кон (предл.) - себе (зам.)

Исполнета сум со спокој, зошто ова срце создава и креира едноставна убавина во секој миг од денот, во мене расте љубовта кон себе, кон светот и животот.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Не плаши се од моето отсуство, од мојата незаинтересираност за тебе.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Го жулкаа, го милуваа, му викаа Шарик, а тоа познавајќи си го името и нивниот мирис, потскокнуваше радосно, се припиваше до нив, но човекот го тргаше со ремникот кон себе.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
„Мислам“, рече таа, „дека те сакам.“
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Перса ја фати за рамена, ја повлече кон себе силно ја целува на челото!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Издолжената слика на одвртувачот на тапи може да го претставува ветрот, што вшмукува сѐ од десната третина на сликата кон себе, додека пак пресеците со боја на земја од the 3 Standard Stoppages подолу ја претставуваат земјата.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Ема ми ги стави дланките на образите и ми ја сврте главата кон себе.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Незауздани чувства на свирепост и суровост кон себе и кон сите околу себе.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Си ги поднамести очилата на носот, воздивна и го привлече следното купче хартија кон себе, со она ливче најгоре. Го исправи.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
На некој начин, тој брзо го загубил своето топло чувство, својата љубов кон себе, карактеристичен знак на нарцисоидна повреденост.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Со предните две копита ѝ ја опфати сета глава, а со задните го повлече кон себе розовиот задник на нашата Сталинка.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Тој својата моќ, својата омнипотенција ја здобил со присоединување на целата нација кон себе.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Старецот му ја подаде својата збрчкана рака, вечејќи го кон себе. -Не гази таму!
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Осип Мандељштам Се гледам со очите на ѕверот Затворен во својата ќелија Во својата богата пустелија И ја меморирам сета верност Што си ја искажував кон себе Чекорејќи низ долгите ходници Низ вените со сѐ уште топла крв.
„Забранета книга“ од Веле Смилевски (2011)
Него сѐ уште го немаше, па чичко Лозан со нетрпение постојано шеткаше де горе, де долу, а кога еден Германец се појави на влезот, тој ме прибра кон себе.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Треба ли да се појасни дека тоа најчесто е интерпретирано како машка сексуалност насочена кон себе.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Тој одново ја привлекуваше кон себе настојувајќи да ја бакне.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Не, не спомна ништо во врска со нејзините килограми.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Ако сака да биде искрен кон себе си, не би можел да тврди дека воопшто очекувал ваква покана.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Го прегрна со моќната рака околу рамењата, го привлече кон себе, баздејќи му на пиво и повраќаници. праша таа.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Ова може, превртено или реципрочно, да се каже за секој идентитет и секоја идентификација: нема однос кон себе и поистоветување на себеси, без култура, но мојата култура како култура на другиот, култура со двоен генитив и разлика во себе.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Се врати назад во својот бокс, седна, го фрли парчето хартија немарно меѓу другите хартии на масата, ги стави очилата и го привлече говорпишувачот кон себе.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„О, никако,“ вели засмеан, „ќе се испокараме кој да носи венчаница“.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Ја фатив за половината и ја повлеков кон себе.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Азра се ослободи од тоа што ѝ остана во устата, отсекувајќи со јазикот од густото фрли полна плунка на чаршафот, го залепи левиот образ на предниот дел од бутовите на Андон кој сè уште, замижан, стоеше отпростум, го заграби со двете раце за задникот и силно го притисна кон себе, како со тоа да ја допразнуваше устата од која сѐ уште истекуваше сперма и се лизгаше по неговите нозе.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Ја притисна кон себе и ѝ рече: „Како би било твоето име нагалено?“ „Не знам“, му рече таа.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Како лудак или мајмун, сакаме да ги повторуваме гестовите на толпата - да ја раздразнуваме, исфрламе од такт, во неа да будиме агресивност кон себе, што им доликува на вистински уметници.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Го исправи, го сврте кон себе и тупаница го погоди меѓу очи.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Илона остана во студиото на Ема до полноќ.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Движењата на екстремната десница добива страшна сила: Национал-социјалистите на Хитлер се сѐ појаки, ја присоединија Австрија кон себе, Хитлер беше во Рим, Мусолини воведе антисемитски закони.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Биди критички настроен кон некритичноста, особено кон некритичноста кон себе.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Тој е осуден да го повторува овој компулзивен премин поради тоа што открил дека му е тешко да остане топол, и одвнатре и однадвор.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
За еден Лири, индивидуата е она што е важно и колку нешто е подрско, толку е подобро.”
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Ако ти грешеше, грешеше само кон себе.”
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Се свртувам кон себе, очите мои ме гледаат.
„Сонети“ од Михаил Ренџов (1987)
Но еден ден Србин го фати Шишмана за ракав и го тргна кон себе на спротивната страна.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Стравот те привлекува кон себе, тој е слуга за злото.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
- Што е ова? – писна гласно да плаче. Ѝ ја затворив устата со дланка, ја повлеков цврсто кон себе и се стуткавме крај најблиското дрво.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Доколку ракот, како што тврдат некои, исклучиво е психосоматска болест развиена во реакцијата кон надворешниот свет, односно како реакција на организмот кон себе, тогаш Креклајт (Kracklite) во СТОМАКОТ НА ЕДЕН АРХИТЕКТ умира од неприлагоденост.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
А да биде искрена кон себе, и самата сакаше да верува во тоа.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Тој ги гледа со една рамнодушност што издава внатрешна устременост кон себе.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
И таа секој ден сè повеќе го врзуваше кон себе, сè повеќе го засакуваше, свесна дека Богдан ги поседува сите мажествени својства и во неговите прегратки лудуваше од напливот на својата задоцнета и со години потискувана страст.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Затоа тој не можеше да не ја прими и како предизвик кон себе, таа длабока дира во своите нозе.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Колку е поголем зазорот, толку е поголема страста...  Но реката, колку повеќе е свртена кон себе толку е порамнодушна спрема човечката судбина. 
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Од брегот те здогледав... - ја фати за рака и ја привлече кон себе.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Реката ме привлекува кон себе со истата брзина и сила со која тече.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Вратени кон себе, некогашните колонизирани народи стануваат заточеници на својата припадност, вкочанети во тој колективен идентитет што ги ослободил како од тиранијата така и од европските вредности.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Нели, многу смешно - се трудеше Катерина да се разведри, или само да ми прикаже дека не држи многу до тие сеќавања; и наеднаш, откако се потпре со едната рака на мојата подлактица неочекувано потскокна, се протегна колку што можеше за да дофати некој лист од гранката, но тоа не ѝ појде од рака, и откако се спушти на земјата ми се приближи, ме опфати со двете раце и ме привлече кон себе.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Тропотот од камчето сè повеќе му се доближуваше до увото и кога му дојде на дофат го грабна Шишмана за рамено, го тргна кон себе со една снага што човек не би ја очекувал од неговиот омалодушен изглед.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Бонети ја фати и почна да ја повлекува кон себе, но таа замавнувајќи силно со рацете и телото му се оттргна и избега.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Бонети рече: - Не ја исмејувам, но знам дека христијанството се засновува на суровост кон себе, на страдање, на лишување од сите благодети земни, на лишување од сѐ што примаат сетилата, потиснување на радоста, на желбите, на волјата, бегање од стварноста, презир кон телото, живеење само заради душата.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Се гледавме еден со друг, очи в очи.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Му порачав на ангелот свој кон себе да ме повика кога деновите ќе бидат негови, со одброен број.
„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)
Татко му, во одговор, само го прегрна и го стегна кон себе.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
- Таа и тебе ќе се обиде да те грабне, ќе видиш! Не затоа зашто ѝ се допаѓаш.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
” и необично плодните и динамични музички активности во текот на повеќе децении, до отворените тврдења од крајот на 70-те дека “строго музичките прашања не се веќе сериозни прашања” можно е да се следи, на прв поглед, парадоксалниот и некохерентен, но всушност доследен развој на едно особено отворено, искрено мислење, спремно да ја прифати сопствената мерка и граница и да биде иронично кон себе во моментите кога би можело да се наметне како надмоќно.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Тој пак, Павле, му беше лут на Петар затоа што овој со својот затскриен презир кон сите будеше кај него ист таков презир кон себе.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Ќе го сметав сево ова за исповед, за рамнодушен однос кон себе ако не знаев дека со црвената нишка низ моите гради се извлекува и животот.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Да имаме храброст да ја соголиме душата и да создадеме нешто креативно.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Тој само нежно со раката го допре врвот на нејзиното лице вртејќи го кон себе и ја бакна.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Марша го привлече кон себе и го бакнуваше, велејќи му: - Знаев јас дека ти си хуман човек. Дека имаш добро срце.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Немој да плачеш, - ми рече Коле и ме стисна нажалено кон себе.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Сѐ е толку живо, а сепак сѐ толку повикува на смрт.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Јас имам обврски кон себе.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Го привлече блокот со зелена хартија кон себе (Таа не му даде отпор...), го смести пред себе (Ја легна женската!...) и го отвори (Ѝ влезе меѓу нозете...) кревајќи го капакот и внимателно подвиткувајќи го да стои легнат на масата на спротивната страна.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Другиот ништо не одговори; го повлече кон себе чаршавот и се заврте кон ѕидот шарајќи нешто по него со прстот на здравата рака.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Ослободен малку од грижата да го рине снегот, ослободен и од стравот што му го задаваа волците, момчето почувствува потреба и да се среди малку, да се сврти кон себе, да се измие.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
„Никој не е безгрешен. Јас грешев и кон себе, и кон тебе, и кон другите.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
- Чедо, скраја да е, скраја да е, будалче ... - ме стиснува со раката кон себе.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Потоа ме привлече кон себе и ме бакна.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Улам на твојот двор со распеани рози, Улам на древниот часовник што покажуваа недојдено време, Улам на оној жесток ветер од кој не потреперуваат ниту гранките ниту лисјата туку коренот в земи, улам на твоето тело што како божја заповед го свртува кон себе сонцето и го крие за да му биде визглавје на плодот во тебе.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Уште на почетокот, кога во однесувањето на госпоѓа Мариела, при честите службени контакти, го проѕре кај неа чувството на наклонетост кон себе, Богдан не можеше да си објасни дали тоа беше резултат на своето, со оглед на годините (тој од госпоѓа Мариела беше помлад дванаесет години) нагласено љубопитство (ако тоа се читаше од погледите со кои тој шеташе по нејзиното високо, видно потполнето, со нагласени облини, но складно тело) или на решеноста на оваа жена со својот порив да направи баланс меѓу срцето и разумот и отсуството на сопруг за нормален живот да го надополни со разуздан одговор на страста која ја поседуваше и заради која еден млад човек беше подготвен да им се подреди на сите нејзини желби.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Беа изложени „сијамски близнаци“ од неодреден пол, во Dinos и Jake Chapman: „Zigotic Accelaration“; фиберглас, патики, боја, 150х180х140 см, 1995 пози на интерпенетрации што зборуваат за неможноста за „екстерна­листичко“ општење и ултимативно за самосодржувањето на потиснатите нагони.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Сите ние се раѓаме со предодреден ген и код, но умешноста на прифаќање на животот таков каков што е, е во способноста да се создаде внатрешна хармонија (да се биде во мир со самите себе), да бидеме способни за зрела љубов, да доживееме духовна и физичка интимност и блискост, да имаме почит кон себе и кон другите.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Без нималку колебање го земаме во прегратки сето она што ни припаѓа, ги припиваме кон себе сите блиски луѓе без кои не можеме да го замислиме нашиот обичен живот, сите копнежи, сите желби, сите надежи, целата љубов, со сето свое совршенство.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Биди солидарен кон себе. Краток е векот, моментот уште пократок.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Влезе во келијата како и другпат да ѝ држи епитимија на Смилјанка; таа лежеше гола на постелата; кога ѝ пријде и кога го зеде веленцето да ја покрие, таа се покрена, го фати за рацете за вратот и го повлече кон себе; тој почна да се трга, да се опира, да се исправа, но нејзиното тргање беше посилно и тој клекна на колена крај неа, а потоа се наведна над неа допирајќи ѝ ги градите со брадата; таа од влакната почувствува скокот и возбудливи трпки по кожата и уште посилно го привлече влечејќи му ја главата кон своето лице.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Тоа е она „општествено-потребно значење” на доцнограѓанското општество: Нарцис, кого „социјалните игри” не го засегаат, кој длабоко во себе содржи еден изопштеник и освен тоа не ги почитува „правилата на играта”, кој не се држи до задолжителната симболичка идентификација, го презема симболичкиот Мандат и кој во интерсубјективните односи го заобиколува премногу интензивниот еднонасочен допир и му дава предност на универзалниот промискуитет, за кого примерот на социјалниот живот, „социјалниот успех” е манипулативно владеење со блиските луѓе и за кого жените се неизоставно посочување на „мајчинското“ над-јас, при што казната за неуспесите не е веќе чувството на вина туку непознатата мачнина и кон себе свртениот агресивен бес...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Уште од култната книга на Сузуки и Фром Зен будизам и психоанализа, се знае за стереотипот според кој запад го карактеризира прагматизмот, а исток неговата мистика, која е насочена самата кон себе.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Досеткава, да беше насочена кон друг, а не кон себе, или кон некого друг, а не кон саканиот, ќе поминеше како чисто омаловажување поради имплицитното уназадување на маж од благородната положба на машката достоинственост во пониската положба на женската тривијалност.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Двајцата тргнавме кон прозорецот.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Се однесуваат нечесно кон себе си и поради тоа неможат да им дадат значење на некои од суштинските работи кои ќе му дадат вредност на нивниот емоционален живот.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Леглото го влечеше кон себе, под колената како да беше потсечен, но уште, уште не смееше да се предаде.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Како што се освежуваше, така Богдан сè повеќе ја привлекуваше кон себе.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Сакаше да го допре оружјето, да си поигра со него, не знаејќи сѐ уште за неговата намена.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Во тој стравотен час како тоа да било најпресудно, ништо друго.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Лириеви беа “урбани, секси, ентузијастични, ориентирани кон себе и љубители на забавата.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Го видов како стои пред огледалото, загледан со белките на очите кон себе.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Ја подаде раката кон него – беше тоа бавно движење, можеби сакаше да го погали, а потоа, пред да го допре, ја сврте раката кон себе, подеднакво бавно ја приближуваше раката кон своето лице, но пред да ја спушти на него ја пушти надолу, во скутот врз излитениот фустан.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Чувствував дека тонам; сонцето беше сосема ниско паднато во пејсажот, и сите нешта беа обоени со сосема чудни, невообичаено згаснати бои; како да висеше нешто во воздухот, некаков електрицитет; чувствував и некаква телесна возбуда; во еден миг го повлеков Лудвик кон себе и потем долго се бакнувавме на пругата.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Секогаш кога ќе шетаа, ја држеше Марија под рака, стискајќи ја цврсто кон себе, како да се плаши некој да не му ја грабне, давајќи им до знание на сите што ја гледаа дека тој не е некој нејзин пријател или роднина, ами маж.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Она што всушност ме одби од Луција таа вечер беше едно ситно движење на нејзините нозе, едно сосема беспрекорно, технички изведено поместување на нејзините колкови, со кое таа ме привлече кон себе, ме зароби, и јас се најдов токму на местото каде што треба да биде маж кога спие со жена; беше тоа една совршена технологија на водење љубов, нешто што за искусниот маж е вистинска посластица, кога ќе го сретне кај некоја жена.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Ние го ослободуваме терминот, симнувајќи му ги ропските пранги, за да претставува еден самопоетичен, кон себе насочен систем на организација, кој настанува во космосот во разновидни по величина системи. Во луѓето, општествата, атомите.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Тој со едната рака ја држеше цврсто за половината чувствувајќи ги нејзините растреперени мускули, а со другата рака ја стискаше нејзината рака и ја чувствуваше нејзината врелина и спонтаност привлекувајќи ја кон себе колку што е дозволено.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Беше јасно дека во тие мигови не можев да се повинувам на дисциплината што ја исполнуваше Ема со својата наивна и едноставна игра со која ме заведуваше, но, кога ѝ ги ставив дланките на раменици и силно ја повлеков кон себе, кога помислив дека целото тело ѝ е наврено на мене, или дека целиот сум во неа, почувствував дека токму тогаш таа ја сфати смислата на играта и, конечно, го направи тоа што ѝ личеше на жена која вистински го сака токму тоа: се сврте кон мене, ме гушна, ми ги апеше усните, првин горната, па долната, повремено навлажнувајќи ги со врвот на јазикот, а потоа силно ме загриза на вратот.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Тој ја привлече кон себе и откри дека бакнува живо, топло лице.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Потскокнав со подзината уста, но чичко Лозан ме фати за рака и ме припи кон себе.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Откако ќе ја прими, ќе биде ли подготвен со својата рамнодушност уште да ја прима доблеста, да ја намами кон себе, со помош на онаа, што веќе еднаш ја примил?
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Целости устремени кон себе а сплотени и пловни.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
И, што беше уште почудно, дури и кога го привлекуваше кон себе, тој имаше чувство дека истовремено го оттурнува со сета сила.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Таа клекна крај него и му ги допре градите на неговите гради: тракарањата на срцата им се споија - едно во друго удираше. Ѝ го почувствува здивот, опојниот мирис на нејзиното тело, на нејзината коса и уште повеќе ја привлече кон себе; ѝ ги набара усните, ги споија и замижаа, сакајќи овој среќен миг да го задржат вечно.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
“Иако многу од корените на ронин... се во машката култура, мнозина успешни жени добро го познаваат Патот на ронин.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Одеднаш ме прегрна повлекувајќи ме кон себе, - како да сакаше да каже, што и да е не грижи се, татко ти и јас сме тука. Очите ми се наполнија со солзи.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Ја гледаше сега таа зачекорена мечка како го скусува растојанието меѓу нив со некој нов скок и уште веднаш сети како од зад него се раззинува една длабока празнина, една ужасна провалија, и го влече кон себе; беше едно чувство како некој силен ветер да му дува во градите и просто го оттурнува да отстапи.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
„Не те очекував,“ продолжи мајката.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Овде, таа двојна имагологија (како запад го гледа исток и како исток го гледа запад) е балканизирана.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Богот пламти, гиздави се множат искри!... ***
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Дај боже да има копилиња. Ама тоа не е проблем на човекот што го прашуваш.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Бродската сирена одекнуваше зарипнато, по малку задушено од маглата, Margina #26-28 [1995] | okno.mk 135 но беше јасно: бродот бараше пат, се најавуваше, прашуваше нешто, повикуваше кон себе.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Се стутка и ја повлече кон себе челичната врата.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Прашањето на сексуалните табуа, каде што, на пример, аналниот однос е најкарактеристичен, се поставува како двојна задача - во смисла на начинот на нивното сексуално практицирање и во смисла на нивното психоаналитичко, симболично значење: усмерување кон себе, кон некое примално задоволство.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Дали се толку нечесни кон себе, авто-деструктивни, очајно одат против Бога зошто им недостасува љубов и чувствуваат апатија кон сите околу себе.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Почувствував нежно треперење на нејзините усни врз моите.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Долготрајна, исполнета, среќна сегашност.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Не знам зошто, ама штом го видов него толку многу бев одушевен од својата намера што, без да знам од кои причини, како од туку-така, без збор да му речам, се пресегнав, го фатив за главата со двете раце, го повлеков кон себе преку масата и го избацував среде челото.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
А тој, наизменично, удираше со цел замав, влечејќи ја кон себе прачката и крвнички загледан во моето лице, чекаше да залиптам, да заплачам, да лелекам, да врескам, да молам...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Хундертвасер уште во почетокот на педесеттите го сврте вниманието на јавноста кон себе, благодарејќи пред сè на провокативните манифести, од кои најзначаен е можеби „Мувлосаниот манифест против рационализмот во архитектурата“ од 1958-та г.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Таа седеше на креветот и кога ги средив цедињата и седнав до неа, ми ја стави десната рака преку рамото, со левата рака ми помина под брадата, ги здружи двете дланки на мојата десна надлактица и силно ме притисна кон себе.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
По нејзиното доаѓање дел од основните методи на дотогашната работа, што се потпираа на долгогодишното искуство, или го изгубија своето значење, или бараа неодложно прилагодување на непредвидливите ситуации, но многу позбунувачки беше тоа што се случи со началникот Круме Волнаровски: јас станував сѐ повеќе несигурен и неспокоен, затворен и оттуѓен, лош кон другите и кон себе.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Сѐ беше така подредено кај тоа старче, што Змејко можеше зад секој негов гест да ја насети онаа негова чкулава рачичка како влече полека, како глувче, кон себе, кон себе.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
НАШЕТО ОПРЕСИВНО ПРАВО СТАКНАТО СО РАЃАЊЕТО: ПОЛИТИКА НА БУКВАЛНОСТА Етимолошката разлика помеѓу грчките и романските (римски) термини мошне е важна во праксата на културите каде што овие термини се употребуваат.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
А и гордоста сама по себе е слепа и сурова, свесна замка за сопствените сетила.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Останал неподвижен и со раширени раце и уште повеќе сличен на црн крст. сигурен дека сѐ му припаѓа во таа ноќ пред големата утрешна битка во која над него ќе стојат други со поголем чин и попризнанена војничка мудрост, офицерот тогаш ошол да го земе коњот да го попжвлече за узда кон себе, да им ја открие на војниците својата љубов кон животните или, просто, да им ја покаже умешноста на скротувањето. И го сторил тоа.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Кога бакнежот заврши, како песна што завршува со постепено стишување наместо со крешендо, тој ја стави другата рака околу неа и ја привлече кон себе во прегратка, движење што ѝ беше единственото природно продолжување на тој бакнеж.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
А ќе беше и двојно поомаловажувачка во контекст на машката геј-љубов: бидејќи машката хомосексуалност во мажественоста гледа суштинска еротска вредност, да се претставиш себеси или да го претставиш партнерот како да се одликува со женствена идентификација, па уште и да ја изложиш таа женствена идентификација на јавен потсмев, би било да се омаловажиш себеси или да го омаловажиш дечкото како сексуален предмет и како средство за остварување сексуална фантазија.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
И ги пикна дланките под плешките, ја потфати за рамениците и повлекувајќи ја надолу, кон себе и, влечејќи се со целото тело кон нејзиното лице, ја праша додека така цврсто ја држеше целта во дланките: „Сигурна си дека ништо не се случи? Кажи ми!...“
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
А ако не се реши на тој чекор? Ќе раскине ли? Ќе ја прекине ли, жестоко кон себе, па и кон него, оваа љубов?
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Ме фати со едната рака и ме сврти кон себе.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Во истата смисла ги употребувавме и ние, однесувајќи се кон себе, тие имиња.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Не можел да го повлече чкрапецот на кубурата кон себе.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Чедо, скраја да е, скраја да е будалче... - ме стиснува со рака кон себе.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Традицијата секогаш тежнее кон потполна, апсолутна смисла, којашто важи од еден до следниот момент, па во вечност, кон смисла дефинитивно отелотворена во една мисла, во еден настан, кон смисла окарактеризирана со потполното насочување кон себе, без какво било залудно растурање.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Веќе нема сеопфатна приказна - како што некогаш беше онаа просветителската за рационализација на светот, или идеалистичката за кон себе вратениот дух во историјата, или марксистичката за еманципација на човештвото - која би била кадарна да ги сосредоточи сите тежненија и да ги насочи кон едно единствено - својата цел, всушност.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Еднаш во Бостон, пред многу години, прашав еден пријател, кој со години и години живееше со истиот дечко, дали некогаш им дошло да се венчаат.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Инаку, околу Енцесбергер се расправавме; господинот Бузони рече дека тој тип на јазик личи на лелекањата што допираат од нашите културни импотенти навикнати на државни привилегии и дека Маргина не е место за таков тип текстови; господинот Вулкански (во нашата Бетмен-редакција што се наоѓа под дното на реката Вардар, во присуство на неговото верно куче Пингвин и уште пар сведоци по огледалата) одговори цитирајќи го Ханс Магнус: „Пара не прави уметник”, не го разбираш Енцо, тој е бескомпромисен пред сѐ кон себе и тој никогаш нема да падне на нивото на македонскиот културен работник, да пита плата”.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Податен на чинки исти недостоен паднат цар, моќ сенишна круни бистри податни на палав зар кон себе ги влече блиски плен понизен возврат- дар.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Стасав, папсав, без жар, без вриеж, Си прилегнав сам во себе и молкум Се дочитувам, допишувам, Со тиок глас кон себе викам, Сам од себе бегав, а од себе стигнав, До сопствениот пристан: Тишина.
„Сонети“ од Михаил Ренџов (1987)
Бродари. Полни со празвучна пена се губат. Дува, дува - ој, пронајди плута ли сурат над морската чума. Брановите само диво се љубат.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Обиди се, погледни со моите очи кон себе.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Потоа ги испружи рацете преку рамената на својата пријателка, ги сплете на грбот по кој се разлеваше нејзината долга брановита коса, силно ја притисна кон себе, потоа се оддалечи малку од неа, за да се погледнат очи в очи и, кога заеднички ја фатија нитката на длабоко вслушување во молкот, Илона тивко проговори: “Тоа е мојот единствен пат. Помогни ми. Те молам.”
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
- И моите не се ништо послаби, - му дофрлив јас гордо, веќе готов да му рипнам на пубертетлијата кој од сите најмногу ме нервираше, кога Абраш ме фати со неочекувано силен стисок на раката, ме повлече кон себе и предложи: - Немој, кога ти велам.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Но не ме прегрна да ме стегне кон себе.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Се клештеше кон себе од огледалото и беше здрав. И се сеќаваше на Јана.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Таа ги навали очите и почна да му раскажува како пред три дена тој дошол да ѝ држи епитимија, таа лежела гола во постелата; тој се наведнал да ја покрие со веленцето, а таа се поткренала, го фатила со рацете за вратот и го привлекла кон себе; тој почнал да се трга, да се напиња, да се исправа, но нејзиното тргање било посилно и тој клекнал на колена крај неа, а потоа се наведнал над неа допирајќи ѝ ги градите со брадата; таа од влакната почувствувала скокот и возбудливи трпки по кожата и уште посилно го привлекла влечејќи му ја главата кон своето лице.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
А такво согласување немаше, зашто Бугарија мислеше да си ја присоедини кон себе цела Македонија сама, без помош на другите соседни и на големите држави.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Зборот maverick (слободњак) потекнува од тексашкиот збор за нежигосано теле; се употребува да означи слободен индивидуалец свртен кон себе.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Тој ги свива нозете во колената, ги подбира кон себе, те едната нога врз коленото, те другата нога врз другото колено, додека зборува.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Тој го фати Винстон за раменици и го сврте со лицето кон себе.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Во тој миг на влезната врата некој силно затропа.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Во ушите сè уште ми одѕвонуваше пукотницата, кога се чу и втора.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Често, намерно или несвесно гипоттиснуваат, задушуваат, вршат суицид на сопствените чувсва.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Тоа што ти го нарекуваш примитивен дискурс, јас би го нарекол минимум почит кој треба да го гаиме - сами кон себе, ако ништо друго.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Гзиме рефлексно појде кон ќеркичката Јета. Да ја повлече кон себе, да се смири.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Ќе го сметав сето ова за исповед, за рамнодушен однос кон себе, ако знаев дека со црвената нишка низ моите ради се извлекува и животот.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Ќе дојде ли публика? - гледаше во мене, а прашањето го насочуваше кон себе.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Во „Којот: Ја сакам Америка и Америка ме сака мене“, 1974, на пример, живеел и се поистоветил со едно животно -којотот - настојувајќи да ја впие неговата топлина.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Станува јасно дека неговата критика кон себе си е лажна.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Мал знак на внимание кон наделеку познатата госпоѓа Петра“ „Со ништо не сум ве задолжила“, рече Петра поклопувајќи го со едната рака кесето со кафе и подавајќи ја другата кон шишето вињак, како да е готова да ги турне назад кон него и без проблем да ги тргне кон себе.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Нѐ фаќа и нѐ поттргнува, нѐ наведнува кон себе.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Кети седна на плетениот стол, повлекувајќи ја Рози кон себе.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Совладана е и остварена желбата, онаа постојана опседнатост и долгот кон себе си, кон своето пеење што еве сега ја здогледува светлината на денот.
„Елегии за тебе“ од Матеја Матевски (2009)
Тој ја сврте кон себе така што сега стоеја гради до гради; нејзиното тело изгледаше како да се топи во неговото.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)