кон (предл.) - соба (имн.)

Потоа со бавни чекори, се упати кон собата - истата соба каде што ја осети најголемата радост и најголемата болка во животот.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
„Простак! “, помислува, но ништо не кажува, ами со неочекувана ведрина продолжува кон собата. ***
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Поита кон собата на Томо. Го виде како седи потпрен на креветот, со инфузијата која се цедеше во неговата рака, а пред него стоеше строен човек, завртен со грбот кон Рада.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Сонот го следеше својот тек: и во него први беа скалите, дрвените скали на старата куќа по кои се качува, па кујната со маса наместена како за ручек со шарен извезен чаршав, соларник на сред и четири чинии околу, потоа надесно, кон собата во која спиев со Мајка, таму, веднаш таа-лежи на креветот, до половина покриена со јамболија под која ја насетувам мекоста на крупното тело.
„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)
Додека мајка им зборуваше, девојчињата гледаа со страв кон собата, каде беше Марија со Карл.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Во поранешните денови, при едно од спроведувањата кон собата на иследникот ми беше упатена, можеби и со добра намера, опомената дека секое барање од страна на службено лице кое не звучи и како заповед, или барем како закана, треба да се сфати за неприлично.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Можеби таа сила што ме поттурнуваше не беа прсти или рака туку желбата или потребата над која немав контрола.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Всушност некои прсти ме имаа фатено за рамото и ме туркаа кон собата во која ти го беше поминала сосема сама поголемиот дел од твојата последна ноќ.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„Таквите околности не смеат да се користат“, гласеше неговата опомена.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Во онаа полупоспана состојба (кога мракот не е само темнина) овие зборови ми прозвучија како сожалување но истовремено и како закана.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Како провокација ми прозвучи и она забелешка на иследникот, и тоа среде испитувањето, дека постоеле моменти кога будноста попуштала.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Гледајќи во брачната содружничка портирска службеничка, побарал пријавница да ја пополни, ја приложил личната карта и тргнал со куферчето кон собата.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Залелакав и јас и јурнав кон собата на сестра ми.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
„Бабичке, бабичке, со дедо ќе спиете во мојата соба!“ ја влечеше кон собата.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Залелекав и јас и јурнав кон собата на сестра ми.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
ЛУКОВ: (Се наведнува и го влече кон собата, по пат го удира со нозете онесвестениот Фезлиев.) Нема да се спасиш.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Тој е насмевнат надмоќно, гледа првин во вратата зад која побегна Иван, па потоа кон собата на Неда. Вади цигара и пали.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
За сето време додека разговара со неа тој го чувствува Лукова, постојано гледа кон собата каде што остана тој и се штрецнува на секој шум.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Марија уште нешто требаше да се разбере со својот шеф и потоа појде кон собата на Мајка.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Скршнаа кон собата, следени од звукот на бури и громови, а молњите... сини и ужасни... им ги осветлуваа лицата.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)