кон (предл.) - нив (зам.)

Мама Злата беше восхитена кога го виде богатството на билките и умешноста со каква учениците се однесуваа кон нив.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Она што Де го мислеше беше тоа што Еленор не постапуваше кон нив како со свои “главни” сликари, како со Ногачи.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Се слушнало само некакво суво дишење, болно и испрекинато, човекот можеби се засркнувал, додека и другите околу него не почнале да дишат како и тој, претсмртнички или пијано, потоа тој Јане Крстин офнал и се занел на една страна, тогаш кога сите знаеле дека од негде некој стрелал кон нив, кон сета толпа, сеедно во чие месо ќе се забие оловото од бездруго долгата арамиска, беговска или измеќарска пушка.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Идеше право кон нив, повремено намавнувајќи им со рака да сурнат кон него.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Пците ги осетија стапките и потрчаа кон нив, но тие се затаија и пците се вратија назад, лаејќи на ветар.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
На плашливиот крик на јастребот, змијата, која реагира на најмал шум, се разбуди, кревајќи ја главата кон нив.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Сега, пак, Србин се сврте кон нив. Шишман во никого не се опули.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
И Милчо ги чувствуваше како втори родители: приврзан беше кон нив, а и кога ќе дојдеа татко му и мајка му од работа или во неделите и празниците кога не одеа на работа, тој пак со баба му и дедо му си играше и се шеташе.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
„Ќе појдам и, вака слеп, ќе се судрувам со дрвја, со камења. ќе ме видат како се тетеравам кон нив и ќе пукаат во мене како во ѕвер.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Мечката, веројатно кога си ја достори работата што си ја работеше, се сврти со половината тело кон нив, ги погледа, ги погледа и спокојно си влезе онака во орманот.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Со други зборови, диференцијалното родово исцртување на сѐ и сешто, почнувајќи од машките и женските песни во бродвејските мјузикли, па до изразните жанрови и стилови што ги викаме трагедија и мелодрама, создава културен крајолик во кој голем број емоционални и дискурзивни практики се кодираат како мажественост и женственост.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Во средниот век црковните концили за одредени прашања донесуваа одлуки дека се „адијафорични”, што значи неутрални од позициите на верата, така што црквата нема директен однос кон нив, тие не можат да се подведат ниту како грев ниту како доблест.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
И кога на заповед на најстариот офицер, по дедо или по татко дебарски потурченик, неколку војници се стрчнале да го фатат коњот за узди, сите виделепод три јужни светкавици како кон нив трча кусоног човек со сплескано лице слично на погача, уште повеќе на месечина.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Сега веќе беше сигурен - ни таа кон нив.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Со демаскирањето на практиките на моќ, индивидуите се во можност да заземат став кон нив и да се спротивстават на нивното влијание врз нивните животи.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Од страв од изгнасување, порано, пред што ги огради Видан, пристапот на злонамерници до нив го бранеа со разни застрашувања, со чести стражарења, но најмногу, а изгледа тоа беше и најпочитувано, со измислување на разни фантастични приказни.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
- Ја, - подрече Чакарвелика, го пристутка плеталото во скутот и не кревајќи ја главата кон нив си рече во градите: - Убаво сте смислиле, деца, ама вие дома не ќе можете да се вратите.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
А Богдан го засакаа така силно зашто дознаа дека Шандор не им е вистински татко: мајка им им кажа дека нивниот татко умрел кога тие биле малечки и дека таа се премажила за Шандор и сè било добро додека тој не почнал да се однесува кон нив сурово, да ги тепа и да бара начин да се ослободи од нив.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Од картезијанска гледна точка, знаењето во „прво лице“ на психолошките состојби е непроблематично, бидејќи кон нив ни е отворен директен и транспарентен пристап, додека знаењето за нив во „трето лице”, како и знаењето на она за што обично сметаме дека го претставуваат, е мошне проблематично, како што покажуваат скептичките аргументи.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Една од сеприсутните цели на политиката на идентитетот, воопшто, е светот да стане безбеден за малцинскиот субјективитет така што погледот на јавноста ќе се пренасочи од особените одлики на малцинските супкултури, особено од сè што може да им предизвика неудобност на луѓето што не им припаѓаат на тие култури, да ги направи сомничави кон нив или да им внесе чувство на исклученост од нив.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Овој руски став тие го темелеле врз основа на историската прагма.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Но, ако робовите знаат дека секој поглед на странец упатен кон нив е поглед како кон потчинет човек, човек без слобода, обесправен човек, ороспиите, пак, никогаш не мислат дека луѓето гледаат на нив како на ороспии.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
По него фотографот, ротниот, двајцата фелдфебели, ефрејторот. Фотографот излезе пред групата, застана свртувајќи се кон нив.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Од друга страна, сите ги освојуваше насмевката на лицето на Марија и нејзиното внимателно однесување кон нив. ***
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
И, така, тој погрешно го разбира начинот на кој функционира еден заменски идентитет создаден преку таква вкрстена идентификација – односно, точниот начин на кој Џоан Крафорд за некои геј-мажи функционира како заменски идентитет. ‌Во секој случај, суштински е важно геј-идентификацијата да не се сведува на геј-идентитет.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Дедо Ангеле се сврте кон нив, милозливо им се насмевна. Децата останаа задоволни.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
И забележав како волшебно се менува бојата на гласот, тонот и што е тоа и не знам, ама кога ќе застанеа на ред пред дупката на стаклото и кога „шалтерката“ ќе подигнеше поглед кон нив, дали од тоа дека парите се на дофат од пензиската членарина, чекачот звучеше поинаку.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Со ова е поврзана и поентата дека интенционалистичкото објаснување, наспроти Витгенштајновото тврдење, не повлекува дека правилата го поседуваат оној вид или степен на автономија која би ја сугерирало нивното разбирање на платонистички начин.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Самуел погледнува кон нив, но не ги виѓава.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Тие се свесни дека промената на господарот значи само дека ќе ја вршат истата работа како и досега и за новите господари, кои ќе се однесуваат кон нив на истиот начин како и старите.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Затоа Пискулиев повеќе го следеше стражарот на коњот, што беше непосредно придаден кон нив, прв истурен претставник на власта која еве најде за сходно да го привлече и него под своја присмотра.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Нашиот живот се состои не само од реални факти, но исто така и од нашиот однос кон нив, од нашите соништа, од мешаницата на нашите спомени и асоцијации, а од драматургот, не знаеме зошто, бараат еднострани претстави - или - сѐ е 150 Margina #17-18 [1995] | okno.mk реално, или - сѐ е отворена фантастика.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Во еден миг тој сепак се врти кон нив и налутено им вели да си одат.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
На Мусли бег тоа му одеше во прилог, веруваше дека на тој начин меѓу чуфлигарите ќе се закоренат некој вид натпревари, па кон нив и нивните предлози пројави особена наклоност.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Така личноста која не е чиста - којашто не го крие својот измет - ги навредува другите луѓе; нема обзири кон нив.”
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Тие се насликани со бајонет, кој се дига кон нив од чоколадната брусилка.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Еден дел од овие гени и хромозоми, можеби, својот почеток го имаат во далечната Анадолија, за да се вкрстат со други, во срцето на Балканот, во Прилеп, па потоа кон нив да се вклучат други, некаде од областа Сул, крај Јонското Море, за да продолжат кон бреговите на Езеротои, оттука, да започнат нов балкански круг.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
За мене ова беше уште една таква ноќ и до моментот кога пристигнав на мојата станица веќе знаев дека ќе ми помине, ќе бидам доволно опоравен за да можам да пешачам до дома по мрачната улица составувајќи поеми за копнеења кои што никогаш не ги запишував.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
- Кои сте вие? - за среќа праша некој и се заврна еден чекор кон нив.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Наќо, стискајќи се со рацете за железните шипки на прозорчето викаше кон нив: - Вие не сте божји души...
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Со своите текстови во песните сакаше да ги демистифицира и ја користеше секоја прилика да го изрази гневот кон нив.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Луѓето немо го заколнувале: раскажи, честит стрико, што си видел, и ние, ако нѐ посоветуваш, ќе му свртиме грб на овој безбожен мрак, со пеколот не се војува.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Во поглед на британскиот став за народноослободителните движења на балканските народи, експертите на Министерството за надворешни работи на Велика Британија во својата рекапитулација на британската политика кон нив ќе нагласат дека во периодот кога се појавиле овие движења, пред сè НОД во Југославија и движењето на отпорот во Грција предводено од ЕАМ, тие како Министерство постојано укажувале и барале да се обрнува посебно внимание на "нашите краткорочни и долгорочни интереси".
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Го употребувам терминот „адијафоризација” како алегорија: она што денес се случува: еден број важни човечки акции се прогласува за морално адијафорични, т.е. неутрални од морален аспект.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Од тие причини таа настојувала движењата на отпорот да бидат формирани од приврзаници на Велика Британија и кон нив да се придодадат британските воени мисии кои истите требало да ги раководат.3 Целокупната организација и раководењето со движењето на отпорот во окупираните држави му биле доверени на СОЕ (Special Operations Executive - Управа за специјални операции) чиј Главен штаб се наоѓал во Лондон.
„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)
Ветувам дека нема да бидам себична кон нив.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
„Но ние дојдовме заради вас,“ му вели еден од младите луѓе.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Нашите мисли се упатени кон нив и ние остануеме на тоа сите Македонци да бидат обединети во својата татковина.“
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Наместо да ја оспоруваат или да ја подриваат конвенционалната женственост, тие се здобиваат со моќ преку нејзина преувеличена, претерана, хиперболична и нападна изведба (а тоа е она што голем број феминистки ги тера да бидат сомничави кон нив).
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
И пак чекала први тие да ѝ прозборат.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
5 Се изненадиле, доколку душевното мртвило им овозможувало да примаат со преморените сетила впечатоци привидно далеку понезначајни од последните кршења на двоколките, едната на оној Герасим од Побожјане што еднаш ја боледувал таа мака, втората на сипаничавиот Јован Стојче-Столетников: доаѓала сама, нема, намалена, се пробивала низ густо распослана невидлива пајажина што повеќе заплашува со својата лепливост отколку што претставува пречка, чудно мавтала со слаби раце пред лицето, брзала кон нив.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ги одбегнував нивните погледи за да не го видат сожалувањето во моите очи, моето сожалување кон нив затоа што јас тукушто бев со тебе, твојот мирис сѐ уште беше на моите дланки и толку голема иднина навидум беше на видик.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Забележувам како кон нив се упатуваат коректно облечени луѓе, исполнети, кои контрастираат со другите луѓе, ослабени, со испиени лица и скромно облечени, видени дотогаш и подоцна.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Конечно благодарност за рамнодушноста како форма на непримерност. Но само кон нив.
„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)
Одеше директно кон нив, немаше бегање.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
- Кој си, кучешко копиле, што посегаш по сиромаштијава наша?
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
На крајот, низ призмата на митот како нешто што им е заедничко на идеологијата и науката, разгледан е односот на поединецот кон нив: “Односот на поединецот спрема идеологијата е како однос спрема мит, слично или идентично како што во современата епоха науката е мит за човекот”.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Ако среде чепкање во носот ги полази некоја зелена или златокрила мува веднаш ќе се обидат да ја плеснат по газ со обете раце како да го упатуваат својот единечен аплауз баш кога не му е време.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Се упати кон нив, а тие кон него.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Во нив нема ништо од конвенционалното и вештачкото што, општо гледано, им е присушто на прифатените или на наметнатите општествени улоги, а што му овозможува на општествениот актер каква-таква дистанција од нив, а со тоа и некаква противсила во однос на нив.315 Кога самиот си создаваш улога, немаш гледиште со лесен отклон од неа.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Ако имаме сеќавања таму, би можеле да започнеме да ги прифаќаме и да развиваме некој вид на припадност кон нив.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Но каква врска има ова со ориентализмите, со односот кон нив кај балканските народи?
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Кога најмалку претпоставувале, видовитиот Дмитар-Пејко паднал на коленици и ги подал рацете кон нив. - Ми истечува крвта. Болен сум.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Можеби ќе излезе дека геј-женственоста се состои од културна идентификација со одредени обродени начини на чувствување и на изразување или од привлеченост кон нив, како и од одбивност кон други.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Поради брзиот развој на настаните, информациите што пристигнувале од теренот и секојдневните анализи на британските аналитичари и експерти го принудиле британскиот премиер Винстон Черчил да заземе став дека е потребно позасилено ангажирање на дипломатските и разузнавачките служби, со што би можела да се реализира замислата за формирање балкански блок од Турција, Југославија и Грција, а по можност да се настојува и да се убеди кон нив да пристапи и Бугарија.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
На тоа Хрисостом уште веднаш одговори.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Како старомоден лекар тој повеќе сакаше да ги посетува своите пациенти отколку тие да му доаѓаат во неговата нова канцеларија, а модерните лекарства кои правеа чуда ги гледаше со скептицизам, или во најмала рака кон нив имаше универзален однос и штедливо ги користеше.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Таа нѐ поттикнува личното да го правиме стварно.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Зашто ни во најжешко лето не пресушуваат, и зашто водата е студена и лесна за пиење, жителите на Потковицата кон нив се однесуваат како кон природен резервоар на вода за домаќинствата.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Макс и Добрата Душичка си се приближуваа онака како што си се приближуваат небото и земјата во некоја далечна точка – се соединуваат само за окото што гледа кон нив во хоризонтот, а дека за нив нема соединување, ама нема ни раздвојување.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Кметот зајачки ја поткреваше главата, ѕиркаше и мрмореше кон нив: - Мислам дека е германкси ...
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Се заврте кон нив и се протегна подавајќи ги рацете кон таванот. Високо е, откри. И широко.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Тие ѝ го здогледаа лицето и ѝ го чуја гласот: „Седнете, деца, седнете!“ ја крена раката и ја турна кон нив, „стасавте токму навреме.“ 88
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
“Да ти е. . . скопскиот дух”, промрчи градскиот шут и ја повлече со себе во задимената и затемнета просторија каде другите ја прекинаа својата партија покер и ги насочија кон нив своите полузамижени и никако љубопитни очи.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Се затрча кон нив викајќи: - Караман! Стрела!
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Зашто таквото сведување би го збришало самиот проблем што се нафатило да го решава, бришејќи го токму она што предлага да го објасни – имено, значењето на женствените идентификации на машката геј-култура.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Откако почна да проповеда за Радосната Вест, најтешко му беше во своето срце да ја победи токму лутината кон нив.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Крсте не дотраа, пак се испули кон нив и пак боцнат од невидливото шило, ја заврте главата, и пак му даде зорт на магарето.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Се слуша, веднаш не се знае од која насока, некакво чудно квичење и никој од двајцата веќе не знае дали кон нив се доближува ѕвер со човечка болка во кучешка душа или човек со тага на пес во грлото.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Повеќе луѓе погледнаа кон нив.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
И за секоја инспирација која исцрпена од нив, за да се пренесе на сите како одраз на времето, неблагодарно кон нив, ја фатив во стих.
„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)
Рафалите му го тресеа целото тело, рамената, рацете.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Имајќи шанса да ја искористам таа смрт, јас ќе се потрудам, за доброто на сите чувствителни кои го населуваат Небото, да го добијам Будиното совршенство, растопувајќи се во љубов и сочувство кон нив, и упатувајќи го сиот свој напор кон Единственото совршенство.”
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Им одговорил истрел - пак кон нив, неодредено, во месото на сите.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ворхоловите јунаци, во конвенционална смисла социјално и сексуално девијантни отпадници, дури и впечатливи од пуританско гледиште, се прикажани среде сопствениот свет и среде сопствениот контекст, каде нивната девијантност изгледа сосема обична, прифатена, вообичаена, природна и лишена од каква било афектација.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
А ние ќе ти исткаеме нова кошула и ќе ти сплетеме волнени чорапи.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Но ед­наш, кога Чанга мина крај нашата куќа со стадото, нашата Сталинка оддалеку ги насети козите и прчовите, па се стрча кон нив.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Затоа треба да имаме почит кон нив а тие секогаш да сметаат на нашата подршка.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Затоа од Каиро се бара извештајот за активностите на единиците на НОВ и ПО на Македонија, нивната јачина и политичите тенденции и цели како и личното Титово мислење кон нив. 341
„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)
Во таа нејзина одвај видлива надворешна промена, имаше уште една, внатрешна: не ѝ се допаѓаа убавите мажи, чувствуваше одбивност кон нив и тоа не го криеше.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Ќе си играв нешто со грбот свртен кон нив.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Тие се како светилници во меморијата на секој од балканските народи.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Презентацијата на сознанијата на говорникот и писателот е лишено од информации коишто можат на читателот да му дадат податоци за условите при создавањето на експертското мислење.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Беа веднаш над него, замина кон нив.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Сакам да останам отворен за сиот свет, не сакам пред него да се затворам во самиот себе, сакам да го зачувам интересирањето за другите луѓе и љубовта кон нив.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Всушност, гласовите од зборувањето на селаните им го свртеа вниманието на братучедите кон нив.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Го крена кон нив загрижениот поглед.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Во сета своја љубов кон нив како кон ближни свои, тој сепак ги гледаше такви какви што беа – неписмени селанчишта, мрзливи рибари, превртливи и дволични во своето однесување како Петар со кого тогаш во Антиохија толку многу се испокара.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Во своите анализи тие сосема јасно му ставиле до знаење на политичкиот естаблишмент дека "поддршката на југословенските партизани можеше да ни ја даде најдобрата воена полза".
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Исклучително брзото давање на визата сигурно не ќе беше најдобро за мене поради овдешните, кои тајум се сомневаа на мојата лојалност кон нив.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Кон нив Кадам Милетски додаде уште три букви.
„За буквите“ од Црноризец Храбар (1754)
Не очекувале, сепак видовитиот несреќник јасно проговорил, не можело да се сфати умира ли или зачекорува исправен и наеднаш повисок и од највисоките.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Тој влегува во водата и оди кон нив.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Укажа посебно на сериозноста на пишување проза - што бара трпеливо прибирање податоци, критички однос кон нив, формирање ликови, макотрпна деноноќна работа - некогаш на машина за пишување, а сега на компјутер.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Но од друга страна, знаеше дека не може да побегне од слепата послушност кон нив.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Ова се постигнува со вклучување на индивидуите во екстернализирачки разговори за овие практики.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Трајана се обѕрнала кон нив, се насмевнала, и им рекла: Не ве дентисав од сенкат, сестри.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Го ранија в грб, не в гради, зашто не беше свртен кон нив туку кон својот грев подаден пред него како пред мрачно предупредување дека е виновен.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Ако можам, би сакал да ги испочитувам дострелите на геј-мажите кои, од Стоунвол наваму, пишувале, на англиски, романи, раскази и драми за машкиот геј-живот и чии дела толку ми значеле.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Тој, како што се движеше кон нив, така погледот го држеше втренчен право во неа за да ѝ го пречека и најкусото кревање на погледот.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
И не само лицето - и гласот му бил чуден, со подмолно длабок звук во нејасно развлечените зборови. Не го разбрале.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Која беше замислата, влогот за потфатот наречен Глас? 4Не отстапувајќи од правилата и барањата на филозофското читање, за кои отсекогаш го имав сочувано должното почитување, во книгата Глас сигурно сакав сериозно да обработам некои содржини (семејство, сопственото име, вера, дијалектика, апсолутно спознание, погреб - и уште по нешто), но спротивставувајќи ги, страна наспроти страна, интерпретацијата на големиот канонски корпус на филозофијата на Хегел со реиспишувањето на поетот- писател, речиси вон законот и неприфатен - Жене.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Бидејќи самиот автор е интегрален дел од тој свет, тој не се однесува сензационалистички кон нив, туку ги при­фаќа такви какви што се, и тоа сугестивно го пренесува и врз гледачот.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Без размислување побрзав кон нив. Како да не ме очекуваа. Гледаа во мене изненадено.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Зар немам обврски и кон нив?
„Духот на слободата“ од Војдан Чернодрински (1909)
Зарем овие песни, бре, да ги заборавите?!... (плука кон нив). Пу!...
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Исчезнуваше верноста кон нив, макар што кохезијата на земјата почиваше на сега видливите утописки идеали.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
„Ајте сега, господот ваш, обидете се ако ви држи...” им велеше на луѓето кои стоеја со копачките да му ја срушат; тие кога ќе ја видеа пушката, се растураа и пак се враќаа; тоа со месеци го чинеа: идеа со копачите, вртеа околу куќата и пак се распрснуваа кога ќе го видеа Бандо со пушката; се обидуваа и ноќе и дење, но тој секогаш беше тука: стражареше на мазгалката и ја вртеше пушката кон нив.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Кафеаната секогаш беше преполна: влетуваа во неа Ѓупките со дајрињата в рака, пееја, се виткаа, ја тресеа снагата; гледаа луѓето ококорени во нив, пуштаа раце кон нив да ги фатат, да ги штипнат, но тие како јагули се извиваа и избегнуваа од дофатите; кога ќе им ги собереа парите на луѓето, излетуваа надвор без поздрав, без збогум; утредента пак влетуваа со тие опојни песни и со тоа лудо тропање со дајрињата што свеста ја земаа.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
„Пушти го Ханс,“ рече жената доближувајќи се кон нив. „Пушти го. Тој е пијан.“ „Он етна свиња.“
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
И покрај целата нејзина несериозност, таа задржала елемент на опасност.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Жената ѝ беше некоја далечна роднина, поправо посвојче во пошироката нејзина фамилија; но колку и да се чувствуваше приврзана кон нив, тие сепак ја сметаа за туѓинка, ако не и за слугинка, и ја дадоа за жена на првиот човек од улица што ја посака.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Ослободените „братушки” сега не сакаат да си ги признаат своите грешки; ете зошто изјавуваат дека тие се сите русофили, и дека го милуваат рускиот народ, но не ја милуваат руската влада, која не ги изразувала народните чувства кон Македонците и негативно се однесувала кон секоја искажана од народот симпатија кон нив.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
И таман дочекаа време да појде Најдо на другата страна, Толе се накашла и тропна на камењето, тапците пак се фтурија кон нив.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Треба да ги принуди сите што ќе ја здогледаат да ја сведнат главата во длабок поклон кон нив и нивната сила, умност и моќ, како преку ден, така и преку ноќ.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Меѓутоа, во сите тие планови "висело" прашањето за помошта што би можела да им ја испрати Велика Британија на балканските држави.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Што ако цела сала ќе ги наврти кон нив прекорните погледни, толку да им чини на самобендисаните.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Седмо: дека партизаните ќе се однесуваат кон нив фер како воени затвореници.
„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)
Само вистинските случаи, а кон нив можеле да се придодадат и таквите соништа кои биле вистински одраз на стварноста останувале во гнездата на нашето паметење.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Бидејќи немаме никаков општествен поттик да се вљубиме и бидејќи немаме никаков сопствен стандарден, надворешен, јавен облик со кој ќе ги дефинираме и претставуваме сопствените венчални односи, мораме да ги персонализираме постојните општествени облици за да ги направиме наши.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Сето ова и уште многу нешто кое до нас, за жал, допира пооредно или никако не допира, било или можело да биде запишано во тефтерот на господарите на Потковицата, Акиноските.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Се сврте кон прскалките, ја сврте и цевката на пушката кон нив и почна да пука.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Напротив, интенционалистичкото гледиште зависи од идејата за нивното конвенционално потекло и поддршка, на начинот кој штотуку го опишавме, а ова е исто толку анти-реалистички став кон нив како што е и ставот на самиот Витгенштајн.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Затоа се однесувал со респект и љубов кон нив.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Таа пролет имаше мигови кога во Гнездо сите заборававме на своите лудила, мигови во кои нашите лудила забораваа на нас, и мислевме на Добрата Душичка и на Макс, и често го изговаравме зборот “љубов”.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Можеби сакал да ги смири, да ги испцуе или да им се закани дека ќе се пресмета со нив доколку не се смират.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Носачите на сандакот малку се поколебаа и подзапреа, зашто кон нив се тркалаше голема група народ, викајќи и пеејќи алилуја.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Верувам дека забележувате: кодошот ве подучува како да се однесувате кон кодошите за да можете да ѝ користите на својата несреќа.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Се вратив во заборавениот дом (Речиси незабележлив среде шумата од зборови) Овде сѐ е приготвено во вид на копнеж Како во собата на Алхемичарот кој штотуку И се приближил на формулата за објава на златното доба (Мислам дека станува збор за нестварни одаи Или за скалила што водат кон нив)
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Оваа перспектива, како што е познато, укажува дека во определувањето на тоа што некој знае, треба да се започне со приватните дадености во неговата свест, од каде треба да се започне процесот на надградување, кон заклучоците за она што може да постои покрај нив; идејата е дека на тој начин човек барем започнува со нешто непогрешливо и несомнено.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Ако Џоан Крафорд или другите женствени ликови со кои се идентификувале геј-мажите не се навистина жени, ако цело време биле некакви преправени верзии на геј-мажите, тогаш човек не би можел разложно да ги нарекува со зборот идентификации односите на геј-мажите кон нив.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Чувството за себеси како геј-маж досега барем делумно ми еволуирало преку тоа искуство.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Чекале тој глас да порасне во него, да го напне, да му ги расфрла ситните парчиња на распаѓањето, онде, по рудината со заборавен пат од непознати времиња, а тој уште чекорел кон нив небаре и самиот се плашел навистина да не се распадне на педа од отворениот гроб, од незасилениот пламен во јамата.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Тој може, да се послужам со бродвејскиот пример на Клам, да има посебна склоност кон чувствителност или емоционален набој или лични облици на израз – вредности што добро се вклопуваат во песните што прагматиката на музичкиот жанр конвенционално ги става во поджанрот на песните што ги пеат жени.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Тие можеби би пуштиле еден лош да се сврти набрзина, ама секако не сакаат да отрујат никого, бидејќи во тој случај полицијата би била обврзана да примени многу поактивен пристап кон нив.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Мартин го втренчи кон нив својот студен поглед.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Втасаа под Пишишки Камен. Од буките се покажаа навртени кон нив две цевки од пушки.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
И навистина како што тие растеа, неговата љубов кон нив се намалуваше, а кога ќе навршеа четири месеци, неговата љубов кон нив целосно исчезнуваше.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Овие практики на зборување и пишување воспоставува описи на сознанија кои се сметаат за „глобални и единствени” (Foucault, 1980), описи кои ги маскираат историските битки поврзани со нивното достигнување, како и мултиплицирањето на отпорите кон нив.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Херман сепак смета дека повеќето производители сакаат да снабдуваат со добар производ.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
- Не можам, се бранел попот и ги вртел кон нив дланките како да сакал да ги одбие од себе.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Оди полека кон нив на секое скалило за миг застанувa небаре проверува дали ќе ја издржи нејзината тежина, се доближува до милите, а тие свртуваат грб и влегуваат дома.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Мими и мама Злата се упатија кон нив.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Но во реализирањето на таа идеја се испречиле Русите, кои недвосмислено ставиле до "знаење дека тие воопшто не размислувале за вакво решение", образложувајќи го својот став со "фактот дека една таква конфедерација би претставувала цордон санитаире кон нив".
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Ако за потребите на оваа студија посакав да ѝ завртам грб на самата машка геј-култура и, наместо неа, да ги истражувам природата и функционирањето на машката геј-поткултура, тоа е затоа што вторава е мистериозна на начини на кои првата не е.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Кон нив добро се однесува. Многу внимателно. Уште од почетокот...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Различноста беше видлива, и за неа, и за другите околу неа, посебно за прифатените жени во Центарот, а тоа ја исполнуваше со радост што преминуваше во топлина, во необична мекост и непосредност во однесувањето кон нив, станувајќи им на тој начин блиска и пријатна.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Од книга во книга, вие на еден мошне посебен начин ги претставувате настаните и навраќањата кон нив што придонесува трите книги меѓусебно да се дополнуваат и дообјаснуваат, а верувам дека истото ќе важи и за следните книги.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
“205 Во овој пасус, Зонтаг можеби ја преклопува неискреноста на кампот, неговата отуѓеност и далечност од предметите и практиките со кои се зафаќа и ја запоставува неговата вистинска љубов кон нив.206 Но, има право што го нагласува темелното доживување на сите идентитети како улоги.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Тие држави се покултурни од нас, а како такви само тие ќе имаат полза од присоединувањето на Македонија кон нив.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Студентите веќе не се подучуваат, нема обраќање кон нив, а особено со нив не се разговара како некогаш.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Нивните прогонувачи упатија неколку истрели кон нив, од кои еден го прсна задното светло.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Кога врзаниот наближа кон полковниците, ги загледа луто, бесно, и напна на јажето да се втурне кон нив, но луѓето што го влечкаа за мишките не му дадоа да се доближи до нив.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Со очи го повикал светот на светците и ги кревал рацете кон нив, сакал да ја одбие од себе незаслужената среќа тој да го уништи чудовиштето.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Од под една бука стана и се упати кон нив висок и строен партизан. Трајче го препозна. Тоа беше Планински.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Кон нив се придодава и трета – оти Македонците се нешто средно меѓу Србите и Бугарите.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
По пристигнувањето на Аварите, во втората половина на VI век, дел се приклучиле кон нив и се населиле во областа на среден Дунав и Тиса, а други останале околу р. Волга, Дон и северниот брег на Црно Море.
„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)
Излегувајќи, свртен со грбот кон нив, Хрисостом ги затвори очите и ја изговори, малку изменета, кратката Исусова молитва што инаку знаеше да ја повторува по десетици пати уште како млад искушеник: „Господе Исусе Христе Боже мој, спаси нè сите!“
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Имаше една ќерка и еден син, кон нив нè придодаде нас тримината: мене Пелагија, мојата сестра Добра и... Ленчето нејзино!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Со милноста на песните и нас нѐ погодија во длабочината на градите, ни ја стоплија душата, та и ние срипавме и тргнавме кон нив, и без здив се прегрнавме, се слеавме и песна запеавме.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Со тоа што во мојата смртна постела се вртам со грб кон нив, им давам на знаење дека сеансата е завршена, дека треба да си одат да ме остават да си ги вршам работите.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
На Мартина, уште кога тргна кон нив, му затупка срцето, но беше премногу горделив за да се откаже да оди накај нив.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Но тој ништо од тие работи не зеде, туку веднаш, штом ги виде птиците во дворот, го премина прагот и стрчна кон нив да ги фати.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Особено мислам на Нил Бартлет, Алан Холингхурст, Марк Мерлис, Џејми О’Нил, Кристос Циолкас, Џон Вир, Дејл Пек, Мелвин Диксон, Џо Кинан и Адам Марс-Џонс; како и Роберт Феро, Тони Кушнер, Алберт Инаурато, Роберт Глик, Денис Купер, Џон Речи, Џејмс Пурди, Семјуел Дилејни, Итан Морден, Есекс Хемфил, Алан Гурганус, Стивен Мекколи, Дејвид Фајнберг, Џејмс Роберт Бејкер, Гери Индијана, Рандал Кенан, Дејвид Ливит и многумина други.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Јас бев Д. Х. Лоренс на не правењето, гласот на сите потенцијални љубовници кои копнееа и се плеткаа, но сѐ уште го немаа сторено тоа.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Само што стигнаа да ги растоварат коњите, дотрча еден од другата страна кон нив забрефтан, им шепна нешто на уво, а тие како подгонети, рипнаа го истурија казанот со манџа, ги собраа пушките, па како молња, побегнаа..
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Сега Богдан почна да се менува и кон нив: не правеше повеќе шеги како порано, ами почна да им подвикнува исто како и таа што правеше порано, да им ги следи стапките и да гледа што прават.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Кон нив Луман беше безмилосен: ќе го претепаше должникот, ќе му го грабнеше детето и не му го пушташе додека не го добие она што сакаше.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Додека цевките заканувачки вперено зјапеа кон нив, јас претрчував од клупа до клупа и ги собирав пушките фрлајќи ги кон нозете на учителот и Сандрета.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
И кондуктерот минувајќи крај купето, ќе фрлеше поглед кон нив.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Истакнато е и сведувањето на човекот (од страна на идеологијата) на homo rationis - суштество чии судови и одлуки се секогаш добро промислени, од што следи и барањето на идеологијата за одговорност на поединецот за неговите судови и одлуки.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Стана полека од столот и тргна кон нив бесшумно преку дебелиот килим.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Нишајќи се, дојде блиску до братучедите, но не продолжи кон нив туку сврте кон портата и дури тогаш подзастана.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Мириса. Мириса на чисто. Погледнува покрај себе.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Зашто, ако најдобар начин да се избегне компромисот и лагите на апсолутното, е да бидете недостоен кон нив, исто толку е вистина и дека така ризикувате да исчезнете, да го уништите својот добар глас до тој степен никогаш да не го повратите.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Сакам да останам отворен за сиот свет, не сакам пред него да се затворам во самиот себе, сакам да го зачувам интересирањето за другите луѓе и љубовта кон нив.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Без да се обидува да бара машка моќ и привилегија и, така, без да изгледа дека поприма мажествени родови одлики (за разлика, во таа смисла, од некои политичарки и адвокатки или директорки и други жени на положба што има некаков авторитет), дивите, сепак, успеваат да остварат положба на општествена надмоќ.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
И тргнав кон нив. Луција ме здогледа на десетина метри, се вкочани, застана и ја фати тетка си под рака, уште посилно.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Штом ќе се изместат од задолжителната, конвенционална мажествена позиционираност која им се должи на тоа што имаат истополова желба, машките геј-субјекти развиваат нетипични родови идентитети преку изнаоѓање различни видови дисидентски односи кон стандардните родови вредности што се врзуваат со културните облици. ‌Ајде да разгледаме еден претставителен, навистина прочуен пример.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Кметот и учителот се изделија од луѓето и се упатија кон нив.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Неговите потиснати мисли биле далечни еха на тие зборови но со поинакво значење; го предупредувале да го предвиди и најмалото зло што можело да ги демне од своја тврдина.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Затоа косата и изгледаше уште позлатеникава. „Ајде“ , и пријде Отец Симеон барајќи и наоѓајќи во нејзините очи златни дамки. „Како би било сам да патуваш?“ праша Мирон и зачекори кон нив со закана одлепувајќи ги рацете од гради. „Не би било добро,“ рече Отец Симеон.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
— Ние сме, ние, не берете гајле — се јави дедот Волче и се стави со тој што тргна кон нив.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Наместо одговор Пелагија кон нив двете испрати широка и блага насмевка.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Тогаш оној полека се покрена и зачекори кон нив.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Но кога учителот и Сандре насочија автомати кон нив, свикувајќи да ги кренат рацете, отровница ги взаби во душата и восочно им светнаа лицата.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
За различни луѓе имам различно мислење, но не можам да кажам дека мразам било кого на овој свет.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Зајмиме хетеросексуални обрасци на односност и ги приспособуваме кон сопствените цели, истовремено потпирајќи се на личното и на интимното за да им внесеме особено, своеобразно значење – да ги создадеме значењата и обредите што им даваат облик, цврстина и полноважност на нашите чувства.314 Колку се полични или поинтимни таквите начини на ополноважување и легитимирање, толку ни е помала дистанцијата од нив, толку понеиронично ни е гледиштето кон нив и толку помитски стануваат тие општествени облици и обреди. ‌Ваквите самоодобрени, самосоздадени и самопотврдени облици и обреди можат да бидат особено угнетувачки токму за оние што ги создаваат.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Ете населба, то ест место, каде што христијанската верска догма не успеала сосема да ги надвладее паганството и митологијата, туку приопштувајќи се кон нив и испреплетувајќи се со нив, со нивните обичаи и празнувања се натоврила како со бесцени камења, и историјата, припокривајќи сосе малтер на легенди и преданија, печалела за други, за завојувачите, додека за тукашните ги резервирала страдањата, прогонствата и истребувањето, а заедно со нив правото на бој и правото од сето тоа да разгрнат епски духовни мегдани, кои, во текот на времето, неуките но интелегентни души на жителите на Потковицата ќе ги преобратат во фактичка своја историја и врз неа ќе прикрепат една колку рурална толку здрава и чиста егзистенција, која, пак, несполуките и поразите, кои се јавуваат како негација на сѐ живо и движно, ќе ги извиши на рамништето на својата вера во опстанокот и тука ќе ги озакони како судбински збиднувања во човековото битисување во овие краишта.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Кон нив јас го имам дадено и мојот опис: како клечеше пред нив, како ги молеше да ти простат и како им ги веќаваше главите и на Иванов и на целиот Централен комитет, само да ја спасиш твојата...
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Го ранија в грб, не в гради, зашто не беше свртен кон нив туку кон својот грев подаден пред него како мрачно предупредување дека е виновен.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
За разлика од тоа, тешко ми одеше од рака да ги доживеам и да уживам во дивите и во кампските перспективи кои ми ги подаваше поткултурната практика на машката хомосексуалност, па ми остана воздржаниот или амбивалентниот однос кон нив.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)