Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Најчесто се на крајот на возот, последниот или претпоследниот вагон, рече и седна на шанкот.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Тој преку целиот ден само брза, трча, трча од дома на автобус, на воз, во метро за да стигне навреме на работа, а тоа исто го прави и кога се враќа дома од работа.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Во Минхен, во овој вриеж, од луѓе во исчекување, се запознав со двајца граѓани од Делчево кои, како и јас, чекаа на воз.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Но, сѐ беше попусто. Влегов во бифето во кое чекаа на воз.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Барав овде да ми изминат часовите до тргнување на возот, но ресторанот бргу се испразни па и јас повторно се најдов на улица и тргнав пешки кон Ахенската станица.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Се качивме со Миќо без карти на возот што на велја сабота беше преполнет и се прошверцувавме до втората станица.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Наближи време за тргнување на возот.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Од нив светка, се прелива, дури и црната прав што постојано врне од белата грива на возовите...

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Погледот на старицата стои прикован за тревата.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Над нивните глави, на небото често бучеа авионите, одоздола можеше да се почувствува тресењето на земјата од тропотот на возовите и камионите што се движеа по мрежата на железничките линии и автопатиштата, и челичните и цементните краци на индустриските гиганти сè повеќе ги проголтуваа, а само од преживеаните соседни шуми птиците од фармите и другите живи суштества, кои ги исполнуваа бавчите на семејството Адам, беа еден вид природна заштита за да не се скине папочната врпца на човекот со природата и нејзините мистерии.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Ти си сосема луд“; одеднаш, Земанек инстинктивно ме турна, оти се слушна сирена на воз, многу блиску; веќе во следниот миг ние се тркалавме по насипот, и јас и Земанек, еден преку друг.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Оддалеку веќе се слушаше доаѓањето на возот, кој трубеше речиси постојано и јуреше, како и секој експрес; јас стоев на пругата и почнав да врескам: „Слегувај, Лудвик! Слегувај, за име Божје!“.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Одеднаш Саздо застанува, гледа во задниот вагон на возот што одминал а мислите му летаат далеку. Сане го посматра загрижено.

„Го сакате ли Дебиси“ од Лазо Наумовски (1973)

Брзината на возот е сведена на човечко одење.

„Го сакате ли Дебиси“ од Лазо Наумовски (1973)

Заедно со остатоците од дневната светлина пред очи ми заигрува слика на палми кои се нишаат во ритамот на возот, совршено вклопувајќи се во пејсажот и зајдисонцето.

„Најважната игра“ од Илина Јакимовска (2013)

Сфативме дека далеку сме од нашите места и кога по железниот пат затракаа железните тркала на возот, сфативме дека одиме сѐ подалеку.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Потоа ни дадоа војнички униформи, по една батериска светилка, пешкир, конци и игла, шамимче за бришење нос, ноженце заедно со лажица и виљушка и потоа нѐ качија на воз и така станавме војници и веќе не бевме деца...

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Свирежот на возот одекнуваше, низ карпестите предели, Со забрзан чекор избезумено се стрча!

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

Но не ќе се врати човекот чие одминување го најавуваше свирежот на возот...

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

- Ајде, жено! Не е преку свет. Ако толку сакаш да го видиш, уште утре ќе те качам на воз и правец Љубљана.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Вели: „За криви колца не треба прав пат“ , велеше Лазор Ночески и ние, седевме ден-два ебали го, може и повеќе да седевме во Варна и после нѐ собраа меѓу пушки со штикови и нѐ водат на воз, а Стеван Докуз уште пред вагонот почна да кука, спомнува жена, деца, куќа, јас го тргам за ракав, да молчи оти со кукањето може да помислат дека вистина нешто криеме и за која странска сила го криеме, и Стеван Докуз ќе се штрекне на тоа, ама пак ќе заборави и пак ќе закука и јас ќе го држам за рака, ќе го шибам в слабина, ќе го штипам и тој пак ќе замолчи и нѐ товараат во еден вагон за добиток ли, за пошта ли, за жито ли, нѐ пикнаа во вагонот, нѐ настегаа в шише и ајде за Софија

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Рехабилитиран е дури во 1956 година, за време на Хрушчов.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Пред да започне професионално да се занимава со книжевност, работел како контролор на возови, како столарски и чевларски мајстор, милициски агент и командир во Црвената армија.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Кога Duchamp му објаснува на Cabanne дека на своите слики сакал да ја прикаже интеракцијата меѓу две движења: „најнапред идејата за движење на возот, потоа онаа за тажниот младич што се наоѓа во ходникот и кој се поместува”, и според тоа, дека „имал две паралелни движења што си соодветствуваат”, како да не се присетиме на фактот дека Einstein, 1905, пет или шест години пред ова платно, кога ја објави својата теорија за ограничена релативност, се повика, за да им биде појасен на лаиците, на сликата на „еден воз што се движи со константна брзина v и еден човек што вдолж се движи во едниот од вагоните, т.е. во насока на движењето на возот, со брзина w”.

„МАРГИНА бр. 3“ (1994)

Но при повторното татнење на возовите над неа, таа опуштена и незацврсната, се прекршува.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Поаѓањето на возот ги раздели двете пријателски раце.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Од лево и од десно, од напред и од назад, се здадоа гласови Каде стигнуваат другите што се обесуваат на возовите како црни мадиња? или нас сакате да нѐ заборавите тука? да нѐ оставите со ветриштата и виулиците, со дождовите и со жештините? да нѐ оставите да нѐ смукне оваа проклета рамница како да сме изгниени мушмули?

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Никој не пушта глас, ама Чана се подмрднува на едната страна во вратата, им го ослободува поголемиот дел од празнината во која ќе се мерне ту пасамок магла, ту црна валма од главата на возот, ту во далечината снагата на некоја планина.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Оти последен нивниот вагон, назад нема ништо друго освен безброј шини што се собираат таму на крајот само во две, а ваму, нагоре, на кај главата на возот, луѓето веќе се раздвижиле и ги растоваруваат бовчите, вреќите и другите нешта што ги напикале во вагоните.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Писна глава од воз, силно, страшно, долго. Протатнаа стотина и стотина нозе. Тркалата на возот.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Слезени, скриени, на другата страна, го очекувавме заминувањето на возот, сѐ до последниот пискот на локомотивата кој се губеше во далечината.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Пред да стигне возот, Татко, како најзагрижен од сите патници кои вистински патуваа, се распрашуваше за непредвиденото доцнење на возот, за промената на возниот ред.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Го гледаше Татка, замислен, како од прозорецот на возот гледа далеку во хоризонтот и настојуваше да ја дофати неговата мисла.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

V Танаил каменоделкачот, работејќи долги години на својот занает, ги познаваше камењата во детали, на секој камен што го обработуваше му ја знаеше душата; ќе го пофатеше, ќе го испревртеше со рацете или со лостот, ќе го потчукнеше со чеканот неколку пати од сите страни, како железничарот што ги проверува тркалата на возот дали се пукнати, и ќе узнаеше какво му е срцето: здраво или не; ќе му биде ли верен до крајот на обработката или ќе му откаже на полпат; ретко му се случуваше да се излаже, да го делка некој камен, да го дотерува, да го обликува со денови, со недели, а често и со месеци - и на крајот да му пукне, да му расипе сѐ; а кога ќе му се случеше понекогаш тоа, - Танаил го фрлаше чеканот и глетото и налутено седнуваше крај каменот, неверувајќи дека навистина му откажал, распукал; врвеше со прстот преку пукнатината како преку рана, како преку болка; стоеше така долго време загледан во пукнатината и сиот ифрит, јад, не земаше веднаш друг камен да работи; ќе испушеше цигара, ќе се напиеше чашка-две ракија, и откако ќе му поминеше маката и лутината, започнуваше да одбира друг камен вртејќи го долго време пред да го направи првиот удар со чеканот и глетото на него.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Гледај, зора е, ми рече пред да појдам на воз.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

За ваквото гледање на двата случаи веројатно придонесуваше и чудната композиција на возот што татнеше низ мојата глава, а во таа композиција вагонот што го претставуваше случајот на Загорка Пеперутката го гледав сместен до оној во кој се наоѓаше исчезнувањето на братучедот.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Вашите татковци сега, ако се селани, кога сакаат да одат в град, на пазар, ќе се качат на воз или на автобус, или пешки ќе тргнат, па ќе стигнат таму, за да свршат работа и да ви го купат она што сте им порачале па вам целиот тој ден не ви останува ништо друго освен нестрпливо да го чекате некаде под село и уште таму да видите дали сте го добиле она што ви било толку драго.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Во мене одекнуваа вибрации од движењето на возот кој што сѐ побрзо и побрзо се приближуваше кон нешто ново, непознато, невидено...

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

Светлото беше изгаснато, само малку светлина допираше од ходникот на возот.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

Ги одбегнував нивните погледи за да не го видат сожалувањето во моите очи, моето сожалување кон нив затоа што јас тукушто бев со тебе, твојот мирис сѐ уште беше на моите дланки и толку голема иднина навидум беше на видик.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Во овој доцен час изгледаше како светот да им е предаден на мажи кои се без жена, мажи кои со понизна трпеливост чекаат нешто неодредено како што јас ги исчекував нашите средби.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Буквално болен од љубов, стенкајќи одвнатре со секое нишање на возот и загрижен дека засекогаш сум оштетен, ѕиркав надвор во жолто-осветлените станици каде осамени мажи стоеја пред огромни реклами, слики на раскошни манекенки изобличени со графити - истите стари навреди и повици; ДА ТЕ ЕБАМ, ПУШИ МИ ГО.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Веќе не ги слушам од тропањето на возот, но знам дека викаат.