, додека оној се чиктиса право кон мене, и кога сакаше да ме разнесе со своите секачи, сандакон сега немаше да ни биде празен.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Упатен кон смртта, јас немав очи да ја видам светлоста во твоите овлажнети зеници, отворени прозорци кон мене, само кон мене!
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
„Ете, таа знае, знае, таа ги виде!“, покажуваше Бонапарта кон мене кога ме здогледа.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
И, гледам: влечки, ’ко во турска серија свртени кон мене, стапалки од шарена хартија, кои ми го покажуваат патот до дневната, до масичката, а на неа, бидермаер од булка и ѕвончиња во чаша за ракија, компјутер со отворен ФБ на мојата страна и чај од нане! Цел свет е мој!
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
А потоа се сврте кон мене и додека јас и децата, кои така добро ме познаваат, се газевме од смеење, ми подаде едно каменче.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Од полуотворените врати на секаквите куќи кон мене зјапаа баби со лица на црцорци и тапоносни агенти: оџачари со мердивани за да подгледнуваат во туѓи прозорци, попови со оружје под прешироките мантии, предводени пензионери на патерици и во излижани облеки на риги но со полициска цел во голите и збрчкани тикви, маслосани асфалтери со замачкани муцки и со душоваднички нокти на прстите, пожарникари, лажни студенти на државни бицикли, продавачи на зашеќерен сусам.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
- Еееј, Митре... Добредошол... И се врти кон мене. - Еве ни уште еден. Не издржал, мајчиниот.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
А тиа, штим-мајсторите на судбината, беа мали, не смееја да ги свртат кон мене валтерите, беретите и колтовите. Навистина можев да здивнам. Привремено.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Старецот претпазливо го крева шишенцето до мустаќите и се врти кон мене. - Лута, оган да ја сотре.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
- Прегрни ме, се наведна кон мене. - Јас не сум наелектризирана. Некој се насмеа.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Понекогаш со сожалување гледаше кон мене.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Отец Висарион, ќе си ја пушти сенката кон мене, ќе ме покрие ко облак неговата сенка и потоа ќе ги чујам и неговите чекори од квачка.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Тој пак запира и се свртува кон мене. 100
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Му дојде редот, прашува Јон и иди кон мене.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Таа се свртува кон мене, ме подзема со здивот, и кога устата ми ја доближа, се одвртува и чепот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Потоа наеднаш ја крева главата кон мене, ги исправа ушите и како да сака нешто да праша, за нешто да помоли.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Се качувам, влегувам покроце, ама никој не се свртува кон мене.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Изгледа ја боли од моето стегање па ја врти главата кон мене, и обете се гледаме молежливо.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Однадвор слушам чекори. Идат кон мене се наближуваат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
После ги вадат штиковите и пак ги навртуваат кон мене. 197
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Кој господ, бре, бамити господот, вели, јас сум сега господ, вели и се наддава кон мене.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
„Веднаш ќе се вратам назад“, помислувам, небаре коњите ме повикуваат да тргнеме, но сепак ѝ дозволувам на сестрата, која мисли дека сум зашеметен од топлината, да ми ја слече бундата.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
„Секако“, вели тој, „јас и така не доаѓам со вас, ќе останам кај Роза“.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Ја отворам и барам меѓу моите инструменти; младичот, сепак, ја подава раката, посегајќи кон мене за да ме потсети на моето ветување; ја дофаќам пинцетата, ја посматрам на светлината од свеќата и повторно ја враќам на нејзиното место.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
А тој, како да ми ги чита мислите, не ми замерува што му се заканувам, туку само уште еднаш се сврти кон мене, занимавајќи се и натаму со коњите.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Тогаш девојката спушти на масата пред мене кутија машки бонбони со виски „Laroshell de Luxe“. – Ова е за вас – додаде – но, покрај ова имам и две прашања, професоре.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Потоа се свртеа кон мене и таа се претстави: – Асенета.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Осветлен од сивата утринска светлина кон мене доаѓа Црнец.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
А тие, штим-мајсторите на судбината, беа мали, не смееја да ги свртат кон мене валтерите, беретите и колтовите.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Дури по тоа се сврти сиот кон мене со длабока, вертикална брчка меѓу веѓите.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Иако беше свртена кон мене иако не можев да и ги видам очите,таа гледаше преку мене и низ мене чекајќи го оној, вистискиот, да и вдахне живот, да врати крв и надеж во нејзиниот призрак.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
И јас веќе можев да видам како од една разнина се исправа оживеана изветвеност на некого што бил и останал само сенка и спомен на своето минато, победник на својот пораз, исправен е и ги подава празните ракави кон мене или, доколку сум мртов за него, кон некого од некогашниот свој живот, а во неговата празна утроба се одмотува клопчето на агонијата и го враќа претсмртниот час на тој призрак - ќе му се исповеда мртвиот на животот, ќе не плисне со тајни и ќе не повлече очајни со себе во бездните на невратот, на тоа ништо, на тој измислен акварелен портрет потргнат од есенски дожд.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Од полуотворените врати на секаквите куќи кон мене зјапаа баби со лица на црцорци и тапонски агенти: оџачари со мердивани за да погледнуваат во туѓи прозорци, попови со оружје под прешироките мантии, предвоени пензионери на патерици и во излижани облеки на риги но со полициска цел во голите и збрачкани тикви, маслосани асфалтери со замачкани муцки и со душоваднички нокти на прстите, пожарникари, лажни студенти на државни бицикли, продавачи на зашеќерен сусам.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
За да ѝ избегам на бучливоста и на задоцнетата горештина во тој град на Егеј, и јас и сѐ што живееше или беше дојдено во него под вршник на септемвриски ден, влегов во старинарница во која, слични на живи кукли стари Американки во невозможни шарени ткаенини(„пура лана“ што би рекле ситните венецијански трговци но од чиста синтетика) на кои им изгледав занимлив за разговори или достатно сериозен за совет во купувањето на триптохон од оревово дрво со Богородица насреде, попусто, навистина попусто ја вртеа кон мене иконата,
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Заборавил кој бил и заборавил дека лежи ранет од шрапнел на боиште и дека повикува - Константин доаѓа; му го шепоти Коранот на свој јазик и пак неизменет, со недвосмислено значење: Ако ја подадеш својата рака, кон мене да ме убиеш, јас не ќе кренам рака на тебе за да те убијам, од Алах, мој бог на светот, се плашам ...
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Супер е што успеав да го оладам кон мене.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Сега знам дека сум била многу мала и наивна за да сфатам што е тоа што сите ги иритира и ги тера да се однесуваат така кон мене.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Еднаш кога се сретнавме ме разнежни нејзината искрена почит кон мене.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Костурот со проѕирни коски и со темни очила на черупката ги подаваше рацете кон мене.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
За среќа или несреќа, ќе се сетев на Водомаровата доверба кон мене и на страдалниците од Шумшул- град, вклучувајќи го и човекот со два гласа, и ќе се откажев од коркачката намера.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Сите, без исклучок, се однесуваа кон мене исто –мајка ми, татко ми Срчофилд, крпачот на чевли Стрико Шило, слаткарот Салеп Каја со ќерката Зула, пожарникарот Генерал Шмрк, моите другари Тантурак, Рокче, Помак и Тутуле, познати од некогашните прикажувања.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Преморен си, Пупи Паф, со мисла ја пречека мојата мисла Жеро Жерав.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Можеше да се рече дека, не сметајќи го Жеро Жерав, на тој простор сум сам.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Еј, Пупи Паф, срце мое, во рудокоп ќе се виткаш.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Кога легнав до тебе, се сврте кон мене, будејќи се, а во твојот здив беше цела електрична ноќ на нова Азија, иднината што се дигаше во тебе како светол флуид што преплави сѐ во мене, освен овој момент.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Ти благодарам за големата синовска грижа што ја покажа кон мене...
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Без команда се оддели од своето одделение и летна кон мене. Проклет да бидам летна.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
- Така рече татенцето и полека, божем пребројува стари прачки за фишеци, се сврти кон мене.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
„Но јас сега војувам со еден гусарски брод. Нептун е денес добронамерен кон мене.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Треба да пуштам коса, се сети. Оваа татарска черупка ги плаши луѓето и предизвикува недоверба кон мене.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Накратко, од родителите се очекуваше да им наредат на соучениците да ги прекинат приврзаностите кон мене.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
ТРЕТАТА ЖЕНА: Дали ти, мајко, ја покажа својата љубов кон мене во најраните години.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Се сврте кон мене и ми се загледа во лицето обидувајќи се да каже и да чуе повеќе од било кој нејзин или мој збор што би бил изречен во тој момент.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Ги покри клавишите со дланката и се сврте кон мене со гест на благодарност што следува по бурен аплауз.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Потоа се сврте кон мене и ми рече: „Пропаѓаш во жива песок! Да те задржам?!
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Јас бев исправен пред себеси во огледалата што ме пренесуваа во бесконечност и со испружени раце ја барав Ема во огромната празнина.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Јас ја чувствував жената во себе и немаше правила кои ќе можеа да ме врзат за монотонијата во која се давевме со Нинослав.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Ема не бараше виновник за нашето паѓање во замката што заеднички ја подготвувавме за другите.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
„Ќе ја напуштам оваа ќелија. Никогаш веќе нема да ме сретнеш, нема да бидеме веќе никогаш заедно,“ ѝ велев и со испружени раце ја барав низ собата, внимавајќи да не се сплеткам меѓу огледалата кои се движеа и постојано се вртеа кон мене.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Последен пат со началникот Круме Волнаровски се сретнав во неговиот кабинет.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Беше јасно дека во тие мигови не можев да се повинувам на дисциплината што ја исполнуваше Ема со својата наивна и едноставна игра со која ме заведуваше, но, кога ѝ ги ставив дланките на раменици и силно ја повлеков кон себе, кога помислив дека целото тело ѝ е наврено на мене, или дека целиот сум во неа, почувствував дека токму тогаш таа ја сфати смислата на играта и, конечно, го направи тоа што ѝ личеше на жена која вистински го сака токму тоа: се сврте кон мене, ме гушна, ми ги апеше усните, првин горната, па долната, повремено навлажнувајќи ги со врвот на јазикот, а потоа силно ме загриза на вратот.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Тоа е доволно да му ги простам сите грешки што ги направил кон мене. Ако ги направил. Толку.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Во тоа кажување немаше обвинување ниту кон мене, ниту кон себеси.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
„Браво,” ѝ реков и отворив уште една лименка со пиво.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
На почетокот не ми беше доволно јасно дали нејзиниот провокативен однос кон мене беше по налог на некого, на Шефот, на пример, и така натаму, или само израз на порив на млада жена која сакаше да успева во сè.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Нејзиниот поглед имаше продолжено траење и тоа само во дел од мигот по кој се враќаше назад со нешто одземено од мене како зрнце песок (скриена или заталкана мисла, спомен, копнеж, што ли?), а времето беше прекратко за тоа задоволство бидејќи веднаш потоа повторно го чувствував тој допир на погледот според ритамот на отворањето и затворањето на нејзините клепки (сфатив кога веќе станавме едно, дека таа знаеше да ме гледа и со затворени очи и ми велеше дека ме гледа не како што ме сака, туку ме гледа таков каков што сум, и дека таа таков ме сака) и сè така во продолжено траење, а јас бев сигурен дека ваквиот поглед беше упатен само кон мене и дека само за мене тој можеше да биде таков со нијанси на галовност во допирот кој во тој момент беше физички, или така ми се чинеше, кога веднаш потоа или можеби во тој ист миг ќе ја почувствував мекоста на нејзините ситни прсти во таинствена игра на моите слепоочници.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Низ соработката што ја имавме, Ниротакис многу брзо покажа присност кон мене како кон жена. Со мене завладеа страста.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Ги подаде уште еднаш двете раце кон мене, во еден обид, за јас да ги прифатам, но виде дека нема простор.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Ние двајцата, сред собата простум, тој насрчен кон мене, бевме единствените живи луге овде над езерото и никаков друг здив, ни некакво ехо.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Тој тргна кон мене, со светнати очи, но сепак повеќе молежливо, отколку грубо.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Го пушти коњот кон шталата и со торбата тргна кон мене.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
И токму зачекорив кон влезната врата, туку се фрли кон мене не пес, ами ѕвер.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Едно време се реши, ја пушти раката кон мене и ме стегна кај лактот. Вели: Немој никогаш веќе да бегаш.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Сега бев двојно столчена, еднаш од предавството на Борко во животот кон мене, зашто никогаш не беше ми кажал за таа своја тајна, а сега и од неможноста да го објаснам апсењето на Симона, под обвинение, јасно, за ширење на лажни вести и непријателска пропаганда против државата.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Не стој со тој поглед упатен кон мене – ibi patria ubi bene Признај го тоа патриотско чувство...
„Сите притоки се слеваат во моето корито“ од Марта Маркоска (2009)
Свртувајќи се кон мене, го впери прстот и рече: Ако има чувство треба да има и грижа на совест за ова нешто...
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Не, ти не стој свртен со грб кон мене.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Му покажав на Фред да дојде и да го продолжи разговорот наместо мене и додека ја спуштав слушалката, слушнав звук од експлозија и се свртев: ја видов Валери како држи вперен пиштол кон мене и сфатив дека штотуку пукала.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Гледам како ѕидот се менува во палми и потоа одеднаш во девојки што играат хула, и ѕидовите тука дишат, и сега од палмите настануваат мажи и сите ладала од палми се свртени кон мене, - Дојди, ваму, девојко, прешалтај.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Па радосно припкат кон мене, сја смеит.
„Пeсни“ од Рајко Жинзифов (1863)
Само што фрли поглед кон мене допрев до твојата мувлосана душа и можеби изгледа немилосрдно во неа сакав да направам масакр Велиш дека сум недостоен за тебе конечно за нешто да бидеш во право влегов во твојата самобендисана душа и сакав безмилосно да направам масакр Се плашиш од смртта ко ѓавол од темјан но не знаеш дека си одамна мртов го чуствував твојот трулеж одвнатре и повторно сакав да направам масакр
„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)
И две раце подадени кон мене. * Вака се нишав кога бев до грло отров.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Неколкупати втаса да се сврти и кон мене.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Прашуваш дали ми се допаѓа? На него мислиш? - се засмеа Јана откако го поткрена показалецот кон мене.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- И одговорот за Јана звучи зачудувачки неодговорно.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Милошевски се подаде кон мене преку бирото.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Речи му и ти нешто, се сврти таа кон мене и бесрамно ми намигна изгледа најмногу си упатен во утехите што ѝ се потребни на љубовта.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Наеднаш го крена погледот кон мене.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Ја најдовме Загорка Пеперутката! Долу, покрај реката.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Откако ја ослободи масата од другите хартии го крена погледот кон мене.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Не верувам! А во што не веруваш? -ја прекина гласот на Непознатиот: Мислиш дека лажам? – се бранеше Катерина.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Потоа побара да ѝ ги подадам и другите ножички.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
На еден чуден начин, помеѓу траурното шепотење на Катерина, Јана ја изрече својата покана: - Ќе го продолжиме разговорот кај нас, ако те доведе - и покажа кон мене.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Требаше да се видиме вчеравечер, во 19 часот – рече Грофот, но тоа не личеше на обраќање кон мене туку гласно искажување на она што го пишува на листот на неговото биро.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
„А кому му зборуваш?” се изненади Стариот писател и го сврти кон мене својот испитувачки поглед.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
-На оние помирните, им ги скратувам само јазиците - дообјаснува.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Не знам дали знаеш колку е убаво кога си со оној кого го сакаш! - се задеваше и понатаму Катерина.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
-Умно главче! - шепна свртен кон мене.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Шетам околу костените, ја кревам главата угоре, барам, ама нигде да ги здогледам оние што пеат – сака да ме зазбори Кадрија.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Недоразбирањата и пријателките секогаш одат рака под рака? - рече Јана гледајќи кон мене.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Всушност изгледа очите ѝ ги побара; а можеби тоа беше неговиот начин да ја натера да го следи неговиот поглед за да ја принуди најспосле да погледне кон мене бидејќи и двајцата, истовремено ме погледнаа: Ти се допаѓа овој млад човек? - ја праша тој со зборови кои како да произлегуваа од разговор што пред тоа го воделе.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Сервирката стоеше со грбот свртена кон мене.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Зошто си толку таинствена - прашав - што те мачи?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
„На погребот ми го рече тоа, пред Катерина. Не почека ни да го запретаат несреќно вљубениот, а почна да лае”.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
А потоа се сврти кон мене но и понатаму зборуваше гласно.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Дури кај одмаралиштето таа повторно се свртува кон мене за да ми објаснела дека за жал добитоткот, за разлика од луѓето, побавно ги сфаќал нагледните примери.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Стариот писател го врати погледот во собата и го сврти кон мене: - Сепак, останува еден проблем што мене ме збунува.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Овој разговор се водеше помеѓу Зрновски и Јана пред да ѝ го постави Зрновски она провокативно, а по мое мислење и неодмерено прашање, дали ѝ се допаѓа новиот млад пријател и тоа во присуство на Самоников, а Јана речиси во истиот момент со прстот нерешително покажа кон мене, како да избира помеѓу многумина, и покажувајќи кон мене таа всушност ја крена раката за да го скине јаболкото, си реков и сетив дека црвенеам.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Ова им го правам на најшумните - објаснува таа и ги свртува кон мене окрвавените муцки.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
– Место да изнесеш прифатливи објаснувања за случувањата во месарницата; потоа за твоето пријателство со оној албанофоб Милошевски; за смртта на Самоников и посетите кај Зрновски кој континуирано врбува истомисленици за своите деструктивни дејствија, ти постојано инсисираш на некои чудни дури и неразумни доживувања.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Сепак, твојата последна симпатија изгледа не успеа да ја убедиш дека времето е најдобар исцелител? - студено ѝ префрли Катерина.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
За да постои барем малку вистина во ова што го застапуваш потребни е да се сомневаш во пријателите и пријателките, во познатите и непознатите, во државните служби, во твоите комшии – Иследникот се подаде преку бирото кон мене.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Не, не слушај го – се сврти таа кон мене - тој нема намера да ти напакости.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
На плоштадот, под дивиот костен, на влезот во уличката кон Главната пошта и амамот, чистачот на чевли Кадрија, откако ги напика кај глуждовите картончињата за да ми ги заштити од боја чорапите, ја крена кон мене шеретската насмевка.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
„Навистина, во кого ќе се вљубиш?” Откако ја бакна во челото и се врати на својот стол Стариот писател погледна кон мене: “Кој ќе стане среќно вљубениот што толку нестрпливо ја очекувал смртта на нашиот пријател?“
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Спомна дека Маестрото лично неа ја поканил.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Чекав да се јавиш до 23 часот. За жал не дојде.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Го рече ова, скокна од мојот скут и отрча кон ходникот Тоа беше моментот што го избрав и јас за да избегам.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
„И тој верува во таа глупост, и тој!“ почна да вреска кревајќи го показалецот кон мене.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Спомна и некоја несправедливост кон мене од нивните искажувања а веднаш потоа уследија и зборови во одбрана на нашата љубов.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Јана застана и се сврте кон мене, го зеде моето лице в раце и го приближи до нејзиното.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Наеднаш сфатив дека она исто прашање што пред малку ѝ го постави на Јана покажувајќи со очите кон мене, Зрновски и порано, пред недела-две, или и пред тоа, ѝ го има упатено на Јана покажувајќи со очите кон истава столица на која сега седам јас но тогаш бил седнат на неа токму Денко Самоников.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
С. се сврти кон мене.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Наеднаш се подаде кон мене преку масичето и многу сериозно праша: - Баздам?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Но не го симна погледот кон мене туку погледна кон докторот Јовановиќ бидејќи во тој момент докторот беше втрчал во просторијата.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
А таа без да погледнува кон мене продолжи со средувањето на ноктите.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Иако беше очигледно кому му беше упатена оваа забелешка, Јана побрза и да дообјасни.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
„Вие не сакате Јана да се вљубува во друг” реков.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Паметам дека ѝ реков оти многу ги жалам децата кои сонуваат лоши соништа.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Рече дека идната визита ќе треба да ја направам по три дена. Во понеделник. Во осумнаесет часот.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Кај оградата стоеја двете жени а и бесрамникот Мирко Бундев кој во еден момент го впери и показалецот кон мене.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Немате забележано? - и се наведна кон мене.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Но Катерина и понатаму молчеше иако во сенката на гранката што ѝ паѓаше на делот од лицето свртено кон мене се случуваше нешто што не можев да го протолкувам.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Со него сум - покажа таа кон мене - само затоа зашто ми се допаѓа.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- А потоа се протегна кон мене преку стаклото.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Уште кога беа спомнати раните плодови, мислам дека Самоников ја сфати пораката, или ако сакате метафората за брањето, што симболизираше нечии судбини гравирани со знакот на минливоста.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
„Никому” излажав, но не ги тргнав очите од извалканото лице на Денко Самоников.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Дури и не гледаше веќе кон мене.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Ми се пристори дека токму ова прашање упатено по сè изгледа кон мене најмногу ја збуни Јана.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Мислам дека некои од нив му се познати и нему - заврши Јана и покажа кон мене.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- А ти? Што ќе речеше? – се сврти тој кон мене?
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Дури и ја сврти кон мене онаа страна на кората каде што ги запишувам со мојот нож посебните знаци на сопственикот на бостанот.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Погледнав натаму. Но тој не беше свртен кон мене.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
А потоа, кога веќе стоеше пред стаклото се сврти кон мене чекајќи ги натамошните упатства.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Го рече ова и се сврте кон мене. Дури и подзастана.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
- Малечок, остави им ги сите твои скокотливи прашања на постарите, на оние што ќе можат и да одговорат на нив - се обрецна кон мене (како да го беше дочул она што ја бев прашал Бојка) а потоа, излегувајќи, речиси несигурно додаде: - Веднаш ќе се вратам.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Значи, да повторам, мене воопшто не ме успокои онаа порака на брат ми дека сè е под контрола туку оној можеби намерно испуштен дел од обраќањето, понижувачкото "малечок" или она уште погрдо "бате" што тој го придодаваше на секоја наредба што ќе ја упатеше кон мене!
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Ајде, ајде! Јас чекам! Лев Петрович беше свртен кон мене.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Зачекорив во канцеларијата , а Вртанов не се ни помести од столот, ниту пак погледот го поткрена кон мене.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
А потчинетиот службеник, Вртанов, и понатаму си играше зафатеност со некоја непозната индивидуа седната спроти него, најбезсрамно свртена со грб кон мене.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Можеш ли да ми одговориш, се сврте тој кон мене, кое било првото прашање што си го поставил Адам кога се нашол во надворешниов свет во кој ќе треба самиот да одлучува а притоа не му се дадени или нема при себе никакви упатства и елементи што ќе му помогнат да донесува одлуки што ќе го поведат по вистинскиот пат?
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Веднаш сфатив дека таа го знаеше моментот на моето пристигање бидејќи во истиот момент додека влегував таа го крена погледот од масата и се сврти кон мене.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Како да го допреа моите размисли па тој подзастана, а потоа се сврти кон мене.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Што се однесува до постапките на Раде кон мене, одамна имав заклучено дека се однесува со внимателна наклонетост, иако, според неговите сфаќања, ние, луѓето од перото, бевме претставници на некоја чудна фела, недоволно дефинирана во ставовите; млитава во односите; недозволено либерална во постапките, и тоа токму во моменти кога ни бил потребен поцврст фат!
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Но наеднаш, откако откри дека сум во собата, и тоа можеби само на поминување како што умееше иронично да забележи, го крена својот треперлив показалец кон мене.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Само мислата со којашто се упатува, со дигнат прст вперен кон мене, во беседи заведена ја копка сѐ повеќе и ја нагризува.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Тате гледаше цела една минута кон Марс. Потоа наслепо ја испружи раката кон мене.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Луѓето се обрнуваат кон мене.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Тогаш тој ќе фрлеше еден поглед на едната и другата страна, кон Мама или кон мене, ќе ни намигнеше со нежност и ќе продолжеше, сведнат, со лицето кон земјата, додека небото му се загледуваше во грбот.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Тате погледна кон мене, а потоа, тој ден за првпат, кон небото.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Се приближуваше кон мене со своите познати, брзи чекори.
„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)
Мирно спиеше со лице свртено кон мене и рака под перницата.
„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)
Сега се приближува кон мене, секој миг поголем и поцрн.
„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)
Го легнав во постела, онака како што најчесто спиеше, со лицето кон мене и раката под перница.
„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)
Лапавицата се згусти и ветрот со брзината на возењето се зголеми и беше многу студен.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
- Ајде, ти, ти, ти со наведната глава, - покажа со прст кон мене.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Тој викна, се расплака, подаде раце кон мене, ама двајца војници ја подигнаа задната штица и, уште недобро затворена, камионот тргна.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Тоа беа неговите единствени зборови.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Кога татко ми и јас заминувавме од гробот на дедо ми, на неговиот закоп татко ми се сврте кон мене и рече, „Сега неранимајкото е мртов”.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
„Ајде, Рајно“, и велам јас, „изброј до три и сврти се кон мене. Погледни ме.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
„Мојот племјаник спомнува некои имиња. Божем наши роднини.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Дојде, ги изведе на показ игрите на онаа неодмерена стрвница, или поточно бесрамница, а притоа како да сакаше да рече: јас ви подарив една тајна, толку од мене, а сега ви го препуштам редот вам, и вие да постапите на ист начин: да бидете дарежливи кон мене; да го изнесете од скришниот долап куферот на тајните што и јас сакам да ги дознаам; зар многу барам?
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Потоа се издишува длабоко и бавно го свртува лицето кон мене.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Од синот на братот“, објасни свртувајќи се кон мене.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Можеби немаш ништо важно да ми кажеш?
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
„Вие сте среќници. Вам веќе не ви виси над главата тој проблем: како да го изведете на пат својот пород“.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Наеднаш гледам, се обѕирнува кон мене, кон прозорецот, сака да ме види, како да бара помош да го потсетам што се случило или можело да се случи деновиве, и што било причина да ја поттикне власта да се заинтересира токму за него, но очигледно ништо не му идеше наум.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
„Господи, каква тврда жена“, се крсти моја Рајна и уште повеќе се оџарува.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Тоа беше намерата на вознемирената Трајчеица.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Вели: „Не, не беше сон! Навистина се случи.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Сега му е најпотребен татко“, вели Иван Степанович и погледнува кон мене.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
„Пришла весна смерти, Семјон“, се издиша дед Павел а потоа се сврте кон мене, ме погледна: Дали сум го разбрала? Климнав со главата. „Пролет на смртта“.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
„Од Новодеревјановское. Брат ми умрел. Божем од стомашна болест. Само толку. Веројатно од глад. Слично како и татко ти, Семјон.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
„Навистина мислиш дека ништо важно немам да ти кажам?“, ги крена таа кон мене ококорените очи.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
„Размислувам, размислувам“, вика тој преку прозорецот, „а ништо не ми текнува.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Не знам што плачење и пискање било во училиштето, но гледам сето одделение, сите деца трчаат кон мене, кон пештерата. Како ли ме виделе?
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Ѕирнуваа одвреме-навреме татко ми и мајка ми кон мене да видат што правам и пак ја затвараат вратата.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Луѓето зачудено погледнуваа и кон мене и кон Гога.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Во првите денови стоеше на растојание и внимателно се однесуваше кон мене.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Но јас само така правев напори за да го задоволам, за да не му го расипувам тоа негово задоволство, таа негова љубов кон мене да ми помогне.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
- Гледај: јас пиштол имам! - го вади лулето од устата и го врти предниот дел кон мене како цевка од пиштол.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Сите погледнаа кон мене.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Го потргнував за ногата или увцето а да го смолкнам кон мене, во мојот двор и триста чуда и ѓаволии со него правев.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Тие запираат, а тој сам тргнува кон мене.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
АЦЕ: Овој се стрча кон мене и се дереше дека ќе ме убие.
„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)
„Почнав од првата ѕвезда. Ја впив во зеницата, и таа, светлечки гулаб, затрепери, ги рашири крилјата, потоа се нурна кон мене. Ги заклопив очите.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Во почетокот ме тепаа крвнички секој ден, но сега е подобро: кон мене се однесуваат пристојно, редовно ме хранат и ми дозволуваат да играм фудбал со останатите штипкачи.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Овојпат второто преплавување на шолјата врз теписонот беше проследено со неколку безгласни, панични восклици.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
- А на Васил нема да му го избришеш приборот? - се пошегува тетка Марија, наместо да се навреди, а потоа се сврте кон мене и ми рече, - Знаеш сине, тетка ти Олга мисли дека сум многу нечиста, а не сфаќа дека јас само не сум толку чиста како неа.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Воопшто не ќе се уплашев од твоите наредби, ако продолжеше да ги упатуваш остро кон мене!
„Еп на Александар Македонски“ од Радојка Трајанова (2006)
Старице, ме гледаш со сините очи низ топлата пареа од витлерите на твојата седа коса -такви ми се очите од раѓање; Го пушташ твојот јазик и гледам ќе ме прашаш, низ прозор не умеам да гледам а колку ѝ е чудесен тој на девојкава до тебе; Избрчкана рако, помрднуваш кон мене не ти се моите очи мета на кому кому како што ли ни смета?
„Омајнина“ од Афродита Николова (2010)
Погледнавте кон мене. Јас кимнав со глава, а вие продолживте како да не ме забележувате.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Кон тебе викам зашто Ти ќе ме чуеш, Боже; приклони го увото Свое кон мене и чуј ги зборовите мои...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Циљка стишува глас, за миг прекинува, па вели: 105 - Ете, така се крстеше дедо и се молеше со овие зборови: - Господи - со тивок, скоро потулен глас изговара Циљка секој збор - кон Тебе викам, зашто Ти ќе ме чуеш, Боже; приклони го увото Свое кон мене и чуј ги зборовите мои.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Истрча кон мене силно ме бакна право в уста и додека јас се освестив од убавото чувство тој со брзи чекори изчезна во темнината.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Мое беше дали ќе го прифатам таков или не, човек оптеретен со минатото, смртта на неговата жена, неговата болка, ама и отворениот и искрен пристап кон мене.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Знаев дека Филип има посебни чувста кон мене, дека сум му приатна, дека му се допаѓам, дека...
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Не можам да се пожалам дека не беше внимателен кон мене, но како да немаше некоја жар во нашата врска.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Режисерот за час го остави дневникот. Се сврте кон мене.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Ме мамеше зраче надеж дека А.А. можеше да има подобар однос кон мене како влијателна личност и авторитетот што го уживаше кај Водачот.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Ме маче­ше жед и глад, но имав уште многу, многу, неисцрпна сила за сожалување, блиско до можно простување, за однесува­ње­то кон мене на еден ,,заробен ум”, кој сигурно еден ден ќе се ослободи и ќе бара да му простиме.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Се обидувам да го избегнам погледот кој го упатува А.А. кон мене, а потоа како по наредба и К.К.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Напати, кога запишуваше во нотесот, заканувачки го креваше погледот кон мене.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Колку ли пати си реков на ова патување, кога прв пат во мојот живот толку силни рефлектори беа насочени кон мене, да мол­чам, да издржам во молчење до крајот на патувањето.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Сите очи беа вперени кон мене.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
А.А. повторно ме прекина, овој пат менувајќи го изразот на лицето, станувајќи гневен: - Јасно е каде целиш – извикувајќи гласно, гледајќи натаму строго кон мене, па погледот го упати кон Х.Х. и четворицата непознати, кои го одобруваа кимајќи со главите како по команда.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Речиси сите очи се упатија кон мене. Јас не реагирав.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Тој потем погледот го сврти кон мене.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Притрчаа кон мене синот и ќерката, сопругата.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Тој го забележува мојот израз на лицето, па со променет глас, како во знак на милосрдие кон мене продолжува: - Црквите со историско културно и уметничко значе­ње, се разбира, беа сочувани, но во дел од нив револти­раните атеисти ги ископаа очите на верниците во фрески­те...
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Не случајно погледна кон мене, а јас бев готов да го прифатам невообичаениот тон и новиот поширок и потолерантен пристап на А.А. кон религијата од вообичаениот.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Ме храбреа, но секој од нив имаше сопствени проблеми.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Изнајмив соба во една куќа блиску до нив и им телефонирав секој ден. okno.mk | Margina #32-33 Dieter [1996]Judt 200
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Го сврте кон мене долгото, елегантно и страдалничко лице на своите пуритански претци и ми ја пружи раката.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
ДОМИНАНТЕН КУЛТ
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Да. Занесен, интензивен, страсен, полн со љубов - заборавив.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
„Резултати?“ Се сврте кон мене, со очите барајќи го мојот поглед.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
„Ќе ти се јавам“, рече таа. „Важи“, реков и ѝ ја упатив својата најширока насмевка. „И јас тебе ќе ти се јавам“.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Затоа, со желба да го избришам од мислите на вашите еминенции и на секој верен христијанин ова моќно сомневање што беше со право изречено кон мене, со искрено срце и со вистинска вера ги отповикувам и ги негирам споменатите заблуди и кривоверства и воопшто сите заблуди и кривоверства и дејства спротивни на светата Црква; се заколнувам дека нема во иднина никогаш да речам или да тврдам усно или писмено нешто што би можело да фрли врз мене слично сомневање, и доколку ми се случи да сретнам кривоверец или некојшто се смета за таков, ќе ја известам светата инквизиција, инквизиторот или прелатот во местото каде што живеам.”
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
„Немој да ми кажеш дека си заборавил.“
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Израстоците отпаднаа еден ден, ги најдов насекаде по чаршавот, како трошки.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
„Беше убаво“, рече таа. „Да“, реков и ја фатив за рака. Имаше ракавици.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Процесот на Галилеј, Рим, 1633, документи што ги собрал Giorgio de Santillana Margina #32-33 [1996] | okno.mk 87
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Мажот ми и децата станаа студени кон мене.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
- Не се вознемирувај, - се насмеа, свртувајќи се кон мене, - ќе го напишеме ние двајцата заедно романот, нели?
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Рошав, - му свика Абраш на оној со мозолчињата којшто замавна кон мене со синџирот околу раката, - остави го, Молња е мој!
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Бабино мое, - се сврте кон мене и ме прегрна...
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Кога се стрчав кон него и конечно успеав гласно да викнавм: „Дедо, јас сум твојот внук Ведан, погледни ме, што се будалиш, па на полноќ се нишаш како да си дете, и тоа некое чудно, што не се плаши од темнината“! - тој без да се сврти кон мене - исчезна.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Кога Турчинот ни исчезна од погледот, дедо Стефан се сврте кон мене и ми рече.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
„... Јас очекував да ме покани да седнеме, но таа намами кон внатрешноста на собата, се сврте кон мене, ми се загледа право в очи и, приближувајќи ми се подадено,очигледно охрабрувајќи ме, се почувствував толку слободен што ја потфатив со двете раце околу слабините, а таа, за возврат, ми ги фрли своите две раце на рамената.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Таа, ја наведна главата кон мене, сака уште потопло да ѝ дојде од ушето и во вратот.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Кокетно се сврте кон мене и, „Влези де“, ми рече со малку подзарипнат глас, како што мене ми се чу...“
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Ти простувам тебе маченице Пелагијо за сите клетви што си ги упатила кон мене. Биди благословена!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Му пресуди на агрономот и го плати тоа со ново страдање не толку од љубов кон мене, туку затоа што е правичен човек и се плашел дека правдата нема да го стигне агрономот.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Тој ќе се сврти кон мене, а јас ќе му се поднагалам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
А гледам дека ја поткрева главата кон мене, ги подбелува очите.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Ова ти е мајка, вели жената, ај сега оди кај мама, му вели и го поттурнува кон мене.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ја доближува устата до златниот пораб од венчето и, со наведнат поглед кон мене, го позема чајот со усните.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Дали ја познавате? — Сме ја виделе, и другпат идела, велат луѓето ѝ пуштаат по некој поглед кон мене.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ќе си кажат нешто и пак ќе се свртат кон мене.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Јас станав новата мета иако ни првата не беше доработена, тој наизменично сакаше да игра со двете, а Лима непречено ги губеше нервите и ја јадеше самодовербата кога тој ќе се свртеше со своите игриви очи кон мене.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Мене ми се случува да чувствувам како некој има амбивалентни емоции кон мене.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Го прашував дали чувствува страст кон мене, дали јас сум, можеби, проблемот.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Таа се сврте кон мене со зачуден израз на лицето. Нешто не ѝ се допадна во тоа што ѝ го реков.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Штом ме виде полета кон мене со раширени рачиња: - Тато, тато, да видиш!
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Изгледа ние сме претерале со другарскиот однос, а сме заборавиле да се однесуваме како родители. – Подразмисли малку, нишна со главата и додаде: - Така е, наша грешка е.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Мајка ми, сета расплакана, се стрча кон мене, а татко ми ја остави телефонската слушалка и смуртен, како најоблачниот ден на светот, се упати кон нас.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
И додаде, свртувајќи се кон мене: - Вреди да се размисли околу ова што го кажа.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Молчеше и ги стегаше забите, а една жила му беше излезена на слепоочниците и убаво се гледаше како силно му чука, како да ќе му се скине секој момент.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)