Од средината, пак, на јули, во неделните денови и во празниците, на коњ или пеша, главите на домаќинствата почнуваа да го обиколуваат полето; триејќи класје меѓу дланките, и, потем, долго џвакајќи ги солупените зрна и топејќи ги со плуканица утврдуваа дали е стасано за жетва.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
А јас молчев Со главата меѓу дланките, Сонувајќи го вулканот Што сега ме облева Со жештина што гори Во табаните, Во слабините, Во слепоочниците.
„Век за самување“
од Веле Смилевски
(2012)
„Јас сакам да имам дете,“ ми рече Ема Ендековска, допирајќи си ги набабрените пупки на градите. Потоа ми ја зеде главата меѓу дланките и ми ја притисна на левата цицка.
„Полицајка в кревет“
од Веле Смилевски
(2012)
Се врати дома Петре, ја кладе главата меѓу дланките, се потпре врз исушениот орев и три дни и три ноќи од место не се мрдна, ни око отвори ни уста зина, ни касај касна, ни вода пивна.
„Захариј и други раскази“
од Михаил Ренџов
(2004)
Сега во телефонската говорница, ја фати през половина, ѝ ја поткрена блузата над папокот и веќе на голо ја имаше меѓу дланките.
„Продавница за љубопитните“
од Мето Јовановски
(2003)
Момчето се наведна, зграпчи снег, па силно почна да го гмечи, да го меле меѓу дланките.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Денко скина едно стракче со нежен син цвет и го растри меѓу дланките.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Ја фатил главата меѓу дланките и само трза со чешлето.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Пред да се врати, Змејко зеде една грутка снег и долго ја триеше меѓу дланките.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Во отсуство на чичко Томе, кој уште во рани зори заминал за варница, да ја ѕида на суво со сур камен и суво грло, за леб и раат на челадијата и душата, мајка му го избаци по сите страни држејќи му го лицето меѓу дланките како велигденско јајце, и долго му мавташе со марамата од главата, небаре го испраќа чедото на далечен пат во непозната земја.
„Синовски татковци“
од Димитар Солев
(2006)
Дури кога меѓу дланките му излезе од грутката иловица нешто како глава, сфати дека нешто прави и што сака да направи.
„Синовски татковци“
од Димитар Солев
(2006)
Низ раце, меѓу дланки ми поминува глушецот. Не знам. Може да беше лисица.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
И ја земам устава меѓу дланкиве и викам: Убре аааа, убре ааа, викам и гласот ми се враќа од Крастана, над манастирот.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)