Одговорот беше само насмевка во која почитта кон прашањето, а тоа значи и кон родителот, се најде на последно место.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
„Тешко е да се израснат сериозни подржувачи на животот што го создаваме!“
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Нема повеќе примарни сцени, туку родителски сојузи; нема веќе потиснување на сексуалните желби кон родителите, туку детето ги „поништува” своите едиповски копнежи.
„МАРГИНА бр. 22“
(1995)
Еве оваа глупост ми се откачи, и тоа токму пред мојата Јана, но толку спонтано ми дојде што морав да ја изречам. Иако горчеше.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Како да се доближиме до вистината, како да видиме што е грдо, што е убаво во однесувањего на децата кон родителите и обратно?
„Добри мои, добар ден“
од Глигор Поповски
(1983)