кон (предл.) - неа (зам.)

Арно ама, во меѓувреме, новата директорка, поради лични (субјективни) причини, во септември 2009, го менува Правилникот за систематизација на работните места, при што се вршат промени во внатрешната организација на затворот, а се укинати и некои работни места – па на Зефиќ ѝ се доделува, за неа, деградирачкото работно место – референт!?
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Згора на сѐ таа е и дисциплински казнета, за наводно непочитување наредба од претпоставен, со парична казна наместо отказ. 4 Целта на новата директорка, според зборовите на Билјана, беше да ја понижи и омаловажи, бидејќи кон неа таа манифестираше и „изразена нетрпеливост“.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
И денес забележав како Ратка му потурува на Пандила да си измие раце и како тој не го крена погледот кон неа, не знам, дали од срам или од почит, или пак заради некоја скриена мисла и тајна желба.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Трендафил секогаш малку попустлив кон неа, ама сепак строг.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Кога дојде тој ден и кога ја видов директорката јас така се стрчав кон неа што не се обзрнав да ја видам мајка ми и да се поздравам.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Не бев доволно голема за да разберам што се случува.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Можам само да наведам некои присеќавања, да опишам по некоја слика, да ги надоврзам кон неа сопствените слободни асоцијации и можеби малку да спекулирам.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
„Имам многу пријатели тука”, ѝ одговараше полугласно, свртен со грбот кон неа. „Немаш”, му одговараше таа, шепотејќи.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Мислам ми го кажа она малку од средбите со Јехуда Давидовиќ што јас ѝ го реков и на неговата мајка.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Сега ли да си одам, Гита, до Бога! ‘Да си одиме оттука’, е фраза која е лесно да се каже, а тешко да се оствари.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Имам јас опит со секакви, најмногу со срамежливи девојки, па се наведнав кон неа и со шеретска насмевка, директно ја прашав: „Како му е името на избраникот?
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Дека е уморна, дека има уште работа, а потоа само сака да заспие, и сето тоа му го скрши настроението за љубов што таа му го прочита од светнатите очи и погледот кон неа со кои дојде од крчмата.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Тој долго молчи. Потоа се врти кон неа: „Многу инвестирав во ова место.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
„Не те сакаат Цви, па тие ти дадоа на знаење дека не си веќе пожелен за Главен рабин”.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Се врти кон неа, сака да ѝ каже уште нешто. Нина побрзува. „Среќен празник татко! Честит Сукот.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Го гледа, сега, вратена дома откај Ребека, онака крупен и свртен со грб кон неа, како седи во колипката со отворен весник во рацете, читајќи на скудната светлина од газијарката покрај него, додека далеку пред него, почнуваа тивко да заблеснуваат првите ѕвезди.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Тој ќе ја кренеше главата кон неа и отсутно ќе ѝ се насмевнеше.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Но да не мислам повеќе за тоа… (Тргнува кон вратата на спалната, но во моментот кога ќе се обиде да ја отвори, го осветлува силна светлина, Тој се свртува, и откако ќе ја види Слободата го насочува револверот кон неа).
„Духот на слободата“ од Војдан Чернодрински (1909)
МАНОИЛ: (Тргнува кон неа) Дозволи ми да ти се поклонам!(Клекнува)
„Духот на слободата“ од Војдан Чернодрински (1909)
Тогаш можеби и ќе се свртиме кон неа.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Луѓето погледнаа зачудено и молчеливо кон мене и кон неа.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
- Погледнуваш кон неа. Заспива спокојно покриена со сопствените трепки.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Го тргна врвот на палецот со елеганција на лежерен човек и замавна кон неа.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
До 1886 околу 20.000 Македонци пристапиле кон католичката црква, а кон неа пристапиле и Албанци и доселеници.
„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)
Ограничена активност, по Берлинскиот конгрес, пројавила и протестантската црква која успела да го наложи своето влијание само во источниот дел на Македонија (Разлог, Неврокоп, Банско).
„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)
Ја штитеше со своето нагласено внимание кон неа.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Тој истешко стана и нерешително тргна, надевајќи се дека сепак нешто ќе го подзапре, но таа упорно го следеше во чекор и не го остави да се сврти кон неа, барем да бидат лице в лице кога ќ е се збогуваат, и просто го истурка низ вратата пред ја тресне и да ја заклучи.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Во такви моменти не сакаше никој да му влегува во ателјето, па и жена му, а и кога ќ е влезеше тој само мигум и само со крајчето на окото ќе фрлеше поглед натаму, без најмал напор ниту пак желба да го препознае онега што влегол; а не пак да му прозбори или да му отпоздрави.  Но овојпат, спротивно на нејзиниот навик, упадна жена му среде разгорениот оган на неговата творечка работа, И без да му остави и миг за да се сврти кон неа, прозборе со глас што одвај ѝ излезе од грлото: „На Нако му се слошило!”.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Како што беше наведнат над масата кон неа, Грдан се тргна назад колку да се потпре со грбот на столот, но не се отпушти туку остана стегнат.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Нејзиниот мирис беше таму, но тоа не знечеше ништо, зашто собата секогаш беше исполнета со нејзиниот мирис, не само од парфемот на нејзината пудра за лице и помадата за лице што ги употребуваше, туку и од нејзиниот сопствен специфичен мирис, кој ѝ беше во здивот, на косата и кожата, и кој беше битен елемент за неговата страст кон неа, нешта што сега го револтираа, зашто и мирисот и нејзиното тело ја играа главната улога во неверството.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Кети и Милан се однeсуваа кон неа како преоптоварени домаќини кон почитуван гостин, кој мора порано или подоцна да си замине.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Сега сето негово битие влечеше кон неа, тоа посегна и надвор во просторот, и пипкаше во темнината, во обид да го зграпчи нејзиниот лик и да го задржи.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Човек за својата родна земја има чувство и љубов кон неа, а овие работи не спаѓаат во категоријата на впечатоците.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Тој лежеше испружен на плеќи зјапајќи во таванот, не го сврте погледот кон неа, и понатаму продолжи со очите да гледа во таванот.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Нежноста на мачорот кон неа се вклопуваше во општата шема на љубезност со која беше опкружена, нешто за што таа сметаше дека е поради тоа што носеше дете во себе, но и нешто што, одвреме навреме, ѝ предизвикуваше злокоба.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Никогаш порано не бил толку пријателски настроен кон неа.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Можеше да почувствува како топлината и симпатијата на Кети зрачат кон неа.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Бран силна омраза кон неа мина низ него.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Таа го виде руното од бело крзно на грбот на мачорот, како се згрчува, и во следниот миг мачорот беше седнат на задните нозе, а забите му беа откриени, злобно ржеше и дивјачки удираше со предната шепа во воздухот кон неа.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
На ист начин, во приврзаноста на мачорот кон неа, таа читаше нешто неблагопријатно, особено по она што еднаш Кети ѝ го кажа за мачорот, за Милан и за неа.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Лежејќи загледани нагоре тројца војници си одбираат по една ѕвезда и секој ам се искачува кон неа Три жолти цветови се нишаат на ридот пред нив како три слатки збора на нивната татковина Утринум, една песна за неа и кришум место точка на крајот на песната ЧЕКАЈЌИ ГО СИНОТ „Сите патеки во пеколот да би раззеленеле чекајќи те“ (Ирска здравица) Таа со бела шамија на главата Тој со бели коси Седнати еден спроти друг Под дрвото во дворот.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Сликата – една од водечките и најценети достоинства на современата македонска поезија е облик низ кој мислата се мачи да го скамени невидоизменето нашето некогашно време; впечатлива слика на разделбата со оние што одеа на туѓина, сликата на велигденското оро, сликата на жетвата се составки на духовниот пејсаж на македонската географија и обраќањето кон неа не значи враќање кон нејзиното време туку протест кон духовната унификација што произлегува од нашата инертност.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Кучето фрли еден краток, чиниш прекорен поглед кон неа и, бидејќи господинот Гроздановски беше веќе тргнат, веднаш истрча пред сите нив и се залепи до ѕидот кај излезната врата како готово штом вратата се отвори да се мушне, истрчувајќи надвор.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Тој како елен го крена погледот кон неа и се согласи, готов да тргне.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Јосиф за возврат сам од себе се наведна во половината кон неа со поглед полн разбирање.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Толку многу беше внимателен. што просто чувствуваше колку е понежен и поделикатен кон неа.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Кога ќе ја подадеше раката кон неа да ѝ го откопча најгорното копче од блузата.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Зарем мојата љубов кон неа згасна по тој обред?
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Ми беше симпатичен тој нејзин гнев, иако не ми беше сеедно што таа сметала дека мојата љубов кон неа ќе ѝ олесни завршување на една партиска задача!
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Инаку, што се однесува до нејзините желби и моите обврски при нивното изведување, веднаш ќе речам дека и покрај сета почит кон неа не се чувствував задолжен доследно да ги исполнувам нејзините пораки.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Рече дека мајка ми била интересна девојка со долга црна коса и со зелени очи.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Којзнае, можеби веруваше дека таа не прислушува па тој токму на ваков начин се трудеше да и го заджи вниманието.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Но тој не пропушти да забележи дека убаво го памети престојот на неговите борци во куќата под Сина Скала.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Мислам дека и таа не го бараше тоа.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Всушност секогаш кога ќе проговореше со добар дел од зборовите беше свртен кон неа.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Погледна кон неа а потоа и во мене.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Огнена Гулева ниту еднаш повеќе не беше спомната во нашиот разговор.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Поединци од нас умеат да и се спротивстават на таа лудост избегнувајќи ја, а другите како заслепени трчаат кон неа.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Дека кон неа се стремеле поколенија и поколенија храбри и разумни луѓе.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Помислив дека треба да објаснам.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Како се однесуваше кон неа другарот Ѓурчин?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А можеби не е светлината, можеби нешто друго е во прашање.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Како пеперугите што посегнуваат од мракот да ја дофатат светлината.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Дека таа борба за господарење на праведноста всушност се зачнала пред илјадници години; веројатно во оној момент кога некој храбар и разумен моќник го искршил остенот на присилата и го фрлил во огнот.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Тој застана, го подаде јазикот кон неа и потрча кон пијаниот Русин.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
- А ти си тука, распрашана командо, чавко со пауново перце во опашката, ги дигна веѓите старецот и се заврте кон неа.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Оваа мрежа на идеи и вредности ги содржи: претставата дека стигмата на хомосексуалноста може да се надмине не со отпор кон неа, туку со нејзино прифаќање; откажувањето од секакво очекување дека ти следува да те сфаќаат сериозно; ироничното гледање на сите општествени идентитети; навиката да се третира автентичноста како изведба на автентичност; одбивањето да се уважи како достоинствено страдањето на поединците кои се нашле во ужасни и трагични ситуации, дури или особено кога ќе се погоди баш ти да бидеш еден од нив; истовременото заземање на општествено повисок и општествено понизок став, што подразбира постојано унижување на самиот себеси; отворено признаената срамотност на сексот и демократизирачкиот порив таа срамотност да се шири наоколу; антихиерархиската инклузивност на камп-хуморот, неговото себенеизземање и неговата постојана функција во создавањето заедништво.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Или „не ми ти може мајка ти поинаку – многу ми те сака“.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
И покрај големите историски и општествени промени на условите на машкиот геј-живот што се случиле во изминативе педесет години, геј-децата и понатаму растат во стрејт-свет, стрејт-културата и понатаму и понатаму им е многу важна, а машката геј-култура сѐ уште функционира – и, впрочем, се развива – преку метафорично или фигуративно читање на стрејт-културата: преку нејзино преусвојување кое е и отпор кон неа.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Сѐ уште мора да досегнат – низ болка или низ радост, постепено или речиси веднаш – до дисидентско гледиште кон неа.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Ако се осврнеме на резултатите од нашено претходно испитување на прагматиката на кампот, ќе сфатиме дека целосното доживување на мелодрамата како камп не укажува само на обезвреднување на мелодрамата туку и на препознавање на сопствената сентиментална вклученост во мелодрама.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Тој не ја сфаќа мелодрамата буквално и неиронично, но не ја ни критикува.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Така, „мајка ти ми ти е многу уморна денеска – денес да бидеш добар кон неа“.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Како таква, мајката долго им служела на геј-мажите како камп алтерего.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
За овие дечки се вели дека живеат во бодар нов свет на прифатеност и слобода, милосливо поинаков од оној затвор на угнетеноста, од оној „кафез на исклученоста“ (иако „позлатен... со величествени украси“), кој го знаеле нивните претходници.142 Ако сакате да измерите колку добро помладите геј-мажи денес се асимилираат во поширокото американско општество, треба само да видите – или така барем тврдат застапниците на овој став – колку тие момци се неуки за геј-културата, колку се рамнодушни кон неа, колку малку им треба.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Кампот, како што видовме, не е критикување, туку критика.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Затоа, третманот на мелодрамата како камп подразбира да се пресврти, иако е тешко да се избрише, надмоќниот, надмен став кон неа.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Ене ви ја старата навика на геј-мажите да се нарекуваат во прво лице велејќи не „јас“, туку „мајка ти“.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
За кутрине геј-мажи што имаат триесет и некоја година, кои наводно се држат за старомодна и веќе бајата верзија на машката геј-култура – верзија на машката геј-култура што не му значи ништо и му е неупотреблива на некој што е тинејџер или што има дваесетина години – очигледно се истине што, само некоја годинка пред тоа, впрочем, биле исти онакви тинејџери пионери и ги проодувале првите невини чекори во бодриот нов свет без хомофобија, несвесни за геј-културата и индиферентни кон неа.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Стана. Пред вратата ја виде Ирена, се упати кон неа.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Најближија до езерото. Во водата, се огледуваа околните гранки од дрвјата, наведнати кон неа, како да молат за прочка.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Биди внимателен кон неа, за да поживееш подолго на земјата, зашто навистина ја носиш со себе.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Таа ме пушта да чекам, скоро билно напнат, и дури кога поаѓам кон неа, ме повикува: Ваму. Сакам крај прозорецот...
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Очите ѝ се свртени кон неа самата. Дали се смешка?
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Без оглед на нивните врескавици, јас почнав да си ги читам белешките, свртувајќи се точно кон неа, кај љубопитно ги рашири и онака големите очи.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Очајничкиот повик го натера да се устреми кон давеничката, но тукушто почна да паѓа кон неа, сонот, како и минатиот пат, ненадејно заврши.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Појде кон неа, но сонот се прекина.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
При онаа ненадејна средба на мостот. Лев, исто така ненадејно, се сврти кон неа и прескокнувајќи ги сите оние, со години пропуштени реченици, „како, каде си, што правиш“, веднаш ја запраша: „Се сеќаваш на киротериумот?“, а кога таа, заварена и радосна, само немо климна со главата, тој продолжи: „Има нешто што нè обзема во отсутноста.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
„Ми се врати топлината кон неа“, вели Кокоруш во еден расказ, „оној вид восхит што можеш да го осетиш само кон оној кој ти е далечен“.
„Најважната игра“ од Илина Јакимовска (2013)
Имаше мигови кога ликот на мајка толку ми се доближи, што желбата неодоливо ме тераше одеднаш да станам и да се стрчам кон неа.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Со самото тоа што никој од роднините на мама не беше стапнал во куќата откако Вера е дојдена, и беше јасно каков е нивниот став кон неа и кон женидбата на татко ми.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Станував сѐ поприврзана кон неа, иако правев големи напори тоа да го скријам и од неа и од самата себе си.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Моето чувство кон неа беше поблизу до страхопочитување.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Не можевме да бидеме неправедни кон неа.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Мојот отпор кон неа беше сѐ помал и помал.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Учествував во драмската секција уште од второ одделение и не можев да не одам на тие проби, и покрај целиот отпор што го чувствував кон неа.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Понекогаш дури и ја сонував таа рака, и во сонот ја подавав својата рака кон неа, и мојата рака удираше во ѕидот па се будев.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Една жена, кога некој ѝ зборуваше, постојано ја движеше главата влево и вдесно, затоа што ѝ се чинеше дека зборовите летаат кон неа, и можат да се заријат во нејзиното чело.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Дечињата ѝ се приближија: двете ја прегрнаа опфаќајќи ја околу половината.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Потоа направи еден чекор кон неа и ја прегрна, а нејзините раце направија едвај видливо движење, како да се обидуваше да го возврати прегрнувањето.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Тогаш, во детството, очајот го ублажував со верувањето дека тегобноста ќе заврши оној ден кога ќе ја најдам таа друга рака, кога мојата и нечија друга рака, соединети, ќе тргнат заедно низ животот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Се свртев кон неа, таа лежеше на креветот до спротивниот ѕид од собата.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Добро,“ реков и ја ставив раката на градите.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Раката ми затрепери од желбата да ја подадам кон неа, и да ја замолам да ми го врати Рајнер.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Мајка ми го чувствуваше тоа, и сега нејзиниот поглед понекогаш ја губеше сигурноста, оној отров кој беше влегол во нишката помеѓу неа и мене веќе не го делевме подеднакво, туку одеше само кон неа, и беше пресилен само за неа, ја задушуваше во нејзината немоќ, ја задушуваше оној зрак среќа кој сѐ почесто ми го огреваше лицето, онаа нијанса на радост што ми го боеше гласот, секогаш кога заедно со брат ми ќе се вратевме дома.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Мојата рака се колебаше, а рацете на мојата мајка веќе ја раскинуваа хартијата со онаква жестокост со каква што убиец, кој долго копнеел да одземе живот, конечно го извршува злосторството; го кинеше ликот на Рајнер на ситни парчиња, како кога убиецот, откако ќе ја убие жртвата, и натаму ѝ задава удари, не затоа што не е сигурен дали настапила смртта, туку затоа што смртта му изгледа премала болка, или самото убивање не ги згаснало неговиот бес и омраза, па и натаму му задава удари на мртвото тело.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Имаше луѓе кои ги искривуваа лицата, го извитоперуваа гласот, и се претставуваа како ѓаволи, нудеа откуп на душите, најавуваа апокалипси, се закануваа дека на прагот е настапувањето на царството на темнината.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Кога правевме паузи меѓу читањата и одевме во дворот на библиотеката, брат ми ми кажуваше работи кои тешко можев да ги разберам, но сепак внимателно го слушав, бидејќи знаев колку му е важно некој да го сослуша, затоа што неговите пријатели беа посветени само на медицината, а тој сакаше нешто повеќе, тој сакаше да ги разоткрие тајните на човечкото суштество кои беа отаде анатомијата; Зигмунд беше уверен дека тоа растајнување би можело да се направи со вкрстување на разумот и чувствата, тој велеше дека и размислувањето, и чувствувањето се есенцијален дел од нас, и само при „соработката“ на тие два дела човекот може да се осознае самиот себеси.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Тие фатија да ја следат Револуционерната организација, создадена од Македонци со бугарско-српско образование, како и односот на Србите кон неа.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
109. Сливница им покажа на Србите оти ако една Бугарија со Источна Румелија може да ѝ покаже на Србија еден сливнички пораз, тогаш соединета Бугарија, заедно со присоединетата кон неа Македонија, во идно време може и сосем да ја победи и да ја пороби Србија.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Ја најде пурата на Ризо и ја запали; лицето ѝ трепереше на светлината од пламенот и имаше нешто во нејзините очи што можеби беше ужасувачко и задоцнето сознание дека она што го засега овој особен орач беше подлабоко од сезонските промени или сомнителната плодност, особено откако претходно сфати дека нејзината моќ на давање не вклучува ништо над или под следниов список на предмети: ножици, сатови, ножови, ленти, врвци; и затоа кон неа го имаше истото она сочувство како кон хероините на секси-романчињата, или кон исончаните но импотентни ранчери-позитивци од вестерните.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Шлаканицата што следуваше беше најсилниот удар што го имаше видено во животот.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
„Ти не знаеш колку сум веќе расипан“, ѝ рече тој и ја подаде раката кон неа.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
„Ти ми ветил...“ промрморе таа. „Што!?“ тој сега се сврте кон неа. „Ти ми ветил...“ процимоле таа погласно.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Онаа што му беше шеф го прочита последниот пасус што го напиша.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Кога се сврте кон неа и ѝ се насмевна, во синилото на очите му засветка онаа возбуда која човек ја чувствува само еднаш во животот, на седумнаесет години.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Таа вечер, враќајќи се низ ходниците преполни со темнина од прегорените сијалици, потскокна кога од сенката пред нејзината врата се оддели машка силуета и направи чекор кон неа.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Не бев сигурен дека е љубопитна и дека дошла со намера да ме види. Бездруго мислеше дека спијам.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Свртен кон неа, со стапалки до распаѓање на колениците стиснати на ѕидот зад мене, ја држев во мрежата на недоспуштените клепки.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Девојката, како некој да ја викна, ја затресе главата и застана.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Сега сите тројца под кривото дрво гледаа кон неа, во белината на вратот или во испупченоста на градите. И самата гледаше во трите составени глави.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Марко ја чекаше дада си и откако ја здогледа се стрча кон неа викајќи: "Гледајте! Гледајте! Дада станала пионер!"
„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)
„Тивко! Приберете се и бидете подготвени да го пречекаме!“ - заповеда високата георгина и ја гушна својата втора сестричка којашто исплашена се втурна кон неа.
„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)
ЛУКОВ: (Задоволен гледа кон неа. Потоа, оди до прозорецот и го отвора.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Помисли дали и тој оваа вечер кон неа ја праќа својата мисла со надеж дека некаде на полпат ќе се сретнат.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Како ќе се снајдам да излезам од глибов? - речиси во исто време кон неа беа пружени четири раце кои ја извлекоа и и го покажаа вистинскиот пат.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Ја респектираше нејзината амбициозност, па тоа му наложуваше кон неа да биде дискретно внимателен.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Ни кон својата свест? - Ни кон неа. - Ни кон себеси?
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Секогаш кога ќе ја погледнаше Руса, се стрчуваше кон неа, ја заграбуваше и плачеше и колнеше на цел глас.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Шашливиот го бута кон неа збунетиот другар.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Кога тројцата уште оддалеку ја здогледале малата, сè уште нераспознатлива појава, отрчале кон неа, првите двајца несигурни во успехот на своите итроштини, а најмладиот молејќи му се на Господа.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Најсетне, се исправил на нозе и челикот од неговиот нож болснал на сонцето.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Наеднаш, од зад аголот излетува кочија и коњите во полн трк полетаа кон неа.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Го запре вжештениот коњ и се стрча кон неа. Ја прегрна.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Гледа Богдан низ вратата кон небесното синило во кое му се чини како да му се отвора небесна врата и тој полека по воздушни скали се искачува кон неа.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
И Богдан, отпивнувајќи од чашата, погледот го држеше кон неа; охрабрен од пијалокот сѐ така очите ги имаше вперено кон неа за да ѝ го види подобро и подолго оној нејзин змиски поглед, оној нејзин отровен насмев, она нејзино кисело собирање на усните мачејќи се да се насмевне, она нагло менување на боите на лицето предизвикано од внатрешниот немир, она нагло менување на расположението, она нејзино нервозно префрлување нога врз нога, она почесто палење цигара и нервозно гаснење тукушто запушена и она нејзино уморно поджулнување на слепоочниците со прстите, она нејзино постојано ставање на рацете на маса, па на скут не оставајќи ги ни малку да се смират.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Тие, тетеравејќи се, минаа крај кучето и кога појасно го осетија мирисот на мајка си, замјаукаа посилно и забрзаа кон неа.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Таа приврзаност кон неа му помогнало и мртва да ја најде.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Како погрешно залепена географска карта од дежурен ученик кој сакал да го сплетка наставникот, стануваше збор за дислоцирана метропола и врвици од кумановските села кои водеа кон неа...
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Доколку, покрај тоа, е медиум за контемплација на суштественото, односно произведувач на визии на истото, таа е средство на религијата или пат кон неа, затоа што суштината секогаш се наоѓа во близина на бога. 76 okno.mk Со тоа доаѓаме до централниот, и тоа не само естетски, проблем на експресионизмот: имено, до прашањето што воопшто е „суштествено” и како во експресионистичката уметност се допира до него.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Не престана да ја сака; неговите чувства кон неа останаа исти.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Но сигурно го виде како доаѓа кон неа, и веројатно ја сфати пораката.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Веќе беше зачекорил кон неа, а тогаш застана, полн со желба и со ужас.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тргна божем случајно кон неа, барајќи со очите место на некоја од масите зад неа.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Ако оцени дека околината е безбедна, ќе го издува носот кога тој ќе тргне кон неа: инаку, ќе треба да помине покрај неа како да не ја познава.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Необичната почит што ја почувствува кон неа беше некако измешана со глетката на чистото безоблачно небо што се протегаше зад оџаците до бескрајни далечини.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Во другиот агол се наоѓаше една мала полица за книги и Винстон веќе тргна кон неа.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Ема му се заблагодари за поканата, влезе со Илона во нејзината соба, ја причека да се истушира и веднаш потоа заминаа кон Метрополата.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Директорот Стево Трајчов беше изненаден од нејзиното рано доаѓање во Центарот, но покажа љубезност кон неа и ја покани на кафе во неговиот кабинет.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Ја жалев и се жалев самиот себе, и скривав нешто, не за да го скријам она што се уште можеше да се скрие, иако тоа беше речиси премалку, туку го скривав моето сожалување кон неа, оти таа не го заслужуваше тоа, таа беше жртва заради мене и со мене. Таа заслужуваше почит.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Круме Волнаровски кон неа се однесуваше со респект.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Синот на Пајко како попарен скокна и подаде раце кон неа. Ја фати за раменици, ја стресе.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Сите пори му се отворија, испаруваа кон неа и очекуваа.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Таа е на брегот, а бурата го носи кон неа.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Сѐ заврши со еден благодарен, скоро срамежлив поглед на Гаро упатен кон неа и со благо замавнување на опашката.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
И така таа го фаќала како седи пред телевизорот, а отсутен, со половина поглед свртен кон неа.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
И мене очите не ми ослепеле, зашто ми требало виделото да го пронајдам, да го погребам, да го тажам - ама и за враќањето ми требало - да ги видам и мајка - свекрва и Ѕвезда моја, ѕвездулче мижуркаво - без таткова закрила - сираче, оф, леле, - офна стишено, па се сврте кон неа, ја гушна со милина, небаре чедо тогаш родено, со здивот да си го стопли.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Постојано го чувствуваше погледот на мајка му на Хелвиг. Иако прикриен. Упатен кон неа.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
За тоа дека се однесуваа кон неа како кон некој што, ете, привремено е тука и чекаат секој момент да си оди. Да ја напушти куќата.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Сосетките не ја криеја зависта и љубомората кон неа. Кон сите нив.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Всушност, тој како да се излади кон неа од денот кога стигна првото писмо од неговите родители.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Чувствуваше потреба да им се освети за понижувачкиот однос кон неа.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Марија не ја беше забележала. - Марија, - ѝ свика и потрча кон неа и кон детето.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Во моментот кога се свртеа кон неа, виде две маски.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Марија сфати дека непријателството на родителите на Хелвиг кон неа има многу длабоки корени.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Не погледнуваше кон неа.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Но, тоа не му помагаше многу. Се чувствуваше као последен подлец, кон неа...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Заради целиот тој однос кон неа, Марија ужасно се чувствуваше.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Ја придоби. Со целиот однос кон неа. Кон нејзините сестри. Кон мајка ѝ.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Се надеваше дека, кога ќе се запознаат одблиску со Марија, ќе го изменат нивниот однос кон неа.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Тоа влијаело и Хелвиг да го измени односот кон неа. Па, сите се искарале. Но, ништо повеќе од тоа не им кажала.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Чувствува ли и тој нешто повеќе од пријателство кон неа?
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Кон неа, за време на целото патување беше нежен. Внимателен. Не знаеше како да ѝ се изнарадува.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Односот на неговите родители кон неа? Од тие двајца злобници.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
На тоа го натера траумата што ја почувствува кај Марија, кога му раскажуваше за омразата на мајка му и татко му на Хелвиг, кон неа.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Бидејќи информацијата веќе беше стигната и до останатите службеници, неколку од нив потрчаа кон неа и ѝ го одзедоа детето.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
За неа, неговото бегство вечерта, ноќта, беше неговото најголемо предавство кон неа.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
За Марија единствено прашање беше - како ќе се однесува Карл кон неа?
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Во тој негов поглед имаше таква отуѓеност кон неа... а можеби и... не сакаше да верува... омраза...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Мерката на душевната и духовната возбуда, објективизираното просудување и восприемање на напишаното, критичката дистанца стануваат оној решавачки фактор што ја одредува судбината на песната и на односот на поетот кон неа.
„Елегии за тебе“ од Матеја Матевски (2009)
Се присетуваше и на други работи кога таа го тепаше и затвораше без јадење; се потсетуваше и сè повеќе чувствуваше одбивност и омраза кон неа. XXVI Богуле секој ден сè повеќе се оттуѓуваше од мајка си; гледаше што помалку време да е дома, што помалку да се сретнува со неа; и што и да го прашуваше таа, тој молчеше ништо не и одговараше; се обидуваше таа и со убаво и со благи зборови да го скроти, да го смири, да му каже дека само него го има на светот, дека тој ѝ е најмил од сè, дека тој е главата на куќата, дека тој е домаќинот, дека тој треба да ја преземе сега грижата околу имотот; го чекаше за јадење, и за ручек и за вечера, но тој не јадеше со неа; му оставаше напишано на ливче каде се наоѓа на работа, на која нива или ливада, да појде и тој да ѝ помогне во работата, но тој не одеше.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Само ја извади лулата од устата, ја впери кон неа како пиштол и пак ја врати в уста.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Правеше напори да не мисли повеќе на Злата, да ги префрлува мислите на друго, да ја избрише од свеста како да не постои, како да не ја запознал - но не можеше: оттргнувајќи ги мислите од неа, тие сѐ повеќе се упатуваа кон неа.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Но и покрај тоа, тој не ја оставаше на мира: ѝ доаѓаше во сон пресоздаден во бубачка, во онаа иста бубачка што таа ја отепа на ковчегот негов; ја подотвораше полека вратата од одајата како човек, и влегуваше внатре, лазеше по подот, се качуваше на креветот, лазеше по покривката одејќи ѝ кон главата; таа скокаше исплашено, се собираше в клопче на едниот крај од креветот, а кога таа и понатаму ќе продолжеше да оди кон неа, таа ја удираше со нога, со рака, со перницата, ја гмечеше, но бубачката ништо не чувствуваше и пак продолжуваше да лази кон неа; таа скокаше од креветот и бегаше низ одајата, но и бубачката слегуваше од креветот и продолжуваше да оди кон неа; ја удираше со метлата, ја удираше неколку пати, силно, но бубачката само се превртуваше на грб, а потоа пак одвртуваше и продолжуваше упорно да лази кон неа; кога ќе ѝ дојдеше до ногата, таа пак ја удираше силно со стапалото за да ја смачка, но бубачката се престоруваше во дијамантното камче од амајлијата на Илко и неа ја заболуваше стапалото при ударот.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Срцето му заигра и стрча кон неа.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Ја сонуваше како таа пак го чека во полето облечена во истиот оној бел фустан што блескоти на сонцето и му мафта со раката, го вика; тој трча кон неа, прескокнува ендеци, меѓи, грмушки, се пробива низ високите жита, но никако да стаса до неа.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Ама многу тегава – ја праша кадијата субашицата Ајша и стана од диванот, та тргна кон неа. – Ништо не бидува, кади баба.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
За да ја понижи пред другите кадани, ја тераше да им носи ручек, да ги служи со шербет и слатки, да им стои простум додека тие ручаа или вечераа, a овие се однесуваа кон неа како кон обична нивна алајка.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
По оваа молневито свршена работа, стариот погледна во врзаната Анѓа, го испушти крвавиот јатаган, ги рашири рацете за прегратка и се стрча кон неа, ја прегрна и почна да ја целива по крвавото лице.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Пауза. (Приближувајќи се кон неа) Ајде, ајде не навредувај се...
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
КОСТАДИН: (Молчи).
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
КОСТАДИН: (Пристапува кон неа).
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Ја обземал постојан копнеж по оној Солун на нејзиното детство, по нежно­ста што ја покажувала вујната Клементина кон неа.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Таа како да ни ја пренесуваше и сета земска љубов, без да биде и самата свесна за тоа, кон нас и кон неа самата. Сигурно за тоа не беше свесна.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Притрчавме сите кон неа.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
И мене, можеби како единствена утеха и можност да се доближам до Мајка, да исполнам некаков долг кон неа, којшто таа никогаш не би го побарала од мене, ми остануваат овие пишани зборови, на различни јазици, како сведоштво за една судбина и за едно опстојување.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Тргна кон неа, но таа се повлече и исчезна.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Ја сврте главата кон неа и се изненади: колку се нејзините рамења суви кога е наведната и колку не личи на својот грч ни на едната ни на другата Марија.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Зачекори во крај, во непостоење, во пресрет на два истрела и еден празен крцкот на веќе испразнетиот механизам.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
„Не овде...“ „Не, овде?“ се свртеа замаглените очила кон неа.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Стоеше бледа и остарена со револверот што му го дадоа во таа ноќ.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Зачекори полека кон неа, несигурно, без нужен такт на ловец пред чии очи е смртта паѓа на коленици.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
„Да одиме“, се сврте кон неа со празно шише в рака.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Затоа третиот во нејзините последни врели ноќи зачекори кон неа.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Заедно ги свртеа очите кон неа и заедно видоа она што не очекуваа.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
„Не шегувај се, Марија“, рече третиот.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Тој се врти кон неа.
„Или“ од Александар Прокопиев (1987)
Кон неа небото лази како поразна стоногалка и воздухот почнува во лисјето да се порева.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
Спомна и некоја несправедливост кон мене од нивните искажувања а веднаш потоа уследија и зборови во одбрана на нашата љубов.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
„Оф, ангелот и не е толку бел“ ги повторував тие нејзини зборови во себе додека слушав како таа им раскажува на некои непознати луѓе за мојот однос кон неа, за нас, за нашиот живот.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Светна уште еднаш. Уште посилно. Токму кога застана и кога се сврти кон неа. Лицето му побеле од четката на молњата.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Наближувајќи кон неа навистина бев во недоумица дали да изигрувам навреденост поради начинот на кој дознав за смртта на пријателот, во она да го наречам кратко и сосема службено искажување, или да настапам итерпејовски: не виденото не е ни дослушнато, значи не е ни разбрано!
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Очите постојано им шараат кон неа на прозорецов.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Тој, во чудниве мигови на занес, дури и ги наслушнуваше одѕивите на своите чекори што го водеа веќе кон неа, кон таа висока и светла градба.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Жената од портретот му се смешкаше спокојно и таинствено на Том и тој повторно погледна назад кон неа, а срцето му чукаше како некаква музика што ечеше во неговите уши. „Таа е прекрасна“, рече.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Ја испружи раката кон неа.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Уште еден миг и тој ќе стане полека и ќе зачекори кон неа.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Како да го стори тоа, кога излезе толку нечесна кон неа?
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Постојат значајни докази (анегдотски) за неговата поврзаност со детската уметност.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Кога размислувам за тоа време сега, сметам дека неговите искуства во Првата светска војна, во тенковскиот корпус во Африка, и во кралскиот воздухопловен корпус мора да оставиле голема трага во него, а и несреќниот живот со мајка ми... но тој никогаш не ми зборуваше што му значела „војната” лично и, како што си претставувам, имал премногу големо чувство на пристојност и лојалност кон неа за мене да ми зборува за таков вид нешта.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Анри Матис ја сумираше дилемата на многу модерни уметници поврзана со детската уметност на тој начин што истовремено беше привлечен, но и неволен да го признае долгот кон неа.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Но тој ми зборуваше за неговите односи со неговите колеги на работа во „Мејнс” (мрежа од електрични кабли што одат под земја во градовите) а претходно имав слушнато некои работи и за неговите односи со татко му.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Си велеа дека таа ја користи нивната почит кон неа.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Низ орманот кон неа доаѓаше Луман арамијата.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Потоа, ако одиме по ред, какво е тоа однесување: во онаа збрканост и мешаница што се случила на пристаништето да си го остави детето само на улица, па дури и да му го покаже патот кон првиот брод!
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Ако ништо друго барем да го ослободи од непотребната загриженост, а и од обврската што ја чувствуваше тој кон неа.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Но сестра ми не се врти кон неа.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Се поднаведна кон неа: - Само да ве прашам, госпоѓо.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Но и од училиштето се отвори оган кон неа; трчаа луѓето да видат што е, но војниците не им дозволуваа да пријдат кон училиштето.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Ноќва сум мансарда од триесет желби санаториумски што лежиме кон неа откриени Сѐ трча кон еден невин смев октомвриски.
„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)
Плачеа минута-две. количка. Ѝ седна во скутот завртен кон неа, ја прегрна Ред солзи, ред мрсули.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Знаев дека можеби треба да покажам и некои знаци на љубов кон неа, ако сакав да добијам барем малку љубов од свекрвата за возврат.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Ги подотворив очите и погледнав надолу, накај местото каде што ми беше тешко и од каде што доаѓаше ’ржењето, и врз стомакот видов пар блескаво-отровни очи вперени во моите.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Се врти кон неа: „Чудесна редба“, рече „долго ќе се памети...“
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Се сеќавам јас на таа птица не поради тоа што на нејзиниот воден пат со недели лебдејќи во небесата не го допре со крилја морето – туку поради откликот на стеблото: кога се покажа птицата стеблото почна да се искачува кон неа, ги рашири крошните, ги отвори како древна книга спред која ниедна трага не исчезнува и залудно не е ничие исчезнување.
„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)
Морав да ја напишам оваа книга за да ја откријам, за да се доразберам во едно време во кое ме немаше целосно во односот кон неа.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Расцветуваш на устата каде мојата пелтечи сѐ кон неа околу неа близу до неа врз неа секогаш така неуморно, секогаш неуморно.
„Омајнина“ од Афродита Николова (2010)
Архангел Гаврил, во муслинска одора, цврсти крилја, раката испружена кон неа. Ѝ носи вест.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Се сврте кон неа, а таа веќе беше тргнала пред себе.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Стојат, ја гледаат, кон неа подаваат раце и ја викаат да дојде горе, на чардак.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
И кога Фимка се доближа и скоро застана до неа, девојката подаде кон неа рака обврзана со окрвавен завој, погласно залипти и низ липтежот одвај чујно изусти: - Мајко.., мила, мајко моја... таа толку тивко прозбори што се чинеше дека ветерот некаде од далеку донесе само шумолење од глас, го удри од карпите и стеблата и го растури меѓу тревјето во лединката распослана под сенките на високите борови и само делче од него стигна до Фимка.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Кога стигна до триесеттата, тогаш ѝ се пристори дека една од нив се заниша, се оддели од другите и онака бела од снегот, стројна во сета својa висина и убавина, со гранките спуштени надолу и целата во бела долга руба со небројни мали светленца кои болскаат толку, што ослепуваат очи, тргна кон неа...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Се стрчав кон неа и радосно ја прегрнав.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Бате Јоле се стрча кон неа, а ние отидовме по него.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Бате Јоле не потрча по неа туку ги подаде рацете кон неа и триејќи го прстите со палците почна да ја намамува да се врати.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Луѓето вчудоневидени се свртеа кон неа и тогаш ги видоа двајцата распашани, брадосани бугарски војници што беа налик на сеништа.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Едо, здогледувајќи ѝ ги нозете над коишто високо се вишеа нејзините рамена, почувствува во себе некоја сила што чиниш сакаше да го фрли кон неа како ѓулето од топовската цевка кога ќе прсне капислата.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Марко, како што возеше ја подзаврте главата кон неа, но ништо не рече.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
По пауза, полека се сврте кон неа во постелата, со дланката ѝ го обложи голото рамено: „Зарем не знаеш колку многу сакам да ми бидеш жена...“ ѝ рече.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Стоејќи на место некое време ја следеше, а потоа без да знае што прави, просто тргна кон неа.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
И ја плати сметката, видливо додавајќи убав бакшиш, а потоа со едната рака го фати кесето со кафе а со другата шишето коњак и, туркајќи ги кон неа, насмевнато ѝ рече: „Ова е за вас.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Дончо дури сега го напушта стравот, не свртувајќи се кон неа, проговорува со напнат глас А, ништо, онака... меѓу нас двајцата! додека во себе се чувствува посрамен и понижен оти Пела го најде така здрвен, па одвај ја крева главата и скришум погледнува во неа.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Подоцна, кога дозна Пелагија како се преселила Чана, убаво ја искара, а оваа само ја пушти својата широка и гласна смеа Ми шо ми стана, мори сестро, зар р’цте ми паднаа! се свртува кон неа секнувајќи ја смеата Ми кој ти а пуле Пеличка?
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Мајката Перса, сега веќе Пелагија сосема свртена кон неа, продолжи да кажува како денеска не може да се очекува да се празнува денот на мајката на Исус Христос, ама порано, вели, Голема Богородица наголемо се славела!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Тој беше толку ладен кон неа па речиси воопшто не ѝ правеше муабет.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Сиротата таа се правеше добра и пречиста, додека од лицето ѝ зрачеше измачување на совеста која ја чепкаше додека седев тука покрај неа со невиниот поглед кој ми беше насочен кон неа и нејзината нечиста природа.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Срипав од креветот и се втурнав кон неа: - Што сакаш да кажеш со тоа – една среда?
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Која среда? Каква среда? Зошто баш среда? – ѝ се нафрлив со прашања.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
И тоа никогаш, да знаеш, никогаш!
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Баш обратно: - Не си добра мајка – фрлив уште една отровна стрела кон неа. – Дури и ако го заборавам прстенот, не можам да заборавам нешто друго.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)