ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

41 Пјер Енкал НАСЛЕДСТВОТО НА ПОРОКОТ, ИЛИ КРАЈ НА ВЕКОТ (ИЛИ: ЗА НАЦИОНАЛНОТО КАЈ КОСМОПОЛИТИТЕ) (кон филмот “Уговорот на Цртачот”) Џиновските маси од коса, вистинска или лажна, прекумерните кадрици, алиштата со исклучителна белина, огромните набори околу рацете, нозете или вратот, пердувите и перлите, брокатот и чипката, лентите и ширитите, повеќе украси отколку облека, повеќе богатство отколку украси, претрупаност повеќе од ред; па потоа завеси, кадифе, свила, лентички за коса и карнери: целиот тој наметлив сјај и шаренилото на декорот делумно се придушени со неколкуте бледи лица, зајадливи, со ситни очи и зли усти.

А секој филм што го работам е есеј кој го има за цел достигну­вањето на тој специфичен приод кон филмот.

Набавувајќи прототипови на магнетофон и полароид, Ворхол беше неуморен во нивното користење.

Неговиот воајеризам при пристапот кон филмот се манифестира на повеќе начини.

Инаку, идејата за постерите е следна (и во следниот број ќе имате еден): треба да се испечатат 100 (сто комада) различни постери, за секоја фил­мска година по еден, а постерите би ги правела цела екипа на (пост?) модер­ни урбани типчиња кои треба да поседуваат само три работи: ликовна култура,qубов кон филмот и идеја.

Сепак, за гледачките, ироничната реакција кон филмот не е предодредена и неизбежна.

И тука се работи за комплексна игра на идентитетот и на различноста, осцилирачка иронична двојност – истиот оној вид на иронична двојност што му е суштинска на камп-сензибилитетот.

Може ли некој да се сомнева дека тие гледишта, со нивниот, во основа, документарен однос кон филмот и кон неговото навидум сериозно претставување на важни социолошки и психолошки проблеми, може да произлезат од нешто друго освен од хетеросексуална култура, без оглед на сексуалноста на поединците што ги напишале тие забелешки?

Оваа истовремена коинцидентност на страсната внесеност и на отуѓената збунетост, толку типична за машката геј-култура, е она што ја структурира реакцијата на геј-мажите кон сценава. ‌Се разбира, немам намера да имплицирам дека не може и жените да имаат иронична и оддалечена перспектива кон Милдред Пирс.

Ниту во еден миг не претпоставувам дека нивниот однос кон филмот е суден да биде и да си остане однос на неквалификувана ревност, на некритичка, буквална идентификација и гледање во огледало, небаре не се способни да внесат во филмот сопствен камп-сензибилитет.301 Она што го велам е просто дека нивниот однос кон филмот не е нужно, неминовно ироничен; понатаму, филмот силно им ја поттикнува неироничната идентификација.

Само откако ќе мине извесно време и ќе настапи соодветна промена на вкусот или на модата, на многу жени им станува полесно и речиси неодоливо да не го сфаќаат филмот направо, онака како што геј-мажите никогаш не можеле да го сфатат.

А како што одминува времето, некои жени може и да си дозволат да се подучуваат за динамиката на гледачката иронија и за играта на идентификациите/деидентификациите преку гледачките практики на геј-мажите, кои од неодамна станале толку пробивни и толку нашироко привлечни.

Кога Хауард Хокс го снима Хатари (Hatarri), тој задо­волува двојна страст: кон ловот и кон филмот; Алфред Хичкок трепери само за филмот и многу добро ја изразува таа страст кога одговара на еден морализаторски напад врз Прозорец во дворот: „Ништо не би можело да ме спречи да го снимам тој филм, бидејќи мојата љубов кон филмот е појака од било кој морал”. (...) Ако навистина сакаме, во времето на Ингмар Бергман, да ја прифатиме идејата дека филмот не е инфериорен во однос на книжевноста, верувам дека Хичкок би требало да се вклучи - но, всушност, зошто да се вклучи?