на (предл.) - вистина (имн.)

Доколку, по правосилноста на одлуката за престанок на правното лице, забраната за работа или по заклучувањето на стечајната постапка истото е бришано од соодветниот регистар, а нема правен следбеник [кој би ги презел и би одговарал за долго- вите] – судот, со решение, ќе ја отфрли тужбата заради непостоење 261 на странка во спорот (чл. 203, ст.2 од ЗПП).
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Прикривањето на вистината е всушност наведување на лага!
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
6.  Парничната постапка, меѓудругото, се прекинува и ко­ га: – странката која е правно лице ќе престане да постои, односно кога надлежниот орган правосилно ќе одлучи за забрана на работата; – ќе настапат правните последици од отворање на стечајна постапка; – тоа е определено со друг закон (чл. 200, ст.1, ал.4-5 и 8 од ЗПП).
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Татко ми веруваше во историјата на вистината, како што велеше.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
До откривањето на историјата на вистината, според татка, преостануваше да се читаат книгите на сите времиња.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Макар што дејствието на романот е ситуирано во бизарното „време на козите“, раскажувачот од големите автобиографски залихи на искуства истакнува дека тоа раздобје претставува слика на изгубениот „детски рај” и „крај на најубавото време на светот”, со чиј лирски и критички опис се обидел да му ја придружи на пишувањето "историјата на вистината” на еден облик на тоталитаризмот.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Слушаше понекогаш до утрини кога ја составуваше својата варијанта на вистината.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Чанга обично одеше докрај во извршувањето на науменото, немаше сила што можеше да го сопре, особено кога го водеше инстинктот на вистината.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Постмодерната теорија за историјата како фикција која не подлежи на вистина туку на спекулација, една е од доминантните теми кои Бунар ги преиспитува, а сомнежот, како неизбежен мотив на современата книжевност, е доведена до перфекција со посредство на неверодостојнливите наратори во чии искази не може докрај да се верува.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
За да има дословно значење, реченицата мора да изразува или вистинита или лажна елементарна пропозиција, која им доделува извесна дистрибуција на вистина или лага на елементарните пропозиции.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Овие состојби на работите се сочинети од едноставни предмети, а се претставени со елементарни пропозиции кои се логички независни една од друга.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Хрватската илузија, дека фашистичкиот и комунистичкиот тоталитаризам се туѓо тело врз здравото хрватско народно јадро и дека најпосле оствареното владеење на народната волја автоматски е и измирување со злото од минатото и воедно исчекор во демократска иднина, има само една цел - потискување на вистината на тоталитаризмот, а со тоа и негова репродукција.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Има право Боце кога вели дека седмиот ангел труби, самиот тоа го чувствуваше, но зошто нејќеше да ѝ погледа на вистината в очи - од некаква жалост, не за себе.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Затоа, нашите храмови не се како свадбени постели, затоа нашите сеќавања не се сеќавања на сѐ и сешто, туку на она кое не може да го прескокне ниту една историја: Не случајно се повикуваме на Орфеј, неслучајно се повикуваме на Троја и на нејзините јунаци од пајонската, македонска земја, неслучајно се повикуваме на Александар Македонски и на сето она кое произлегува од основниот морал на вистината.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Момент на вистината. Моронодебилен квиз за разголување на својата погана душа за пишливи пари на кој шансите да ги добиеш се 1%, а шансите да ти фаќа сеир целото маало се 99%.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Во свеста, не престанав да пластам семожни аргументи за прелевањата на религиите, од една во друга, започнав да верувам во преобраќањата како мостови на вистините, а не како граници помеѓу нив...
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Слотердијк во афоризмите за рационалноста вели дека „постои и една функција на вистината која што е постара од обработувањето на земјата на селанецот“.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Како таков Христов мошне придонел за ширењето на вистините за историската самобитност на македонскиот народ, за неговите поробувања и разделби, за неговата антифашистичка борба за создавање на своја целосна држава.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Низ неговиот живот како војаер минав, конечно и јас воајер (набљудувач), одамна лажно прекорен, на вистината станав.
„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)
Надвор од таму и далеку од сите тие злоќудни гости, кои сеат и жнеат невистини прости, развеани на ветрот бесни, како во сонот мој пак тој чувар да биде на иднината, на мигот на вистината, на слободата и мирот, птица-морнар вечен, за него да нема земја друга.
„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)
И зошто да кријам, бев среќна дека барем неговиот сон ми верува штом ја отчепил стерната за да дотече вистината.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Тоа е општоважечко правило.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ете, и тоа е наша задача, реков, да ја негуваме таа питома разумност...
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А пак приказните на Огнена Гулева, дека низ моите одаи прошетале многумина... ме потсетуваат на снегот: напаѓал напаѓал а по него безброј траги, но само до утрината.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Времето е најупорниот дошепнувач на вистините.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Едноставно речено: на вистината не смееме да и ги затвораме очите; јас сметам дека секоја приказна што се случила и веќе живурка треба да се здобие и со нозе.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Притоа во онаа моја последна реченица посебно бев нагласил дека спомнатиот наш разумен предок всушност уште тогаш се заложил да се отфрли неконтролираната моќ и да ѝ се пријде на вистината со добриот збор, со учество на секој поединец во создавањето на таа питома разумност.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Дури кога поминале некои од нив да служат во новоизградениот хотел во градот а другите во куќата за разонода на И. Мали, јас сум се нашла во полето, близу до ќерамидницата, но кој ме довел таму и со каква цел останува да се разреши во некое друго време кога на вистината ќе ѝ тргне од рака да ја намота измрсената преѓа на настаните во чист здрав клопец.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Едниот глас ќе викнеше: „Еј, Ведране, сврти се“, а другиот некако од поодалеку ќе одговореше „Не, не сум Ведран! Така ме викаат другарите! Иван сум јас!“
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Дали и забележуваше само на својата лековерност и поводливост кога тргнала по младичот кого речиси и не го познавала?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Спомнав некои моменти од заминувањето на мајка ми кон планината што можеби нѐ приближуваат кон нејзината патека на вистината, но сепак никогаш не сфатив кон кого беше упатен оној нејзин прекор, (за грдотиите и убавините на животот) и тоа изречен толку отсутно, без секаква врска со претходните размисли.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Неколку децении Австријанецот (по раѓање) Фаерабенд (на англиски се изговара fire-AH-bend) водеше војна против она што тој го нарекуваше „тиранијата на вистината“.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Но, верувам во јасниот говор и голем љубител сум на вистината во рекламирањето.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Она што било фалична анализа на нашата сегашност можеби ќе излезе точно предвидување на нашата иднина.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Дали тој хумор веќе не подзаличува на архаичен?
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Но, можеби предвидувањата не им биле погрешни, туку само преуранети.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Можеби иде денот кога некои поповолни општествени услови ќе им ги оправдаат тврдењата.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Времето допрва може да покаже дека биле во право. ‌Имам добри преседани за таков убав светоглед. ‌Се прашувале луѓето, на пример, дали Невидливиот човек од Ралф Елисон, Друга земја од Џејмс Болдвин или Да се убие птицата подбивница ќе им станат неразбирливи или безначајни ако дојде време кога во американското општество расата веќе нема да биде општествено обележана (претседателствувањето на Барак Обама, за волја на вистината, во мигов ја прави таквата можност понезамислива отколку замислива).
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Една девојка, чие име не го знаев, ги размрдуваше рамената и замавнуваше со рацете како со крила, и гледаше некаде кон покривот на болницата.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Навистина ќе ме пуштат,“ и тоа го повторуваше како некоја утеха – како кога дете повторува некоја лага не за да поверува во неа по постојаното повторување, туку за да не мисли на вистината. .
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Со тоа - сакал авторот или не - во целото дело стварноста на вистината, односно на вистинитото, ја проширува и на измисленото (кое токму вистинитоста го претвора во стварно).
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Почнуваше да добива нејасна идеја дека Ризо не е обичен Вечен Студент - дека одвреме навреме тој мал наредник успева да фати понекој одблесок на вистината. 16 Margina #1 [1994] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Спротивно, да се стекне искуството на вистината е некоја форма на минување надолж и напречно.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Искуството на вистината е мошне опасно искуство кое нема осигурување, нема огради внатре кои би можело да се рече: овде сум во науката а таму вон неа.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Олга Наумовска оваа книжевна работа си ја сработи, со сите тематски разнородности, со сите поетски регулативи, со сите верувања дека ќе се всели во очите и душата на читачот за кој и е наменета оваа мошне интересна поетска стихозбирка, неверојатно искрено, со јасни слики на вистината, онака како што кажува погледот, како што зборува срцето и како што реагира душата.
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
За волја на вистината, она што повеќе ја загрижуваше од расказите беше како низ нив се отелотворува нивниот автор, самата таа.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Дали да замижам на вистината, или да ѝ погледнам в очи.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Во последно време заобиколувањето на вистината ми стана пракса.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Томо не можеше да верува на вистината иако цврсто ја стегаше во своите раце.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
За волја на вистината, Александар од кога знаеше за Бојана, на работа носеше фармерки, можеби за нијанса поскапи од неговите.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Го говорев и тоа што беше напишано и тоа што никогаш не ми паднало дотогаш на памет. - Ох, молчи, молчи, брану див, кажи во овој случај кој е прав, кој е крив, - и, се разбира, вчас стивна бранот, настана една долга пауза, крајбрежните води тивко шумолеа, божем, го предеа платното на вистината, бело, а отровот, невистината се претвораше во малечки, црни меурчиња што ништожно умираа на брегот.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Арафатовата легенда дека ќе живее вечно и дека еден ден сите бегалци ќе н врати во слободна Палестина во нашата свест ќе стаса до метафизички граници.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Но, за волја на вистината, мора да се рече дека изненадувањата кои ги приредува животот се вон метафизичките сфери, тие се и во жестоката реалност на антагонизираниот свет, во судирот на протагонистите на непомирливите разлики.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
За волја на вистината, треба да се рече дека Арафат, придавајќи им во животот големо, понекогаш и пресудно значење на симболите, на пример, при говорот пред Советот во Њујорк го остави својот револвер во гардеробата на светската организација.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Се обидувам да ги откријам тиранските обележја на Бургиба во однос на народот.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Се чувствуваше на мигови како Мојсие, кој мораше со години да се подготвува во егзил, за да го осмисли реалното враќање во ветената земја.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
За волја на вистината, треба да се истакне дека во Тунис со Уставот од 1959 година се воспостави повеќепартиски систем, но почнувајќи од 1963 година, фактички постоеше само владеачката Уставна социјалистичка партија (поранешниот Дестур и Неодестур).
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
За волја на вистината, Хабиб Бургиба ја промени судбината на Тунис, стори многу повеќе за својот народ под стегите на колонијализмот отколку други африкански владетели.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Па и самиот Оддел за документација беше само еден огранок на Министерството на вистината, чија примарна задача беше не да го реконструира минатото, туку да ги снабдува жителите на Океанија со весници, филмови, книги, телекрански програми, драми, романи - со секој можен вид информација, упатство, или забава, од статуа до слоган, од лирска поема до биолошка расправа и од детски буквар до новоговорен речник.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Министерството на вистината, кое се занимаваше со вестите, забавата, образованието и убавите уметности.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Денешниот научник е или мешавина од психолог и инквизитор, кој до најситни детали го истражува значењето на изразите на лицето, на гестовите, на тонот, на гласот и на ефектот на дрогите во шок-терапијата, хипнозата и во физичката тортура заради извлекување на вистината; или пак е хемичар, физичар или биолог, заинтересиран само за оние гранки од својата специјалност кои се во врска со одземањето на животи.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Сонцето се беше поместило и безбројните прозорци на Министерството на вистината, без светлината на сончевите зраци врз нив, изгледаа мрачни, како пушкарници на тврдина.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Парсонс му беше колега на Винстон во Министерството на вистината.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Како одговор, трите слогани на белата фасада на Министерството на вистината му се вратија: ВОЈНАТА Е МИР СЛОБОДАТА Е РОПСТВО НЕЗНАЕЊЕТО Е СИЛА
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Министерството за мир се занимава со војна, Министерството на вистината со лаги, Министерството на љубовта со тортура, а Министерствто за изобилство со гладување.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Министерството на вистината - Минивис во новоговорот - јасно се разликуваше од сите други објекти на видикот.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Така, во еден момент Винстоновата омраза воопшто не беше вперена кон Голдштајн туку напротив, кон Големиот Брат, кон Партијата и кон Полицијата на мислите; во таквите моменти неговото срце полетуваше кон осамениот, исмеан еретик на екранот, единствениот чувар на вистината и на разумот во светот на лагите.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тоа фалсификување на минатото од ден во ден, што го врши Министерството на вистината, е исто толку неопходно за стабилноста на режимот, колку и дејството што го имаат репресијата и шпионажата, што ги врши Министерството на љубовта.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Министерството на Вистината се состоеше, така барем се зборуваше, од три илјади соби над земјата и од исто толку под земјата.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Еден километар подалеку, Министерството на вистината, неговото работно место, се креваше високо пространо и бело, над невеселиот пејзаж.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Го придружува, се врзува за него и така обично го раѓа знајното, како едно од многуте чеда на вистината.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
На каде да го завртиме умот за да нè исчисти здивот на вистината?
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
МЕШАЕВ ВТОРИ: Сето тоа апсолутно не одговара на вистината.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
— Разговорот постепено стапуваше од шега на вистина.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Во поранешна Југославија си бевме и припадници на народност, со што се изделувавме од другите државјани, зашто наводно сме си имале и друга, матична татковина со која, за волја на вистината, нѐ делеше една од нај­непреодните и најнеминливите граници во светот.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Бој се водеше во татковите книги. Книгите на Дарвин за еволуцијата се спротивставуваа на вистините на светите книги.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Она што се случувало во минатото го исклучува вметнувањето нови учесници во тие случувања, ми објаснуваше Пачев.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Тој не можеше да сфати дека дури подоцна ќе биде разработено и дооформено четивото кое ќе послужи како материјал за откривање на вистината и како лектира во натамошните стручни расправи.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Како почеток во разговорот му ја спомнав на Никола Леко мојата размисла за неприкосновеноста на вистината што патува низ времето; за нејзината неранливост; за вечноста со која е означена.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
На моите долги прошетки покрај рафтовите, продолжи тој, во средбите со книгите, (имајте предвид: на овие катови се пренесени речиси сите знаења што им пречеле на некогашните поробувачи поради идеите застапени во нив) се среќавав и со таа веќе спомната вечност на вистините.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Животот во паника ќе кидне прудолу да провери дали сѐ уште е тоа што мисли дека е: заден миг на свесност кога сѐ се претвора во блиц сеќавање во јазик разбиен од из-без-ум-е-ност во сублимиран естезис оти нема време да се прераскажува на долго и на широко само извесна веројатност да се искаже без надеж дека ќе биде видено од некого  само извесна пасија по кажувањето  - низ реч, низ слика, низ музика, низ тело, низ плот...  само извесно насетување на вистината според логика која оди прекутрупа во погорниот, во вртложниот круг на небото кога тоа ќе се отвори во екс-та-за! 
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Никогаш не би се нафатил да бидам судија на љубовта помеѓу Сузи и Генералот.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Зарем и прелагата можела да го има лицето на вистината?
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Нема поопасно од тоа“, тврдеше, „да бидеш не платен судија на животот, или, уште полошо, да ѝ бидеш адвокат на вистината.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Непреболени надежи, перверзии на вистината, трансгресија од лаги претворени во јачења, патила, занеси, болки и рани.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Ерупција од чувства кои печат и болат и на крај тажачка и неизлечива рамнодушност кон животот зошто се изгледа сурово.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Се чини дека Дерида сака да објасни дека Теут ја одразува приказната за Тот, и дека неговото присуство кај Платон влегува во рамката на одредена структура на западната мисла, онаа според која пишувањето е осудено како лажно и изведено, наспроти гласот, за којшто се мислело дека претставува извор, пренесувач на вистината и носител на „присуството“.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Тот е бог на пишувањето, секретар, син на Ра, или Амон, богот- сонце, на чиешто место доаѓа.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
За волја на вистината, тоа беше Струмица од којашто на авторот „срцето му се раскажуваше“ поради љубовната авантура со една „азган“ распуштеница со која соголените задници им беа направени касапана од лутите летни комарци некаде на ледините таму каде што сега во Скопје се наоѓа населбата Аеродром.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
А кога во ноќта како пред огледало минатото се слее во иднината беспоштедно ме прогонат во мракот двете будни очи на вистината.
„Слеј се со тишината“ од Ацо Шопов (1955)
И заборав утре кога ќе ме скрие и сто сонца светнат над нас во висината – во моите очи еден зрак ќе бие, една жива струја и дах на вистината.
„Слеј се со тишината“ од Ацо Шопов (1955)