ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

Не се како стрејт-мажите по тоа што посакуваат мажи и не посакуваат жени; исто, за разлика од стрејт-мажите, тие се асимилираат во женствена родова улога поради насоченоста на нивната еротска желба, дури и ако таа желба се изразува на сексуално агресивен начин. ‌Геј-мажите не се како стрејт-жените по тоа што се мажи, но како нив се по тоа што кон машкиот пол заземаат однос на посакување и што делумно врз таа основа се сметаат за немажествени. ‌Машки субјект на истополова желба, затоа, се обродува на сложени и честопати противречни начини.

Токму таков ироничен однос кон машката власт, имплицирал Хегел, бил подлога на Антигониниот отпор кон законот и ѝ овозможил да си го оправда, без потреба да се повикува на никакво поопшто начело, пркосот кон државата. ‌Џуди Гарланд не е Антигона.

Машкото геј-присвојување на Ritorna vincitor! имплицира не само меѓуродова идентификација туку и истополова еротска желба, не само женствена субјектна положба туку и хомосексуална и мелодраматична положба – став на очајничка, забранета желба за воин јунак.

Како ќе објасниме зошто геј- или протогеј-субјектите ја усвојуваат културната практика на машката хомосексуалност кога сѐ уште се деца и зошто некои хетеросексуални субјекти, кои подоцна ќе откријат во себе длабока склоност кон машката геј-култура, некогаш се чувствуваат силно и непогрешливо привлечени од нејзините културни облици уште од рана возраст, без да бидат свесни за таквата привлеченост, односно барем не опишана така?

Вториов роман дури и цитира и преработува низа вистински историски документи за да ги приспособи кон машката геј- тема.

Може да изгледа дека си го ограничувам концепцискиот модел на површни појави, на етикети или знаци или категории или идеологии, избегнувајќи ги длабоките, внатрешни процеси преку кои се формира и се ориентира поединечниот субјект.

Како стрејт-мажите се по тоа што се мажи и што на повеќето од нив, барем отпрвин, им се укажува достоинството и чувството на субјективна ополномоќеност што, главно, им се придаваат на мажите во систем на машка доминација.

Го нагласувал ироничниот однос на Антигона кон светот на машката моќ, однос типичен за жени што, рекол Хегел, ја искривоколчуваат универзалната цел на владеењето за лична цел преку сплетки.

Одново, сведоци сме на умножување на гламурозните и на абјектните улоги, како и на признание за уживање во самата мелодраматична форма. ‌Но ако она што го преоткриваме тука е хомосексуалната љубов кон мелодрамата, не можеме да не ја забележиме валоризацијата на мелодрамата како средство за искажување хомосексуална љубов, восхитот кон машкиот предмет на љубовта.

Па како може еден таков процес на социјализација на возрасните да објасни работи што многу јасно изгледа, барем гледано наназад, дека биле геј-културни практики предвреме прифатени уште рано во животот од страна на многубројни момчиња кои подоцна испаднале геј?

Во романите на Нил Бартлет Готов да го фати ако падне (Ready to Catch Him Should He Fall, 1991) и г. Клајв и г. Пејџ (1996) се замислува како би изгледале геј-соодветниците на хетеросексуалните додоворувања, романса, брак, сопружништво, семејство, акумулација и пренос на имот, наследување и репродукција; тие романи одново упатуваат, во смисла на средишните поими и преокупации, на веќе постојните хетеросексуални општествени и културни институции.

Може да заличи на заблудено, во секој приод кон машкиот геј-субјективитет, ако се пренебрегнуваат психичките фактори и ако се става преголема нагласка на општествената семиотика, на кодовите на полот и на родот, ако се третираат како определителни за премрежињата на машкото геј-формирање на субјектот.

Исходот од тој родово конститутивен процес се јавува во многу аспекти на формирањето на мажествениот субјект кои се земаат здраво за готово и кои поради тоа се инстинктивни: тие аспекти се движат од чувство дека имаш право на сопствените чувства и мислења до чувство дека имаш јавен свој простор или барем дека во него ти е удобно, до уживање на правото на говор и на можноста да ѝ се наметнеш на група или да ѝ ги наметнеш своите ставови, до запоседнување на сопствена еротска автономија и сопствен сексуален субјективитет. ‌Геј-мажите, тогаш, се и како стрејт-мажите и различни од нив, исто како што се и како стрејт-жените и различни од нив.

Но тој изнесувал битна политичка поента. ‌Хегел не зборувал за мелодрамата, туку за трагедијата – за Антигона од Софокле.

И геј-употребата го интерпелира изговарачот на зборовите (во случајов и мажот што го напишал известувањето и мажот што треба да го прочита) како кралевита жена, како црнкинка, како робинка и како жена на која ѝ е судено да биде уништена од љубов.

Припадноста во машка геј-култура – и за геј-мажите и за оние жени и стрејт-мажи кои ѝ пристапуваат – е нешто што се стекнува во текот на поодминатиот живот, преку процес на социјализација на возрасните.

Дури и најоригиналните современи геј-писатели си ги осмислуваат делата во однос на главнотековното општество и неговата историја или започнуваат дијалог со примените културни облици.

И токму како и секое зафаќање со поетиката, една студија за машката геј-културна поетика мора да се сконцентрира на дефинирање и на артикулирање на формите како ствари самите по себе. ‌Ако, и покрај сѐ, и понатаму постои ризик ова разгледување на поетиката на машката геј-култура да излезе есенцијалистичко, готов сум да го прифатам тој ризик – не само затоа што, откако голем дел од кариерата ми поминал во оспорување на есенцијалистичките пристапи кон лезбејската и кон машката геј-историја,161 сметам дека антиесенцијалистичкото досие ми е беспрекорно чисто туку и затоа што сметам дека ако таквиот ризик ме одврати од истражување на машката геј-култура, тоа ќе значи откажување од секаква надеж дека може да се утврдат нејзините особени одлики и да се определи нејзиниот својствен гениј. ‌Да започнеме со една забелешка што пред четириесет години ја изнесе антропологинката Естер Њутн.

Не е јасно што настапува прво, дали истополовата желба или родовата дисонантност, а не треба ни да се претпоставува дека првото или второто е извор или потекло на другото. ‌Еднакво немудро би било машките геј-културни практики да се оградуваат од секаква вплетеност во родовата обратност, во родовата девијантност или во родовата нетипичност – како што се обидуваат да прават некои критичари, кои им пристапуваат со постоунволско сфаќање на машката хомосексуалност како чисто сексуален и мажествен идентитет.366 Повеќето машки геј-културни практики, најпосле, од обожавањето диви до внатрешното украсување, излегуваат силно интонирани со женствени значења и нема потреба да се заматува тој факт.

Слично така, во Летот на една стрела (An Arrow’s Flight, 1998), Марк Мерлис нуди геј-прераскажување на Падот на Троја и приказната за грчкиот јунак Филоктет – иако може и да се разбере дека создава хомерски мит за Виетнамската војна, за геј-ослободувањето и за почетокот на епидемијата на ХИВ/сидата.

Но, тоа не е сѐ.

Таа сложеност не е ништо друго освен последица – неизбежна, иако, се разбира, не тотална или сеопределителна – на општествената семиотика на родот и на сексуалноста во еден хетеронормативен свет.

Геј-културата може да се однесува и на главнотековни дела што ги создале, главно, уметници хетеросексуалци, плус некои настрани што се во плакар, а кои геј-луѓето селективно си ги присвоиле и ги преупотребиле за антихетеронормативни цели. ‌Ваквава поделба, се разбира, не е ниту водоотпорна ниту апсолутна.

Но, да бил Хегел ноќта на закопот на Џуди Гарланд оној петок, на 27 јуни во 1969 година, меѓу кралиците што се насобрале пред гостилницата Стоунвол кога онаму полицијата правела рација, можеби ќе пеел друга песна – под претпоставка, се разбира, дека воопшто знаел да пее.

Иако настрано дете можеби нема да си ги преведува еротските чувства во сексуална активност пред да порасне и пред да излезе од плакарот, што понекогаш може да потраe и многу години, тоа не значи дека тоа не доживува еротска привлечност кога сѐ уште е дете – вклучително и еротска привлечност од хомосексуален вид.

И иако во расниот состав на таа култура силно преовладувале Белци, учесниците во неа не може да се исцртаат така што сигурно ќе се совпаднат со некоја општествена група, определена според расна, етничка, национална и возрасна припадност, според способноста, па дури и според сексуалноста. ‌Затоа, понатаму, нема да зборувам конкретно за машката геј-сексуалност на белечката американска средна класа, како што нема ни да претпоставувам дека припадноста кон машката геј-култура им е ограничена само на геј-мажите.

Понатаму, каква смисла има да се зборува за култура без да се упатува на процесите на социјализација и артикулација?

Одбојноста кон машкиот род, кој ѝ зададе толку многу болка, постепено исчезнуваше со погледот во мажественото лице на Ѓорѓе.

Повторно искусив омраза кон машкиот пол.