кон (предл.) - сонце (имн.)

Не научи ништо ти од неговата смисла да се расте нагоре, кон сонцето, а не - кон земјата.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Кога ќе фрлеа поглед кон сонцето ќе им се пристореше дека ноти потскокнуваат во виножитото ама кај ќе им текнеше баш тогаш на Моцарт и сомотските виенски валцери!?
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Тоа беше една мала валтичка, заштитена од северните ветрови, а сета свртена, подадена кон југ, кон сонцето.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Треба да се знае каде ќе падне зрното, дали ќе про’рти кога ќе се измушне од тенката лушпа, и која патека кон сонцето ќе фати.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Мина преку терасата и околу оградата од грумушки трендафили, и тогаш нејзините стапала, обуени во сандали со ремчиња, нежно згазнаа на тврдиот, како килим, тревник помеѓу трендафилите и портокаловите кринови, кои со своите трубички беа отворени кон сонцето.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Тој се сврте со грбот кон сонцето и си ја виде сопствената сенка како паѓа преку темелите во ендекот.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Потајно улам на тебе, на твојата скришна насмевка, на твоите усни во кои заоѓа сонцето, улам на строгоста на твојот збор, на твојот рапав глас, улам на твојот поглед насочен како стрела кон сонцето.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Плодовите ѝ окрупнеа, зелената боја врз сјајот на плодовите поджолтуваше и руменилото на страните од дивјачките свртени кон сонцето поцрвенуваа како да се вгоруваат.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Да не изгорат, како крилјата на Икар, на патот кон сонцето – беше одговорот на старецот. – Тој пат кон сонцето бара премногу жртви.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
-Не те прашам за патот кон сонцето, за легендата на Икар! Те прашувам за копнежот по мојата девојка Ирена.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
-Се отвора кон сонцето, за да ги впие магиите на зреењето.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
И Икар, слушајќи го својот татко Дедал, летнал кон сонцето.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Дали фрлале со камења кон сонцето, мислејќи дека така ќе го изгаснат?
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Но можеш ли да го изгаснеш сонцето помочувајќи го?,“ му викнува некој глас од толпата, а тој ги спушта пантолоните, моча нагоре, кон сонцето, и се измочува, а толпата радосно вреви.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Каде е моето детенце? Каде е моето детенце?,“ вреска една жена од купчето луди.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Во сите примитивни заедници лекот бил ист за сите за кои се верувало дека биле опседнати од демонски сили – им ги продупчувале главите, за да излезе од нив демонот на лудилото.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Можеби по линијата на ридот мина мал облак или кадра на зимска магла што до овој ден се притајувала во некоја камена пукнатина колку за да се прости само од некој свој заложник.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И се случило Панделиј Каламарис трипати да се споулави: еднаш кога останал сам и ранет во рамо меѓу своите мртви борци (и болен водел чета темни пушкари) со кои раснел и сонувал битки; потоа кога војводата Зигас, за да не се предаде жив, фрлил запален факел во бурињата со барут и, чиниш се здружиле стотици молњи и громови, летнал на парчиња кон сонцето покриено со чад; најпосле, кога десетина жени со дребни дечиња в раце се фрлиле за одбрана на честа во водопадите на Црна Река, меѓу нив и жената на Панделиј со близначињата.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Луѓето се бореле и со нокти и со заби, за една глава барале две: на малите народи една глава им е поскапа од три непријателски; ќе убиеш тројца, четвртиот тебе ќе те доака; ти гниеш во гроб, тој делка дечиња - тројца браќа му загинале, четири дечиња ќе изделка; ти ни род ни пород, тој сѐ може.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Орелот и орлицата се движеа кон сонцето кружејќи.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Иван Иванович само после ручек лежи по кошула, под стреата; навечер пак, го облекува палтото и оди некаде - кај градската продавница, што тој ја снабдува со брашно, или во поле, да лови препелици.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Иван Никифорович цел ден лежи на тремот - ако денот не е особено жежок, тогаш со грбот кон сонцето - и не сака никаде да оди.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Застанаа подалеку и се свртеа наопаку, кон сонцето отаде планината.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Тој ја крева главата и плукнува кон сонцето.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Легнав со лице на дланка, некако ќе ја минам ноќта.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Тромав од горештина, некако сакато куцајќи, денот појде кон сонцето. Го снема. Се нурна во западнато руменило.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Веднаш кога навлеговме во градините, ненадејно тој застана и со рака ми покажа кон сонцето што зајдуваше, рече: - Ене, таа е таму, водата.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Итај право кон Сонцето Зауздај ги кочиите на Фаетон Итај право кон мудроста Совладај ја филозофијата на Платон Итај право кон родољубието Следи ги делата на Катон Итај право кон музиката Сакај ја песната на Шпато Итај право кон стратегијата Проучи ја реториката на шахот Не итај право кон бездната Одбиј ја трезно религијата на Ех(нато)он 2008
„Сите притоки се слеваат во моето корито“ од Марта Маркоска (2009)
Младите жени ќе ги креваат кон сонцето своите црвенолики деца.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Од оваа црна планина Кон сонцето раце ќе кренеме На погибел В сонце дур да се најдеме Ако не стигнеме Во црната трошка закопајте нѐ, Ако не стигнеме во воздухот угушени побарајте нѐ, Ако не стигнеме Рацете отсечете ни ги, На сонцето однесете му ги, Место нас.
„Вардар“ од Анте Поповски (1958)
Богословот му подаде четири фотографии и ги спружи јаките нозе задоволно замижувајќи кон сонцето.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Нас орлите што ги лулавме летајќи кон сонцето не врзаа во темница.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
Кој ќе ги одгатне знаците на нивните нозе и крилја што говорат за уште една спирка на нивните талкања дални од сонцето кон сонцето.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
А рацете дур летаат и нозете се јазат кон сонцето на плодот кон семките што 'ртат долапот расте во ноќта на сништата што лазат и вика тој со гласот што чкрипи тропа и чкрта.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
Џорџ Смит се сврти кон сонцето. Тоа му го опалуваше со слаб сјај лицето, а неговите очи беа два мали огна од него.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
А тогаш сите заедно ќе се вивнат, ќе запловат, ќе јурнат, ќе се размавнат, ќе скокнат и ќе полетаат кон Сонцето, Месечината, ѕвездите, ќе појдат над Атлантикот и Медитеранот; над полињата, дивината, градовите и населбите; кон спокојот на небото, со раскрилените пердуви, трескавичниот шум на телото од леталото, ерупцијата на вулкани, во застрашувачката, трескотна грмотевица; отпрвин трепет, колебање, потоа возлет, издигање, чудесно наднесени ќе се засмеат и ќе си ги провикнат имињата во просторот.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Трчаа меѓу дрвјата, лизгајќи се и паѓајќи, се туркаа едно со друго, си играа криенка, но повеќето подмижуваа кон сонцето сѐ додека солзи не им потекуваа низ образите, ги испружаа рацете кон таа златна боја и неверојатното синило, вдишувајќи го свежиот воздух и без здив ја наслушнуваа тишината што се протегаше околу нив, како прекрасно море без звуци и движења.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Го гледаа кај што си го врти лицето кон сонцето и се пече и му подвикнуваа: „Полине, државата пропадна, дојдоа непријателски војски...“ „Е па што?“ мрмореше Полин.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Го преместува Полин столот и врти со лицето кон сонцето како бубачка.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Кога е топло, Полин седи на чардакот, го врти лицето кон сонцето и се пече како гуштер, а кога е студено, седи во одајата крај огништето вртејќи го грбот кон пламенот, а со очите шета по цеповите на ѕидот за да види низ кои свирка ветерот за да ги затне со крпи, калчишта или со кожинче од јагне.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Глас: Се подготвија да се дрзнат во битка, насочени кон сонцето со погледите кон небото, сите орелот го бараа.
„Еп на Александар Македонски“ од Радојка Трајанова (2006)
Во миг му ја притегна уздата вртејќи му го погледот кон сонцето, го потера без удирање со мамузите.
„Еп на Александар Македонски“ од Радојка Трајанова (2006)
Та и тоа знаење, ќе му биде малку пред залетот кон сонцето!
„Еп на Александар Македонски“ од Радојка Трајанова (2006)
Малечкото беше вертикално положено и свртено кон сонцето, со свиткани рачиња и ножиња, набере во мајкина утроба.
„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)
Орница: свртана кон сонцето слуша Орфеј уште им пее на ѕвездите!
„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)
Се мачи да се одлепи, невината, го поткрева главчето, прпелка со крилцата, и секој обид одново да погледа кон сонцето - е нова казна: стежнува нејзиното тело, сѐ подлабоко и побезнадежно само се заробува во смолата...
„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)
Последната реченица во Портретот на уметникот во младост упатува на таа замена, која е направена без страв и чувство на вина: “27 април: Стар мој татко, стар мајстору, поддржи ме сега и секогаш на добро место”.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Икар паѓа во својот лет кон сонцето (Ра овде дава убав премин со тоа што е бог-сонце) и станува Тот, кој го надоместува таткото.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Но, оваа не се подготвуваше да полета, туку леташе, изгледаше како да лета високо во небото, а клунот, жолт и блескав, ѝ беше вперен нагоре, кон сонцето што не се гледаше, но мене ми се причини дека е тука некаде, блиску над неа.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)